Zie ons vorige bericht voor een volledig landschap van de commerciële ruimtemarkt: Ruimte: een marktkaart.

Weinig prestaties illustreren Amerikaanse dynamiek op een meer viscerale manier dan een raket die wegschiet. Het is in zekere zin gecontroleerde chaos - het hoogtepunt van expertise in een aantal wetenschappelijke disciplines, waarbij explosieve krachten worden ingezet om aan de greep van onze planeet te ontsnappen. In de afgelopen jaren hebben technische innovaties en marktkansen geleid tot een ecosysteem van nieuwe lanceringsproviders, en een domein dat ooit voorbehouden was aan landen, wordt nu geleid door particuliere bedrijven.

Hun simpele doel is om massa, in de vorm van commerciële of overheidsruimtevaartuigen, in een baan om de aarde te brengen. Dit is natuurlijk letterlijk raketwetenschap, dus er is eigenlijk niets eenvoudigs aan. De atmosfeer en de zwaartekracht van de aarde proberen ons tegen te houden, en hoewel we ons tegenwoordig regelmatig losmaken, is er nog veel innovatie op komst als we echt ruimte willen maken voor alles behalve satellieten en verkennende onderzoeksmissies. 

Deze heropleving van het lanceringsecosysteem is jong, maar er zijn segmenten in opkomst. Er zijn veel raketbedrijven en er komen er elk jaar meer bij. Wat volgt is een uitleg van hoe de lanceringsmarkt werkt en waar deze naartoe zou kunnen gaan. 

De markt voor raketlanceringen

De introductieprijzen zijn de afgelopen jaren sterk gedaald, waardoor het potentieel voor winstgevende toepassingen is vergroot. Met name in deze periode hebben we satellieten dramatisch in omvang zien krimpen. Maar hoewel ze in massa kunnen verschillen, blijven ze in principe vergelijkbaar: De grootste segmenten van de huidige ruimte-economie zijn satellieten die informatie overdragen via het elektromagnetische spectrum. Dit in de ruimte doen is heel goedkoop, net als op aarde, en het is vooral de moeite waard als die gegevens alleen kunnen worden ondersteund door ruimtegebaseerde infrastructuur (bijv. Afstandssensoren, satellietinternet, GPS, enz.). Vanaf nu is informatietechnologie de koning van de ruimte - en zowel commerciële als overheidsklanten stimuleren de vraag.

Het is begrijpelijk dat klanten snel en succesvol een baan om de aarde willen bereiken voor de goedkoopste prijs. Afgezien van betrouwbaarheid en snelheid, prijs wordt gewoonlijk gemeten in $/kilo (kg). Dit wordt vaak uitgedrukt als de prijs per stuk als de raket vol is; praktischer zijn de laagste kosten tussen $ 3,000/kg en $ 6,000/kg. Dit komt deels door herbruikbaarheid, planning en volumevereisten. De meeste klanten zullen echter niet alleen een raket vullen, aangezien maar weinig bedrijven eisen hebben aan een laadvermogen van meer dan tienduizenden kilo's.

Kosten per lancering weerspiegelt beter de werkelijke prijs van het bereiken van een baan. U kunt ofwel het volledige laadvermogen vullen en de laagste kosten van $/kg bereiken, of slechts een klein deel van de totale capaciteit vullen en meer betalen per eenheid. Maar het lanceringsbedrijf rekent dezelfde prijs, of het nu op volle capaciteit of leeg is. Uiteraard stellen rideshares meerdere bedrijven in staat om de kosten per lancering te splitsen, daarom wordt "$/kg" vaak gebruikt voor vergelijkingen (hierover later meer).

Voor optimale efficiëntie en prijsstelling zou de lanceercapaciteit worden afgestemd op de vraag naar laadvermogen. Grote raketten die niet gevuld zijn, zijn uiteindelijk veel duurder dan een kleinere raket die volledig gevuld is; economische levensvatbaarheid kan in die zin de technische capaciteit overtreffen. De lanceringsmarkt wordt gewoonlijk gecategoriseerd op basis van hoeveel massa de raket kan dragen: klein, gemiddeld, zwaar, superzwaar. Ik heb ervoor gekozen om dit te vereenvoudigen op basis van de groeperingen van klanten en use cases, niet alleen op basis van lanceringsmogelijkheden: Groot raketten lanceren grote ladingen, vaak megaconstellaties, en Klein medium raketten lanceren kleinere ladingen, waardoor een speciale planning en inzetlocatie voor ruimtevaartuigen mogelijk wordt.

