De conferentie was de State of the World Forum en de geïnterviewde was de briljante natuurkundige en voormalig hoofd van Greenpeace Duitsland, wijlen Hans Peter Durr.
Zijn antwoord haalde het verhaal niet, maar het is me bijgebleven.
Durr, een voorstander van wat we nu de-growth zouden noemen, voerde aan dat degenen onder ons die in de rijke wereld leven ver buiten de grenzen van de planeet leefden en dat we ons energieverbruik dringend moesten terugdringen als we een klimaatcatastrofe wilden voorkomen. En onze vliegverslaving was een belangrijk onderdeel van die overconsumptie.
Maar, zo verzekerde hij me, mijn artikel hoefde er maar toe te leiden dat drie of vier mensen besloten om geen langeafstandsvlucht te maken om onze vluchten de moeite waard te maken.
Ik herinner me duidelijk een zinkend gevoel in mijn maag toen hij dat zei, omdat het zo ongeloofwaardig leek.
The State of the World werd in 1995 gelanceerd door Michail Gorbatsjov en Jimmy Carter en zag zichzelf als een alternatief voor Davos – met opinieleiders in plaats van de welgestelde elite aan het roer.
Maar het leek in niets op de doorsnee van de reguliere media.
In 1998 werden Saatchi en Saatchi een officiële sponsor en het toenmalige hoofd, Kevin Roberts, besloot een stel Kiwi-journalisten over te vliegen om een live website te maken met interviews en verhalen over het evenement van dat jaar.
Een splinternieuwe webpagina met verhalen over internationale aangelegenheden zou waarschijnlijk nooit lezersrecords vestigen en het was zeker niet op de tweede dag van de conferentie dat ik Durr sprak.
De punten die hij maakte, zijn vandaag net zo geldig als toen. En zijn concept van het rantsoeneren van "energieslaven" op mondiaal niveau om onze individuele consumptie te beperken in overeenstemming met wat de planeet aankan, is nu zo mogelijk urgenter en relevanter dan toen. (We publiceren het verhaal vandaag opnieuw, dus u kunt zelf oordelen.)
Een snelle google vindt geen enkel mainstream media-artikel over zijn energieslavenconcept en slechts een paar vermeldingen in academische papers.
Zoom vooruit naar deze week en ik merk dat ik over dezelfde vraag nadenk: kan mijn reis naar Taiwan om verslag uit te brengen over de Taipei Cycle Show en klimaatverandering gerechtvaardigd zijn in termen van opwarming van de aarde?
Langeafstandsvluchten en het spoor van goede bedoelingen
Nieuw-Zeelanders zijn de zesde grootste luchtvaartuitstoters ter wereld. Het is logisch, we zijn een relatief rijk land, ver van waar dan ook.
Het is geweest geschat 12% van de bruto CO2-uitstoot van Nieuw-Zeeland is afkomstig van de luchtvaart.
Bij het boeken van mijn tickets biedt Air New Zealand me de kans om de 18,700 km retourreis te compenseren voor $ 81.04.
Het klinkt als een koopje, toch?
Maar net als 93% van de Air New Zealand-klanten ben ik nog niet overtuigd van de voordelen van compensatie.
Ik snap heel goed dat we minder hoeven te vliegen en dat het planten van meer bomen, met name inheemse bomen, een goed idee is. Maar hoe zijn die twee met elkaar verbonden? Als ik mijn rol wil spelen bij het beperken van de opwarming van de aarde, moet ik mijn vliegen beperken tot wat mijn geweten toelaat en bijdragen aan het regenereren van de ngahere, ongeacht mijn reisplannen.
Dus waar zou die $ 81.04 naartoe gaan?
"Elke keer dat een klant de FlyNeutral-box selecteert, gaat 50% van het ingezamelde geld naar de compensatie van de vluchtgerelateerde COXNUMX-uitstoot van die passagier", zegt een woordvoerder van Air NZ.
De resterende 50% van het geld dat van een klant wordt ingezameld, gaat naar projecten van derden die uitsluitend worden gebruikt voor doeleinden die positieve klimaat- of biodiversiteitsresultaten in Nieuw-Zeeland versnellen. Momenteel gaat die bijdrage naar Trees That Count om de aanplant van inheemse bomen in heel Nieuw-Zeeland te financieren. Meer informatie vindt u op onze Trees That Count portaal."
Dit jaar zijn er tot nu toe bijna 29,000 bomen geplant.
