Reginald versus de aartsbisschop

Onlangs kwam ik een pastorale brief geschreven door aartsbisschop Aquila uit Colorado, waarin hij zijn zorgen over de legalisering en het gebruik van cannabis aanpakt. Geschreven als een brief aan mede-katholieken, was het bedoeld om de meningen tegen de erkende cannabisindustrie te beïnvloeden.

Als oud pleitbezorger van cannabis voelde ik mij genoodzaakt om op een vergelijkbare literaire manier te reageren – zoals een man van de ‘hennepdoek’ respectvol een andere man van de ‘heilige stof’ aansprak.

Hoewel onze perspectieven verschillen, kan deze uitwisseling in goed vertrouwen misschien het wederzijds begrip over deze complexe kwestie vergroten, zowel vanuit morele als pragmatische invalshoeken.  De Bijbel spreekt wel over cannabis, en dat is helemaal niet op een negatieve manier!

Daarom heb ik vanuit mijn eigen ervaring en rede mijn eigen brief geschreven waarin ik reageer op de belangrijkste punten van de aartsbisschop. Laten we eens kijken welke inzichten voortkomen uit het naast elkaar plaatsen van deze afwisselende invalshoeken.

Nu verder met mijn open brief waarin ik de beweringen over legale cannabisgevaren voor het morele weefsel en de menselijke waardigheid van de samenleving weerleg. Zoals bij elk onderzoek naar de waarheid zijn er altijd nieuwe diepten te doorgronden door middel van openhartige dialogen.

Beste redelijke lezers,

Het lijkt erop dat de gewaardeerde aartsbisschop zichzelf voorstelt als de grote redder die is gestuurd om de misleide massa te redden van onze moedwillige omhelzing van de duivelssla. Als een al lang gevestigde stem voor cannabiswijsheid, voel ik mij verplicht om de pen op perkament te zetten en deze treurig regressieve schrijfwijze aan te pakken.

Hoewel ik elke poging tot een intelligent discours toejuich, is niemand gebaat bij het opleggen van persoonlijke verboden onder het voorwendsel om denkbeeldige morele tekortkomingen te redden. Individuele ervaringen, en niet institutionele dogma’s, zouden de keuzes van volwassenen rond cannabis en entheogenen moeten leiden.

Als (hennep)man pleit ik voor de beredeneerde vrijheid om het bewustzijn op onze eigen voorwaarden te verkennen, volgens innerlijke autoriteit. Geen aardse poortwachter kan het landschap van de geest besturen.

De dierbare aartsbisschop bedoelt het zeker goed met zijn paternalistische bedoelingen, hoe misleidend ze ook mogen zijn. Maar zijn verlangen om te redden weerspiegelt een verouderd wereldbeeld dat zich vastklampt aan controle terwijl de vooruitgang deze achter zich laat.

Daarom zal ik zijn argumenten met zorg, nederigheid en humor ontrafelen – waarbij ik noties van ‘publiek gevaar’ aan de orde zal stellen in de hoop op een verheffend begrip tussen alle medelevende mensen.

Hoewel onze perspectieven misschien verschillen, delen we het hoogste doel: het verminderen van lijden door middel van wijsheid. Er bestaat zeker een gemeenschappelijke basis zonder veroordeling van degenen die troost of inzicht vinden door de gaven van deze heilige plant.

Maar eerst lonkt een licht geroosterde en verse kom om het podium te bepalen. Laten we, aldus voorbereid naar lichaam en geest, ons verdiepen in...

Het een is het ander niet

Een kernfout die doordringt in de stelling van de aartsbisschop is het door elkaar halen van alle “drugs” – van cannabis tot fentanyl – waarbij de een wordt aangeroepen om de ander aan te klagen. Maar het gelijkstellen van deze stoffen verraadt een oppervlakkige analyse, waarbij diepgaande farmacologische verschillen worden genegeerd.

De legalisering van cannabis is nooit in verband gebracht met een toename van het aantal sterfgevallen door opioïden. Uit uitgebreide gegevens blijkt zelfs het tegenovergestelde: de beschikbaarheid van medische marihuana correleert met een verminderd opioïdenmisbruik en sterfte.

