Onderzoekers van de Universiteit van Princeton hebben mogelijk een al lang bestaand mysterie op het gebied van natuurbehoud opgelost dat van invloed zou kunnen zijn op de manier waarop natuurlijke gebieden worden aangewezen voor het behoud van bedreigde diersoorten.

Over de hele wereld verliezen de trekkende kustvogels, die een opvallend kenmerk zijn van kusthabitats, de toegang tot de wadplaten – de gebieden tussen het droge land en de zee – waar ze afhankelijk zijn van voedsel terwijl ze reizen en zich voorbereiden om zich voort te planten. Maar een grote puzzel is dat de populaties van soorten verschillende keren sneller kelderen dan de snelheid waarmee kustecosystemen verloren gaan voor de ontwikkeling.

Nergens is het verlies van wadplaten en soorten steltvogels acuter dan langs de East Asia-Australasian Flyway (EAAF). Naar schatting 5 miljoen trekvogels van 55 soorten gebruiken de vliegroute om van Zuid-Australië naar Noord-Siberië te reizen langs de zich snel ontwikkelende kust van China – waar wadplaten meer dan 6 kilometer breed kunnen zijn – waar vogels stoppen om te rusten en bij te tanken.

Sinds de jaren tachtig bedraagt ​​het verlies aan wadplaten rond de Gele Zee gemiddeld 1980% per jaar. Toch ligt het jaarlijkse verlies van de meest bedreigde vogelsoorten gemiddeld tussen de 1.2 en 5.1%, waarbij populaties van soorten zoals de ernstig bedreigde lepelsnavelstrandlopers (Calidris pygmaea) elk jaar maar liefst 7.5% stijgen.

Bij het onderzoeken van deze ongelijkheid vonden de Princeton-onderzoekers Tong Mu en David Wilcove een mogelijk antwoord: de vogels gebruiken niet alle delen van het wad in gelijke mate. Ze ontdekten dat trekvogels voor een groot deel afhankelijk zijn van de bovenste wadplaten die het dichtst bij het droge land liggen, precies de locaties die het vaakst verloren gaan door de ontwikkeling.

Ze rapporteren in het dagboek Proceedings of the Royal Society B dat de bovenste wadplaten van China meer dan 70% van de cumulatieve foerageertijd voorzagen voor de soort die ze bestudeerden op twee locaties in de Gele Zee langs de EAAF. De midden- en lagere vlakten waar vogels steeds meer naartoe worden geduwd door menselijke activiteit, werden minder vaak bezocht vanwege de getijdencyclus, die mogelijk van invloed is op de gezondheid van soorten en het broedsucces.

De bevindingen benadrukken de noodzaak om de bovenste wadplaten te integreren in natuurbehoudsplannen gericht op trekkende kustvogels, rapporteerden de auteurs.

“Dit is een nieuw inzicht in de Aziatische kustvogels, maar ik vermoed dat het bovenste intergetijdengebied ook onevenredig belangrijk is voor kustvogels op andere plaatsen, zoals de oost- en westkust van Noord-Amerika”, zegt Wilcove, hoogleraar ecologie en onderzoek. evolutionaire biologie en public affairs en het Princeton Environmental Institute (PEI).

"Mensen beginnen in de bovenste zone en werken zich een weg naar buiten, zodat de beste plekken voor de vogels als eerste naar toe gaan", zei hij. “Het zou waarschijnlijk het beste zijn om de huidige ontwikkelingen verder in het intergetijdengebied uit te breiden in plaats van parallel aan de kust te blijven bouwen, die een groter deel van het bovenste intergetijdengebied in beslag neemt.

“Zie het als een pleidooi voor een rechthoek waarvan de lange zijde de zee in wijst, versus een rechthoek waarvan de lange zijde de kust omhelst,” zei Wilcove.

De onderzoeksresultaten suggereren ook dat het beschermen van soorten en hun leefgebieden meer kan betekenen dan het aanwijzen van land voor wilde dieren. Het kan nodig zijn om het juiste land te identificeren om braak te leggen, door een gedetailleerd inzicht te krijgen in hoe dieren precies omgaan met het landschap.

