De andere kant van het verhaal: bijlage III van een voormalige DEA-functionaris

Lezers weten dat ik er vooral hard tegen heb geprotesteerd het verplaatsen van cannabis naar Schema III in plaats van het volledig uitstellen. Ik heb het gezien als een sluwe manier om de schade door het verbod in stand te houden, zodat de winsten van de farmaceutische industrie ten goede komen aan de volksgezondheid. Maar een open, ethisch perspectief behouden betekent dat je je eigen aannames in twijfel trekt. Hoe overtuigend we voor onszelf ook klinken, de waarheid komt voort uit goede trouw heen en weer, waarbij mensen die het er niet mee eens zijn niet worden genegeerd.

Dus toen een voormalige DEA-advocaat onlangs ruzie maakte Schema III zou enkele beperkingen kunnen versoepelen zonder meer handhaving op gang te brengen, eiste de nuance aandacht. Mijn gevoel deinst nog steeds terug voor frames die willekeurige federale controles accepteren over veiliger dingen dan legale alcohol. En de geldconflicten die het lijden laten voortduren behoeven hier geen debat.

Vooruitgang ligt echter niet in het luider slaan van de vuisten uit de loopgraven, maar in het bouwen van begripvolle bruggen die verdeeldheid overbruggen. Als het herschikken van aspecten de echte levens van mensen die ten onrechte in de gevangenis zitten, concreet zou kunnen verbeteren en tegelijkertijd extra gevolgen van opioïden-stijl zou kunnen voorkomen, dan verdient dit overweging. De mensen verdienen verlichting met alle mogelijke ethische middelen.

Daarom zullen we vandaag deze andere kijk op mogelijke verschuivingen in de cannabisplanning diepgaand onderzoeken. claims afwegen rond lagere risico's en symbolische winsten tegenover aanhoudende zorgen zoals eerlijkheid en toegang. Ik blijf sceptisch, maar sta open voor waar feiten en rede toe leiden. De kwesties zijn belangrijker dan ideologie of identiteit.

Door vanuit alle hoeken licht te laten schijnen om blinde vlekken op te vangen, ontstaat er misschien enige overeenstemming over aanvaardbare middenfasen tussen het volledig ontplannen en eindeloze Schedule I-ellende. Mijn doel is niet om andere opvattingen af ​​te keuren, noch om een ​​bepaald standpunt te versterken, maar om te verduidelijken wat het mogelijk maakt om vrij te leven als verantwoordelijke volwassenen. Als dat het actualiseren van aannames vereist, is het des te beter om achterhaalde dogma’s kwijt te raken.

Laten we er dus openlijk in duiken en zien waar genuanceerd denken ons naartoe leidt. De waarheid verbergt zich voor geen enkel eerlijk perspectief dat werkelijk probeert een einde te maken aan onnodig lijden. Waar feiten en medeleven elkaar ontmoeten, gaan gesloten deuren open. Ik verwelkom dat het bewezen wordt dat ik ongelijk heb in dienst van het goede.

OPMERKING: ik heb dezelfde vragen overgenomen van de origineel POLITICO-artikel, en vatte de punten samen en voegde mijn eigen gedachten toe.

Volgens voormalig DEA-functionaris Howard Sklamberg zijn bij het herschikkingsproces van cannabis meerdere overheidsinstanties betrokken voordat de definitieve beslissing wordt genomen. Eerst voert de FDA een wetenschappelijke en medische evaluatie uit en geeft vervolgens een planningsaanbeveling aan Health and Human Services (HHS). Als HHS ermee instemt, geven ze de suggestie door aan de DEA, die de uiteindelijke planningsbeslissing neemt onder gezag van de Controlled Substances Act.

Sklamberg legt dat uit zodra de DEA het herschikkingsadvies krijgtvoeren zij een administratief proces uit dat openbare hoorzittingen en commentaar mogelijk maakt. Volgens de wet moet de DEA zich onderwerpen aan de wetenschappelijke en medische vaststellingen van de FDA en HHS. Zij kunnen echter bij hun uiteindelijke beleidsbeslissing rekening houden met andere factoren dan de gevolgen voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid.