De reden is simpel: cannabis biedt een veilig alternatief voor pijnverlichting zonder dodelijke dosering, waardoor de verslavende spiraal van gevaarlijke farmaceutische producten wordt vermeden. Patiënten vervangen rationeel cannabis met een lager risico door giftige opioïden op recept.

De proliferatie van dodelijke synthetische stoffen zoals fentanyl is dus een crisis die wordt aangewakkerd door overijverige medische en recreatieve regelgeving, en niet door legale toegang tot planten. Het knijpeffect van het verbod drijft verslaafden naar steeds gevaarlijkere alternatieven op de zwarte markt, zodra ze zijn afgesloten van legale kanalen.

Als de dierbare aartsbisschop echt het aantal sterfgevallen door opioïden wil terugdringen, zou hij voorstander zijn van het volledig decriminaliseren van bezit voor persoonlijk gebruik om kartelmonopolies te doorbreken. Volwassenen konden toegang krijgen tot gereguleerde voorraden zonder levensvernietigende strafrechtelijke sancties of onzuivere straatvervangers.

Deze benadering van de volksgezondheid begrijpt dat je de menselijke natuur niet kunt temperen door moraliseren en geweld. Alleen door mensen te ontmoeten waar ze zijn, met pragmatisme en mededogen, kan positieve verandering plaatsvinden.

Het demoniseren van veilige, nuttige planten die nooit de dood van een overdosis hebben veroorzaakt, heeft weinig zin naast werkelijk gevaarlijke synthetische stoffen, die jaarlijks tienduizenden mensen het leven kosten. Als je ze samenvoegt, duidt dit eerder op een reactionaire redenering dan op een empirische kosten-batenanalyse.

Bovendien maken sporen van fentanyl in schijnbaar elk straatmiddel een algeheel verbod zelfs nog dodelijker in een tijdperk van massavergiftiging. Het prediken van totale onthouding te midden van deze crisis negeert de realiteit ter plaatse.

Hoewel verslaving hartverscheurend is, verergeren we de wanhoop alleen maar door oordeel en opsluiting. Het goddelijke licht schijnt in elke persoon intrinsiek voorbij de omstandigheden. Hoeveel lijden heeft de Kerk veroorzaakt door morele zekerheid?

Cannabis vormt ondertussen geen vergelijkbaar risico voor de openbare veiligheid en biedt diepgaande voordelen voor lichaam en geest, waardoor verslavende driften worden getemperd als het bewust wordt gebruikt. Waar is de misdaad tegen de menselijke waardigheid in deze genezende bondgenoot?

Ik begrijp dat de aartsbisschop streeft naar morele duidelijkheid met eenvoudige categorische verboden. Maar een dergelijke redenering faalt bij onderzoek. We moeten op angst gebaseerde ideologieën laten vallen als we daadwerkelijk het welzijn van de mensheid willen dienen.

De essentie is het met compassie erkennen van de keuzevrijheid van de mensheid, en niet het uitoefenen van institutionele controle. Anders sluit de Kerk zich aan bij de onderdrukkers en dwingt ze conformiteit af die wrok en rebellie kweekt.

Als tegenspraak en hypocrisie het morele gezag ondermijnen, wat zegt de logica dan over het opsluiten van niet-gewelddadige buren wegens het gebruik van een niet-dodelijke plant? Of elke mis wijn als heilig zegenen en tegelijkertijd veel veiliger stoffen veroordelen?

Ik vraag alleen om filosofische consistentie die in lijn ligt met de leringen van Christus over onvoorwaardelijke liefde en vergeving. Als gebrouwen dranken geen verbod rechtvaardigen, hoe kan iemand dan rechtvaardigen dat volwassenen wegens cannabis gevangen worden gezet onder een rechtvaardige God? Wat als Jezus zei tegen zijn volgelingen dat ze de cannabisplant moesten legaliseren? Zouden katholieken zich verenigen en politici van rechts afdwingen om Gods wil te doen?

Het vrije wil-argument

Er ontstaat een tegenstrijdigheid wanneer morele autoriteiten volwassenen veroordelen die gebruik maken van de door God verleende vrije keuze. Nergens in de Schrift geeft Jezus het voorbeeld van een dwingend verbod op goedaardige vrijheden. Dus welk precedent maakt het mogelijk dat institutionele macht goddelijke gaven terzijde schuift?

