Om onze nieuwe adviseurs kennis te laten maken met onze grotere gemeenschap, hebben we hen gevraagd een paar vragen te beantwoorden die ons een beter begrip geven van hun achtergrond of hoe zij hun persoonlijke of professionele leven benaderen. Ons eerste profiel is van Alnoor Ladha, die de vraag beantwoordde:

Wat zijn, met de convergerende crises van onze tijd in gedachten, volgens uw professionele mening de belangrijkste dingen die de mensheid moet begrijpen en doen om een ​​catastrofale toekomst te voorkomen?

Er zijn geen nette antwoorden op deze vraag, geen kaders van helderheid die ik kan bieden. Integendeel, ik kan wijzen op vijf wegen om verkenning en onderzoek te verdiepen door diepere relationaliteit. Deze punten zijn geparafraseerd uit het aankomende boek, Postkapitalistische filantropie: rijkdom genezen in tijden van crisis, co-auteur met Lynn Murphy.

1. Een goede leerling worden van de dominante cultuur
Om macht te begrijpen, moet men cultuur begrijpen. Om cultuur te ontcijferen, moet men kritische vermogens ontwikkelen. Om kritisch te zijn, moet men zich disidentificeren met het object van kritiek, in ons geval de dominante cultuur.

We besteden buitensporige hoeveelheden tijd aan "cultuur", maar we hebben niet noodzakelijkerwijs de middelen om een ​​dieper begrip of kritiek op cultuur te cultiveren. De antropoloog Clifford Geertz geloofde dat "de mens een dier is, opgehangen in belangrijke webben die we zelf hebben gesponnen." Cultuur is inderdaad de cumulatie van deze webben van betekenis. Alleen door de draden bloot te leggen, kunnen we beginnen de beperkingen van onze waargenomen werkelijkheid te begrijpen in een poging om de horizon van mogelijkheden te verbreden. Met andere woorden, op-verschuivingen vereisen dat we begrijpen waarvan we verschuiven en waarnaar we verschuiven.

2. Dekolonisatie van het geest-lichaam-hart-ziel-complex
Dit vereist een dekolonisatie van iemands hele wezen. Zoals we eerder hebben gezegd, is dit een voortdurende praktijk van het deconditioneren van oude constructies van hebzucht, egoïsme, kortetermijndenken, extractie, commodificatie, woekerzucht, ontkoppeling, verdoving en andere levensontkennende neigingen van de dominante cultuur. Het vereist ook een heropvoeding van ons geest-lichaam-hart-ziel-complex met intrinsieke waarden zoals onderlinge afhankelijkheid, altruïsme, wederkerigheid, vrijgevigheid, samenwerking, empathie, geweldloosheid, interzijn en solidariteit met al het leven. Onze loyaliteit is niet toegezegd aan een individuele instelling of een sector of zelfs maar aan een voorhoedepartij; onze trouw moet zijn aan de levende wereld.

Dat vereist het nemen van verantwoordelijkheid en het uit handen geven van macht. De geograaf en filosoof Katherine Yusoff herinnert ons eraan dat de “poging om de positionaliteit van westerse koloniale kennis en extractiepraktijken te verwerpen, en ze tegelijkertijd te versterken en te hervestigen in een nieuw territorium – een westelijke grens van pioniers gewapend met eco-optimisme en geo-engineering – wijst op een de wens om de kolonisatie te overwinnen zonder een overeenkomstige afstand te doen van de macht die het blijft genereren in termen van wie de toekomst mag formuleren, implementeren en spreken. Om dit ongedaan te maken is voortdurende oefening van dekolonisatie vereist.

3. Waarden expliciet maken; koppeling van kosmologie, zorg en creatie
Naarmate we onze kritiek op de dominante cultuur verdiepen, zullen we ons natuurlijk gaan verzetten tegen de waarden die worden beloond door onze huidige orde. Door beter te begrijpen waar we tegen staan, verdiepen we ons begrip van waar we voor staan.

Terwijl we intimiteit creëren met ideeën, praktijken en belichamingen die solidariteit, empathie, onderlinge afhankelijkheid en andere postkapitalistische waarden cultiveren, verfijnen we ook onze interne wereld, de gevoelde ervaring van wat het is om een ​​zelfreflectief, gemeenschapswezen te zijn in dienst van het leven. . Terwijl we intern verschuiven, kunnen we merken dat de externe wereld van consensusrealiteit deze waarden begint terug te spiegelen, en op zijn beurt zal ons lichaam de externe veranderingen weerspiegelen.