Vanuit het perspectief van deze commentator roept de beschreven ingewikkelde bureaucratie scepticisme op. Het delegeren van de besluitvorming aan niet-gekozen technocraten is in tegenspraak met de principes van democratische verantwoording. En de mogelijkheden voor lobbyen vanuit de industrie lijken volop aanwezig binnen ondoorzichtige machinaties die vrijwel geheel achter gesloten deuren plaatsvinden over zo'n cultureel geladen kwestie. Het lijkt een formule die institutionele inertie mogelijk maakt en die speciale belangen van de elite dient, in plaats van de kiezers.

Ik betwijfel de wijsheid van het toekennen van doorslaggevend respect aan instanties als de DEA met betrekking tot een stof die minder schadelijk is dan alcohol, aangezien het beleid dat via dit antidemocratische proces tot stand is gekomen ons in de eerste plaats naar de rampzalige status quo heeft geleid. Een dergelijk raamwerk kan het publieke vertrouwen in eerlijke uitkomsten niet wekken, maar alleen procedureel theater dat het gezond verstand en de wil van het volk negeert.

Op de vraag of de DEA de wetenschappelijke aanbeveling van HHS moet aanvaarden of kan afwijken, verduidelijkt Sklamberg enige nuance. Hoewel de DEA de medische en wetenschappelijke reden achter de herschikking, kunnen ze bij hun beleidsbeslissingen rekening houden met andere factoren dan gezondheid. Dus als HHS documentatie verstrekt waaruit blijkt dat cannabis niet langer voldoet aan de Schedule I-criteria per relevant onderzoek, kan de DEA geen tegengestelde wetenschappelijke meningen claimen, maar zou ze andere zorgen kunnen aanhalen die hen tot alternatieve acties leiden.

Sklamberg merkt op dat de DEA historisch gezien nooit een voorstel voor een HHS-planning heeft afgewezen. Hij acht het nu onwaarschijnlijk, maar geeft toe dat alles mogelijk blijft. Deze zogenaamd strikte eerbied klinkt in theorie passend voor onpartijdigheid.

Vanuit de lens van deze commentator versterken echter extra mazen in de wet en dubbelzinnigheid in processen (zoals niet-gespecificeerde ‘andere factoren’ die de DEA kan inroepen om op wetenschap gebaseerde aanbevelingen te negeren) de perceptie van een institutioneel vastgelegde omgeving die een voorkeur heeft voor verbod. Wat een legitieme redenering is die verder gaat dan de medische wetenschap, wordt beslist achter het grenen gordijn in plaats van op democratische wijze.

Bureaucratische discretie creëert eenrichtingsverkeer dat de status quo tegen verandering in stand houdt. En vage beslissingscriteria ten noorden van transparant nodigen uit tot meer grilligheid, waarbij ondanks de feiten een reactionair beleid wordt gehandhaafd. Dergelijke raamwerken bieden eerder staging dan oplossingen voor lang kapotte systemen. De mensen verdienen beter.

Gevraagd naar de angst voor meer handhaving door de staatscannabisprogramma's als marihuana wordt verplaatst naar Schedule III, doet Sklamberg de zorgen af ​​als “bijzonder onlogisch.” Hij betoogt dat een herschikking om de verminderde gezondheidsrisico's te onderkennen, niet zou leiden tot plotselinge beleidsomkeringen in de richting van agressief toezicht op bestaande industrieën die voorheen werden getolereerd.

De geschiedenis leert echter dat de veronderstelling dat overheidsinstanties consequent logisch handelen in plaats van zich te baseren op verschuivende politieke prikkels naïviteit riskeert. Het belastingbeleid en de rapportageregels van de IRS boden hulpmiddelen om Capone neer te halen nadat andere aanklachten waren mislukt. En de federale Controlled Substances Act zelf ontstond op reactionaire politieke momenten, en niet als wetenschappelijk objectieve oplossingen.

