Het verdedigen van een gebied tegen binnenkomende raketten is een lastige opgave. Raketten zijn ongelooflijk snel en vormen een klein doelwit. Ervan uitgaande dat je weet dat ze eraan komen, moet je ze nauwkeurig kunnen volgen als je enige hoop wilt hebben ze tegen te houden. Dan heb je zelf een wonderlijke raket nodig die snel genoeg en manoeuvreerbaar genoeg is om ze uit te schakelen.
Het is een taak die soms overweldigend onmogelijk lijkt. En toch zijn de verwoestende gevolgen van een mogelijke nucleaire aanval zo groot dat het Amerikaanse leger hoe dan ook een gloeiende aanval kreeg. In de jaren zeventig leidde Amerika's beste poging om binnenkomende Sovjet-ICBM's te dwarsbomen tot de ontwikkeling van de Sprint ABM - een raket die volledig uit onwaarschijnlijke aantallen bestond.
Mach 10? Zeker weten
Een Sprint-interceptor op een testopstelling, zoals afgebeeld door het Amerikaanse Ministerie van Defensie.
De Sprint-antiballistische raket was een technische inspanning als reactie op de nucleaire dreiging die uitging van de Koude Oorlog. Deze raket, met zijn verbazingwekkende prestaties en parameters, is ontworpen om binnenkomende ballistische raketten te onderscheppen tijdens hun laatste fase, vlak voor de botsing.
Ondanks zijn cruciale taak en zijn indrukwekkende capaciteiten had de Sprint-raket een relatief korte operationele levensduur, een weerspiegeling van het snel evoluerende strategische landschap van die tijd.
De Sprint, die eind jaren zestig werd ontwikkeld als onderdeel van het Safeguard Program van het Amerikaanse leger, was een belangrijk onderdeel van een gelaagd raketverdedigingssysteem dat bedoeld was om te beschermen tegen intercontinentale ballistische raketten (ICBM's) van de Sovjet-Unie. Het was bedoeld om samen te werken met de LIM-1960 Spartan-raket met een groter bereik. De Spartan was ontworpen om bedreigingen buiten de atmosfeer het hoofd te bieden, waarbij Sprint-raketten degenen aanpakten die verder naar binnen doordrongen.
De technische specificaties van de Sprint-raket waren ronduit opmerkelijk. Aangedreven door een vastebrandstofraket, kon hij binnen 10 seconden na de lancering accelereren tot een snelheid van Mach 5, waarbij hij in ongeveer 30 seconden een hoogte van 15 kilometer aflegde. Dat is 12,000 km/u voor degenen onder u die thuis meespelen. Deze ongelooflijke versnelling van ongeveer 100 G was nodig om ICBM-kernkoppen te onderscheppen die met hoge snelheden opnieuw de atmosfeer van de aarde binnenkwamen.
De Sprint moest zo snel lanceren dat er geen tijd was om luiken of silodeuren te openen. In plaats daarvan was de Sprint ontworpen om uit het lanceerplatform te worden geworpen via een explosief aangedreven zuiger die de conische raket recht door de glasvezelafdekking van de silo sloeg. De solide raket van de eerste trap vuurde slechts 1.2 seconden af en viel kort daarna uiteen als gevolg van de intense aerodynamische krachten op het casco. De tweede etappe zou kort daarna worden afgevuurd, waardoor de Sprint zou worden opgevoerd tot een onderschepping op hoogten tussen 1.5 en 30 km. Het was de bedoeling dat de totale vlucht- en onderscheppingstijd in de orde van 15 seconden zou liggen.
De immense snelheid van Sprint bracht meerdere technische uitdagingen met zich mee. De huid van de raket is ontworpen om temperaturen tot 6,200 graden Fahrenheit te weerstaan als gevolg van luchtwrijving bij deze snelheden, met een speciale ablatieve coating om te voorkomen dat deze tijdens de vlucht verbrandt.
Het Sprint-programma had blijkbaar een aantal mooie overalls voor technici.
Een van de meest opvallende kenmerken van de Sprint was het geleidingssysteem. Het maakte gebruik van een uniek phased array-radarsysteem op de grond dat binnenkomende kernkoppen kon volgen en de raket met fenomenale precisie naar zijn doel kon leiden. Dit systeem maakte correcties halverwege de koers in het traject van de raket mogelijk, een kritische mogelijkheid gezien de hoge snelheden en korte reactietijden die daarmee gepaard gingen. De behoefte aan communicatie met de grond was echter een uitdaging, gezien de intense snelheid van Sprint. De wrijving met de lucht en de daaruit voortvloeiende intense hitte hadden de neiging een plasma rond de raket te creëren, wat radiocommunicatie bemoeilijkte. Er waren ongelooflijk krachtige radiosignalen nodig om door het plasma en de uitlaatgassen van de raket te dringen.
