MELD U AAN VOOR dagelijkse nieuwsupdates van CleanTechnica op e-mail. Of volg ons op Google Nieuws!

Het afgelopen jaar, toen de hype-zeepbel van waterstof voor energie ernstig begon te lekken, begon er een duidelijke indicatie van de eindtijd voor voorstanders van waterstofenergie te ontstaan: woede en vijandigheid. Waarom is dit een duidelijke indicator?

Laten we onze gedachten acht jaar terug in de tijd werpen. Enige tijd daarvoor had ik het bovenstaande continuüm van ontkenning van de klimaatverandering gecreëerd, van de totale en verbijsterende weigering om de werkelijkheid te accepteren tot aan de kleine categorie mensen die dachten dat het erger zou zijn dan het zal zijn. Zoals ik destijds opmerkte, Ontkenners van klimaatverandering worden steeds bozer en hier is waarom.

Zoals ik zag, ging het allemaal over cognitieve dissonantie. Wat is dat?

In de psychologie is cognitieve dissonantie de mentale stress of het ongemak dat wordt ervaren door een individu dat tegelijkertijd twee of meer tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of waarden heeft, een handeling uitvoert die in tegenspraak is met een of meer overtuigingen, ideeën of waarden, of is geconfronteerd met nieuwe informatie die in strijd is met bestaande overtuigingen, ideeën of waarden.

Ja, wanneer mensen worden gebombardeerd met gegevens, feiten en logica die hun vooroordelen tegenspreken, voelen ze zich ongemakkelijk. Ze zijn gestrest. Als ze dit niet oplossen door het te omarmen, de feiten en logica in overweging te nemen en hun posities te verbeteren om tegemoet te komen aan de realiteit, dan bouwt het zich op. Dat gebeurde tien jaar geleden steeds meer onder ontkenners van de klimaatverandering en ze haalden genoeg uit om het zelfs voor mij duidelijk te maken, en ik ben me een beetje onbewust van de meeste van dat soort dingen.

Dit is een goed moment om de woede van ontkenners ter sprake te brengen. De beroemde klimaatwetenschapper Michael Mann, aan wie ik het voorrecht had wat tijd te besteden aan het opnemen van een CleanTechnica-podcast een paar jaar geleden en die een van mijn hoe je het ook noemt tweets citeerde in een recent boek, lijdt aan een terugval van PTSS in een rechtszaal terwijl zijn diep idiote lasteraars hem kruisverhoren of ongemakkelijk heen en weer bewegen in hun met slijm gevulde zitplaatsen. Mann en zijn gezin leden veel stress en angst door de gedachteloze woede van ontkenners van de klimaatverandering – en mensen die beter zouden moeten weten – en hij besloot de ergste onder hen aan te klagen wegens smaad.

Ja, je hebt me goed gehoord, een van de beklaagden, Mark Steyn, verdedigt zichzelf, wat betekent dat hij een dwaas heeft als advocaat en een idioot als cliënt, alsof er enige twijfel over bestaat dat hij dat ook is. Hij had geen keus, zo wordt aangenomen, omdat zijn advocaten hem in 2021 in de steek lieten.

Ter herinnering: Steyn en zijn mede-idioot-beklaagde Rand Simberg – een man die ontkent dingen te hebben gezegd die hij al onder ede heeft gezegd en die onder ede deskundigen blijft belasteren die hij niet eens de moeite nam om op te kijken – beweerden schril, regelmatig en vaak dat de hockeystick met temperaturen die Mann voor het eerst publiceerde was een hoax en vals, terwijl is vastgesteld dat hij volledig accuraat en geldig is door zoiets als twee dozijn afzonderlijke onderzoeken. Dit is ongeveer net zo goed ingeburgerd als de wetenschap kan krijgen. Het is niet eens een model, het rapporteert slechts de werkelijkheid.

Mann was een van de eerste slachtoffers van de woede van ontkenners. Hij voelde het lang voordat ik het merkte en nu, een tiental jaar later, tonen zijn wrede tegenstanders opnieuw hun kleuren in de rechtszaal. Het is geen prettig palet.

Wat heeft dit met waterstof voor energiesoorten te maken?

Welnu, de afgelopen 25 jaar zijn mensen die dachten dat waterstof de bijenknieën waren, zoals ontkenners van de klimaatverandering, positie na positie gedwongen. Voor alle duidelijkheid: dit zijn mensen die de realiteit van de klimaatverandering accepteerden en meestal oprecht probeerden er iets aan te doen. Dit is niet synoniem met het ontkennen van de klimaatverandering, behalve waar dat wel het geval is. Ik kom daar wel op.

