Sensi Seeds belde deze opmerkelijke man om te horen over zijn medicinale ervaringen en om meer te weten te komen over zijn opmerkelijke verhaal als grondlegger van de Cannabiscollege Amsterdam, en als een van de initiatiefnemers van de Nederlandse pressiegroep VOC.

Henk, bedankt dat je ons in je mooie huis hebt ontvangen.
Kun je ons vertellen wie je bent en hoe je in de cannabisscene terecht bent gekomen?
“Nou, ik ben mijn hele leven al bezig met filmproductie. En daardoor leerde ik deze prachtige plant kennen. Niet dat ik het niet eerder rookte; Ik rookte cannabis sinds ik 20, 25 jaar oud was. Maar toen kende ik de plant nog niet zoals ik hem nu ken.

“Dit bleek een van de eerste High Times Cannabis Cups te zijn.”
“1994 belde een Amerikaanse producer en vroeg mij een documentaire te maken over een festival in Amsterdam. Dit bleek een van de eerste High Times Cannabis Cups te zijn. Dus ging ik naar deze locatie en ik kon mijn ogen niet geloven! Ik maakte kennis met een hele industrie achter cannabis en allerlei manieren om de plant te gebruiken.

Ik was erg onder de indruk en besefte dat verbod is een misdaad! Ik ontdekte waarom we niet legaal mogen roken en mijn hele rechtvaardigheidsgevoel werd gekwetst.”

Je rechtvaardigheidsgevoel werd nog meer op de proef gesteld door het verhaal van het Mooringpaar. Hoe ben je daarbij betrokken geraakt?
“Kort na dat festival maakte ik kennis met het Amerikaanse Mooring-echtpaar toen het Nederlandse journaal een item uitzond over hun uitlevering aan de Verenigde Staten. Ze werden gearresteerd wegens het kweken van medicinale cannabis in de regio US, die de rest van hun leven in de gevangenis moeten doorbrengen. Het echtpaar, Les en Cheryl, vluchtte naar de Nederland om deze onevenredige straf te voorkomen.

“Op tv deden ze een oproep om samen stelling te nemen hiertegen. En ik dacht: 'Ja natuurlijk; over mijn lijk gaan we deze mensen uitleveren!'. Ik had zojuist zoveel geleerd over de plant en al het onrecht eromheen. Daarom was ik aanwezig bij deze bijeenkomst. Ik was een beetje teleurgesteld dat er maar een handvol mensen opdaagde.

En hoewel er voldoende aandrijving was, ging het niet dezelfde kant op. Dus op een gegeven moment nam ik het initiatief om een ​​centraal ontmoetingspunt op te zetten en begonnen we plannen te maken om de Moorings te helpen.”

Het begin van de vrijlating van de Groene Gevangenen. Wat hebben jij en de groep voor het Mooring-koppel gedaan?
“We realiseerden ons dat we alleen konden slagen als het verhaal veel media-aandacht zou krijgen. Het voornaamste belang was – en is nog steeds – informatie! Als alle mensen wisten wat ik weet, zouden we dit probleem niet hebben. En ik wist toen nog maar een klein beetje, maar het was al genoeg om te weten dat deze uitlevering krankzinnig was. Door brieven te sturen naar de pers en de minister van Justitie hebben we wat aandacht weten te trekken.”

Wat was het grootste succes van de GPRA?
“Onze grootste prestatie kwam nadat het Nederlandse Hooggerechtshof zich over de zaak had uitgesproken. Direct na de regel stuurden we een petitie naar de Nederlandse minister van Justitie, Winnie Sorgdrager, ondertekend door 60 zeer bekende Nederlanders. Hierna werd het plotseling groot in het nationale nieuws.”

En daarna kwam de zaak in een stroomversnelling?
"Ja. Na het succes van de petitie was Sorgdrager min of meer gedwongen tot actie over te gaan. Ze ging naar de Verenigde Staten om haar tegenhanger Janet Reno te ontmoeten. Uiteindelijk kwamen ze overeen uitlevering aan de VS als Les en Cheryl Mooring naar Nederlandse maatstaven zouden worden gestraft. Dit betekende een vrijwel onmiddellijke vrijlating voor Cheryl en 10 jaar voor Les in plaats van 30, minus de tijd die in voorarrest werd doorgebracht.