De essentie van het christendom concentreert zich op de erkenning van Gods hoogste respect voor de vrije wil van de mens. Ondanks voorkennis van zonde en lijden, vertrouwt Hij ons morele autonomie toe.

Dit begint in de tuin van Eden. God smeekt om leiding, niet om beperking. Hij waarschuwt Adam en Eva om de verboden vrucht te vermijden, maar laat toch keuzevrijheid toe. Hij begrijpt dat dwangmatige controle geen groei kan cultiveren.

Zo erven wij het beeld van de Schepper, ingeprent met intrinsieke vrijheid van wil. Elke ziel reist in haar eigen tempo naar verlossing door de gevolgen te ervaren. Spirituele volwassenheid komt voort uit moeilijk onderscheidingsvermogen, niet uit blinde gehoorzaamheid.

Het verbieden van keuzes probeert Gods vertrouwen in ons om te leren en wijs te worden te ondermijnen. Maar de verboden vrucht wordt zeer verleidelijk, zoals de aartsbisschop weet. Welk doel dient het verbieden van planten anders dan het aanwakkeren van verlangen en minachting voor onrechtvaardige wetten?

Ook kunnen instituties de moraliteit niet op rechtvaardige wijze afdwingen – dat domein bevindt zich alleen in ons hart. Je kunt mededogen niet méér verplichten dan liefde. Poging tot dwang betekent al moreel falen toegeven.

Een hardhandig verbod is dus in tegenspraak met de christelijke kernwaarden van vergeving, verlossing en vrije wil. Het verlaagt geestelijke wezens tot eigenzinnige kinderen die de strenge discipline van het wereldse gezag nodig hebben.

Maar welke hogere wijsheid rechtvaardigt het opsluiten van vreedzame buren voor geestverruimende sacramenten die eeuwenoude culturen al duizenden jaren gebruiken? Wie tart werkelijk de goddelijke orde – de zoeker naar openbaring door de gaven van de natuur, of degenen die heerschappij over de ziel van iemand anders claimen?

Als we allemaal een vonk van het oneindige in ons dragen, wie kan dan op rechtvaardige wijze zulke controle uitoefenen over de relatie van iemand anders met de schepping? De hypocrisie gaat de geestelijke logica te boven.

Bovendien blijft het positieve recht slechts de helft van het plaatje. Het natuurrecht en de goddelijke orde vervangen het beleid. Hoewel pragmatisme zijn plaats heeft, bevindt de ultieme scheidsrechter voor een juist leven zich in ons heilige geweten, voorbij welke instelling dan ook.

Hierin schuilt de paradox: je kunt moraliteit niet extern afdwingen, maar alleen aanmoedigen door middel van onderwijs. Mensen gehoorzamen rechtvaardige wetten omdat deze aansluiten bij de aangeboren ethiek, en niet bij de autoriteit zelf. Onderwijs en het goede voorbeeld geven blijken dus veel krachtiger dan veroordeling en bestraffing.

De abdij wenst orde door overheersing, maar Jezus ontwrichtte alle sociale ordes van onderdrukking. Hij begreep dat alleen radicaal vrije mensen verlossing kunnen ervaren. Dus wiens weg sluit het beste aan bij de Christusvisie?

Ik vraag de aartsbisschop om dit perspectief nederig te overwegen. De Kerk heeft enorme schade toegebracht door morele zekerheid en onderdrukking. Maar het geloof in de menselijke waardigheid roept ons op om de onderdrukten en vrije gevangenen op te richten, en de zielen niet aan dogma’s te binden.

Door het goddelijke te herkennen dat al in elk levend wezen leeft, bewandelen we het pad van liefde, vergeving en bevrijding. Niet door controle, maar door het over te geven, zien we de uitgestrektheid van de Geest. En door de vrije wil te eren, nemen we deel aan de genade.

Het dienen van de kwetsbaren betekent het beëindigen van het verbod

Er ontstaat een fundamentele tegenstrijdigheid bij het rechtvaardigen van een verbod als bescherming van kwetsbare gemeenschappen. In de praktijk verergert criminalisering juist de problemen die zij beweert aan te pakken door de ongereguleerde onderwereld te empoweren.

