Leven met de erfenis van een van de grootste vliegtuigen uit de geschiedenis en de beste generatie.
Dit lijkt ineens juist. Na twee uur onophoudelijke wegenbouw in Michigan verlaat ik de I-75 noord-zuid snelweg en word ik zeven decennia terug getransporteerd. Het zou midden in de zomer van 1944 kunnen zijn. Dit zou het landelijke landschap buiten Wichita kunnen zijn. De plaats waar de Tweede Wereldoorlog "Battle of Kansas", de strijd om de Boeing B-29 Superfortress klaar voor oorlog, ontvouwd.
Hobbelige zwarte topwegen doorsnijden groene, groene boerderijen die begroeid zijn met rijen maïsstengels. Het gewas is voorbij "kniehoogte tegen de vierde juli". Kleine boerderijen staan in de buurt van schuren met tractoren en maaidorsers. Ze zijn stil vandaag. Het is een zeldzame onderbreking van het constante sjokken van seizoensgebonden zonsopgang tot zonsondergang op de boerderij. Boeren en families kregen te horen dat er dit weekend iets bijzonders staat te gebeuren. De B-29 Superfortress komt eraan.
Kinderen worden in pick-up truck bedden geladen. Grootvaders met veteraan petten, degenen die zeggen waar ze dienden, rijden op de voorstoelen. De padvinders zijn hier. Zo ook het lokale VFW-hoofdstuk. Iedereen van boerderijen in de wijde omtrek kwam vandaag naar buiten. Zelfs mensen van buiten de staat in grote auto's reden naar het kleine vliegveld om haar te zien.
En daar zit ze, recht voor ons op het heldere asfalt onder een gewelfde blauwe lucht. Fifi, de Boeing B-29 Superfortress. Een van de enige twee links vliegend in de wereld van vandaag. Het grootste, krachtigste dat deze kinderen ooit hebben gezien.
De Boeing B-29 "Fifi" van de Commemorative Air Force is een van de slechts twee ter wereld die nog steeds vliegen.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-460×259.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-706×398.jpeg” class=”size-large wp-image-80392″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-706×398.jpeg” alt width=”706″ height=”398″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-706×398.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-460×259.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-128×72.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-768×433.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20-678×381.jpeg 678w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_20.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
“Dit is het vliegtuig dat de oorlog heeft gewonnen”, vertelt een grootvader met een luchtmachtpet tegen zijn kleinzoon. “Ze liet de grote'.
De geschiedenis, zeggen ze, wordt geschreven door de overwinnaars. De populaire Amerikaanse overtuiging dat de Boeing B-29 Superfortress eigenhandig de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan heeft gewonnen met zijn revolutionaire langeafstands- en kernwapens, is meer dan alleen bekend. Het is het geaccepteerde verhaal van elke geschiedenisles op de middelbare school in de VS tot de sombere monumenten in Hiroshima en Nagasaki.
En hoewel dat verhaal niet helemaal juist is, gaat het vandaag niet om het corrigeren van historische paradigma's. Het gaat om ervaringen. Het ervaren van een collectieve menselijke inspanning die zo belangrijk is dat de geschiedenis moeite heeft om het vast te leggen. Misschien omdat de geschiedenis van de B-29 zo omvangrijk is en de historische implicaties zo complex.
De Herdenkingsluchtmacht, of CAF, vliegt Fifi uit hun thuisbasis in Fort Worth, Texas. De organisatie heeft een opmerkelijk 181 historisch vliegtuig dat vliegt uit 90 eenheden in de Verenigde Staten. De CAF, met 13,000 leden, is een non-profitorganisatie die zich inzet voor het behoud van historische vliegtuigen en, in het grotere geheel, de geschiedenis van luchtmacht in bijna elk conflict waarbij luchtgevechten betrokken waren. Er zijn natuurlijk Amerikaanse vliegtuigen. Maar er is ook een spectaculaire verzameling ultrazeldzame vliegtuigen uit landen als Duitsland, Japan, Groot-Brittannië, de voormalige Sovjet-Unie, Noord-Korea en Vietnam. Meer dan welk museum dan ook houdt de Commemorative Air Force (CAF) de geschiedenis echt levend.