Het is een algemeen geloof dat er een oppositionele relatie bestaat tussen innerlijk werk en uiterlijk werk, spiritualiteit en politiek. Ze worden gezien als afzonderlijke domeinen – politiek speelt zich af in machtshallen of op straat, en spiritualiteit vindt plaats in ashrams, kerken, tempels, bossen, grotten en andere plaatsen van aanbidding. Deze scheiding komt vaak tot uiting in uitspraken als "Ik moet voor mezelf zorgen voordat ik anderen kan helpen". Dit idee ziet de mogelijkheid over het hoofd dat dienstbaarheid aan anderen de motor kan zijn van zelf- en gemeenschappelijke transformatie, die dan weer het zelf beïnvloedt. Door onze kosmologieën, zorg en scheppingsdaden met elkaar te verbinden, kunnen we de traditionele tegenstellingen van interne versus externe evolutie overstijgen.

4. Het creëren van belichaamde culturen van geleefde mogelijkheden
Een deel van de praktijk van verzet tegen de dominante cultuur is het creëren en leven van alternatieven van zo'n schoonheid en buitengewoonheid dat de zogenaamde 'anderen' magnetisch worden aangetrokken om kapitalistische mogelijkheden te posten. Als onderdeel hiervan moeten we spiritueel-politieke praxis uitvoeren met anderen in gemeenschap en in dialoog om belichaamde culturen van verandering en geleefde mogelijkheden te creëren.

Het woord 'spiritueel' is voor velen beladen en heeft meerdere betekenissen en associaties. De reden dat we het woord in deze context gebruiken, is om onderscheid te maken tussen het materialistische, Newtoniaanse aspect van de werkelijkheid als de geziene wereld en het gebaar naar een meer kwantum, Bohriaans aspect van het ongeziene en onkenbare als ook echt. We roepen het aspect 'geest' op dat spreekt tot de oneindige mogelijkheden van de wereld van het vormloze, naast aspecten van de werkelijkheid die we nog niet begrijpen (en misschien nooit zullen begrijpen), inclusief het bewustzijn zelf.

Het idee van een spiritueel-politieke praxis verwijst ook naar de levenskrachtenergie die leeft op het kruispunt van onze innerlijke landschappen en de materiële omstandigheden waarmee we in de wereld worden geconfronteerd. We zijn onderling afhankelijk van onze sociale en ecologische contexten en de bevrijding van interne levenskracht vereist een constitutieve herstructurering van onze materiële realiteit. De insluiting van de bredere sociale en ecologische context is gedeeltelijk hoe en waarom de kapitalistische moderniteit de verbindingen met ons voorouderlijk verleden heeft kunnen verbreken en actief trauma in ons lichaam creëert en versterkt.

5. Oefenen van opkomst
Emergentie is niet alleen een concept of een metafoor, het is een staat van zijn. Het maakt ook deel uit van een spiritueel-politieke praktijk en het vermogen om het te begrijpen en erin te navigeren kan worden geleerd. Opkomende fenomenen hebben bepaalde attributen die zijn gebaseerd op context, het cultiveren van de voorwaarden en containers voor verandering, het loslaten van controle of waargenomen controle, iteratie naarmate complexiteit zich aanpast, diep luisteren en zelfs diepere nederigheid. Opkomst is een tegengif voor overmoed. Emergence is ook onderling afhankelijk van de waarnemer (of getuige). Hoe we fenomenen waarnemen, inclusief onszelf en de archetypische rol die we spelen wanneer we de intra-actie observeren, informeert hoe en wat naar voren komt.

We worden voorbereid op nog diepere complexiteit, ineenstorting, tragedie, vernieuwing en wedergeboorte. Deze transitie roept ons allemaal op om waakzame studenten van onze culturen te zijn, na te denken over onze verstrengelde lotsbestemmingen, onze waargenomen rechten op te geven, de schijnbare dualiteit van innerlijk en uiterlijk werk te overstijgen, belichaamde culturen te creëren, opkomst te beoefenen en opnieuw te bevestigen onze verantwoordelijkheid voor elkaar en de verweven structuur van onze bewuste planeet en het levende universum.

Hoe meer we onze verbinding met levenskracht kunnen cultiveren (en onze weerstand opmerken), hoe meer we in staat zullen zijn om de bovenbouw om ons heen en innerlijke structuren in ons te veranderen, hoe meer we de directheid van het huidige moment kunnen bewonen, en dus Aan. De vaardigheid om aanwezig te zijn bij wat is, terwijl we creëren wat zou kunnen zijn, stelt ons in staat om toegang te krijgen tot het diepe verdriet dat gepaard gaat met het mens zijn in het Antropoceen en versterkt de vrijgevigheid van geest die nodig is om in deze tijden te floreren. Dit betekent niet dat alles gemakkelijker wordt; in plaats daarvan hebben we gewoon de mogelijkheid om meer geleerd te worden in 'bij de problemen blijven'.