Label: decennium
Wat ik heb geleerd van de Soil Carbon Challenge
Deze non-profitorganisatie, de Soil Carbon Coalition, werd gedeeltelijk geïnspireerd door het boek van Allan Yeomans uit 2005, Prioriteit één: samen kunnen we de opwarming van de aarde verslaan, die Abe Collins en ik hadden gelezen. Yeomans suggereerde dat meer koolstof in de bodem een verschil zou kunnen maken voor het klimaat. In 2007 hield Joel Brown van de NRCS een lezing in Albuquerque waarin hij zei dat volgens de gepubliceerde literatuur goed beheer door landbeheerders niet resulteerde in een toename van de koolstof in de bodem, en dat het hoe dan ook te moeilijk was om te meten. Daarmee besloot ik om te beginnen met het meten van de koolstofverandering in de bodem op boerderijen en boerderijen die bewust mikten op een betere bodemgezondheid.
Ik had veel gerapporteerd over landbeheer en veel landmonitoring. Ik bestudeerde herhaalbare bodembemonsterings- en analysemethoden van onderzoekskwaliteit en combineerde ze met enkele rangeland transect-methoden die ik had geleerd van Charley Orchard van Land EKG. In 2011 kocht ik een oude schoolbus, maakte er woonruimte van en gedurende het grootste deel van het volgende decennium reisde ik langzaam door Noord-Amerika, waarbij ik honderden basistransecten en koolstofmeetlocaties plaatste, voornamelijk op boerderijen die enige associatie hadden met holistische geplande begrazing. Ik bemonsterde meer dan honderd met tussenpozen van 3-8 jaar. De vraag die ik stelde was: waar, wanneer en met wiens beheer veranderde de koolstof in de bodem met tussenpozen van meerdere jaren? Ik noemde dit project de Soil Carbon Challenge.
Er zijn veel gegevens verzameld. Wat liet het zien, wat betekende het?
Om betekenis of leren te hebben, er moet een context zijn, een doel. Mijn doel bij het starten van dit project, de vraag achter de vraag, was 1) om te zien of het meten van de koolstofverandering in de bodem in de loop van de tijd relevante feedback of begeleiding zou kunnen bieden aan landbeheerders die geïnteresseerd waren in bodemgezondheid, en 2) om te zien welke bodemkoolstof verandering, als die significant en wijdverbreid zou zijn, zou kunnen betekenen dat het klimaatbeleid eng gericht was op meer technische in plaats van biologische oplossingen. Overal waar ik reisde, was water het belangrijkste probleem voor mensen, of het nu om overstromingen of droogte ging. Ik heb bodemkoolstof gemeten omdat het centraal stond in de stroom van zonlichtenergie door de bodem, van cruciaal belang was voor de bodemfunctie, en omdat het gemakkelijker was om verandering te meten dan het meten van bodemwater. Op geen enkel moment heb ik gepleit voor de commodificatie van bodemkoolstof in krediet- of compensatieregelingen.
De gegevens over de koolstofverandering in de bodem die ik kreeg bij het herbemonsteren van basislijnen waren luidruchtig en variabel, vooral in de bovenste lagen (0-10 cm diepte). Er waren enkele gebieden met consistente veranderingen, zoals een groep graziers in het zuidoosten van Saskatchewan die aanzienlijke stijgingen vertoonden, zelfs tot op de 40 cm diepte waar ik vaak monsters nam. Maar de meeste veranderingsgegevens die ik verzamelde, boden geen solide ondersteuning voor de hypothese dat bijvoorbeeld holistische geplande beweiding of niet-ploegen binnen een paar jaar de bodemkoolstof in elke omstandigheid of plaats zou verhogen, of dat bodemkoolstof een getrouwe weerspiegeling zou zijn van veranderingen in voerproductie, bodembedekking of diversiteit.
Veel van de mensen van wie ik monsters nam, wisten niet wat ze met de gegevens of resultaten moesten doen, of interpreteerden de gegevens simpelweg als een oordeel: een hoog of stijgend niveau van koolstof in de bodem duidde op goed beheer, en laag of afnemend was slecht. Gemeten koolstofverandering in de bodem, vooral op een of twee punten, was niet zinvol, nuttig, of in sommige gevallen tijdige feedback, en heeft misschien niet veel bijgedragen aan hun leerproces en besluitvorming zoals ik had gehoopt. Voor het grootste deel waren de boerderijen waarop ik proefde wijd verspreid, en er was weinig interactie tussen hen of wederzijdse steun, weinig gelegenheid voor discussie of de ontwikkeling van een gedeelde intelligentie of een praktijkgemeenschap. De 'competitie'-framing of context die ik in 2010 voorstelde, hielp niet. De inspanning neigde eerder naar een informatiepijplijn dan naar een platform dat mensen in staat stelde verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leerproces. Een tijdje heb ik de gegevens op deze website geplaatst, maar dat hielp weinig om discussie of interpretatie te bevorderen, of mensen aan te moedigen om leren toe te voegen aan oordelen.