De enorme Boeing B-29 Superfortress, Fifi, is de parel van de CAF-stal van opmerkelijke vliegtuigen.
De CAF cockpitbemanning voor de Boeing B-29 "Fifi" in Saginaw, Michigan.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-460×275.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-706×422.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80395″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-706×422.jpeg” alt width=”706″ height=”422″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-706×422.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-460×275.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-128×77.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30-768×459.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_30.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Zoals een paar mensen hier vandaag, heb ik een persoonlijke connectie met de Boeing B-29. Mijn vader was een tekenaar voor het B-29-project bij Boeing's Renton Plant in de buurt van Seattle in 1944 en '45. En hoewel weinig over het leven van mijn vader opmerkelijk was, was dit, samen met zijn latere werk aan de eerste atoomaangedreven onderzeeër, de USS Nautilus, waar hij het meest over sprak. Mijn fascinatie voor luchtvaart en verlangen om journalist te worden zijn geïnspireerd door het werk van mijn vader aan de Boeing B-29 Superfortress. Vandaag mag ik, samen met een kleine groep andere liefhebbers van vliegtuigen en geschiedenis, op Fifi vliegen.
De bemanning van CAF-vrijwilligers die vluchten op Fifi beheren, en haar zustervliegtuig, een Consolidated B-24 Liberator genaamd "Diamond Lil", voeren het programma uit als een mini-luchtvaartmaatschappij. Een groep vrijwilligers met iPads checkt opgewonden passagiers in voor hun vlucht op Fifi. Een van de vrijwilligers geeft een FAA-vereiste pre-flight briefing aan onze groep. De informatie wijkt af van een standaard briefing van een luchtvaartmaatschappij:
“Je kunt in de bemanningstunnel van het voorste compartiment naar de achterkant kijken over de bommenruimen, maar ga alsjeblieft niet tijdens de vlucht de tunnel in. Het kan erg claustrofobisch zijn.” Tijdens lange missies van de Marianen naar Japan en terug was de onder druk staande bemanningstunnel een populaire plek voor dutjes. Tegenwoordig is die tunnel veel kleiner dan ik me voorstelde toen ik erover las. Amerikanen waren toen dunner.
'Als je in een noodgeval het vliegtuig moet verlaten, laten we het je weten...' Mijn geest flitst terug naar het lezen over hoe moeilijk het was om uit de B-29 te springen in de Tweede Wereldoorlog. Het vereiste het neerlaten van het landingsgestel om de neuswieldeur te openen, en het openen van een groot luik net achter de piloot en vliegtuigcommandant. Dan eruit springen, meestal uit een brandend vliegtuig. Als je de pech had om boven Japan te zijn en de ontsnapping te overleven, wachtte je op de grond een helse gevangenschap, lynchpartij of executie. Als je over de duizenden kilometers uitgestrekte oceaan tussen Japan en de Marianen zou vliegen, zou je waarschijnlijk gewoon spoorloos verdwijnen. In zeldzame gevallen kunnen onderzeeërs met piketdienst of aangepaste B-29's die reddingsboten vervoeren, of PBY Catalinas en PBM Mariners u vinden. Maar vandaag hebben we geen parachutes nodig.
De vrijwilliger die de briefing geeft, vraagt: "Heeft iemand van jullie een persoonlijke connectie met de B-29?". Voordat ik kan antwoorden, krijg ik een onverwachte stroom van emoties over mijn vader. Tegen de tijd dat ik acht was, was hij grotendeels weg. Zijn B-29-verhalen waren de enige positieve herinnering die ik van hem had. Hij stierf jaren nadat hij ons gezin had verlaten. Ik reed naar zijn begrafenis op het platteland van Indiana. Toen ik sprak na zijn kielzog, was het enige dat ik over zijn leven kon zeggen dat hij aan de B-29 en de eerste nucleaire onderzeeër werkte. Ik heb zijn huisje bij de brandweerkazerne schoongemaakt in het kleine boerendorpje in Indiana waar hij stierf. Een van de weinige artefacten van zijn leven was een blauwdruk die de onder druk staande tunnel in de B-29 laat zien. In de rechter benedenhoek van de tekening was een kleine rechthoek. Netjes gedrukt in de rechthoek was de naam "T.DEMERLY". Zijn naam. Dezelfde naam als de mijne.
