Een nieuw rapport van de Instituut voor onderzoek naar openbaar beleid (IPPR), die zichzelf "de leidende progressieve denktank van het VK" noemt, waarschuwt dat de wereld het risico loopt een "doemlus" te creëren waarin we zoveel tijd en energie steken in het reageren op de steeds groter wordende effecten van klimaatverandering - woedende bosbranden, verdwijnende meren en rivieren, stijgende zeespiegel, laaiende hitte, krachtigere stormen, verlammende overstromingen en dergelijke - dat we de noodzaak om de opwarming van de aarde aan te pakken uit het oog verliezen. Het is als het behandelen van de symptomen in plaats van de ziekte, of al onze energie steken in het vullen van zandzakken terwijl we de tsunami negeren die op ons afkomt.

De beleidsanalisten van IPPR zeggen: “Het historische falen om de klimaat- en ecologische crisis afdoende aan te pakken, kan gevolgen hebben die het vermogen van samenlevingen om de grondoorzaken van deze crisis aan te pakken, op de proef stellen. Dit is een doemscenario: de gevolgen van de crisis en het onvermogen om deze aan te pakken, leiden tot focus en middelen om de oorzaken ervan aan te pakken. We beschrijven dit als een 'strategisch risico' voor ons collectieve vermogen om een ​​transformatie van samenlevingen te realiseren die uiteindelijk catastrofale klimaatverandering en ecologische verandering vermijdt.

“Deze gevaarlijke dynamiek strekt zich uit tot hoe de vooruitzichten voor het aanpakken van de klimaat- en ecologische crisis worden ingekaderd. We onderzoeken een belangrijk voorbeeld: het groeiende debat over de vraag of het nu onvermijdelijk is dat de opwarming van de aarde de internationaal overeengekomen doelstelling van 1.5°C zal doorbreken.

“Er is een systematische inspanning nodig om bedreigingen aan te pakken en kansen te grijpen voor snelle milieumaatregelen die worden veroorzaakt door de dieper wordende gevolgen van de crisis – om de groene transitie zelf veerkrachtiger te maken. Anders zou de wereld verder kunnen afglijden in een spiraal van versnellende milieuschokken en contraproductieve, defensieve reacties.”

De Doom Loop wacht

Degenen die beweren dat 1.5 C nog steeds mogelijk is, lopen het risico de overtuiging te bestendigen dat het huidige trage tempo van klimaatactie voldoende is, zeggen de onderzoekers, terwijl degenen die beweren dat het niet mogelijk is, het risico lopen fatalisme te ondersteunen dat kan leiden tot "extreme benaderingen" zoals geo-engineering, volgens The Guardian.

Het vermijden van een doemlus vereist een eerlijkere acceptatie door politici van de grote risico's van de klimaatcrisis, inclusief het dreigende vooruitzicht van omslagpunten en de enorme omvang van de economische en maatschappelijke transformaties die nodig zijn om een ​​einde te maken aan de opwarming van de aarde. Dit moet worden gecombineerd met verhalen die zich richten op de grote voordelen die klimaatactie heeft opgeleverd en ervoor zorgen dat beleid eerlijk wordt uitgevoerd.

"We zijn helaas een nieuw hoofdstuk in de klimaat- en ecologische crisis ingegaan", zegt Laurie Laybourn, associate fellow bij IPPR. “De nepoorlog loopt ten einde en de echte gevolgen stellen ons nu voor moeilijke beslissingen. We kunnen absoluut streven naar een duurzamere, rechtvaardigere wereld. Maar ons vermogen om door de schokken heen te navigeren en tegelijkertijd gefocust te blijven op het beheersen van de storm, is de sleutel.

Er is een grafiek in het onderzoek opgenomen die vooral verontrustend is. Het laat zien hoeveel COXNUMX-emissiereducties nodig zijn om de opwarming van de aarde onder controle te houden. Kijk zelf maar. Het spreekt voor zich. Terwijl de behoefte aan forse bezuinigingen toeneemt, versnelt de hoeveelheid koolstofemissies.

Hier is een fragment uit het IPPR-rapport:

“Verhalen die ervan uitgaan dat 1.5 °C verloren gaat, hebben een politieke impact op wat er daarna gebeurt, en ontmoedigen mogelijk actie om transformationele verandering te realiseren. De schok om te denken dat het doel verloren is, kan bijvoorbeeld leiden tot grotere druk op leiders om diepgaande veranderingen door te voeren. Als alternatief kan het worden gezien als bewijs dat een dergelijke verandering onrealistisch of zelfs ongewenst is. Over het algemeen kunnen de groeiende kans om de 1.5°C te doorbreken en de uitdagingen van het realiseren van transformationele verandering worden uitgebuit door gevestigde belangen om te pleiten voor technologieën die onderontwikkeld, onbewezen en potentieel gevaarlijk zijn om de status quo in stand te houden. [De fossiele brandstofindustrie slaat zeker op die trommel voor al zijn waarde.]

