Veel studenten vinden de lessen maatschappijleer een beetje saai. Niet Caleb Brown.

Waar sommige studenten een reeks data zien die ze moeten onthouden, ziet hij keerpunten die hebben bijgedragen aan het definiëren van de wereld waarin we vandaag de dag leven. Waar sommigen misschien een lange lijst van presidenten zien wier namen en tijdlijnen door elkaar vervagen, ziet hij verhalen over moed en doorzettingsvermogen. Waar sommigen bloedige veldslagen en gepassioneerde toespraken zien die niet langer relevant lijken, ziet hij een kans om te begrijpen wat we hebben meegemaakt en waar we naartoe gaan.

Brown houdt ervan – en houdt er al heel lang van – van het leren over geschiedenis, maatschappijleer, aardrijkskunde en bestuur, deels omdat hij leraren had die aanstekelijke energie en enthousiasme in die lessen brachten. Omdat hij graag een carrière wilde opbouwen vanuit zijn interesse in sociale studies, dacht hij na over museumconservatie, archiefwerk en de praktijk van het recht. Maar niets voelde helemaal goed, totdat hij overwoog om les te geven.

Lesgeven, dacht Brown, bood hem de kans om elke dag te blijven leren en praten over geschiedenis en bestuur, terwijl hij de passie die hij al op jonge leeftijd had, kon uitdragen.

Brown studeerde af toen de pandemie uitbrak en begon zijn eerste jaar aan de Clemson University toen het virus voortwoedde, waardoor zijn ervaringen als student vorm kregen en de carrière die hij had besloten na te streven op zijn kop werd gezet. Nu is Brown senior bij Clemson, en volgend jaar studeert hij af en gaat hij lesgeven in zijn eigen klaslokaal.

Hij onderkent de uitdagingen die daarmee gepaard gaan – het vakgebied is in de vier jaar dat hij studeerde zo veel veranderd, merkt hij op – maar hij laat zich niet afschrikken. Hij is van mening dat lesgeven is wat hij moet doen, dat hij goed gepositioneerd is om een ​​rolmodel voor zijn studenten te zijn, ook al erkent hij dat hij net zoveel van hen te leren heeft als zij van hem.

In onze Future Teachers-serie ontmoeten we mensen in lerarenvoorbereidingsprogramma’s die op het punt staan ​​het klaslokaal te betreden, zich bewust van de achteruitgang van het lerarenberoep en nog steeds onaangetast. Deze maand presenteren we Caleb Brown.

Het volgende interview is voor de duidelijkheid licht bewerkt en ingekort.

EdSurge: Wat is een van je vroegste herinneringen aan een leraar?

Kaleb Bruin: Mijn lerares uit de derde klas, mevrouw Wright, had absoluut een grote impact op mijn leven. Ik weet nog dat ze zoveel om haar studenten gaf, veel tijd investeerde in studenten die misschien niet zo snel concepten doorhadden als anderen, en er gewoon altijd was.

Later, toen ik naar de middelbare en middelbare school ging en me afvroeg wat ik in mijn carrière wilde doen, dacht ik aan lesgeven, en dan kwam mevrouw Wright in me op als een voorbeeld van hoe je onderwijs op de juiste manier kunt doen. Ze leidde met grote vaardigheid de klas.

Wanneer besefte u dat u zelf leraar wilde worden? Was er een specifiek moment of een verhaal?

Op de middelbare school deed ik mee Leraar Kadetten, een programma waarmee middelbare scholieren het onderwijsveld als een mogelijke carrière kunnen verkennen, deels door hen naar lokale basis- en middelbare scholen te laten gaan en door in het veld te dienen en te observeren.