Wij zijn een familiebedrijf.
Verbinding maken met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en de diepgaande politieke en sociale invloeden onthult diep persoonlijke draden die nog steeds door Amerika lopen. Als we deze draden in de loop van de tijd laten ontrafelen, riskeren we onze herinnering aan de verschrikkingen van wereldwijde conflicten te verliezen. En hoewel een groot deel van het ervaren van Fifi over eerbied en nostalgie gaat, gaat het ook over het herinneren van verlies en tragedie in de hoop het nooit opnieuw te beleven. Het verliezen van deze levende geschiedenis riskeert de vele lessen van enorme inspanningen zoals het B-29-project, de duurste menselijke onderneming in de geschiedenis op het moment van voltooiing. De B-29 was het resultaat van de arbeid van Amerika's "grootste generatie". En de B-29 veranderde de boog van de menselijke geschiedenis. Mijn generatie heeft de Apollo-maanlandingen. De generatie van mijn vader had The Bomb en de B-29 Superfortress.
We zijn nu aan boord van Fifi. Klaar voor het starten van de motor. Een deel van mij hoopt op... misschien een klein motorbrandje. Het zou het verhaal beter maken. Maar Fifi is beter onderhouden dan welk commercieel vliegtuig dan ook. Ze krijgt bijna constant onderhoud. Ik sprak met B-29-monteur Mat Pedron. "Ze krijgt meer onderhoud dan enig ander vliegtuig, ze is het veiligste vliegtuig dat vliegt". De vier Wright R-3350 Duplex-Cyclone 18-cilinder stermotoren op Fifi zijn zwaar geüpgraded met PR-58 drukgeïnjecteerde carburateurs, vertelt hij me. De aanhoudende oververhitting en branden die de WO II-versies teisterden, zijn verdwenen. We zijn erg veilig vandaag, dankzij bemanningsleden als Mat Pedron.
Hoewel "Fifi" zorgvuldig wordt onderhouden, lekken alle B-29's motorolie.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-460×307.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-706×471.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80394″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-706×471.jpeg” alt width=”706″ height=”471″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-706×471.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-460×307.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-128×85.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27-768×512.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_27.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Met alle vier de motoren draaiend klinkt er een geratel van vreemde en dissonante trillingen door het vliegtuig. De motoren hoesten enorme rookwolken. Het lawaai in de cockpit maakt praten onmogelijk. Het landingsgestel piept over het gebrul van de motor als de remmen worden losgelaten. We taxiën om op te stijgen. Even sluit ik mijn ogen en vraag me af hoe dit 77 jaar geleden was. Als ik mijn ogen open en uit het raam van de boordwerktuigkundige naast me kijk, lijkt het alsof de hele kleine boerengemeenschap is uitgelopen om ons uit te zwaaien. Kinderen en vrouwen zwaaien naar ons. Een oude man met zo'n hoed salueert. Mijn darmen kelderen en ogen stromen.
Menigten verzamelen zich buiten de luchthaven van Saginaw om de start van "Fifi" te bekijken.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-460×307.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-706×471.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80396″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-706×471.jpeg” alt width=”706″ height=”471″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-706×471.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-460×307.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-128×85.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40-768×512.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_40.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Fifi sjokt langs de taxibaan en als onverwachte bonus hebben we een echte escorte van de P-51D Mustang, "Gunfighter". Ze zal vandaag onze gevechtsdekking zijn en ons beschermen tegen de geesten van de Japanse Ki-45 Toryu en Ki-61 Hien gevechtsvliegtuigen die erop uit zijn ons te rammen in denkbeeldige zelfmoordaanslagen vanuit de lucht terwijl we over Lake Huron vliegen en doen alsof we onderweg zijn naar Tokio. Als dit 1945 was, zou de dreiging van zelfmoordaanslagen van de Japanse gevechtsvliegtuigen Ki-45 Toryu en Ki-61 Hien op onze bomvlucht boven Tokio een realiteit zijn.
