Ik ben begonnen met het verzamelen van kaarten. Ik ben niet op zoek naar zeldzame of antieke kaarten. Die interesseren mij niet echt. In plaats daarvan ben ik op zoek naar kaarten die verschillende tijdsperioden weergeven – welke steden vroeger uitzag 100 of 200 jaar geleden.

De kaarten die ik verzamel hoeven niet 100 of 200 jaar geleden gemaakt te zijn (hoewel het leuk zou zijn als ze dat wel waren). Wat voor mij belangrijker is, is historische nauwkeurigheid. Kaarten – en hoe ze evolueren – zijn een weerspiegeling van de geschiedenis. Ze laten zien welke gebieden werden ontwikkeld, welke gebieden belangrijk waren, welke gebieden niet belangrijk waren, en hoe de mensen uit die tijd naar het universum keken.

Mijn interesse in kaarten begon in 2001 toen ik hielp bij het bouwen van interactieve kaarten op basis van censusgegevens uit 2000 voor USA Today's website. Ik werkte aan het project met een all-star team van datareporters. En we ontdekten hoe we censusgegevens in kaarten konden verwerken om de verschillende demografische trends in de VS te laten zien. Mensen konden de kaarten ook gebruiken om de nieuwste censusgegevens in hun buurt te vinden. Ze waren in staat om van het nationale niveau naar het staats-, provinciaal-, volkstellings- en blokniveau te gaan.

Deze kaarten markeerden de eerste keer dat mensen gemakkelijk toegang konden krijgen tot censusgegevens. En ze markeerden mijn eerste uitstapje naar Geografische Informatie Systemen (GIS), waar ik van ben gaan houden. Kaarten zijn een krachtig hulpmiddel dat kan worden gebruikt om gegevens te visualiseren, trends te ontdekken, problemen op te sporen en oplossingen voor kritieke problemen te vinden.

Tijdens dit project leerde ik de fijnere details van het maken van kaarten kennen. En het belangrijkste dat ik heb geleerd, is dat de meeste van onze kaarten enorm onnauwkeurig zijn. Stel je voor dat je de schil van een sinaasappel in één stuk verwijdert en deze plat maakt. Dat is in wezen wat het maken van kaarten is. Om de vervormingen die gepaard gaan met de overgang van drie dimensies naar twee dimensies te compenseren, bedachten kaartenmakers projecties.

In theorie 'blazen' projecties de tweedimensionale kaart op om deze nauwkeuriger te maken. In werkelijkheid verbeteren de meeste projecties bepaalde aspecten van kaarten. Maar ze blijven enorm onnauwkeurig in het plaatsen van dingen waar ze eigenlijk horen te zijn. Een van de meest populaire projecties is de Mercatorprojectie. Deze projectie maakte het feitelijk gemakkelijker om door de oceaan te navigeren. Maar het laat op een verschrikkelijke manier de relatieve omvang van landgebieden zien. Groenland is bijvoorbeeld in de Mercator-projecties even groot als Afrika. En als je niets hebt geleerd van ‘The West Wing’ en kaartprojecties (Ik zag dit toen het voor het eerst werd uitgezonden en viel op de grond toen ik zag dat wat ik zojuist op het werk had geleerd een scène in de show was geworden), weet gewoon deze twee dingen:

1. Afrika is een continent dat VEEL groter is dan het eiland Groenland.
2. Duitsland “is niet waar we denken dat het is.”

Hoe leuk ik het ook vind om over kaarten te speuren, ik maak me geen zorgen over projecties als ik een kaart koop. In plaats daarvan concentreer ik me op verhaal, prijs en persoonlijke connectie.

Ik houd van kaarten die een verhaal vertellen. Het verhaal kan zo simpel zijn als “wauw, kijk eens hoe deze stad is (of niet) is veranderd.” Maar ik moet geïntrigeerd zijn door een kaart voordat ik hem koop.

Ik moet ook een persoonlijke band hebben met de kaart die ik koop. Ik vind het leuk om kaarten te krijgen van steden of staten waar ik heb gewoond of waar ik een aanzienlijke hoeveelheid tijd heb doorgebracht. Een willekeurige maar interessante kaart van Miami zou mij niet aanspreken. Ik heb daar niet genoeg tijd doorgebracht om een ​​kaart van Miami te waarderen. Ik zou echter graag een oude kaart van Las Vegas willen hebben. Ook al heb ik er (formeel) niet gewoond, ik heb er zoveel tijd doorgebracht dat het voelt als een tweede thuis.

Prijs is ook een belangrijke overweging. Ik weet dat ik veel geld ga uitgeven aan het inlijsten van de kaart (meestal meer dan de kosten van de kaart zelf) om deze zowel te behouden als weer te geven. Ik wil dus echt niet veel geld uitgeven aan de kaart zelf. Maar ik moet genoeg geld uitgeven om een ​​kaart te krijgen die ik leuk vind. 

Het is moeilijk om die goede plek te vinden. Ik doe het over het algemeen goed in antiekwinkels. Ik maak me geen zorgen over hoe zeldzaam de kaart is. Ik wil gewoon kaarten die ik leuk vind. En omdat ik stappen onderneem om ze te behouden, bestaat er op zijn minst een kans dat ze over tientallen jaren schaarser zullen zijn dan nu.

Het belangrijkste is dat deze kaarten mij vreugde schenken. Ik vind het leuk om voor ze te winkelen. Ik vind het leuk om ze in te kaderen. Ik vind het leuk om ze tentoon te stellen. En ik houd van de verhalen die ze vertellen.

Dus terwijl je nadenkt over je reis door de ruimte voor verzamelvoorwerpen, zorg ervoor dat je geniet van het proces. Dit moet leuk zijn. Zorg ervoor dat je er een paar hebt.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://earlyinvesting.com/map-your-own-way-through-collectibles-space/