Hoewel de SFC geen controle heeft over de splijtbare kernen van kernkoppen, die in vredestijd exclusief onder controle staan ​​van het Department of Atomic Energy (DAE), en zijn overgezet om te paren met leveringssystemen in crisis en oorlog.

De IRF onderscheidt zich van het in 2003 opgerichte Strategic Forces Command (SFC), dat ook een commandoorganisatie met drie diensten is die verantwoordelijk is voor het lanceren van de kernwapens van India in geval van oorlog, onder controle en op bevel van de Nuclear Command Authority (NCA). ) onder leiding van de premier van India. Hoewel de SFC geen controle heeft over de splijtbare kernen van kernkoppen, die in vredestijd exclusief onder controle staan ​​van het Department of Atomic Energy (DAE), en zijn overgezet om te paren met leveringssystemen in crisis en oorlog. Er moet meer worden uiteengezet over deze nieuwe organisatie met drie diensten, maar de noodzaak om er een op te richten is er.

De aanpak van India staat in schril contrast met die van de Volksrepubliek China (VRC), maar dat laatste is ook de belangrijkste reden voor de oprichting van de IRF. Het is onduidelijk of de IRF een entiteit op agentschapsniveau is zoals de tri-service zoals de Defense Cyber ​​Agency (DCyA) en Defence Space Agency (DSA), of een organisatie op commandoniveau zoals de SFC of wat dat betreft de Andaman en Nicobar-commando (A&NC). Vanaf vandaag lijkt het erop dat het waarschijnlijk een entiteit op bureauniveau zal zijn. Ongeacht de organisatorische status van de IRF, wat zijn de drijfveren achter de oprichting van de IRF en hoe verschilt deze van wat de Volksrepubliek China doet?

De snel uitbreidende raket- en nucleaire strijdkrachten van de VRC vallen op als een duidelijke reden voor de conventionele raketmacht van India. Pakistan is ook een aanvullende reden voor de lancering van de IRF. Het beschrijven van enkele van de belangrijkste verschillen tussen de beginnende IRF en de People's Liberation Army Rocket Force (PLARF) is van cruciaal belang om te begrijpen hoe Indiase en Chinese strategische houdingen variëren. Het meest cruciaal is dat een goed begrip van het risiconiveau dat zowel Beijing als New Delhi bereid zijn te lopen in termen van hun respectievelijke Command and Control (C2) -architectuur, houding en organisatorische samenstelling noodzakelijk is om de verschillen tussen de PLARF en de IRF te begrijpen.

Het beschrijven van enkele van de belangrijkste verschillen tussen de beginnende IRF en de People's Liberation Army Rocket Force (PLARF) is van cruciaal belang om te begrijpen hoe Indiase en Chinese strategische houdingen variëren.

Ten eerste is de PLARF van het Chinese leger de bewaarder en exploitant van de gecombineerde nucleaire en rakettroepen van de VRC in zowel vredestijd als oorlogstijd en rapporteert rechtstreeks aan de Centrale Militaire Commissie (CMC) onder leiding van Xi Jinping. China is overgegaan tot het combineren van de inzet van nucleaire raketten met conventionele raketcapaciteiten, wat het cruciale verschil markeert tussen India's IRF en China's PLARF. Het heeft nucleaire en niet-nucleaire of conventionele raketten geplaatst op overlappende geografische locaties. De Volksrepubliek China heeft een houding van opzettelijke dubbelzinnigheid aangenomen door nucleair bewapende en conventionele strijdkrachten samen te brengen en neigt sterk naar een houding van Launch on Warning (LoW). In een crisis zal het beoordelen en bepalen van de brandgang tussen conventionele en nucleaire aanvallen waarschijnlijk moeilijk zijn voor elke potentiële tegenstander, inclusief India. Het bemoeilijkt de doelwitopties van de nucleaire tegenstanders van China, omdat ze het buitengewoon moeilijk zouden vinden om onderscheid te maken tussen de conventionele en nucleair getipte strijdkrachten van PLARF. Het zou hen er in ieder geval van kunnen weerhouden om aan te vallen.

De raketkrachten van de PLARF zijn ook aanzienlijk uitgebreid. Terwijl de PLARF een uitgebreide reeks raketten afvuurt en inzet, zijn de projectielen van bijzonder belang voor India - en zouden dat moeten zijn - China's dual-capabele Dong Feng (DF) -21 en Dong Feng (DF) -26 ballistische raketten. De DF-21 en DF-26 zijn in staat om zowel nucleaire als conventionele missies uit te voeren voor aanvallen op doelen op theaterniveau. Deze doelen op theaterniveau omvatten waarschijnlijk alles binnen een straal van 1,500-2,000 kilometer van het Chinese vasteland of over continentaal Azië. De Chinezen hebben hun huidige nucleaire houding gerechtvaardigd als een direct gevolg van de Global Conventional Prompt Strike (GCPS) en Missile Defense (MD) van de Verenigde Staten (VS). Washington's streven naar GCPS en MD heeft ook gedeeltelijk de dubbelzinnige afschrikkende houding van Peking afgedwongen en de Chinezen ertoe aangezet hun nucleaire en raketarsenaal aanzienlijk uit te breiden - wat op zijn beurt India benadrukte.

De DF-21 en DF-26 zijn in staat om zowel nucleaire als conventionele missies uit te voeren voor aanvallen op doelen op theaterniveau.

De IRF is, in tegenstelling tot de PLARF, een uitsluitend conventionele raketmacht en het gebruik ervan tegen Chinese raketdoelen zal worden verergerd door de gecombineerde inzet van de PLARF en zal een uitdaging blijven. Desalniettemin zullen de rakettroepen die worden ingezet als onderdeel van de IRF zeer effectief zijn tegen een hele reeks statische en mobiele doelen van het Peoples Liberation Army-Army (PLAA) en Peoples Liberation Army Air Force (PLAAF). Het is onwaarschijnlijk dat India de risicovolle benadering zal volgen die de Chinezen met PLARF hebben nagestreefd door hun nucleaire en conventionele strijdkrachten te vermengen, simpelweg omdat de C2-architectuur van India veel waarde hecht aan voorzichtigheid en redelijk waterdichte civiele controle over de strategische capaciteiten van het land.