Evenmin boden de luidruchtigheid en variabiliteit van de gegevens die ik verzamelde solide ondersteuning voor de toename van koolstof in de bodem als een strategie voor het verminderen van kooldioxide in de atmosfeer en het verlichten van klimaatverandering - een strategie die steeds populairder werd en waar veel mensen en organisaties voor pleitten, en wat heeft geresulteerd in nieuwe programma's, beleidsmaatregelen en markten om boeren en boeren te proberen te belonen voor toenames (meestal gemodelleerd in plaats van gemeten) in bodemkoolstof.
Dus de Soil Carbon Challenge was op zijn minst een gedeeltelijke mislukking, in die zin dat het gericht was op de problemen en technische problemen op het topje van de ijsberg, en oordeel meer bevorderde dan leren en nieuwe vragen. Ik heb wel wat lessen getrokken uit dit decennium van reizen, gesprekken, workshops, transects en bodemmonsters, monsterverwerking en -analyse, gegevensinvoer en bijbehorende lectuur en onderzoek naar de geschiedenis van de ontdekking van de koolstofcyclus, watercyclus en klimaatkwesties . Sommige van deze lessen kwamen overeen met wat ik had geleerd, en toen was vergeten, in de trainingen die ik in de jaren negentig volgde op het gebied van holistisch management en consensusvorming.
Zoals vele pogingen om de problemen van bodemgezondheid en klimaat te 'oplossen', concentreerde de Soil Carbon Challenge zich op het topje of direct zichtbare deel van de 'ijsberg' en was niet ontworpen rond het zwaartepunt: menselijke of menselijke kwesties, paradigma's en macht, relaties en vertrouwen.
Wat ik heb geleerd (of gezien vanuit een nieuw perspectief, of herontdekt):
1. Energie is een context voor al het leven
en energiestroom, van zonlicht, is een patroon dat alle kennis en activiteit met elkaar verbindt. Energie is echter een abstractie: we kunnen het alleen kennen, voelen of meten aan de hand van de resultaten, het werk dat het doet, de veranderingen die het veroorzaakt. Onze planeet is een open systeem dat grotendeels wordt gerund door zonne-energie. Zoals ik schreef hier"We rijden op een enorme, ongelooflijk complexe, fractale wervelende stroom van zonlichtenergie die op veel manieren wordt gebruikt door onderling verbonden gemeenschappen van zelfgemotiveerde levende organismen waarvan de stofwisseling, het gedrag en de relaties in toenemende mate door de onze worden beïnvloed." En, zoals Selman Waksman, Aldo Leopold en anderen beseften, is de bodem een belangrijk knooppunt voor de energiestroom van zonlicht.
2. Lerende netwerken
vormen een context voor het ontstaan van een praktijkgemeenschap, van een gedeelde intelligentie. Dit zijn sociale groeperingen waar mensen delen wat ze leren, en in staat zijn om getuige te zijn van of te delen in het leren van anderen, en zo een verrijkt perspectief krijgen, met dialoog. Het helpt als deze participatief, doorlopend en lokaal zijn en zowel bewijsmateriaal als nieuwe vragen bevatten. Tot op zekere hoogte is vertrouwen nodig om oordelen te laten rijpen tot leren, en luisteren is een belangrijk ingrediënt. Het afgelopen jaar heb ik me ontwikkeld bodemgezondheid.app als een manier om ondersteunen leernetwerken rond bodemgezondheid en zonlichtenergiestroom, en ben op zoek naar partnerschappen voor dat project.
Het is niet zo dat het meten van koolstof in de bodem slecht of nutteloos is, maar er is wel een goede context of doel voor nodig. Wij leren van verschillen. Hier zijn 4 suggesties om te leren over verschillende soorten verschillen, die je allemaal kunnen verrassen en nieuwsgierig maken:
- Om meer te weten te komen over stromen van zonne-energie, kunt u een infrarood heteluchtpistool ($ 15 en hoger) die stralingswarmte meet of schat, en ermee begint te spelen, waarbij het wordt gericht op verschillende stadia van lucht, aarde, planten en andere oppervlakken en objecten.
- Te gebruiken infiltratie ringen om te meten hoe goed water in verschillende bodemoppervlakken infiltreert. Vergeet niet dat bodemvocht dat in de bodemporiën wordt vastgehouden, een enorme hoeveelheid vrije zonlichtenergie vertegenwoordigt.
- Record veranderen na verloop van tijd in een soort indicator, hoeveelheid of meting waarin u geïnteresseerd bent of waar u nieuwsgierig naar bent. Neerslag of infiltratie bijvoorbeeld. Voor veeboeren, bijvoorbeeld begrazingsdagen op een bepaald weiland, of pond winst. Herhaalbare waarnemingen hebben een soort opnamesysteem nodig.
- Deel uw observaties en leren met anderen in een lerend netwerk. Zoals twee ogen je helpen diepte te zien, zo verrijken en verdiepen meerdere perspectieven je leren.
Laatste intelligentie