Ze wachtten allebei een veel langere gevangenisstraf, dus dit is fantastisch! Wat vindt u van de resultaten?
“Ik ben niet teleurgesteld. Er is iets uit al het werk voortgekomen. En vanwege dit alles wisten we dat we bij het onderwerp moesten blijven. Eerlijk gezegd ben ik heel blij dat dit verhaal een deel van mijn leven is geworden; Ik ben er trots op dat ik daar deel van uit heb gemaakt! Vooral nu de zaken op wereldschaal ten goede veranderen.”

Heeft u nog contact met de Moorings?
"Nee helaas niet. Dit hele verhaal heeft hun huwelijk geen goed gedaan. Ze zijn uit elkaar. Les en ik hebben brieven uitgewisseld toen hij in de gevangenis zat, maar sinds hij vrij is, is het contact verwaterd.

Hoe heb je de GPRA weten te combineren met je werk in de filmindustrie?
“Nou, ik ben gestopt met werken. Ik had wat geld gespaard waar ik een tijdje mee vooruit kon, dus besloot ik te stoppen, om me te kunnen concentreren op de GPRA en later het Cannabis College. En om eerlijk te zijn, ben ik nooit meer teruggegaan naar de filmindustrie [lacht].”

“Ik realiseerde me dat het verspreiden en verspreiden van informatie een manier is om deze zaak eindelijk achter de rug te hebben”

De GPRA werd later het Cannabis College. Hoe is dat geëvolueerd?
“Na de Moorings kwamen veel mensen naar de GPRA voor hulp, maar het was onmogelijk om ze allemaal te helpen. Maar ik besefte wel dat het verspreiden en verspreiden van informatie een manier is om eindelijk een einde te maken aan dit gedoe [cannabisverbod, red.]. Het heeft allemaal te maken met een gebrek aan kennis.

“Door dit besef ontstond het Cannabis College: een gratis informatiecentrum voor het grote publiek in hartje Amsterdam, zeven dagen per week geopend. Ik ben erg blij om te kunnen zeggen dat het er, met de hulp van zoveel mensen, nog steeds is en dat het er steeds beter uitziet.”

Henk Poncin en de VOC

De VOC staat voor Verbond voor Opheffing van het Cannabisverbod, oftewel de Unie tot Opheffing van het Cannabisverbod. Deze Nederlandse pressiegroep werkt er hard aan om zoveel mogelijk betrokken partijen bij elkaar te brengen door bijvoorbeeld meerdere maandelijkse bijeenkomsten te organiseren, Cannabis Bevrijdingsdagen lobbyen bij de regering.

De naam verwijst naar die van de Vereenigde Oostindische Compagnie of VOC (letterlijk Verenigde Oost-Indische Compagnie, in het Engels de Nederlandse Oost-Indische Compagnie genoemd), de Nederlandse handelsmaatschappij opgericht in het jaar 1602. Deze VOC had niet kunnen bestaan ​​zonder de inzet van van hennep, die nodig was om hun schepen te bouwen en om ze in de vorm van zeilen aan te drijven.

Ook een voormalige Nederlandse premier gebruikte in 2006 de woorden 'VOC-mentaliteit' om een ​​positieve werkstroom in het parlement te stimuleren. De naam van de VOC-pressiegroep verwijst naar deze twee gebeurtenissen.

Wat houdt jou tegenwoordig bezig?
“Nou, na de oprichting van het Cannabis College begon de beweging te groeien en daaruit creëerde een groep mensen de VOC [zie kader, red.]. Op dit moment ben ik voorzitter van deze pressiegroep.”

Hoe is dat geëvolueerd?
“Na de openingsceremonie van Ben Dronkers' Hemp Gallery hadden Ben en ik een praatje en spraken we over de continuïteit van het College en hoe we een discussieplatform konden creëren. Vanuit dit idee zijn we het Cannabis Tribunaal begonnen; terugkerende bijeenkomsten met wetenschappers, activisten, ondernemers en politici over het verbod op cannabis.