Door dat programma kwam ik erachter dat ik het vak van lesgeven, de kunst van het lesgeven, erg leuk vond. Ik ging naar een basisschool en kwam erachter dat ik geen leraar op een basisschool wilde worden. Maar ik vond het lesgeven wel leuk. Ik was altijd geïnteresseerd in geschiedenis. Ik heb genoten van mijn Amerikaanse geschiedenisles [Advanced Placement] en heb altijd genoten van mijn lessen sociale studies. Dus ik had het gevoel dat lesgeven een geweldige manier was om mijn passies te combineren: praten over en leren over geschiedenis, mensen helpen en deel uitmaken van hun reis. Het was dus tijdens Teacher Cadets dat ik echt begon na te denken over lerarenopleidingen op de universiteit.

Ik kan me voorstellen dat je al een beetje interesse in lesgeven hebt gehad als je aan Teacher Cadets hebt deelgenomen. Is dat juist?

Zeker. Dat soort dingen gaat terug naar die goede herinneringen waar we het eerder over hadden, met mijn leraar uit de derde klas en mijn vroege basisschooljaren.

Maar er waren ook veel momenten waarop ik besefte hoe geïnteresseerd ik was in geschiedenis en maatschappijwetenschappen en vroeg me af wat ik daarmee kon doen. Misschien zou ik in een museum of een bibliotheek kunnen werken. Veel mensen raadden mij aan om het onderwijs in te gaan. Het was dus een van die dingen waar ik erg nieuwsgierig naar was en gewoon dat carrièrepad wilde verkennen. Op mijn middelbare school werd Teacher Cadets aangeboden, en ik dacht dat dit iets was waar ik in ieder geval van kon leren. Het was dus een aanvankelijke nieuwsgierigheid die veranderde in een verlangen om meer te leren.

Dus je doorliep het programma en je nieuwsgierigheid bloeide op. Heb je ooit heroverwogen?

Nou, ik heb er altijd aan gedacht om andere geschiedenisgerelateerde vakgebieden te gaan volgen. Ik dacht erover na om misschien rechten te gaan studeren. Toen schaduwde ik een advocaat, en ik was niet zo enthousiast over dat werk. Het was gewoon niet mijn passie en ik wilde iets doen waar ik gepassioneerd over was. Het omgaan met studenten, het omgaan met jonge leerlingen, is zeker iets waar ik een passie voor heb. Ik heb ook onderzocht of ik in een curatorschap of in een soort museumomgeving zou kunnen werken, maar ik merkte dat ik altijd weer terugkeerde naar het lesgeven.

Waarom wil je lerares worden?

Vaak krijgt sociale wetenschappen een slechte reputatie. Dat kan ook voor andere vakken gelden, maar sociale studies zijn vaak [gereduceerd tot] het onthouden van feiten en data. Maar voor mij is maatschappijleer altijd zoveel meer geweest. Het is echt leren over verhalen en oorsprong – het leert over ons heden door door de lens van het verleden te kijken en zoveel meer te begrijpen over waar we nu staan.

Ik denk dat door die energie in de klas te brengen – ook al is sociale wetenschappen niet iemands passie – studenten het op zijn minst kunnen gaan respecteren en herkennen. Dat is altijd mijn 'waarom' geweest.

Ik wil daar ook zijn als rolmodel. Natuurlijk kunnen we praten over pedagogiek en staatsnormen, maar lesgeven is een mensenvak. Dus leren hoe je van mensen kunt houden, deel uitmaken van de gemeenschap en deel uitmaken van iets dat groter is dan ikzelf is ook mijn 'waarom'. En ik denk dat het lesgeven dat biedt op een manier die geen enkel ander beroep biedt.

Was uw eigen ervaring op school grotendeels positief of grotendeels negatief? En hoe beïnvloedt dat uw beslissing om les te geven?

Ik heb altijd op openbare scholen gezeten, en ik heb ups en downs gehad. Voor het grootste deel was het positief.

Toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik de kans om wat meer specialisatie te doen, door AP-cursussen geschiedenis te volgen - Amerikaanse geschiedenis, Europese geschiedenis, sociale geografie, AP-overheid. Toen heb ik echt een dieper niveau van de inhoud van sociale studies ervaren. Ik had geweldige leraren die gepassioneerd waren over kwesties variërend van de Amerikaanse grondwet tot de manier waarop de overheid werkt, en hun passie wakkerde vaak mijn passie aan, omdat ik kon zien dat zij er net zo enthousiast over waren om erover te praten als ik erover leerde.

Wat geeft je hoop over je toekomstige carrière?

Het is een dynamisch veld. Het zijn een paar moeilijke jaren geweest, alleen nu de pandemie en het beroep zo gepolitiseerd zijn. Maar wat mij hoop geeft, zijn de momenten in de klas waarop je een soort 'eureka!' moment of dat ‘aha’-moment met een individueel kind. Op die momenten begrijp je dat je meer bent dan alleen de politiek – meer dan de chaos die je vaak op het nieuws ziet.

Als leraar heb je te maken met individuele levens en lotsbestemmingen. Je werkt met echte mensen en hun trajecten. En echt, dat geeft mij hoop. Zelfs als ik een kleine rol kan spelen in het vormgeven van die persoon, of het nu te maken heeft met sociale studies of misschien met iets minder directs, geeft dat mij hoop en laat het mij weten dat ik in het juiste beroep zit.

Mijn hoop ligt altijd in de studenten en hun mogelijkheden.

Wat geeft je pauze of maakt je zorgen over het worden van een leraar?

Het houdt een beetje verband met hetzelfde dat mij hoop geeft. Vaak kijk je naar de krantenkoppen, je ziet hoe politieke scholen gewoon door de aard van ons onderwijssysteem bestaan, en je ziet dat de verschillende agenda’s door het schoolgebouw worden gepusht. Soms kan dit nadelige gevolgen hebben voor kinderen.

Ik heb ook andere zorgen, zoals een pandemische burn-out en het toegenomen gebruik van technologie. Je hebt kunstmatige intelligentie ter plaatse. Het is een dynamisch, voortdurend veranderend vakgebied. Dat stemt mij tot nadenken, want ik zit in een lerarenopleiding en bereid me voor om les te gaan geven in een tijd waarin er zoveel verandert. Ik was eerstejaars op de universiteit in de herfst van 2020. Ik kwam naar Clemson University en het lerarenopleidingsprogramma tijdens COVID-19. Ik vertrek in 2024. Zelfs in die vier jaar, terwijl ik me aan het voorbereiden ben om het veld in te gaan, is er zoveel veranderd.

Ik denk niet dat verandering noodzakelijkerwijs slecht is. Verandering kan ook hoopgevend zijn. Maar als je naar de krantenkoppen kijkt en naar de toestand van onze wereld en ons onderwijssysteem, dan zet dat mij aan het denken.

Ik maak me ook zorgen om de kinderen. Ik heb op scholen gewerkt waar kinderen niet in al hun basisbehoeften voorzien. Het is moeilijk om iemand het belang van de Amerikaanse Burgeroorlog te leren als hij of zij honger heeft. Dus veel dingen zorgen ervoor dat ik stilsta als nieuwe leraar, maar ik blijf doorgaan.

Waarom heeft het veld jou nu nodig?

We hebben leraren nodig die bereid zijn toe te geven dat ze misschien niet altijd in alles gelijk hebben; leraren die bereid zijn uitgedaagd te worden en van anderen te leren; en leraren die kritisch denken en actief luisteren oefenen. Je zou denken dat deze eigenschappen van fundamenteel belang zijn voor docenten, maar dat ontbreekt vaak.

Ik denk dat wat ik naar voren breng, is dat ik iemand ben die bereid is om te leren, iemand die bereid is voor altijd een student te zijn. Zelfs als docent stopt het leerproces nooit. Ik kan net zoveel van studenten leren als zij van mij.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.edsurge.com/news/2023-10-09-his-teachers-showed-him-why-history-matters-now-he-wants-to-pay-that-forward