Vandaag de dag, de lanceringsmarkt is ongeveer $ 12 miljard, maar zal naar schatting groeien tot $ 30 miljard of meer in 2030. De westerse lanceringsproviders die in 2022 minstens één keer hebben gevlogen, worden hieronder geïllustreerd, inclusief legacy-spelers zoals United Launch Alliance (ULA) en Arianespace. 

Als je ze kunt vullen, zijn grote raketten de goedkoopste lanceringsoptie per eenheid. De SpaceX Falcon 9 heeft bewezen het meest effectieve voertuig voor deze markt te zijn, goed voor maar liefst 60 van de 91 westerse lanceringen in 2022 - en er is geen goede tweede. Maar die stat illustreert alleen wie de lanceringen domineert: het uitpakken van de klanten in dit segment onthult bredere inzichten over de lanceringsmarkt en waar deze naartoe gaat. 

Laten we beginnen met SpaceX. In 2022, meer dan 50% van SpaceX's lanceringen waren gewijd aan Starlink, die nu de meerderheid uitmaakt objecten in een lage baan om de aarde (LEO). Dit zijn zeer "volle" lanceringen. Het is vermeldenswaard dat het vermelde maximale laadvermogen van Falcon 9 - 22,800 kg - voor de vervangbare versie is; zijn herbruikbare raketversie piekt op ongeveer 80% van de vermelde capaciteit - ongeveer ~ 18,000 kg voor LEO. Toch, Starlink-missies pakken regelmatig meer dan 16,000 kg in (ongeveer 50 satellieten), en geosynchronous transfer orbit (GTO) missies bevatten meer dan 4,000 kg. In 2022, vier van Falcon 9's lanceringen waren opgedragen aan de VS ladingen van de overheid, en drie andere waren voor geallieerde regeringen. 

Voor ULA vlogen zes van de acht lanceringen op hun Atlas V- en Delta IV-raketten met hardware van de Amerikaanse overheid. De meeste van deze overheidsladingen zijn duur, op onderzoek gericht of geclassificeerd, en vereisen betrouwbaarheid; ze kunnen een mislukte lancering niet riskeren.

SpaceX's Falcon Heavy vond een unieke use-case in deze overheidsmarkt, en het huidige gebruik illustreert het bredere belang van het afstemmen van de raketgrootte op de vraag naar laadvermogen. Heavy was oorspronkelijk ontworpen voor de enorme stuwkracht om grote telecomsatellieten in GTO te krijgen - een zeer elliptische baan die in de loop van de tijd in een geostationaire baan (GEO) circuleert en veel gemakkelijker te bereiken is dan rechtstreeks naar GEO te gaan. De Falcon 9 is in de loop der jaren echter zo verbeterd dat hij deze markt heeft gestolen van zijn zusterraket. In 2022 was ongeveer 20% van de lanceringen van Falcon 9 voor grote commerciële ladingen die GTO binnenkwamen.

Hoewel de eenheidsprijzen van Heavy erg laag zijn als ze vol zijn, zullen maar weinig klanten betalen De lanceringsprijs van $ 97 miljoen wanneer de Falcon 9 $ 67 miljoen is kosten beter afstemmen op hun behoeften. Heavy zou worden gevlogen voor Starlink-missies, maar het laadvolume is eigenlijk vergelijkbaar met de Falcon 9. In feite kun je sowieso niet meer Starlinks in een Heavy passen, dus de extra stuwkracht is waardeloos. Bovendien maken problemen met het coördineren van voldoende grote lanceerplatforms het plannen moeilijk. Falcon Heavy heeft vorig jaar maar één keer gevlogen, met zware Space Force-satellieten rechtstreeks naar GEO. 

Toch bestaat het grootste deel van de lanceringsmarkt uit het inzetten van grote constellaties in LEO. Dit zal niet alleen Starlink zijn. Andere grote telecomimplementaties, zoals Amazon's Project Kuiper en OneWeb, zullen ook grote, goedkope lanceringen vereisen. Gezien de competitieve sfeer lijken beide constellaties lancering met SpaceX echter te vermijden. Project Kuiper zoekt bij Arianespace, ULA en natuurlijk Blue Origin voor hun toekomstige behoeften. En OneWeb selecteerde het ruimteprogramma van India en de toekomstige raket van Relativity, Terran R. Bovendien lanceert OneWeb een aantal payloads met SpaceX vanwege de last-minute annulering van hun Russische Sojoez-lanceringen vanwege de oorlog in Oekraïne. 

