Virtual Reality is een mediatechnologie. Games kunnen worden gespeeld in het medium Virtual Reality, maar er kunnen ook veel andere menselijke ervaringen plaatsvinden, zoals discussies, feesten en meditaties. En herdenkingsbijeenkomsten voor geliefde rechters van het Hooggerechtshof.
Zeggen dat VR een game is, is hetzelfde als zeggen dat print een stripboek is of dat taal een argument is.
Er zijn redenen om VR in de populaire cultuur als een spel te positioneren. Ten eerste is er een gevestigde traditie van het verdienen van geld met games.
Ten tweede, en nog belangrijker, bagatelliseert het de technologie en iedereen die deze gebruikt. Iedereen met een Oculus-headset krijgt dit te horen elke keer ze zetten hem op om veilig te kunnen spelen in de kleine speeltuin, alsof we kinderen zijn die meedogenloos onder toezicht staan van Mark Zuckerberg. Ik veracht die mededeling en de impliciete bewering dat ik, zelfs als media-expert met een doctoraat, niets anders zou kunnen nastreven dan een spel spelen met de apparaten die Oculus ons heeft geschonken.
Mark is niet in VR om het menselijk ras te helpen. Facebook maakt gebruik van VR om dingen aan de mensheid te verkopen, door mensen consequent te behandelen als consumerende objecten. Niemand zou miljarden dollars investeren alleen maar om een platform te creëren waar mensen rond kunnen hangen, interessante sociale ervaringen kunnen opdoen en diepe persoonlijke banden kunnen opbouwen.
1. Wat kan de Vuzix Smart-bril betekenen voor de huidige Android-ontwikkelaars?
2. Hoe de ARLOOPA-app te gebruiken: een stapsgewijze handleiding (2020)
3. Augmented reality voor onderhoud en reparatie
4. Top 10 films die Augmented Reality en Virtual Reality goed hebben gekregen
Naast de relatief gratis lunch van VR vandaag de dag, weet iedereen dat er een plan is om alle miljarden terug te verdienen, en nog wat. De Quest2 legt een basis voor het commerciële tijdperk. We hebben genoten van de onstuimige begindagen, zoals het internet in 1996, met bedwelmende mogelijkheden.
Degenen onder ons die de waarheid over VR hebben gerealiseerd, moeten nuchter worden en beschermen wat we hebben gevonden. VR is de meest verbonden vorm van communicatie op afstand die mensen tot nu toe hebben bedacht, omdat het niet voelt als communicatie op afstand.
Ik weet dat virtuele ruimtes mensen kunnen helpen de nationale, raciale, religieuze en andere verdeeldheid te overwinnen die essentieel zijn voor ons huidige systeem van ongelijkheid, omdat ik dit elke dag ervaar tijdens VR-evenementen.
Het vermogen om netwerken te ontwikkelen en te organiseren in VR zou de rol van sociale media in de kleurenrevoluties triviaal kunnen doen lijken. De superkracht van VR is verbinding. Het kan de plek zijn waar verschillende stammen elkaar veilig ontmoeten.
Het was niet vanzelfsprekend dat een open access drop-in-evenement zelfs maar haalbaar zou zijn de ochtend na de verkiezingsdag.
Het was. Het was niet eens moeilijk. De Morning After waren de mensen nog steeds erg ongerust en sommigen van degenen die op de bijeenkomst verschenen, wilden zeggen wat ze voelden.
Ik was de gastheer en het was niet voor iedereen gratis. Ik heb mensen opgeroepen. Ze zeiden wat ze moesten zeggen en soms reflecteerde ik iets terug of vroeg ik om iets meer. Toen heb ik iemand anders gebeld, die kon zeggen wat hij voelde. Maar ze konden niet in discussie gaan met de persoon vlak voor hen.
Eén keer wachtte iemand ongeveer twintig minuten en stak vervolgens zijn avatarhand op om te proberen een eerdere avatarverklaring te betwisten. Nee. Vertel ons gewoon wat u denkt of voelt. Probeer niet van gedachten te veranderen of onze ideeën te weerleggen. Vertel ons de jouwe, en niet zoals het opzeggen van een checklist. Spreek vanaf waar u nu bent.
Dat was alles wat nodig was en het was niet zo moeilijk. Hoe meer mensen zagen dat het geen debatvereniging was, hoe meer ze zich vrij voelden om iets te zeggen dat voor hen waar was.
Op een gegeven moment legde een vrouw die zei dat ze op president Trump had gestemd, uit dat ze hem leuk vond vanwege zijn religiositeit. Ik ben er zeker van dat dit voor veel van de aanwezige avatars een lachwekkende uitspraak was. Maar niemand lachte haar uit.
Niemand lachte om wie dan ook. Er is te veel gelachen en gelachen. Om de een of andere reden kunnen mensen die elkaar in VR ontmoeten als avatars, gemakkelijk worden beïnvloed om het niet te doen.
Be Here Now voelde als een passend sentiment voor deze tijd van onbegrijpelijk snelle veranderingen.
Ram Dass-opnames, zelfs zijn eerste workshops die het boek werden, Be Here Now staan nog steeds op internet.
We zijn twee weken bezig met wat volgens mij een wekelijks evenement voor de lange termijn zal zijn. Als presentator introduceer ik het verhaal van Richard Alpert-to-Ram Dass elke keer aan het begin en speel dan een korte maar substantiële clip van 6 à 8 minuten. Ram Dass zegt zoveel opmerkelijke en provocerende dingen in die tijd dat langere segmenten over je heen beginnen te spoelen, wat ook leuk kan zijn.
Maar hier willen we even over nadenken en een stuk Ram Dass van acht minuten is daarvoor een ruime voorraad ideeën. Ik doe een beroep op mensen. Bijna iedereen heeft iets te zeggen, iets waar Ram Dass naar voren bracht waar ze nog nooit zo over hadden nagedacht.
De discussie duurt een half uur en daarna vijfenveertig minuten. Er zijn mensen bijgekomen die het daadwerkelijke Ram Dass-segment hebben gemist. Ze genieten gewoon van het niveau van interactie.
Dit is VR. Niemand zal ons uit deze instantie duwen. Ik speel het stuk van Ram Dass opnieuw. Niemand vertrekt.