“Dit was eigenlijk het begin van wat de VOC bleek te zijn. De VOC is een tamelijk succesvolle pressiegroep. We hebben contact met de overheid, we geven brochures uit over bijvoorbeeld deze gekke 15% THC meeteenheid. Ook organiseren wij jaarlijks de Cannabis Bevrijdingsdag. Eén keer per jaar publiceren wij het Bidbook; een boek met een update over de huidige situatie dat we naar alle Kamerleden sturen. En ze citeren hieruit, zodat we weten dat het werkt.”

Wat is uw relatie met Ben Dronkers?
“Een gratis informatiecentrum starten, het runnen, inclusief personeel, en het er fatsoenlijk uit laten zien – dat is niet eenvoudig. In het begin werkten we met sponsors en goedhartige mensen die een maand of twee bij ons bleven, maar we hadden iets substantieels nodig. En toen bracht een vriend, Eddie, de voormalige eigenaar van cannabiszadenwinkel The Flying Dutchman, ons plotseling in contact met Ben Dronkers en vanaf dat moment waren de meeste van onze zorgen voorbij. Ik ben enorm dankbaar voor de hulp van Ben, hij is om vele redenen een held van deze tijd!”

Bovendien delen jullie allebei een ideologie.
"Ja dat is correct! Zoveel mogelijk informatie over onze geliefde plant verspreiden!”

Henk, laten we het hebben over onze geliefde plant. Kunt u zich de eerste keer herinneren dat u cannabis rookte?
"Ja dat herinner ik me! We zaten in een kamer met tien mensen, allemaal puffend als gekken, maar we hebben niets gemerkt [lacht].”

Wanneer ervaarde u voor het eerst de effecten?
“Maanden later waren we een film aan het opnemen Kenia. En op een gegeven moment rookte onze chauffeur cannabis en bood aan ons wat te verkopen. Eén bemanningslid gaf hem dus wat geld en vroeg aan de chauffeur of dat genoeg was. Blijkbaar was het genoeg, want hij kwam terug met een koffer vol gras! [lacht] En we namen het allemaal mee naar huis!”

Ernstig? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
“Nadat we op Schiphol waren aangekomen, stelde een van de jongens voor om onze schietbagage te scheiden van onze persoonlijke bagage, zodat de douane 'gemakkelijker' onze schietuitrusting kon controleren, waarvoor papierwerk nodig was. De Douane waardeerde dit 'meedenken' en op de een of andere manier gingen onze persoonlijke spullen ongecontroleerd door de douane. Naderhand vroeg ik hem wat hij zou hebben gedaan als ze de cannabis hadden gevonden. Hij zei: 'Ik zou hebben gezegd dat het kruiden voor mijn moeder waren'. [lacht] Daarna hebben we een groot feest gegeven!”

Heeft u tijdens uw leven cannabis recreatief of ook medicinaal gebruikt?
“Nee, altijd recreatief, ook in mijn werk. Ik kreeg altijd heel aardige hulp van de fabriek. Toen ik thuiskwam en niet zeker wist hoe ik dingen op het werk moest oplossen, stak ik er een aan en vond de rust om oplossingen voor mijn problemen te vinden.

Onlangs ontdekte jij ook de medicinale voordelen van cannabis. Kun je ons vertellen wat er is gebeurd?
“Ik heb een volledige heupprothese gehad. Na de operatie moest ik zes dagen in het ziekenhuis blijven en toen ik naar huis mocht, zeiden ze dat ik eerst wat medicijnen moest ophalen. Ik kreeg een grote zak vol pijnstillers mee, plus allerlei ‘medicijnen’ om de schade en bijwerkingen van die pijnstillers te voorkomen. Ik dacht: 'je kunt dit geen medicijn noemen!'.

