Label: DVD
Tails OS - Een bruikbare gids voor gewone mensen
Toen klokkenluider Edward Snowden in 2013 met Glenn Greenwald communiceerde over het reilen en zeilen bij de NSA, was Tails een van de instrumenten die hij gebruikte om zichzelf te beschermen. Maar dat is lang geleden. Dus houdt Snowden nog steeds van Tails? Dit is wat hij over dit onderwerp te zeggen had op 13 december […]
Tails OS - Een bruikbare gids voor gewone mensen werd oorspronkelijk gevonden op Blokt - Privacy, Tech, Bitcoin, Blockchain & Cryptocurrency.
Door eShops te sluiten, staat Nintendo opnieuw de erfenis van videogames in de weg
Toen Nintendo aankondigde dat het zou zijn de eShop afsluiten voor zowel de 3DS en Wii U in 2023 was mijn reactie simpel: natuurlijk is dat zo. De ontwikkeling was geen grote verrassing - het was tenslotte niet zo lang geleden dat PlayStation haar beslissing aankondigde om de digitale winkelpuien voor de PS3 en PS Vita (hoewel deze beslissing uiteindelijk werd teruggedraaid). Bedrijven doen wat bedrijven willen, en vooral wat ze willen is geld verdienen en het niet verspillen. Dus Nintendo sluit natuurlijk twee van zijn oudere eShops. Er zit geen geld in. Maar voor de rest van ons is het klote, toch? Mijn eerste reactie was berusting, maar na een gesprek met mijn partner sloegen mijn gevoelens snel om in frustratie vanwege wat we gaan verliezen.
Mijn partner is op een Fire Emblem kick op de minuut. Sterker nog, ze kwamen pas goed in de serie terecht nadat ze begonnen met Drie huizen, en ze verdiepen zich nu in de 3DS-games. Maar nadat de eShop volgend jaar sluit, Fire Emblem Fates: Openbaring, de definitieve oplossing voor zowel Birthright als Conquest, zal in wezen onspeelbaar zijn, tenzij je bereid bent honderden dollars op eBay te betalen voor de zeer moeilijk te vinden fysieke editie. Onze gecombineerde irritatie deed me denken aan alle andere digitale games in de eShop, zoals Aanval van de vrijdagmonsters or Pushmo. Hell, zelfs Pokemon geel zal niet meer legaal kunnen worden afgespeeld zonder een fysiek exemplaar te bezitten.
En dus vanwege de beslissing van Nintendo zullen een aantal games mogelijk juridisch verloren gaan, gewoon omdat dat zaken zijn. Het is duidelijk dat het bedrijf ook niet geïnteresseerd is in het gemakkelijk toegankelijk maken van die games, aangezien Nintendo in de eerste vraag en antwoord die het over de sluiting uitbracht, de zorgen van spelers aan de orde stelde door in wezen te zeggen dat het niet verplicht was om deze games beschikbaar te maken. En helaas is dat waar.
Sprekend met GameSpot, Iain Simons, schrijver en parttime curator bij de UK's Nationaal Videogamemuseum, zei: "In termen van fiscale verantwoordelijkheid jegens hun aandeelhouders, hebben ze waarschijnlijk geen verantwoordelijkheid om de titels beschikbaar te maken. Dus waarom zouden ze? Zoals hun verklaring zegt, maakt dit deel uit van een 'natuurlijke levenscyclus'-- alle dingen moeten voorbij gaan, games sterven."
Het is niet alleen geld dat een barrière vormt, zoals Simons mij opmerkte. Games bevinden zich in een vreemde positie als het gaat om culturele erkenning en zijn er niet echt in geslaagd om degenen die geen games spelen ervan te overtuigen dat ze een kunstvorm zijn die de moeite waard is om tijd aan te besteden. Mediums zoals film hebben de Oscars, een instelling die - hoewel verre van perfect - er toch beter in slaagt om het formaat als kunst te presenteren, in tegenstelling tot iets als The Game Awards, dat helaas meer op een E3-persconferentie lijkt dan op een op prijzen gerichte show.
Er zijn ook andere complicaties als het gaat om het bewaren van games, zoals de manier waarop platforms vaak veranderen; materialen die worden gebruikt om games te maken, zoals metaal en plastic, gaan voortdurend achteruit; en auteursrechtelijke kwesties. Dit alles maakt het begrijpen van games vanuit een cultureel perspectief ongelooflijk moeilijk.