Laten we hier doorheen stappen verkorte infographic kort. Rond 2000 was het mogelijk om met slechts een lichtroze bril te denken dat waterstof altijd en overal de energiebron zou zijn voor alles. Jeremy Rifkin, auteur, econoom, STEM-analfabeet en adviseur van machtsmakelaars aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, heeft dat zeker gedaan en heeft er mede toe bijgedragen dat er beleid op twee continenten van werd gemaakt. Voor alle duidelijkheid: 25 jaar geleden was er niet echt een alternatief en zelfs de weinige mensen die zich realiseerden hoe absurd duur dit zou zijn, trokken een grimas en slikten het in. Een ongecontroleerde klimaatverandering zou erger zijn dan de kosten van een waterstofeconomie.

Maar elke keer dat het is uitgeprobeerd of als serieuze spreadsheet-jockeys sindsdien hun data-scalpels hebben gebruikt, faalt het vergeleken met alternatieven. Batterijen, netkoppelingen en biobrandstoffen hebben waterstof naar de achtergrond geschopt in elk energiedomein waar rationele onderzoeken naar de totale eigendomskosten zijn uitgevoerd. Elke keer dat de systeemgrens alternatieven omvat, blijkt uit de analyse dat waterstof een grap is.

En het wordt steeds erger. Langdurige aannames over verschillende aspecten van kostencasussen vallen uiteen als gevolg van kleine zaken als gegevens, bewijsmateriaal en wiskunde. De Boston Consulting Group publiceerde een sombere beoordeling waarin werd gesteld dat de consensus van € 3 per kilogram groene waterstof in 2030 – een consensus die wordt gedeeld onder STEM-analfabeten en voorstanders van waterstof voor energie, als dat geen overtolligheid is – niet zou worden bereikt en dat realistischere kosten zouden € 5 tot € 8.80 zijn. Ze zeiden niet dat de bovenkant van dat bereik waarschijnlijker was, maar dat is wel zo.

Tot zover de fantasieën over waterstof van 1.40 dollar die denktanks als de International Council on Clean Transportation in hun publicaties hebben opgenomen. Dat is zo ver verwijderd van de realiteit dat het moeilijk voor te stellen is wat hun analist dacht.

Het Internationaal Energieagentschap publiceerde eind 2023 een beoordeling van e-brandstoffen voor transport, die enkele opzienbarende bevindingen bevatte, maar niet voor mij of voor iemand die enige tijd heeft besteed aan realistische kostenanalyses in de ruimte. Ze ontdekten dat synthetische brandstoffen gemaakt van groene waterstof in het absoluut beste geval vier tot zes keer zoveel zouden kosten als de huidige brandstoffen. Dat is ver boven de aanname van waterstof voor energiefantasten die dachten dat ze qua kosten concurrerend zouden kunnen zijn met fossiele brandstoffen, laat staan ​​biobrandstoffen.

En deze maand meldde de onderzoeks- en beleidsbeïnvloedingsgroep Transport & Milieu in Europa dat 25 van de 25 voorstellen voor synthetische kerosine voor de luchtvaart er niet in slaagden een definitieve investeringsbeslissing te nemen, omdat ze geen enkele luchtvaartmaatschappij konden vinden die bereid was tien keer de kosten van de huidige brandstoffen te betalen.

BCG rapporteerde opnieuw, zij het zonder te beseffen wat ze rapporteerden, dat slechts 0.2 procent van de waterstofvoorstellen qua volume operationeel was, een oneindig klein niveau. BNEF rapporteerde dat slechts 13% van de waterstofdeals die ze volgden en die een definitieve investeringsbeslissing hadden bereikt, afnemers hadden en dat slechts 10% daarvan vaststaand was. Het Internationaal Energieagentschap rapporteerde dat waarschijnlijk slechts 7% van de theoretisch benodigde waterstofvoorraden voor 2030 aanwezig zou zijn.

In deze wervelende mix van pijnlijke realiteit heb ik mijn eigen schamele offers gebracht. De afgelopen maanden heb ik de Rapporten van de Internationale Raad voor Schoon Transport en de ontdekking dat ze behoorlijk afweken van de werkelijkheid en de kwaliteitscontrole na 2020 toen ze probeerden een manier te vinden om te rechtvaardigen dat waterstofenergietrajecten goedkoper zouden zijn dan ze ooit zouden kunnen zijn. Ik heb gepubliceerd over groene waterstof en synthetische brandstoftrajecten zeevaart en luchtvaart vergeleken met voor de hand liggende alternatieven en het voor de hand liggende zeggen: waterstof en synthetische brandstoffen zijn economisch zo niet concurrerend dat ze niet zullen worden gebruikt.

