De binnenste banen van het Hackaday-zonnestelsel vibreren met de aankondiging van de Hackaday Supercon-badge voor 2022. De korte versie van het verhaal is dat het een "retrocomputer" is. Maar ik denk dat dat op de een of andere manier een beetje tekortschiet. Het kenteken werkelijk is een inleiding tot machinetaal of misschien een programmeerpuzzel, een hoop lieve knipperende lampjes en klikknoppen, en wat ik beschouw als een full-stack hacking-uitnodiging.

Voja Antonic ontwierp de virtuele 4-bits machine die erin leeft. Wat deze machine onderscheidt van echte oude computers, is dat alles wat je zou willen weten over de status ervan, is uitgesplitst naar een LED op de voorkant, van de uitgangen van de low-level logische elementen die de ALU vormen tot de RAM, tot de decoder-LED's die dubbel werk doen als demonteur. Je kunt het allemaal zien, en dat maakt het een ongeëvenaard leermiddel. Of het geeft je tenminste een vechtkans.

Dus waarom zou je een verzonnen machinetaal willen leren van een niet-bestaande CPU? Tom Nardi en ik hadden het over onze ervaringen op de podcast, en we waren het er allebei over eens dat er iets onverklaarbaar magisch is aan het omdraaien van bits, het activeren van de eenvoudigste computerbewerkingen en het desalniettemin laten doen wat je wilt. Of beter gezegd, het is anti-magisch, want wat er gebeurt is het ontdoen van metaforen en abstracties. Niet alleen achter, maar dwars door het gordijn turen. Je ziet voor een keer wat er werkelijk gebeurt, van beneden naar boven.

Zoals Voja op de zeefdruk op de achterkant van de badge zelf schreef: "Een programmeur die nog nooit 1-en en 0-en in machinetaal heeft gecodeerd, is als een kind dat nog nooit op blote voeten over het gras heeft gelopen." Het is niet nodig, of misschien zelfs relevant, maar het leren van een complexe machine in zijn geheel is zowel aardend als geestverruimend. Het is gewoon een ervaring die je moet hebben.