Er is ook een aanzienlijke vraag van andere satellietexploitanten, zij het niet op de schaal van communicatiesatellieten. Sinds 2017 is Planet Labs bijvoorbeeld gelanceerd vanuit de Russische en Indiase staatsruimteorganisaties, Arianespace, Rocket Labs, Northrop Grumman en SpaceX. Vandaag, van de ~ 7,000 satellieten in verschillende banen, ongeveer 1,000 opereren in een teledetectiecapaciteit zoals Planet Labs.

Het bouwen en onderhouden van steeds grotere constellaties van satellieten vereist grote raketten, en er is zeker vraag in deze markt voor iedereen die betrouwbaar kan lanceren. Opmerkelijke grote raketten in ontwikkeling zijn onder meer:

Bestaande spelers zullen deze markt waarschijnlijk domineren, en hoge ontwikkelingskosten - minimaal honderden miljoenen - zetten nieuwe toetreders in het nadeel. Het merendeel van de satellieten die de ruimte in gaan, blijft eigendom van en wordt gelanceerd door SpaceX; de rest van de markt zal waarschijnlijk vechten voor brokken van andere grote constellaties. Bovendien heeft het verlies van de Russische lancering in feite ongeveer 20% van de wereldwijde capaciteit offline gehaald, en Amazon kocht bijna alles op resterende levensvatbare lanceerpartners tot ongeveer 2025. Veel bedrijven die begonnen met het bouwen van kleinere raketten, zoals Relativiteit en Rocket Lab, gaan nu naar een hogere markt om van deze mogelijkheid gebruik te maken. We zullen zien dat raketten zo groot worden als de normale vraag naar laadvermogen kan vullen - volgens sommige schattingen tienduizenden satellieten door 2030. 

Hoewel grotere raketten potentieel zeer winstgevend zijn, is er nog steeds vraag in de kleinere markt, ondersteund door aanzienlijke opstartactiviteiten.

Kleine / middelgrote raketten: gerichte lancering

Als je een enkele satelliet van 200 kilogram hebt die je in LEO wilt krijgen, koop je niet een hele Falcon 9 uit. De gebruikelijke oplossing hiervoor is om een ​​rit te kopen met een grote raket die al wordt gelanceerd en capaciteit deelt . Vorig jaar exploiteerde SpaceX bijvoorbeeld 3 ritten aan LEO om deze "rest"-markt te bedienen - beginnend bij ongeveer $ 6,600 / kg. 

Net als een bus ben je echter onderworpen aan hun tijdlijnen en bestemmingen - en eerlijk gezegd concurreer je om capaciteit met hun eigen Starlink-satellieten. Een extra zorg, in sommige situaties, is dat nauwkeurige inzet in een specifieke orbitale positie onmogelijk is zonder een speciale lancering. Momenteel is er ook een wachttijd van twee jaar (of meer) voor rideshare-missies. Veel smallsat-bedrijven hebben al te maken met strakke tijdlijnen, dus enige onzekerheid of wachten op de lancering is pijnlijk. Deze realiteit heeft de deur geopend voor kleinere, toegewijde lanceringsproviders die dichter bij de kleinere vraag naar laadvermogen in kaart brengen en meer gepersonaliseerde dienstregelingen en bestemmingen hebben — effectief, a ruimte koerier.

In dit segment zijn tientallen bedrijven actief. Omdat de raket kleiner is en lagere ontwikkelingskosten heeft, hebben we wat meer flexibiliteit gezien bij het ontwerp van het lanceersysteem: lancering vanuit een mid-flight vliegtuig, hypersonische platforms, kinetische eerste trap en volledig herbruikbare raketten. Op dit moment is Electron van Rocket Lab de leider in deze kleine / middelgrote lanceringscategorie, vliegen negen keer in 2022 (Ik zou Rocket Lab in de categorie "Groot" hebben geplaatst, gezien de ontwikkeling van Neutron, ware het niet vanwege het succes van Electron). Anderen, zoals Astra en Firefly, slaagden er vorig jaar ook in om te lanceren, en er volgen er nog meer.