“Toen stelde een vriend van mij voor wat thee zetten. Nou, ik had een paar planten in mijn tuin die klaar waren om te oogsten, dus ik zette thee. Sindsdien gebruik ik het dagelijks. Het werkt perfect voor mij en ik heb nog geen enkele pijnstiller aangeraakt en ik voel me geweldig!”

Dat is geweldig! Hoe reageerde uw arts hierop?
“Na een tijdje moest ik terug naar het ziekenhuis voor controle. De dokter controleerde de wond en zag dat deze perfect genezen was. Toen vroeg hij of ik nog wat pijnstillers nodig had. Ik zei: 'Nou, eigenlijk zou ik ze allemaal ongebruikt terug willen geven'. Hij was heel erg geschokt en maakte er aantekeningen over [lacht].”

“Mensen moeten vier weken voor zo’n operatie stoppen met het drinken van alcohol en het roken van tabak, maar ik moest pas vier dagen voor de operatie stoppen met het roken van pure cannabis.”

Heeft u vóór de operatie uw cannabisgebruik met het ziekenhuis besproken?
“Toen ik in het ziekenhuis aankwam, had ik een intakegesprek, inclusief een lange lijst met vragen over mijn gezondheid. Ze vroegen ook of ik alcohol drink en rooktabak. Ik hou niet van drinken, maar ik vertelde de interviewer dat ik dat wel doe rook pure cannabis, zonder tabak, dagelijks.

Het was opmerkelijk om te horen dat mensen vier weken voor een dergelijke operatie moeten stoppen met het drinken van alcohol en het roken van tabak, maar zij vertelde mij dat ik slechts vier dagen voor de operatie moest stoppen met het roken van pure cannabis; Eindelijk is er enige kennis.”

Hoeveel thee heb je nodig?
“Ik gebruik twee kopjes per dag: één in de ochtend en één in de middag. En ik ben er heel enthousiast over. Ik heb geen pijn en heb de hele dag een grote glimlach op mijn gezicht, in plaats van de stemmingswisselingen die je met medicijnen kunt ervaren. Het duurt een uur voordat het werkt en dan duurt het zes uur. Een uur voor het einde neem ik het volgende glas.”

Hoe reageren je vrienden en familie op dit opmerkelijke genezingsproces?
“Ik heb een paar familieleden die ziek zijn. Sommigen van hen hebben dat gedaan kanker. Ze waren allemaal bereid om het te proberen en ze ervaren allemaal verlichting. Eén van hen kon dat niet slaap vanwege zijn ziekte en plotseling slaapt hij acht uur achter elkaar. En ze verspreiden het woord en adviseren het ook aan andere mensen.”

Hoe zie jij de toekomst van cannabis in Nederland?
“De problemen die we nu hebben hebben alles te maken met de huidige regering en de twee mensen die het Ministerie van Veiligheid en Justitie besturen [Ivo Opstelten en Fred Teeven, red.]. Die twee zullen er niet eeuwig zijn, dus ik heb goede hoop dat als ze er niet meer zijn, Nederland de internationale trend zal volgen.”

En hoe zou u deze internationale trend omschrijven?
“De bekende Amerikaanse auteur Doug Fine zei het mooi: 'De oorlog tegen drugs is voorbij en vervangen door drugsvrede.' En ik ben het met hem eens. We komen er, eindelijk!”

Henk, waar ben jij na dit bijzondere verhaal het meest trots op?
“Ik ben blij dat ik heb gedaan wat ik deed. Ik kan niet één bijzonder ding noemen, maar ik ben heel trots op alle afzonderlijke dingen die ik heb gedaan om een ​​verandering teweeg te brengen.”

Tot slot: wat is de grootste les die je in je leven hebt geleerd?
"Geloof in het onmogelijke. Er waren momenten dat ik bijna de enige was die geloofde in het goede doel van de GPR en het Cannabis College. Op sommige punten leek het bijna onmogelijk. Dus: Geloof in het onmogelijke!”

Bedankt Henk Poncin voor het delen van je verhaal!

Bron: https://sensiseeds.com/en/blog/sensi-seeds-interviews-henk-poncin/