Regelgevend beleid wordt vaak als wapen gebruikt voor niet-gerelateerde doeleinden wanneer de prikkels op één lijn liggen. En vage technische nalevingskwesties maken het routinematig mogelijk om ongunstige groepen te targeten, terwijl handhavers hen anders niet direct kunnen aanvallen. Dus hoewel het herschikken op zich misschien niet automatisch de handhavingscalculus verandert, kan het nog steeds instrumenten bieden waarmee indirect soortgelijke agenda's kunnen worden bereikt als bepaalde facties dat zouden wensen.

Hiermee wordt niet beweerd dat er sprake is van een samenzwering die het harde optreden tegen cannabis orkestreert. Maar burgers hebben segmentatie van markten gezien om de belangen van de gevestigde orde te beschermen wanneer ontwrichtende innovaties verschijnen. Het lijkt redelijk om te waken voor subtielere manoeuvres die indirect de verworvenheden van de legalisatie aanvallen om speciale belangen te behartigen, ook al gebeurt dat niet via directe DEA-invallen. Een nieuwe, positief klinkende stap zou nog steeds mechanismen kunnen verbergen die onbedoelde gevolgen hebben als de wetten niet gelijk worden toegepast. Cynisme blijft gerechtvaardigd.

Gevraagd naar de zorgen over het feit dat de FDA staats-cannabisprogramma's meer gaat reguleren onder Schedule III, geeft Sklamberg toe dat de technische macht al bestaat, maar vraagt ​​zich af waarom het haasten om het te gebruiken zou gebeuren zonder actie uit het verleden, ongeacht het schema. Hij haalt ook de beperkte middelen aan die grootschalige federale handhaving, afgezien van symbolische klappen, verhinderen.

Maar deze commentator is van mening dat deze aannames rond vaste prioriteiten en financiering alleen van toepassing zijn in stabiele tijden. De huidige sociale en politieke stemming voelt allesbehalve voorspelbaar, waarbij radicale opvattingen terrein winnen en economische instabiliteit de begrotingen op de proef stelt. Wat nu vergezocht lijkt, kan snel veranderen onder populisme of meer waanzin.

Denk aan plotselinge federale financiële stappen die banken en IRS bewapenen tegen wapenbezitters en anderen. Officiële bevoegdheden breiden zich na de crisis vaak snel uit om de macht te consolideren en burgers af te leiden van falend leiderschap dat in de eerste plaats onrust veroorzaakt. Ervan uitgaan dat er sprake is van stabiliteit en handhavingslogica in het beste geval, voelt naïef, gezien de voorwendsels uit het verleden.

Hoewel overnames door de FDA van de bestaande cannabisinfrastructuur onwaarschijnlijk blijven, kunnen regelverloop en het selectief targeten van bepaalde producenten om de operaties te compliceren niet worden genegeerd. Complicaties die minder geavanceerde spelers laten struikelen, zijn in het voordeel van de bedrijfsbelangen, wat soms het onderliggende tactische doel is dat verder gaat dan alleen directe controle via een algemeen belastend beleid dat voor de rechter gedoemd is. Onpartijdigheid blijft een droom ondanks de beste bedoelingen.

Gevraagd naar zorgen over de coöptatie van cannabis door Big Pharma na een mogelijke herschikking, twijfelt Sklamberg aan grote overnames van bestaande exploitanten, hoewel hij erkent dat er klinische onderzoeken en goedkeuringen van de FDA zouden kunnen ontstaan ​​voor gerichte medicijnen. De tijd en de kosten beperken waarschijnlijk echter ingrijpende veranderingen. Hij gelooft dat het huidige landschap zou blijven bestaan ​​naast voorgeschreven cannabismedicijnen die door een verzekering worden gedekt, als dit economisch haalbaar is.

Deze commentator is het ermee eens dat een grote ontwrichting onrealistisch lijkt gezien het brede aanbod aan recreatieve goederen, de diepgewortelde industrie en de aanhoudende niet-medische vraag. De invloed van de farmaceutische industrie op toezichthouders en wetgevers baart echter nog steeds zorgen als deze zich vertaalt in regelwijzigingen die kleine aanbieders benadelen en de bolwerken van bedrijven opblazen.