"Vanuit het oogpunt van bewaring, dompel je je hoofd daar een uur in onder en realiseer je je meteen dat dit een enorm probleem is dat enorme middelen en coördinatie zal vergen om het zelfs maar te laten werken", zei Simons.
Er zijn mensen die werken om zoveel mogelijk videogamegeschiedenis te behouden, ook al is het een enorme hoeveelheid werk. Maar bij het doen van dat werk gaat er ook een enorme hoeveelheid ergernis mee gepaard. De Stichting Videogamegeschiedenis is een van de meest vooraanstaande organisaties die zich inzetten voor het behoud van de geschiedenis van videogames. De verklaring met betrekking tot de sluiting van de 3DS en Wii U eShops erkent de zakelijke kant van de zaak, maar bekritiseert de andere acties van Nintendo.
"Als betalend lid van de Entertainment Software Association financiert Nintendo actief lobbywerk dat voorkomt dat zelfs bibliotheken legale toegang tot deze games kunnen bieden," schreef de VGHF. "Het is begrijpelijk dat er geen commerciële toegang wordt verleend, maar het voorkomen van institutioneel werk om deze titels te behouden, is actief destructief voor de geschiedenis van videogames."
Waar de VGHF op doelt, is dat de ESA (beter bekend als de organisatoren van E3) actief heeft gelobbyd tegen het beschikbaar stellen van games in openbare bibliotheken. In 2017 vroeg het Museum of Art and Digital Entertainment (MADE) van Oakland het Amerikaanse copyrightbureau om een Digital Millennium Copyright Act vrijstelling voor het bewaren van MMO's dat hun uitgevers niet langer ondersteunden. Toen diende de ESA in 2018 een aanvraag in voor: Het verzoek van MADE wordt afgewezen, zeggende dat "uitgevers van videogames sterke economische prikkels hebben om hun eigen games te behouden." Dankbaar, MADE was succesvol en de auteursrechtvrijstelling is verleend, maar alleen als de activa legaal worden overgedragen door de eigenaar van het intellectuele eigendom. Dus als een bedrijf een MMO stopzet, kan het ervoor kiezen om de activa van het spel door te geven aan conserveringsorganisaties. Maar zelfs die beperkte mogelijkheid om ter ziele gegane games op te slaan is misschien niet mogelijk, vooral als we de veiligheid van de broncode van videogames niet eens kunnen garanderen.
De broncode voor het origineel Kingdom Hearts was berucht verloren, dus het is een zegen dat de game zelfs op moderne consoles kan worden gespeeld. En "zegen" is een understatement. Activa moesten opnieuw worden gemaakt voor de geremasterde versie van de game, en als Square Enix besloot dat het het niet waard was, dan zou de enige legale manier om de game te spelen via de PS2-versie zijn.
Echter, volgens Damian Rogers van the Vereniging voor wildbehoud, is het waarschijnlijk dat ten minste een deel van de broncode voor games in de Nintendo eShop is opgeslagen. "We kunnen er ook vrij zeker van zijn dat, dankzij moderne ontwikkelingspraktijken en meer vooruitziende blik van de ontwikkelaars, de games ook intern veilig zijn, hoewel we zouden willen dat Nintendo en alle game-uitgevers transparanter zouden zijn over de details van die games. interne conserveringsinspanningen," zei Rogers.
Transparantie is hier een van de grootste problemen, zeker bij een bedrijf als Nintendo. Met de hernieuwde interesse in Fire Emblem werkt Nintendo mogelijk aan een soort port of remake van ten minste één van de 3DS-games uit de serie, dus misschien zullen ze niet voor onbepaalde tijd uit de roulatie zijn. Maar dat compenseert niet alle andere games die geen plotselinge, onverwachte heropleving genieten en verloren zullen gaan vanwege de sluiting van de eShop.
Natuurlijk zijn er ROM-sites, maar Nintendo dient voortdurend verwijderingen van deze sites in, met rechtszaken die de eigenaren ervan uiteindelijk ertoe brengen miljoenen dollars te betalen. Maar deze sites doen in veel gevallen meer werk om oudere titels te behouden dan Nintendo - denk maar aan Mother 3, een spel dat alleen in het Engels kan worden gespeeld dankzij een fanlokalisatie. Maar als een bedrijf als Nintendo er geen belang bij heeft om zijn oudere titels beschikbaar te stellen voor aankoop op zijn digitale etalages, of voor conserveringsdeskundigen en historici, kan niemand er legaal iets aan doen. En dus hebben we een situatie waarin deze spellen zowel openbaar als commercieel niet beschikbaar zijn. "Maar uiteindelijk zijn deze [eShops] commerciële winkels in plaats van openbare archieven", zei James Newman.