Ik heb de slecht begrensde beoordelingen van beoordeeld HVDC versus waterstofpijpleidingen die niet slagen voor zoveel tests van fundamentele systeemtechniek. Ik heb door de tragikomische geschiedenis van waterstoftransportvloten, waar het patroon zo duidelijk is dat het een pantomime is geworden. Ik bracht tijd door met de decarbonisatieleider van AP Moller Maersk-divisie APM Terminal's decarbonisatieleider en vertelde waarom waterstof is economisch gezien niet zinvol voor transport.

Ik heb de pogingen van Groot-Brittannië om een ​​explosieve ronde pin in het vierkante gat van de woningverwarming te steken met zijn dorpsproeven met waterstof geobserveerd en er af en toe commentaar op gegeven. 54 onafhankelijke onderzoeken maken duidelijk dat waterstof precies geen rol speelt in woon- of commerciële gebouwen.

Meer recentelijk werd ik gevraagd om te helpen bij de kwaliteitsbeoordeling van een Europese studie naar de totale eigendomskosten van meerdere trajecten om het vrachtvervoer over de weg koolstofvrij te maken. Als gevolg hiervan begon ik aannames te doen over de onderhoudskosten van waterstofvoertuigen en tankstations. Ik ontdekte dat waterstofbussen in Californië niet zo duur waren als voertuigen met een verbrandingsmotor of zelfs goedkoper 50% duurder dan dieselbussen in onderhoud zelfs na jaren in dienst en twee keer zo duur als batterij-elektrische bussen. En ik ontdekte dat waterstoftankstations volgens een op zijn minst enigszins gevalideerde methodologie 30% van de kapitaaluitgaven per jaar kostten om te onderhouden, in plaats van 3% of 4% zoals aangenomen in onderzoeken naar de totale eigendomskosten.

En zo, terug naar de draad. In dit brede engagement waar gezond verstand en rationeel denken de 25 jaar van waterstof voor energie-inertie doorbreken, heb ik veel woede in verschillende richtingen gezien. Veel knieën hebben de neuzen geraakt terwijl ze vastzaten aan schokken. Hoe Twitter tegenwoordig ook heet, het is gevuld met nog meer schuimige tirades. LinkedIn ziet ook zijn aandeel.

Mijn kennis Tom Baxter, chemisch ingenieur hoofddocent aan de Universiteit van Aberdeen en over het algemeen een charmante, bebaarde Schot, werd door de CEO van een Brits gasbedrijf ervan beschuldigd een bittere trol te zijn. Dezelfde CEO blokkeerde mij na een enkele opmerking waarin hij suggereerde dat het bedrijf strategisch moest nadenken distributienetwerk inkrimpeng.

De waterstofleiding van een grote fabrikant snauwde naar mij in een professionele draad omdat ik op relevante maar ongemakkelijke waarheden wees. De waterstofleider van een grote cleantech-denktank bleef me op sociale media porren totdat ik een kritiek van 13,000 woorden op de posities van zijn team op zijn schoot liet vallen. De reacties op mijn artikelen en op LinkedIn stromen vol met gekwetste zielen die vechten voor hun droom van waterstof in hun auto's, hun kachels, hun ovens en in hun water. Enz, enz, enz.

Dit alles speelde zich af in de discussies van anderen. Ik heb waterstof “ambassadeurs” zien zeuren over basisgegevens en logica. Ik heb chemische ingenieurs met tientallen jaren waterstofervaring beschreven als onwetende haters.

Het heeft veel blokkeren en dempen gekost om het verergerde dyspepsiequotiënt in mijn verschillende feeds terug te brengen tot slechts een dof gebrul. De cognitieve dissonantie van de waterstof-voor-energie-menigte groeit met de dag en voor het uitvoeren van de cijfers en het wijzen op andere mensen die de cijfers uitvoeren, krijg ik een beetje verdriet, terwijl anderen meer verdriet krijgen.

Er gaat niets boven wat Michael Mann gelukkig heeft meegemaakt, maar het is in dezelfde context: mensen accepteren de realiteit niet en halen uit van woede. Je zou denken dat voorstanders van waterstof voor energie zouden beseffen dat dit vreselijke optica was, om nog maar te zwijgen van de domheid van een doos met geoliede katoenfluweelhamers, maar nee, ze zijn te druk bezig met het slaan van hun tussenschot met hun knieschijf om te merken dat andere mensen ernaar kijken alsof ze drie ogen hadden.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://cleantechnica.com/2024/02/06/hydrogen-for-energy-types-are-getting-more-and-more-angry/