Registratiekosten uit het verleden of beperkingen op lekkernijen zoals eetwaren kunnen kleinere entiteiten treffen die geen legers van advocaten en lobbyisten hebben om barrières te betwisten of tol te betalen. Dus hoewel volledige overnames onwaarschijnlijk lijken, rechtvaardigen achterdeurpogingen om rijke gevestigde facties boven de thuistelersmarkten te verstevigen waakzaamheid. Segmentatie dient de eetlust van bedrijven.

Eerlijk gezegd verzet de aard van de fabriek zich tegen volledige overheersing van monopolies van bovenaf, en burgers hebben de neiging traditionele gebruiksrechten te omarmen als ze buitensporig worden gepusht door officiële commerciële of regelgevende belangen. Maar gedecentraliseerde markten gedijen op de vrijheid van bemoeizuchtige toezichthouders, dus blijft er voortdurend toezicht bestaan ​​op de voortdurende onafhankelijkheid versus de geconsolideerde kruip na de herschikking. Big Pharma kan levens verbeteren door middel van medicijnen, maar moet worden uitgesloten van een definitieve beperking van de toegang tot minder toxische niet-medische toepassingen.

Op de vraag of de Schedule III-status de wegversperringen voor onderzoek zou verlichten, erkent Sklamberg dat een aantal hindernissen zijn verlaagd, maar dat er hoe dan ook aanzienlijke tijds- en financiële barrières blijven bestaan. Wat de voordelen voor de cannabisindustrie betreft, benadrukt hij cruciale wijzigingen in de belastingwetten die de aftrek van normale bedrijfskosten mogelijk maken die voorheen geblokkeerd waren onder Schema I. Naast de financiën beschouwt hij de herschikking echter grotendeels als symbolisch.

Deze commentator is het ermee eens dat de fiscale implicaties substantiële verlichting kunnen bieden voor belastend beleid dat de levensvatbaarheid van ondernemingen aantast. En zelfs symbolische overwinningen zijn van belang voor een bredere publieke acceptatie. De aanhoudende realiteit van het opereren in een federaal verboden omgeving betekent echter dat fundamentele instabiliteit en ontberingen bedrijven blijven achtervolgen in vergelijking met volledig gelegaliseerde goederen.

Herschikkingen kunnen niet de toegankelijkheid van het bankwezen, de investeringsmogelijkheden en de transparantie oproepen die zelfs in ‘ondeugdelijke’ sectoren als alcohol en tabak beschikbaar zijn. En de technische illegaliteit zorgt ervoor dat bedrijven in het ongewisse blijven tussen werelden, waardoor gedoe en stigma blijven bestaan. Dus hoewel Programma III selectieve vooruitgang met zich meebrengt, lijkt het een pleister op de inherente onwerkbaarheid van pogingen om belemmerde, verboden, maar toch getolereerde markten op te schalen. Het zet lippenstift op een varken, maar laat de onderliggende absurditeiten achterwege.

Echte normalisatie vereist waarschijnlijk dat het Congres alomvattende wetten rond cannabis goedkeurt, in plaats van technocratisch manoeuvreren. Maar belastingvermindering helpt wel, op voorwaarde dat de stapsgewijze verandering een voorbode is van meer transformationele vrijheid op de langere termijn.

Op de vraag of het verplaatsen van cannabis naar Schedule III van invloed is op strafrechtelijke sancties rond de federale marihuanahandhaving, geeft Sklamberg aan dat de distributie illegaal blijft, vergelijkbaar met Schedule I, terwijl hij opmerkt dat federale actie zeldzaam blijft in vergelijking met staats- en lokale politiediensten.

Deze commentator is het ermee eens dat duidelijke veranderingen in de vervolging onwaarschijnlijk lijken, gezien de bestaande zeldzaamheid van federale aanklachten voor eenvoudig bezit, zonder bredere zorgen over mensenhandel. De kwestie van billijkheid blijft echter bestaan, waardoor kleine exploitanten onder intensiever toezicht komen te staan ​​en niet in staat zijn om te gaan met complexe nalevingslasten zoals belastingen, regelgeving en concurrentiebarrières voor bedrijven.