“Ondertussen worden bewezen en haalbare veranderingen, zoals grootschalige vraagbeheersing, die ook enorme nevenvoordelen hebben voor de gezondheid en het bredere milieu, gemarginaliseerd of genegeerd. De risico's die voortkomen uit de toenemende kans op het doorbreken van de 1.5°C-doelstelling zijn een voorbeeld van strategisch risico in de praktijk. Degenen die transformationele verandering willen bereiken - ook in het beleid, het maatschappelijk middenveld en het bedrijfsleven - zouden dit risico actiever moeten beheren. Er is een systematische inspanning nodig om bedreigingen aan te pakken en kansen te grijpen voor snelle milieumaatregelen die worden veroorzaakt door de dieper wordende gevolgen van de crisis: om de groene transitie zelf veerkrachtiger te maken. Anders zou de wereld verder kunnen afglijden in een spiraal van versnellende milieuschokken en contraproductieve, defensieve reacties.

“We stellen antwoorden voor op drie gebieden:
• Politiek: Beter anticiperen op en reageren op verhalen die transformationele veranderingen vertragen of blokkeren naarmate de temperatuur de 1.5 °C nadert, als onderdeel van een breder proces van het ontwikkelen van milieuverhalen die passen bij de toenemende uitdagingen van de crisis.
• Beleid: Beslissend verder gaan dan een incrementalistische mentaliteit voor het maken van beleid en beleid dat een systeembrede transformatie kan realiseren centraal stellen in belangenbehartiging.
• Analyse: Verbetering van beleidsrelevante analyses en toegankelijke communicatie over de complexe risico's die voortvloeien uit de zich verdiepende klimaat- en ecologische crisis.”

Laybourn vertelt The Guardian, “Waar ik me het meest zorgen over maak, is dat we geen rekening houden met de trapsgewijze risico's voor samenlevingen. Het zijn niet alleen de stormen die grote steden verpletteren waar we ons zorgen over moeten maken, het zijn de gevolgen die door onze geglobaliseerde systemen heen kabbelen. Voor het VK zijn het niet noodzakelijkerwijs alleen de kosten van het reageren op rampen die de grootste afleiding vormen. Het zou kunnen dat het tegelijkertijd te maken heeft met een voedselprijsschok en een oplevend nativisme, waardoor de angst voor zogenaamde klimaatvluchtelingen wordt weggenomen.”

Hij zei dat de verhalen die werden gebruikt om de situatie te beschrijven erg belangrijk waren. Groener transport gaat bijvoorbeeld niet alleen over het overstappen op elektrische voertuigen, maar ook over beter openbaar vervoer en herontworpen steden waardoor mensen dichter bij hun baan, opleiding en zorgverleners kunnen zijn. Dat zou op zijn beurt een herevaluatie van de begrotingen en belastingen van de lokale autoriteiten vereisen om de verandering door te voeren.

Oneerlijkheid in het klimaatbeleid zou de doemcirkel kunnen veroorzaken, zei Laybourn, want als mensen het gevoel zouden hebben dat hen onbetaalbare veranderingen werden opgedrongen, zouden ze de noodzaak van een groene transitie afwijzen. Maar, voegde hij eraan toe: "Als je eerlijkheid centraal stelt, kan het in plaats daarvan een positieve cirkel zijn, als je je in een situatie bevindt waarin mensen erkennen dat overstappen op een warmtepomp en betere isolatie hoe dan ook beter voor hen zal zijn." van de klimaatcrisis.”

Het is ook van cruciaal belang om vooruitgang te boeken op het gebied van klimaatactie die niet op een zijspoor wordt gebracht door moeilijkheden die worden veroorzaakt door klimaateffecten. “Ik ben een grote fan van burgerbijeenkomsten, want als mensen het gevoel hebben dat ze een rol spelen bij de besluitvorming, zullen ze eerder hun steun behouden, zelfs in een toekomst waarin de schokken zich beginnen op te stapelen. Het worden momenten waarop we daadwerkelijk beter terugbouwen.”

Ons advies

Het voorschrift van Laybourn gaat er natuurlijk van uit dat de machthebbers dergelijke vrije en open discussies zullen toestaan ​​en niet zomaar iedereen die een stem durft te verheffen verplichten om te protesteren.lange periodes van opsluiting. Die grafiek hierboven zegt eigenlijk alles. Wie denkt er hier een sneeuwbalkans in de hel om de koolstofemissies zo snel en drastisch te verminderen als nodig is om een ​​volledige klimaatcrisis te voorkomen? Laten we een handopsteking houden. Iedereen?

We knabbelen aan de rand van verantwoorde klimaatactie, maar we nemen het probleem nog lang niet serieus genoeg. We richten ons op het waterpeil in Lake Powell en de rol van kerncentrales in Europa, maar we doen niet het zware werk dat nodig is om de schade die mensen aan het milieu hebben toegebracht ongedaan te maken. Het is het equivalent van het opstellen van de ligstoelen op de Titanic terwijl het water in tien dekken naar beneden stroomt.

Het is tijd om te ontwaken uit onze lange slaap. We vernietigen het vermogen van de aarde om het menselijk leven zoals wij dat kennen te ondersteunen, terwijl we elektrische voertuigen van 9000 pond bouwen voor de rijken om hun leven te ondersteunen. "De mijne is groter dan de jouwe" mentaliteit. Walt Kelly creëerde zijn eigen grafische versie van een doemloop toen hij jaren geleden in zijn Pogo-stripverhaal zei: "We hebben de vijand ontmoet en hij is ons."

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://cleantechnica.com/2023/02/20/world-risks-doom-loop-ippr-warns/