Maar openhartig, Ik verwacht dat deze markt moeilijk zal zijn. Hoewel er vraag is naar speciale lanceringen, en deze de komende jaren zeker zal toenemen, zullen er waarschijnlijk slechts een handvol spelers (of minder) zijn met een aanzienlijk marktaandeel. Tegenwoordig krijgt iedereen die daadwerkelijk kan lanceren zaken, hoewel ik verwacht dat dit zal veranderen naarmate meer systemen online gaan. (Zelfs succesvolle lanceringen zullen u echter niet redden als de economie niet werkt, zoals onlangs werd aangetoond in het geval van Virgin Orbit.) Betrouwbaarheid en planning zullen belangrijke onderscheidende factoren zijn ten opzichte van grotere raketten, maar binnen het kleinere raketecosysteem zullen kosten een onderscheidende factor zijn om klanten binnen te halen. Prijsdalingen zullen waarschijnlijk in drie categorieën vallen: 

1. Minimaliseren van de massa van het drijfgas: Luchtademende straalmotoren gebruiken om hoge snelheden te bereiken voordat een minder efficiënte raket wordt ontstoken, of een andere niet-verbrandingsmethode gebruiken om snelheid te winnen
2. Grotere herbruikbaarheid: Het bouwen van snelle, volledig herbruikbare systemen, waardoor de lanceringskosten in feite gelijk zijn aan de kosten van drijfgas
3. Grotere raketten bouwen: Vaste kosten en schaalvoordelen maken grotere raketten goedkoper per kilogram, maar je moet de vraag van de klant vinden om dit levensvatbaar te maken

We zien ook al dat bedrijven als Rocket Lab, Relativity en Astra hun inspanningen richten op het bouwen van grotere, goedkopere raketten per eenheid, zoals de Neutron, Terran R en Rocket 4. Kleine raketten willen middelgrote raketten worden, zo niet groter – Ook SpaceX begon met de kleine Falcon 1 alvorens zich te concentreren op de grotere Falcon 9. Bovendien hebben bedrijven in dit segment zich uitgebreid naar aangrenzende markten; Rocket Lab maakt eigenlijk veel van hun inkomsten uit hun Photon ruimtevaartuig, en Astra richt de inkomsteninspanningen op hun verworven voortstuwingssysteem. Dit alles om dat te zeggen de omvang van deze speciale lanceringsmarkt blijft onduidelijk, en om te overleven moet je misschien uitbreiden naar andere ruimtes met een hogere marge. 

Pessimistischer, aangezien de grote lanceringsmarkt groeit om megaconstellaties en bestemmingen met een hogere energiebaan van brandstof te voorzien, zouden ze ook meer rideshares kunnen exploiteren. Deze alleen zullen de ontwikkelingskosten van grote raketten niet dekken, maar ze kunnen nog steeds winstgevend zijn om regelmatig te lanceren en ze zullen waarschijnlijk de vraag wegtrekken van een speciale lancering. Bovendien zou de ontwikkeling van efficiënte voortstuwingssystemen voor satellieten en ruimtesleepboten het verlangen naar precieze orbitale drop-offs kunnen wegnemen. Rideshare zou het moeilijkste deel kunnen doen, dan kun je een andere manier vinden om die laatste mijl eenmaal in een baan om de aarde af te leggen.

Nationale veiligheid zal lanceringen stimuleren

Zoals hierboven vermeld, zijn overheden dat ook grote kopers van lanceringsdiensten, en hun betrokkenheid is absoluut van belang als het gaat om hoe de lanceringsmarkt zal evolueren. In werkelijkheid, 109 van de 186 lanceringen wereldwijd vorig jaar waren bestemd voor overheidsladingen. Als het gaat om industrieën die relevant zijn voor de nationale veiligheid, zullen regeringen er alles aan doen om een gezonde industrie van binnenlandse leveranciers - en natuurlijk, ruimte wordt steeds kritischer. 

Tegenwoordig kunnen slechts een handvol landen regelmatig in een baan om de aarde komen. Er zijn in feite drie spelers - de Verenigde Staten, Rusland en China - met verre rivalen in Europa, India, Iran, Israël en Zuid-Korea. Misschien wel het meest verontrustend is dat China de lanceringsinspanningen de afgelopen jaren heeft versneld en plannen heeft om een Megaconstellatie met 13,000 satellieten van hunzelf. In 2022 zag de geografische verdeling van de lancering er als volgt uit:

Er is wereldwijde vraag naar lancering; afgelopen jaar, SpaceX heeft 3 missies gevlogen bestaande uit hardware van buitenlandse overheden, en er zijn veel internationale satellietbedrijven die orbitale toegang zoeken. De grootste lanceringsaanbieders zullen in de grootste economieën blijven, maar de groeiende internationale vraag zal waarschijnlijk worden gesubsidieerd door de regeringen die dat willen en zal worden doorgesluisd naar de binnenlandse industrie. De dagen dat SpaceX Duitse of Japanse overheidssatellieten lanceerde, zullen waarschijnlijk verdwijnen.

