Ik heb nooit de originele Windjammers kunnen spelen. Oh, ik heb erover gehoord - iedereen op mijn school had dat - maar aangezien niemand van ons het zakgeld had om een oogverblindend dure Neo Geo te betalen, konden we alleen maar jaloers staren naar het prachtige 2D-artwork dat de preview in het laatste nummer sierde van Game Master Magazine. Het zag er absoluut uit als mijn soort spel. Snelle over-the-top arcade sportactie is absoluut mijn tas, schat. Ik schaam me dat ik de port van DotEmu niet naar moderne consoles heb gespeeld, maar met de aankondiging van een vervolg besloot ik eindelijk wat Windjammers voor me te spelen. Kan Windjammers 2 de verwachting evenaren dat 28 jaar wachten in mijn ziel had gebrand? Je kunt het maar beter geloven!
Ten eerste zijn de 2D-beelden van Windjammers 2 ronduit weelderig. Een heldere en gedurfde stripboekesthetiek gecombineerd met zijdezachte animatie zorgt ervoor dat dit een powerfrisbee-spel is - of 'power disc' om het auteursrecht ontwijkende lexicon van het spel te gebruiken - dat eruitziet en beweegt als een tekenfilm. De heerlijk eclectische selectie van personages zal zeker een glimlach op het gezicht van de meest vermoeide speler toveren, waarbij elke schijf een persoonlijkheid uitstraalt die nostalgie uit de jaren 90 kanaliseert met onbeschaamde smaak. Speelbare podia zijn ook prachtig, elk boordevol details; fans springen van opwinding, fotografen kijken uit naar de actie en de typische in bikini geklede scheidsrechter lobs discs naar de spelers met ijver. Kortom, Windjammers 2 ziet er precies uit zoals het hoort.
Hoe zit het met het spel? Net als de beste arcadespellen is het eenvoudig op te pikken, maar toch verrassend diep en moeilijk te beheersen. Spelers staan tegenover elkaar aan weerszijden van een gesaldeerd veld. Lob je schijf langs de verdediging van je tegenstander om de muur achter hem te raken en je wordt beloond met drie of vijf punten, afhankelijk van de gekleurde zone die je raakt. De eerste speler tot vijftien punten wint de set, en het is de beste van drie sets.
De bedieningselementen zijn toegankelijk en responsief, zodat zelfs een beginnende speler er goed uit kan zien en zich goed kan voelen als ze met overgave slaan, lobben en krullen. Je kunt van tijd tot tijd zelfs een belachelijk overdreven speciale beweging vrijgeven. Shotcontrole is natuurlijk maar één aspect waar een ervaren windjammer rekening mee moet houden, aangezien dit echt een spel is over het beheersen van de ruimte. Werk aan het net, zet je tegenstander onder druk, beheers de hoeken en werk springende aanvallen in je spel en je zult al het respect van de coole kinderen verdienen. Kortom, de gameplay is een absoluut genot.
Je zult zeker genoodzaakt bent al die vaardigheden ook, want de arcade-modus biedt een stevige uitdaging. Windjammers 2 neemt een notitie van Street Fighter en stuurt spelers rond een stadsplattegrond, neemt het op tegen tegenstanders en geniet van enkele minigames om bonuspunten te verzamelen. De minigames zijn behoorlijk dwaas maar nogal vergeetbaar en vragen spelers om een hotdog zo ver mogelijk te loben of de schijven van een mechanische launcher terug te slaan. Ze voegen weinig toe aan de ervaring, maar versterken wel het gevoel iets uit de Street Fighter-serie te spelen.
Ondanks de eersteklas belachelijk verslavende gameplay van Windjammers 2, kan de arcade-modus vreemd hol aanvoelen. Het niet hebben van een of twee eindbazen om aan het einde van elk kampioenschap te onttronen, voelt als een gemiste kans, net als het ontbreken van ontgrendelbare items. Toch doet de arcade-modus alles wat elke arcade-modus zou moeten doen, en dat is de speler voorzien van essentiële ervaring om te winnen in multiplayer.
Er wordt zowel lokaal als online gespeeld. Lokaal, zoals je zou verwachten, is fantastisch. Mijn partner en ik brachten vele uren door met steeds competitiever spel. Dingen werden een beetje intens, maar je zult blij zijn te weten dat er geen gevoelens zijn gekwetst of controllers zijn ingeslagen. Nogmaals, de ervaring voelt een beetje licht aan op de inhoud. Ik merkte dat ik een toernooi- of tagteam-modus wenste; alles om het vers te houden.
Online spelen is dan duidelijk het vlees en de aardappel van het spel, en belooft zowel gerangschikte als vriendschappelijke wedstrijden. Op het moment van schrijven zijn er maar heel weinig mensen om online tegen te spelen – iets wat niet geholpen wordt door het gebrek aan cross-play tussen consoles in de game. Inderdaad, door slechts een enkele wedstrijd te winnen, schoot ik naar de positie van 6th gerangschikt Windjammer in de PS4-wereld. Wat ik je kan vertellen is dat het online spelen zowel soepel als lag-vrij was, een positieve start voor de kansen van Windjammers 2 om een blijvend online publiek te vinden.
https://tsaeds.slack.com/archives/D837997T9/p1642667242003500
Ik kom terug om te scoren en deze recensie af te ronden zodra ik veel meer online overwinningen heb - ah, wie houd ik voor de gek, het zal zeker verlies zijn - onder mijn riem. Tot dan, ik zie je op het strand!
Bron: https://www.thesixthaxis.com/2022/01/20/windjammers-2-review/
