Toen Natasha Joglekar '21 in de herfst van 2018 te maken kreeg met ernstige medische problemen en zich ziek en geïsoleerd voelde, vond ze bijzondere troost in één les die periode: WGS.229 (Race, Culture, and Gender in the US and Beyond: A Psychological Perspectief). ‘Ik denk dat die les soms de enige keer was dat ik de hele week met mensen sprak’, herinnert ze zich.

Na een medisch verlof kon Joglekar in de herfst van 2020 fulltime terugkeren naar MIT, en al snel volgde hij een andere les van het Institute's Program in Women's and Gender Studies (WGS): WGS.250 (HIV/AIDS in American Culture). “Dat is de studie die ervoor zorgde dat ik een WGS-minor wilde worden”, zegt ze. “Het was zo leuk om een ​​breder perspectief op ziekte te krijgen, een perspectief dat niet geworteld was in de geneeskunde, behandeling en artsen.”

Joglekar studeerde computerwetenschappen en biologie (cursus 6-7) en ontdekte dat de cursussen voor haar WGS-minor haar inzicht gaven in de menselijke factoren die zoveel maatschappelijke resultaten aansturen. “WGS-studies hebben mij geholpen een raamwerk te krijgen om de wereld te begrijpen,” zegt ze, “op dezelfde manier als mijn natuurkunde- en wiskundelessen dat deden.” Ze voegt eraan toe dat WGS-lessen haar hebben geholpen mythen over verschillende minderheidsgroepen te begrijpen, evenals de manieren waarop kinderen worden gesocialiseerd om ze te geloven.

Ondersteuning voor vrouwen in de techniek

Joglekar, die in 2019 werd benoemd tot Burchard Scholar vanwege uitmuntendheid in haar WGS-studies, zegt dat ze altijd al wist dat ze op de universiteit zowel geesteswetenschappen als STEM-velden wilde studeren. Maar ze heeft niet alleen voor MIT gekozen omdat het instituut buitengewoon technisch en wetenschappelijk onderwijs combineert met een aanbod van wereldklasse op het gebied van de geesteswetenschappen, de kunsten en de sociale wetenschappen. Ze was ook onder de indruk van de gendergelijkheid die ze zag tijdens een bezoek aan de campus.

Toen ze op de middelbare school in een buitenwijk van Boston zat, waren haar techneuten overwegend mannelijk; bij MIT zag ze zowel mannen als vrouwen wetenschap, technologie en wiskunde beoefenen. "Kom hier en zie, oh mijn god, hier zijn al deze meisjes die al deze coole dingen doen", zegt ze. “Ik wist dat ik een technische richting zou ingaan, en ik wilde naar een plek met veel vrouwen in de technologie en een ondersteuningssysteem voor vrouwen in de technologie.”

Een van de ondersteunende netwerken die Joglekar bij het Instituut aantrof, was het laboratorium van Tyler Jacks, de David H. Koch hoogleraar biologie, directeur van het Koch Institute for Integrative Cancer Research, en een leider op het gebied van kankergenetica. Joglekar werkte via het Undergraduate Research Opportunities Program (UROP) van MIT en voerde kankeronderzoek uit in het Jacks-lab, waarbij hij het combinatietherapiepotentieel van een kleinmoleculaire remmer op de heterogeniteit van tumoren onderzocht. “Het lab was een prachtige plek om te leren”, zegt ze. “Zij waren de gemeenschap die ik nodig had.”

Vriendschap en gemeenschap

Gemeenschap is van cruciaal belang voor Joglekar, wiens familie altijd het belang van vriendschap benadrukte. Daarom heeft ze een groot deel van haar buitenschoolse tijd aan het MIT besteed aan het ondersteunen van inspanningen voor gemeenschapsopbouw. Ze was lid van de bestuursraad van de Biology Undergraduate Student Association, die afdelingsstudiepauzes en faculteitsdiners organiseert. Ze was ook lid van de Undergraduate Student Advisory Group van de afdeling Elektrotechniek en Computerwetenschappen (EECS), die zich inzet voor het verbeteren van systemische problemen, zoals afdelingscommunicatie.

Vooral deze laatste ervaring gaf Joglekar de kans om rechtstreeks samen te werken met leiders op de EECS-afdeling. “Dat is een van de hoogtepunten van mijn bachelorervaring geweest”, merkt ze op. "Ze zijn zo goed in het luisteren en het ontvangen van feedback, en ze hebben invloed gehad op hoe ik ooit wil zijn als ik ooit een leiderschapspositie bekleed."

Leadership

Joglekar bekleedde tijdens haar tijd bij MIT zelfs verschillende leiderschapsrollen. Naast haar commissiewerk was zij hoofdredacteur van de krant MIT Undergraduate Research-tijdschrift, het enige collegiaal getoetste wetenschappelijke tijdschrift van het Instituut dat de studentenpopulatie bedient. En net als een goede leider is ze openhartig over haar reis. "Ik wil niet dat mensen denken: 'kijk naar deze persoon die door het leven vliegt.' Verre van dat. Ik heb het op verschillende momenten en om verschillende redenen moeilijk gehad”, zegt ze. “Maar ik zou het nog steeds opnieuw doen!”

Joglekar is nu van plan om als onderzoeksassistent in een ziekenhuis te gaan werken en verwacht dat haar ervaring in WGS haar zal helpen patiënten beter te begrijpen – en misschien zelfs enkele van de sociale determinanten van gezondheid zal aanpakken. "WGS geeft je de tools om zoveel dingen te begrijpen, inclusief onderliggende vooroordelen", zegt ze. “Ik denk dat iedereen om deze reden een WGS-les zou moeten volgen. Het is relevant, ongeacht wat je doet.”

Verhaal door MIT SHASS Communications
Redactie- en ontwerpdirecteur: Emily Hiestand
Senior schrijver: Kathryn O'Neill