De geluiden, geuren en trillingen van Fifi zijn heel anders dan bij elke andere vlucht. Ze zijn zenuwslopend. Ik herinner mezelf eraan dat we geen 12-14 uur durende vlucht naar Japan tegemoet gaan. Er zal geen risico zijn om te verdwijnen boven de uitgestrekte Stille Oceaan. Geen flauwekul. Geen Japanse ramaanvallen. Er zijn geen luchtbommen van bovenaf op ons gevallen. We riskeren geen volledig bewapende "opgehangen" bommen die vastzitten in ons bommenruim, of signaalfakkels die in onze cockpit exploderen - allemaal gebruikelijk tijdens B-29-aanvallen.
Het verhaal van de B-29-aanvallen in de Stille Oceaan in de Tweede Wereldoorlog heeft niet dezelfde aandacht gekregen als de luchtoorlog in Europa. De elegante B-17 Flying Fortress en utilitaire B-24 Liberator zware bommenwerpers kregen veel meer media tijdens en sinds de Tweede Wereldoorlog. De filmreferentiewebsite imdb.com vermeldt minstens 27 films met de B-17 Flying Fortress. Maar er is maar één obscure Hollywood-film over de B-29-aanvallen op Japan, een eigenzinnige propagandafilm uit 1951 genaamd "The Wild Blue Yonder", geregisseerd door Allan Dwan.
Een lading gesimuleerde 500-pond hoge explosieve bommen voor algemene doeleinden aan boord van de B-29 "Fifi".” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-460×307.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-706×471.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80393″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-706×471.jpeg” alt width=”706″ height=”471″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-706×471.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-460×307.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-128×85.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25-768×512.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_25.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Er zijn nogal wat boeken over de B-29 en zijn campagne in de Stille Oceaan. Velen van hen zijn goed, sommige zijn uitstekend. Maar in een ironie die typerend is voor de geschiedenis van de B-29, is het bestverkochte boek over de geschiedenis van het vliegtuig, auteur Malcom Gladwell's, "The Bomber Mafia", het meest vervormde verslag van de B-29 en de rol van strategische bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. . Het boek van Gladwell, met maar liefst 7,586 recensies op Amazon en een beoordeling van vier en een halve ster, staat vol met technische onnauwkeurigheden en onrealistische revisionistische geschiedenis. Een Fifi-bemanningslid vertelde me dat Gladwell's boek is: "Het ergste dat ooit met de B-29 kan gebeuren". In veel opzichten heeft Gladwell's "Bomber Mafia" met de B-29 gedaan wat Peter Benchley's "Jaws" met haaien heeft gedaan. Het is een scheve publieke perceptie met slecht onderzoek, sensatie en oppervlakkige interpretatie. Ik kocht "The Bomber Mafia" met opwinding toen het werd uitgebracht, miste de scriptie bij mijn eerste lezing, las het een tweede keer en besloot dat het echt geen scriptie had. Maar Gladwells Harvard-stamboom en eerdere niet-verwante bestsellers geven zijn B-29-verhaal, hoe onjuist en vervormd het ook is, een merkidentiteit. Het verkoopt dus. En dat is jammer, want het echte verhaal van de B-29 in de Stille Oceaan en zijn invloed op het traject van de geschiedenis is veel fascinerender dan Gladwells bestverkochte flauwekul.
We staan nu opgesteld op de landingsbaan. Vanuit mijn stoel op de plaats van de vluchtwaarnemer achter de vliegtuigcommandant zie ik kolonel Steve Zimmerman de laatste controles uitvoeren. Naast hem op de rechterstoel roept kolonel Randall Haskin de checklist op. Zimmerman, aan de linkerkant, zou de piloot in elk ander vliegtuig worden genoemd. Hij zal het grootste deel van het vliegen doen, ondersteund door kolonel Haskin, normaal gesproken de co-piloot genoemd. In het geval van de B-29 wordt de copiloot de piloot genoemd en de piloot, kolonel Zimmerman, de vliegtuigcommandant.