Als een land geen lanceercapaciteit heeft en het zich kan veroorloven, zal het het waarschijnlijk ontwikkelen. Zuid-Korea heeft dit onlangs bereikt, en Australië probeert te volgen later dit jaar. Toegankelijke lanceerplatforms zijn hier echter een beperkende factor, aangezien de meeste landen geen goede locaties hebben. Veel van de Europese lanceringen vinden bijvoorbeeld plaats in Frans-Guyana. Om dit aan te pakken, zullen we waarschijnlijk landen zien samenwerken om gedeelde lanceerplatforms te ontwikkelen, of zich te concentreren op alternatieve lanceermethoden waarvoor deze niet nodig zijn, zoals lancering vanuit een mid-flight vliegtuig.

Waarom is de lanceringscapaciteit van belang? Tactische reactie: de mogelijkheid om snel een ruimtevaartuig te ontwerpen en te lanceren om een ​​beschadigde satelliet te vervangen... of meer kinetisch dingen. Een land met veiligheidsproblemen mag voor deze dienst niet op een ander land vertrouwen. Ik verwacht dat de meeste geavanceerde landen na verloop van tijd een binnenlandse lanceerindustrie zullen ontwikkelen, waarschijnlijk kleine ladingen, al was het maar om snel te kunnen reageren in tijden van conflict. Tactische reactie is expliciet doel van de US Space Force, en vorig jaar Firefly werd geselecteerd om deel te nemen in de derde TacRS-oefening, “Victus Nox" 

Toekomst van lancering

De opkomst van de commerciële lanceringsindustrie katalyseerde de groei van de moderne ruimte-economie - zowel direct in een baan om de aarde als op markten die mogelijk worden gemaakt door activa in de ruimte. Net als de transcontinentale spoorwegen aan het einde van de 19e eeuw zullen veel van deze bedrijven het niet overleven, maar hun inspanningen zullen de basis leggen voor een nieuwe grens. Ongetwijfeld is SpaceX tot nu toe de belangrijkste architect van deze vooruitgang geweest. 

Maar zelfs met wekelijkse Falcon 9-lanceringen is het nog steeds ongelooflijk duur om massa de ruimte in en rond te verplaatsen. Dit komt gedeeltelijk omdat zelfs de beste raketten last hebben van "de tirannie van de raket vergelijking”, een natuurkundig principe dat een van de grootste uitdagingen van het veld illustreert - dat er drijfgas nodig is om drijfgas op te tillen. Terwijl vliegtuigen typisch opstijgen met ongeveer 50% van hun massa als brandstof, raketten zweven rond 85%, telling zowel brandstof als oxidatiemiddel (vloeibare zuurstof). Om het totale benodigde drijfgas voor een missie te minimaliseren, wordt halverwege de lancering gewicht verloren. Vaak houdt dit in dat je de zware en krachtige eerste trap laat vallen nadat je voorbij de dikkere delen van de atmosfeer bent opgestegen. Door halverwege de vlucht het gewicht te verminderen, is het gemakkelijker om de omloopsnelheid te bereiken met de motor van de tweede trap. Meestal verbrandt de tweede trap bij terugkeer in de atmosfeer.

SpaceX heeft hier een aantal primeurs behaald. Namelijk baanbrekend snel hergebruik van de eerste trap door middel van verticale landing, en het ontwikkelen van enkele van de beste raketmotoren met de Merlin en Raptor, waarbij de laatste strijden om de eerste te zijn full-flow, methalox voortstuwingssysteem baan te bereiken. In termen van raketten zou dit een belangrijke prestatie zijn die helpt bij het balanceren van specifieke impulsen (brandstofverbruik), opslagmassa van drijfgas en pure stuwkracht - waardoor de tirannie van de raketvergelijking wordt getemperd.