Hoewel herschikking geen directe verlichting van de strafmaat oplevert, zou de verschuiving van illegaliteitsframes wel eens kunnen doorsijpelen, waardoor lokale aanklacht ontmoedigd wordt voor kleine vergrijpen die momenteel als morele indicatoren van degradatie worden beschouwd. Aan de andere kant vermindert misschien de verwijdering uit DEA’s exclusieve ‘geen medische waarde’ Schedule I-classificatie de argumenten tegen inspanningen van de staat op het gebied van sociale rechtvaardigheid, zoals het schrappen van veroordelingen, programmering van herintreding of herinvestering van de gemeenschap.

De duivel schuilt in onopgemerkte details. Maar optica stuurt de uitkomsten, dus het kijken naar berichten over handhavingsintenties en demografische gevolgen is van groot belang. Schedule III balanceert op het koord tussen het signaleren van tolerante evolutie en het oogsten van scheve voordelen voor gevestigde facties aan de wortels. Het nu onbenoembare C-woord – bedrijfscannabis – blijft vooral hangen als prioriteit, niet als bevolking. De spanningen zullen zeker toenemen als het gaat om hebzuchtvectoren.

Wanneer hem wordt gevraagd of cannabis volledig kan worden geschrapt door middel van herschikkingsprocedures, acht Sklamberg dit hoogst onwaarschijnlijk gezien de beperkingen rond het goedkeuren van stoffen met enig misbruikpotentieel onder de CSA. Wat de tijdlijnen betreft, vermoedt hij dat actie volgens Plan III medio 2023 zou kunnen plaatsvinden, op basis van eerdere patronen van politiek in het verkiezingsjaar die beleidsstappen beïnvloedden.

Deze commentator heeft nog steeds minder vertrouwen in de precieze tijdschema's, gezien de onstabiele politiek en tegenstrijdige staats-federale moties. Maar het verlangen naar overwinningen voorafgaand aan de verkiezingen, afgestemd op de publieke opinie, maakt 2023 plausibel als bureaucratische entiteiten efficiënt coördineren.

De aanzienlijke administratieve rompslomp lijkt echter speciaal bedoeld om snelle verschuivingen tegen diepgewortelde belangen te ondermijnen. En de regering leek met voeten getreden door de aanvankelijke ontplannende medialekken, wat erop duidde dat de bereidheid tot actie gering was. Het uitstellen van de planning had altijd te maken met grotere kansen om te veel pijlers van het verbods-industriële complex te bedreigen; Halve maatregelen zoals Schedule III leiden net genoeg druk af naar de vooruitgang van de sport.

Cynici verwachten nog meer verlamming door analyse met gewichtige verklaringen die wachten op eindeloos verder onderzoek. Dat patroon komt maar al te bekend voor na tientallen jaren van kwade trouw-argumenten door instanties die enorm profiteren van inertie. Misschien dwingt politieke en economische instabiliteit handen tot minder autoritaire invloed op vrije markten en vrije mensen die autonome keuzes maken die in strijd zijn met technocratische wereldbeelden. Maar gezien het gedrag uit het verleden zet deze commentator zich schrap voor tegenwerking, ondanks eventuele afspraken over de noodzaak van verandering.

Het is belangrijk om van anderen te leren. Ik denk dat Sklamberg veel dingen recht op de neus heeft geslagen, en op andere punten geloof ik dat zijn levenslange banden met het systeem hem verblinden voor de kwade trouw en corruptie die aan de top blijven hangen.

Eén ding is zeker: het teken staat op de muren. Cannabis is een blijvertje, maar hoe dat eruit zal zien is nog maar de vraag. Als ik één ding heb geleerd, is dat het tegenwoordig een dwaas spel is om voorspellingen te doen over dingen. Persoonlijk leun ik achterover en kijk hoe het spel zich ontvouwt, en aan het eind van de dag speel ik gewoon mijn eigen spel.

Wat vindt u ervan?

SCHEMA 3 WINNAARS EN VERLIEZERS, LEES VERDER...

WIE WINT EN VERLIES BIJ EEN WIJZIGING IN SCHEMA 3 VOOR WIED?

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: http://cannabis.net/blog/opinion/the-other-side-of-the-schedule-3-story-former-dea-official-leaks-what-could-happen-to-the-marij