Newman werkt ook voor het National Video Game Museum in het VK, naast zijn onderzoeksprofessor aan de Bath Spa University. En net als ik is hij zich bewust van hoe digitale verkoop en streaming media kunnen werken als een afschrikmiddel voor bewaring. "Een van de belangrijke verschuivingen om rekening mee te houden, is dat de verschuiving naar digitale distributie, abonnementen en streaming een verandering met zich meebrengt in de manier waarop wij, als consumenten, toegang hebben tot onze media. We kopen niet langer een film, album, of game op dezelfde manier, maar we betalen voor toegang tot het spel zolang het deel uitmaakt van de catalogus en zolang we ons blijven abonneren.
"Dit heeft een potentieel enorme impact op ons vermogen om te kijken, luisteren en spelen, en ook op ons vermogen om onze collecties media door te geven aan toekomstige generaties, of dat nu is door ze door te geven via familie en vrienden, of door te doneren tot musea en archieven."
Dat punt van het overdragen van media is iets dat een snaar bij mij raakte. Het is een speciale handeling om gemakkelijk een game met iemand te kunnen delen door ze een kopie te geven. Er is iets gezelligs gemeenschappelijks aan het uitlenen van een dvd aan je vriend, en het idee om op een dag een van mijn favoriete games te spelen met een kind van mezelf, voelt als een kans om iets leukers door te geven dan mijn genetica.
Er is niet veel dat een individu kan doen om dit te bestrijden. Maar Newman gaf wel een verklaring van wat mensen kunnen helpen bij het conserveren, zelfs als het geen direct conserveringswerk is, namelijk het simpelweg documenteren van het bestaan van deze werken. Documentatie en opnames die inzicht geven in de plaats van een game in het culturele gesprek zijn een belangrijk onderdeel van het proces. "Er is een neiging om gamepreservatie te zien als een softwareproject dat te maken heeft met het extraheren van gegevens en het emuleren van oude of verouderde systemen", zei hij. "Maar wildbehoud is ook een documentair project.
"Een spel kunnen spelen zoals Super Mario Maker in de toekomst zal onthullen en laten zien hoe Nintendo het maken van games gamificeerde en zich concentreerde op het plaatsen en rangschikken van tegels, maar om de complexe betekenissen van dat spel echt te begrijpen, zouden we ook de niveaus willen zien die zijn ontworpen door spelers en al die video's van mensen die ze bouwden en erop reageerden terwijl ze probeerden de soms duivels gecompliceerde en ingewikkelde puzzels te voltooien die mensen hadden ontworpen."
Newman heeft gelijk: games documenteren door middel van dingen als walkthroughs, laten we spelen, streams, het is allemaal belangrijk. Maar het is ook niet genoeg. Hoewel het waarschijnlijker is dat bedrijven hun broncode beter kunnen beveiligen, is er geen garantie dat ze dat ook zijn. En als Nintendo erin blijft slagen ROM-sites te sluiten, heeft dit niet alleen gevolgen voor zijn eigen bibliotheek met games, maar ook voor games van andere platforms die op dezelfde site worden gehost.
Nintendo is terecht geliefd als het bedrijf dat zoveel prachtige games maakt. Maar net als bij een aantal andere uitgevers is het ook het terechte doelwit van het bedrijf dat niet wil dat u op de hoogte bent van zijn rijke geschiedenis. Wanneer bedrijven zoals Nintendo en organisaties zoals de ESA vaak degenen zijn die een grote inspraak hebben in hoe games beschikbaar moeten worden gemaakt, worden we in een positie gebracht waarin we niet kunnen winnen. Dus voorlopig is het belangrijkste dat we mogelijk kunnen doen, het advies van Newman opvolgen door deze games te documenteren, of in het beste geval te onderzoeken hoe we groepen zoals de Video Game History Foundation kunnen helpen. Want zolang de bottom line geen stimulans biedt om dit te doen, is het duidelijk dat uitgevers het werk niet gaan doen.
Laatste intelligentie