De Sprint was geen hit-to-kill-voertuig. Omdat ICBM's met nog hogere Mach-getallen binnenkwamen dan de Sprint zelf, was het dicht bij een binnenkomende raket komen een technisch hoogstandje dat met de heersende technologie op de rand van de mogelijkheden lag. Sprint compenseerde dit met de kernkop die hij gebruikte om binnenkomende raketten te vernietigen – een nucleaire raket zelfs. Op elke Sprint-raket was een W-1-kernkop met een gewicht van 66 kiloton gemonteerd. Deze kernkoppen zijn speciaal ontworpen om niet alleen binnenkomende raketten te vernietigen met explosie-effecten, maar ook met intense neutronenflux als gevolg van de kernsplijtingsreactie.
Het laten ontploffen van kernkoppen boven je eigen grondgebied lijkt misschien extreem roekeloos, maar het was de Koude Oorlog. Het werd als zeer gunstig beschouwd om kleine kernkoppen hoog in de atmosfeer ter verdediging te gebruiken, in plaats van vijandelijke wapens in het megatonbereik te hebben die hele steden op de grond vernietigden.
Een Sprint-neuskegel, enigszins gescheiden van het lichaam van de raket. Doorbuiging van de neus werd gebruikt om de raket te sturen met de hoge snelheden die ermee gemoeid waren.
Ondanks zijn geavanceerde mogelijkheden was de Sprint-raket gedurende een relatief korte periode, van 1975 tot 1976, in dienst als onderdeel van het Safeguard-programma. Er waren verschillende redenen voor dit korte operationele leven. Ten eerste leidden de strategische wapenbeperkingsgesprekken (SALT) tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie tot verdragen die de ontwikkeling en inzet van antiballistische raketsystemen, waaronder het Safeguard Program, beperkten. Deze verdedigingssystemen werden beschouwd als een bedreiging voor het delicate evenwicht tussen de twee supermachten. Zonder levensvatbare verdedigingsmechanismen tegen ICBM-aanvallen zou elke macht redelijkerwijs verzekerd kunnen zijn van haar eigen vernietiging als zij ervoor zou kiezen haar eigen raketten af te vuren. Het hebben van een werkend ABM-systeem zou de ene kant de mogelijkheid geven om toe te slaan zonder angst voor vergelding, waardoor het ‘veilige’ concept van wederzijds verzekerde vernietiging (gewoonlijk MAD genoemd) teniet wordt gedaan.
Bovendien zorgden de hoge kosten van de inzet en het onderhoud van een dergelijk complex systeem, gecombineerd met de snelle technologische vooruitgang op het gebied van offensieve rakettechnologie, ervoor dat het Sprint-systeem in de loop van de tijd minder kosteneffectief en strategisch levensvatbaar leek. Er rezen vragen rond de vraag of een verdedigingssysteem gebaseerd op Sprint redelijkerwijs zou kunnen verwachten dat het Sovjetraketten zou tegengaan door meerdere onafhankelijke terugkeervoertuigen in te zetten, waardoor één raket tot 10 kernkoppen op onafhankelijke trajecten zou kunnen afleveren.
Het einde van de diensttijd van de Sprint-raket betekende niet noodzakelijkerwijs een mislukking, tenzij men enorme uitgaven voor een klein eindproduct als een mislukking beschouwt. Uiteindelijk demonstreerde het de uitdagingen van de ontwikkeling van defensieve systemen in het nucleaire tijdperk en het dynamische karakter van militaire technologie en strategie.
De Sprint-raket demonstreerde de technische haalbaarheid van het onderscheppen van ICBM's tijdens re-entry, een concept dat tot op de dag van vandaag de raketverdedigingsstrategieën blijft beïnvloeden. Het kon echter niet om het ultieme concept heen dat veel anti-ballistische raketafweersystemen ten onder bracht. Hoewel je kunt hopen één ICBM te onderscheppen, of zelfs een handvol, hoeft een aanvaller zijn aantal raketten slechts met een klein aantal te vergroten om snel het aantal intercepters te vergroten dat een verdediger nodig heeft.
Achteraf gezien vertegenwoordigt de Sprint-antiballistische raket een fascinerend moment in de geschiedenis van de Koude Oorlog; Angst rond de nationale veiligheid heeft geleid tot de ontwikkeling van een raket met werkelijk wilde prestaties. En toch bleek het tegelijkertijd grotendeels nutteloos voor de beoogde missie. De enorme omvang van het potentiële conflict waarvoor het gebouwd was, overtrof het eigenlijke doel ervan.
- Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
- PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
- PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
- PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
- Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
- Bron: https://hackaday.com/2024/02/13/sprint-the-mach-10-magic-missile-that-wasnt-magic-enough/
