Vatte. Ontslagen. Vertragen. CEO overgang. Bezuinigingen. Verkleinen.

Ondanks een golf van massale startups de afgelopen maanden, culminerend in het stralende moment van fintech gisteren met Intuit's $ 7.1 miljard acquisitie van Credit Karma, het is een moeilijke periode geweest voor de startup-wereld. Ontslagen in overvloed, misschien gecentreerd rond de Vision Fund-portefeuille van SoftBank, maar nauwelijks exclusief. Startups, beide berucht en ongehoord, sluiten hun deuren. En dat begint nog niet eens rekening te houden met de wereldwijde macro-economische zorgen zoals het coronavirus die dit jaar het beleggerssentiment zullen stimuleren.

Er is een beetje malaise gaande in de startup-wereld, het gevoel dat de mogelijkheden sluiten, dat alles wat gebouwd gaat worden is gebouwd, dat technologie zelf onder een ondragelijke microscoop staat door het publiek dat innovatie onmogelijk maakt.

Dat kan allemaal waar zijn. En toch is er nog zoveel te doen.

Hele sectoren van de economie moeten nog helemaal opnieuw worden opgebouwd. De gezondheidszorg is nauwelijks digitaal, nooit gepersonaliseerd en vrijwel zonder bewijs of gegevens. De bouwkosten voor huisvesting en infrastructuur zijn enorm gestegen, met vrijwel geen enkel voordeel voor de eindgebruiker. Miljoenen mensen worden geconfronteerd met een schuldencrisis, en toch ziet ons schoolsysteem er niet veel anders uit dan een eeuw geleden.

Klimaatverandering zelf zal steeds meer van de planeet wegvagen, net zoals een paar miljard meer mensen online komen, zich aansluiten bij de industriële en kenniseconomie en dezelfde voorzieningen eisen als in de ontwikkelde wereld. Hoe bieden we airconditioning, huisvesting, transport, gezondheidszorg en meer aan elke mens op de planeet? We moeten het wereldwijde bbp 100x verlagen en tegelijkertijd de COXNUMX-uitstoot verminderen, en miljarden mensen rekenen op ons.

Binnen organisaties zijn we nog maar net aan het uitzoeken hoe ontwerp, gegevens en beslissingen samenwerken om productinnovatie en groei te stimuleren. Ik schreef gisteren net over een prototyping-tool, naar aanleiding van de blik van mijn collega Jordan Crook wat er is gebeurd in de ontwerpwereld. Ja, de tools worden steeds beter, maar wat zou er gebeuren als een miljoen mensen moeiteloos konden ontwerpen? Of wat zou er gebeuren als miljarden mensen breder toegang hadden tot no-code platforms? Wat kunnen we hen in staat stellen te creëren?

Of neem gewoon onze algemene ervaring met digitale producten. Onze telefoons zijn sneller, de foto's die ze maken hebben uitstekende resoluties en hun slanke materialiteit blijft fantastisch. Maar bieden ze echt een naadloze ervaring? Ik synchroniseer nog steeds bestanden, volg e-mails, probeer een lunchvergadering aan mijn agenda te koppelen en laat de details niet achter terwijl ik met mijn vingers heen en weer beweeg. De alledaagse aard van ons dagelijkse softwaregebruik logenstraft de realiteit dat we belachelijk elementaire tools gebruiken in vergelijking met wat mogelijk is, zelfs met de technologie van vandaag, geen handzwaaien vereist.

En dan zijn er gegevens. De datarevolutie in het bedrijfsleven, entertainment, overheid en meer staat nog maar in de kinderschoenen. Gegevens kunnen door grote ondernemingen worden verspreid, maar het tast zelfs vandaag nauwelijks de besluitvorming aan. Wat zou er gebeuren als we gegevens effectiever zouden kunnen gebruiken? Wat als we gegevens nog sneller zouden kunnen verkennen dan de onhandige BI-tools van vandaag? Wat als de beste patronen voor het verkennen van gegevens direct beschikbaar waren voor elke persoon op aarde? Wat als we direct en gemakkelijk de beste AI-modellen zouden kunnen bouwen om zelfs onze eenvoudigste besluitvormingsproblemen op te lossen?

Ik zou door kunnen gaan voor pagina's en pagina's. Van specifieke markten, tot de dynamiek binnen gemeenschappen, en samenlevingen en bedrijven, tot de eindgebruikers en de producten die ze worden aangeboden, we zijn nog lang niet aan het einde van de innovatiecyclus. Dit is ongeveer een eeuw geleden niet Detroit, toen honderden autofabrikanten en aanverwante bedrijven zich uiteindelijk verenigden tot een handvol hedendaagse kolossen. Er is nog zoveel te doen, en FAANG kan niet alles.

Wat gek is, is dat er binnen de juiste kringen nog nooit een groter gevoel van ontzag is geweest voor de kloof tussen wat we weten te doen en wat we weten dat we moeten doen. Er zijn tegenwoordig zoveel onopgeloste uitdagingen die het onderzoeken waard zijn en die niet alleen het leven van tientallen miljoenen mensen zouden kunnen helpen, maar dat zouden ook economieën van meerdere miljarden dollars zelf kunnen zijn.

En dus moeten we onze gevoelens splitsen. Wij do moeten de mislukte startups herdenken, de ambities die het nooit hebben gehaald. We moeten herkennen wanneer er fouten worden gemaakt en empathie hebben voor degenen die erdoor worden getroffen. We mogen het negatieve nieuws van onze branche helemaal niet negeren, anders herhalen we dezelfde blunders.

Toch is een positief sentiment met het oog op deze lawine van negatief nieuws en kritische analyse van vitaal belang. Je moet de toekomst in het oog houden, op de verandering, op de kracht die nog steeds bij ons rust om nu een verschil te maken. Er moet zoveel gebeuren en de dag is nog jong.