"Het erkennen van het belang van een soort habitat voor specifieke soorten of groepen soorten kost tijd, moeite en nadenken", zegt Mu, de eerste auteur van het artikel en een Ph.D. kandidaat in ecologie en evolutiebiologie.

"Soms weten we gewoon niet waar we op moeten letten, of vereist het zoeken dat we een aantal heersende en misschien valse percepties uitdagen," zei hij. “Maar de situatie wordt steeds beter. Mensen besteden meer aandacht aan milieukwesties, en de technologische vooruitgang helpt ons steeds meer inzicht te krijgen in deze vragen.”

Mu voerde tussen september 2016 en mei 2017 veldwerk uit op twee bekende tussenstops – de ene buiten Peking en de andere nabij Shanghai – voor trekkende kustvogels in het Gele Zeegebied. Hij concentreerde zich op 17 vogelsoorten en merkte op waar langs het wad de dieren zich het liefst voedden.

Een belangrijk verschil met zijn aanpak, zei Mu, is dat het meeste eerdere onderzoek zich concentreerde op de periode van laag water, wanneer alle wadplaten bloot liggen en het volledige scala aan intergetijdensoorten kan worden waargenomen.

“Het is logisch vanuit ecologisch oogpunt. Tijdens hoogwater, wanneer slechts een deel van de wadplaten toegankelijk is, geldt de relatie meestal nog steeds voor het blootgestelde gebied, ‘zei Mu. "Er is dus weinig reden om naar andere perioden dan eb te kijken, wanneer onderzoekers een completer beeld kunnen krijgen."

Wat Mu echter gemist heeft, is dat de bovenste wadplaten de meeste foerageertijd bieden voor vogels die wel een plek hebben. Zelfs als de onderste helft van een 6 kilometer breed wad gereserveerd is voor trekvogels, krijgen ze bij vloed niet de energie die ze nodig hebben voor de reis die voor hen ligt, zegt hij.

“De waarde van de wadplaten komt niet alleen voort uit hun omvang, maar ook uit de hoeveelheid foerageertijd die ze kunnen bieden,” zei Mu. “Het bovenste getijdengebied is tijdens de getijdencycli voor langere tijd blootgesteld, vergeleken met de middelste en lagere gebieden, waardoor steltvogels volgens mij langer kunnen foerageren en dus meer energie krijgen.”

Het behoud van kustvogels moet worden bepaald door de mate waarin de dieren een integraal onderdeel vormen van de gezondheid van intergetijdengebieden, aldus Mu en Wilcove. Op hun beurt zijn wadplaten niet alleen van vitaal belang voor ander zeeleven, maar bieden ze mensen ook zeevruchten zoals mosselen en krabben en bescherming tegen stormen en stormvloeden die kustoverstromingen veroorzaken.

“Kustvogels faciliteren de uitwisseling van energie en voedingsstoffen tussen land en zee,” zei Mu. “Omdat veel van hen langeafstandsmigranten zijn, faciliteren ze ook de uitwisseling van energie en voedingsstoffen tussen verschillende ecosystemen en continenten, iets dat meestal over het hoofd wordt gezien en ondergewaardeerd.”

Wilcove en Mu haalden recent onderzoek aan waaruit bleek dat tussen 15 en 12,000 meer dan 1984%, oftewel meer dan 2016 vierkante kilometer, van de natuurlijke wadplaten in de wereld verloren is gegaan.

“Enkele van de grootste reizigers op aarde zijn de kustvogels die van Siberië naar Zuidoost-Azië en Australië migreren,” zei Wilcove. "Nu nemen ze af als reactie op het verlies van de getijdengebieden, en het volledige scala aan voordelen dat deze wadplaten bieden, wordt op de een of andere manier verminderd."

###

Het artikel ‘Upper wadplaten zijn onevenredig belangrijk voor het behoud van trekkende kustvogels’ werd op 3 juni gepubliceerd door de Proceedings of the Royal Society B (DOI: 10.1098/rspb.2020.0278). Dit werk werd ondersteund door de High Meadows Foundation.