Zittend aan mijn rechterkant, houdt boordwerktuigkundige Fernando Daleccio een duizelingwekkende reeks instrumenten met ronde wijzerplaat in de gaten en meer schakelaars en hendels dan de man achter het gordijn in de Wizard of Oz. Hij manipuleert hendels die het brandstofmengsel regelen naar de vier enorme radiale motoren van Fifi. Plots vervagen de dissonante trillingen en Fifi nestelt zich in dit prachtige, krachtige gebrul. Ze blijft op het einde van de landingsbaan staan, alsof ze op haar hurken zit om gas te geven. Ik zie Daleccio's mond samen met de rest van de bemanning in zijn intercommicrofoon bewegen, maar ik kan geen woord horen als het geluid van een opkomende, door vliegtuigbrandstof aangedreven orkaan de B-29 vult. Kolonel Zimmerman werpt een blik op zijn bemanning, kijkt over zijn schouder naar mij, knikt en laat de remmen los.
De toegangsdeur en het zicht op de boordwerktuigkundige in "Fifi".” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-460×307.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-706×471.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80397″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-706×471.jpeg” alt width=”706″ height=”471″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-706×471.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-460×307.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-128×85.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50-768×512.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_50.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Op Tinian, Saipan of Guam tijdens de Tweede Wereldoorlog was het opstijgen misschien wel het gevaarlijkste onderdeel van een ultralange B-29-aanvalsmissie tegen het verre Japan. De Superfortresses waren allemaal overladen met brandstof en bommen, ruim boven het bruto startgewicht dat Boeing-testpiloten hadden gepubliceerd. In een bizarre ironie, een motorbrand en crash boven Seattle doodde Boeing's beroemdste B-29-testpiloot, Eddie Allen, tijdens tests in 1943. Boeing-ingenieurs wisten van de problemen met B-29-motorbranden. Maar er was geen tijd om het te corrigeren. Mijn vader zag de crashscène van Allen in Seattle toen het gebeurde.
Superforten in lange rijen die opstegen vanaf de Marianen in de Tweede Wereldoorlog, gebruikten elke voet van de landingsbaan om gevaarlijk de lucht in te sjokken. Soms haalden ze het niet, stortten ze in de oceaan vlak bij het eiland met een volle brandstof- en bommenlading, waarbij iedereen op één bord omkwam. De volgende B-29 in de rij erachter moest nog opstijgen. Er waren geen veiligheidsstand-downs.
Onze start is compleet anders. Fifi, bekogeld door monteurs en een paar duizend pond lichter dan ze zou zijn geweest tijdens een bombardement in de Tweede Wereldoorlog, zweeft gretig omhoog halverwege de landingsbaan. En we vliegen.
"Fifi" stijgt op voor een vlucht over Lake Huron in Michigan.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-460×257.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-706×394.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80398″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-706×394.jpeg” alt width=”706″ height=”394″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-706×394.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-460×257.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-128×72.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55-768×429.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_55.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
Ik heb met een paar vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog gevlogen. Een paar C-47s, een B-17 Flying Fortress. Maar niets is zo. Vliegen op Fifi is kracht en kracht en het besef waar Amerika op haar best toe in staat is. Wanneer we onze collectieve wil inzetten voor een enorme onderneming.
CAF Col. Steve Zimmerman vliegt met de Boeing B-29 "Fifi" van de Commemorative Air Force boven Oost-Michigan.” data-medium-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-460×345.jpeg” data-large-file=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-706×530.jpeg” loading=”lazy” class=”size-large wp-image-80399″ src=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-706×530.jpeg” alt width=”706″ height=”530″ srcset=”https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-706×530.jpeg 706w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-460×345.jpeg 460w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-128×96.jpeg 128w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-768×576.jpeg 768w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-678×509.jpeg 678w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-326×245.jpeg 326w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60-80×60.jpeg 80w, https://theaviationist.com/wp-content/uploads/2022/08/FifiFlight_60.jpeg 1024w” sizes=”(max-width: 706px) 100vw, 706px”>
De B-29 is wat er gebeurt als Amerika met de rug tegen de touwen staat, haar woede ontstoken is en we een uitdaging aangaan. Fifi staat voor Amerika op haar best, en deze ervaring is vandaag misschien belangrijker dan ooit in de geschiedenis van ons land.
Wij zijn een familiebedrijf.