De meest economisch en sociaal gemarginaliseerde mensen zullen onvermijdelijk de zwaarste gevolgen ondervinden van de ondergrondse drugsmarkten en de onevenredige handhaving. Het verbieden van stoffen zorgt er niet voor dat ze verdwijnen; het concentreert de risico's.

Zonder juridische stabiliteit raken degenen die met verslaving worstelen geïsoleerd van gezondheidszorg en behandeling. De angst voor veroordeling of arrestatie weerhoudt bekentenissen en interventies tot de zaken tragisch worden. Het sociale stigma rond ‘crimineel’ gedrag blijkt vaak dodelijker dan de middelen zelf.

Bovendien schenkt het verbod enorme rijkdom en vuurkracht aan kartels en bendes die kwetsbare buurten terroriseren. Ze opereren ongestraft buiten de wet, terwijl legale handel aansprakelijkheid bevordert. Geen regelgeving betekent geen veiligheidscontroles op productie of distributie.

Ironisch genoeg voedt de zoektocht om drugs uit te bannen door middel van een verbod rechtstreeks armoede, geweld en wanhoop in achtergestelde gemeenschappen. Het trekt de crisis in twijfel die wordt gebruikt om het voortduren ervan te rechtvaardigen. Deze eindeloze, irrationele cyclus dient niemand, en zeker niet ‘de minsten onder ons’.

Als we de lijdenden echt willen dienen, moeten we een einde maken aan de schertsvertoning van het verbod, die elk probleem dat het beweert aan te pakken, verergert. Alleen door legalisering kunnen we pragmatische regels invoeren die de kwetsbaren beschermen, in plaats van hen stemloze offerlammeren te maken.

Het opgeven van morele verontwaardiging voor genuanceerde schadebeperking zou de menselijke waardigheid beter hooghouden. mensen ontmoeten met steun en zorg in plaats van veroordeling. De weg van overdaad kan tot wijsheid leiden als deze bewust wordt bewandeld in plaats van onder bedreiging.

Een model dat zich laat leiden door de open rede zou beslist betere resultaten opleveren dan irrationeel beleid dat de naam van de rede claimt en tegelijkertijd de principes ervan negeert. Als feiten er toe doen, zijn de argumenten tegen het verbod overweldigend op basis van de gevolgen in de praktijk.

Ik begrijp het verlangen naar gemakkelijke categorische verboden bij het zoeken naar orde. Maar dergelijke controle is geobsedeerd door het verwijderen van het ongewenste in plaats van het cultiveren van het goede.

Het goddelijke pad erkent de intrinsieke waarde van ieder onvolmaakt wezen, die de omstandigheden te boven gaat. Het roept ons op om de hongerigen te voeden, gevangenen te troosten en al het leven als heilig te behandelen, hoe ver het ook is afgedwaald. Deze visie moet richtinggevend zijn voor het beleid.

Daarom vraag ik de aartsbisschop vriendelijk: weerspiegelen draconische verboden, in lijn met de hebzucht van bedrijven en particuliere gevangenissen, de leringen van Christus? Is het waardig om niet-gewelddadige buren op te sluiten en bij elke mis wijn te zegenen?

Mijn broeder, ware moraliteit kan niet worden opgelegd door middel van aards beleid, maar kan alleen worden aangemoedigd door de diepere oorzaken van wanhoop aan te pakken – armoede, trauma, geestelijke gezondheidszorg, gemeenschap. Uit de duisternis wordt licht geboren. En de mensen verlangen naar herders, niet naar rechters.

We zoeken allebei gezondheid, hoop en verlossing voor iedereen. Maar we moeten de scheidsmuren afbreken die de meest kwetsbaren gevangen houden. Dan kunnen we met nederigheid, wijsheid en gratie gezamenlijk bouwen aan de mooiere wereld waarvan ons hart weet dat deze mogelijk is.

Zijn hennepheid,

Reginald Reefer

KATHOLIEKEN EN CANNABIS, LEES VERDER...

IEMAND HEEFT WIET IN DE WIEROOKBRANDER GEDAAN BIJ DE MASSA IN SPANJE!

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: http://cannabis.net/blog/opinion/catholics-against-cannabis-what-archbishop-aquila-of-colorado-gets-wrong-about-marijuana-legali