Net als een vliegtuig is het bouwen van een raket echter veel duurder dan het tanken ervan - het drijfgas van de Falcon 9 kosten zijn slechts ongeveer $ 200,000 per vlucht. Verreweg het duurste onderdeel van een raket is de enorme eerste trap, bijna 60% van de totale kosten voor de Falcon 9. Een herbruikbare eerste trap rekent dit af over een aantal lanceringen, nu meer dan 10 voor de Falcon 9. Natuurlijk schudde het verlagen van de grootste kostenfactor de lanceringsmarkt.

De vraag is nu: Wat is het volgende voor de lancering in de huidige staat? Verder vooruitkijkend, welke nieuwe kansen zich zullen voordoen wanneer de volgende stapfunctie daling van de lanceringskosten optreedt?

Een golf van nieuwe raketfabrikanten probeert de Falcon 9 te onttronen door een nog grotere herbruikbaarheid te bereiken en de productiekosten verder te verlagen. Persoonlijk ben ik enthousiast over de volledig herbruikbare raket van Stoke Space, de 3D-geprinte motoren van Relativity Space en de structurele innovaties van Rocket Lab in hun Neutron-lanceersysteem. Er komt echte concurrentie op de lanceringsmarkt en het is waarschijnlijk dat we de dominantie - en marges - van Falcon 9 zullen zien eroderen naarmate de concurrentie online komt.

Echter, die van SpaceX Starship, zal een volledig herbruikbare raket met een laadvermogen van 100,000 kg het ruimte-ecosysteem volledig veranderen. En dit is niet alleen voor het inzetten van grote hoeveelheden Starlink-satellieten. Sterrenschip maakt ruimtemarkten van fysieke goederen en het verplaatsen van mensen worden zeer reële mogelijkheden. 

Hoewel Starship niet break-even start, noch de bestaande prijzen ernstig ondermijnen, zal het niettemin een tijdperk inluiden van grotere ladingen, niet beperkt door massa, voor zowel in-orbit- als deep space-doelen - realistisch gezien zou iets dat dichter bij $ 1000 / kg ligt, de markt nog steeds opschudden. Een ruimteschip dat in LEO zit, kan ook dienst doen als tankstation, een web van ruimtevaartuigactiviteit aanwakkeren die commerciële stations bedient en activa overal naartoe transporteert cis-maan ruimte. Met Starship voor logistiek, budgetten voor een maanbasis vergelijkbaar worden met andere onderzoeksprogramma's van de overheid, en de toeleveringsketen die nodig is voor een Marskolonie wordt haalbaar. 

Als we verder vooruit kijken, kunnen we ons een op sciencefiction geïnspireerd eentraps ruimtevliegtuig voorstellen - zoiets als een Star Wars X-Wing die vanuit stilstand kunnen opstijgen, kruissnelheden kunnen bereiken en vervolgens de ruimte in kunnen accelereren. Het volledig optimaliseren van lanceersystemen voor specifieke atmosferen en snelheden - een overgang van straalmotoren naar raketten - is ongelooflijk moeilijk, maar het is theoretisch optimaal als het gaat om hogesnelheidsvluchten. Bij lagere snelheden zouden luchtademende straalmotoren de gevaren van het dragen van oxidatiemiddel minimaliseren, en vleugels zorgen voor ondersteuning door aerodynamische lift. Het bereiken van een baan is een snelheid, geen hoogte, en als je straalmotoren gebruikt bij het accelereren in de dikkere delen van de atmosfeer, voordat je snellere raketmotoren ontsteekt, kan concurreren met Starship-prijzen haalbaar zijn. In die zin zou je veel hypersonische bedrijven kunnen beschouwen als efficiënte lanceringsboosters. Ik blijf hopen dat meer geavanceerde technologie deze scifi-visie haalbaar zal maken, baanbrekende orbitale toegang die moderne luchtvrachttarieven weerspiegelt van ongeveer $ 2 tot $ 5 / kg. 

Lancering is het mooie begin van een nooit eindigende reis. Een baan om de aarde bereiken, laat staan ​​er een bedrijf van maken, is buitengewoon moeilijk. In een wereld van toenemende onserieusheid, de enorme complexiteit van dit alles geeft je hoop en weerspiegelt de vurige geest van de mensheid en diepe, eeuwige nieuwsgierigheid naar de mysteries van de ruimte.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• De toekomst slaan met Adryenn Ashley. Toegang hier.
• Bron: https://a16z.com/2023/04/13/space-launch-who-what-where/