Ik vroeg Air New Zealand, waarom als ze echt geloofden dat de uitstoot van hun vluchten voor zo'n ogenschijnlijk klein bedrag kon worden gecompenseerd, ze de prijs niet gewoon in de tickets hadden ingebouwd en beweerden klimaatneutraal te zijn.
"Air New Zealand zet zich in voor het vinden van een duurzamere manier om de wereld met elkaar te verbinden en om ons doel van netto nul-koolstofemissies tegen het jaar 2050 te bereiken", antwoordde een woordvoerder.
“Om dit te doen, investeren we in daadwerkelijke decarbonisatie-oplossingen, zoals duurzame vliegtuigbrandstof en vliegtuigtechnologie van de volgende generatie.
“Bovendien blijven we klanten de mogelijkheid bieden om hun vluchtgerelateerde uitstoot te compenseren.
Ze zijn niet de enige die offsetservice aanbieden, maar ze lijken wel de goedkoopste te zijn.
De reisemissiecalculator van Nieuw-Zeeland, Toitu, zei dat de reis in economy class 3.6 ton CO2e zou genereren, die zou kunnen worden gecompenseerd tegen de kostprijs van $ 97.50 per ton met inheemse bosaanplant of $ 351 voor de terugreis.
Er was ook een optie voor hernieuwbare energie en een optie voor een kookfornuis met een lage uitstoot - beide aanzienlijk goedkoper. Ze werden echter allemaal vermeld als momenteel "niet beschikbaar".
In Zwitserland gevestigd MyClimate biedt ook een compensatieservice en de rekenmachine stelde drie opties voor om mijn reis te compenseren: voor 284 Zwitserse frank (NZ $ 491) kan 50% van de uitstoot in Zwitserland worden gecompenseerd of als alternatief 86 Zwitserse frank NZ ($ 148) in Nicaragua.
Een deel van het prijsverschil kan te wijten zijn aan de beslissing van Air New Zealand om stralingsforcering - het feit dat broeikasgassen die op hoogte vrijkomen een grotere impact hebben - niet mee te nemen in de berekening.
Compensatie is zinvol voor bedrijven die aandeelhouders en klanten willen laten zien dat ze hun COXNUMX-uitstoot serieus nemen en in sommige gevallen daarom een COXNUMX-neutrale status claimen.
Maar waar gaat het om voor de rest van ons? Kortom, ik denk dat het greenwash is. Het gaat erom ons ervan te overtuigen dat we in hetzelfde tempo kunnen blijven vliegen als voorheen en dat alles goed komt. Zo niet vandaag, morgen met duurzame luchtvaart altijd om de hoek.
De luchtvaartmaatschappijen gooien alles wat ze hebben in het verhaal en wij in de media helpen ze een handje.
Volgens mijn ruwe telling zijn er 10 tot 15 verhalen in de lokale bevolking over de toekomst van de luchtvaart voor elk verhaal dat mensen oproept om minder te vliegen.
Bijna wekelijks verschijnen er verhalen over batterijvliegtuigen, duurzame vliegtuigbrandstof en vliegtuigen op waterstof die de indruk wekken dat er een oplossing om de hoek ligt. Er is niet.
Dus welke kans heb ik om mezelf er aan het einde van deze reis van te overtuigen dat die 3.2 ton extra koolstof is gecompenseerd door de artikelen die ik produceer?
De economische puristen zullen erop wijzen dat de binnenlandse emissies van Nieuw-Zeeland worden bepaald door het ETS-plafond en dus zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat een van mijn artikelen ertoe leidt dat Nieuw-Zeelandse bedrijven of individuen innovatieve Taiwanese oplossingen toepassen die hun emissies verminderen, zal het onze weg naar net zero sneller - mogelijk een beetje goedkoper.
De internationale luchtvaart is anders. Het is niet inbegrepen in de nationaal bepaalde bijdrage van staten en, vreemd genoeg, vliegtuigbrandstof op internationale vluchten is volgens internationale overeenkomst belastingvrij.
Dus een paar mensen die besluiten thuis op vakantie te gaan in plaats van een verre reis te maken, is alles wat mijn reis zou rechtvaardigen. Maar ik houd mijn adem niet in.
Het is net zo waarschijnlijk – misschien wel meer waarschijnlijk – dat mijn artikelen en posts op sociale media zullen bijdragen aan iemands beslissing dat het tijd is voor nog een uitstapje naar het buitenland.
..........................
Jeremy Rose reisde met hulp van de Stichting Azië Nieuw-Zeeland.
- Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
- Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
- Bron: https://www.carbonnews.co.nz/story.asp?storyID=27296
