Als je een vrouw bent, hoe oud je ook bent toen je dit bericht leest, op een bepaald moment in je leven heeft een ongelukkige man aan je paardenstaart getrokken.

Op de speelplaats, op het schoolplein, op het zesde verjaardagsfeestje van je kleine vriend.

Ze rukten aan je paardenstaart.

Als je een vrouw bent, is dit je minstens één keer overkomen.

Wie ben ik voor de gek aan het houden? Het is je meerdere keren overkomen.

Allereerst wil ik het voor de hand liggende stellen: dat doet geen pijn.

Bovendien is het verwarrend, vernederend, irritant.

Hier ben ik, bemoei me met mijn eigen zaken en jij komt langs en brengt mij geweld toe.

En waarom?

Omdat je een pester bent?

Omdat je kan?

Omdat je het de andere jongens zag doen?

Omdat je niet in staat bent om het ongemak te uiten van wat je ook ervaart en geen woorden kunt gebruiken?

Want dat is natuurlijk wat de volwassenen je vertelden, als je Sally bent en je rende naar ze toe en huilde dat Bobby net een handvol haar uit je hoofd rukte.

Oh, het is omdat hij je leuk vindt.

Ah, dan is het goed.

Alleen is het niet oké.

En we weten allemaal dat het niet OK is, en we weten allemaal dat Bobby Sally misschien heeft gescalpeerd omdat hij haar inderdaad leuk vond (omdat giftige mannelijkheid vroeg begint en niemand met Bobby over toestemming heeft gepraat) ... of hij heeft het misschien gedaan omdat hij een ontluikende sociopaat is.

Omdat je iemand pijn doet omdat dat je ze leuk vindt, is volledig in het gebied van sociopaten.

Blijf bij deze zin. Je weet dat ik gelijk heb.

En toch lieten we Bobby er op de een of andere manier mee wegkomen omdat we besloten hebben dat hij... kan niet sociopaat zijn.

Niet onze Bobby. Ondanks wat hij doet.

Het andere verhaal, ons verhaal, voelt beter. Het verhaal dat zegt: 'oh ja, hij deed een sh***y ding, Sally pijn doen, maar zijn motieven waren goed: het is omdat hij haar leuk vindt'.

En misschien is het dat ook. En we hebben Bobby een slechte dienst bewezen, want nu leert hij dat dit signaal van genegenheid wordt ontvangen en begrepen. Of misschien is Bobby een sociopaat en beschermt God ons tegen wat er daarna gebeurt.

Hoe dan ook, iedereen verliest. Vooral Sallie.

Waarom vertel ik je dit?

Dit is niet echt een stuk over toestemming.

En nee, ik heb niemand op kantoor aan iemands paardenstaart zien trekken, godzijdank.

Maar ik heb veel slecht gedrag gezien, vergelijkbaar met Bobby die Sally's haar uittrekt. Veel van dat. En ik heb veel willekeurige keuzes gezien rond het toeschrijven van nobele motieven aan basisacties.

Van de variant 'oh, zo bedoelden ze het niet'.

Hierop kan ik alleen maar zeggen: als ze het niet zo bedoelden, waarom deden ze het dan zo?

Oh... die persoon die gewoon heel passief agressief was tegen zijn collega?

De persoon die licht seksistisch, wild racistisch of enorm betuttelend was?

Die persoon die, toen hem werd gevraagd om uitleg over een keuze of aanbeveling die hij had gedaan, tegen zijn collega zei dat hij de complexiteit gewoon niet snapte... en verder ging?

Die persoon die deed alsof hij zich geen toezeggingen herinnerde in plaats van zich te verontschuldigen voor gemiste toezeggingen?

Die persoon die een fout maakte en, in plaats van die te bezitten, een collega onder de bus probeerde te gooien?

Die persoon die zich slecht gedroeg of nalatig was in zijn verantwoordelijkheden en, wanneer hij werd geroepen, verdubbelde in plaats van achteruit te gaan?

Die persoon die, toen je over hen klaagde, iemand in hun verdediging rende en zei: 'ah, zo bedoelden ze het niet... ze bedoelen het goed'.

En laat me duidelijk zijn: dat doet geen pijn.

Micro-agressies op de werkplek kunnen vernederend zijn en zijn altijd schokkend, desoriënterend en kwetsend. Ze kosten energie uit je dag. Ze kosten energie om te onderhandelen en rond te varen. Ze slurpen energie die je nodig hebt voor andere dingen.

'O, zo bedoelen ze het niet... ze bedoelen het goed'.

Do ze?

Hoe doen u weten?

Hoe weet je eigenlijk dat hun bedoelingen anders zijn dan hun daden?

En als je het voor een feit weet (omdat je die persoon goed kent, omdat je gelooft in de fundamentele goedheid van de mensheid of wat dan ook), waarom begin je dan my tijd om me te vertellen dat ze niet van plan waren te doen wat ze deden in plaats van het op te pakken hun tijd om hen te helpen doen wat ze bedoelden?

Je lost het verkeerde probleem op, buster.

Als ze het goed bedoelen maar het slecht doen, is het veranderen van mijn perceptie een eigenaardige plek om te kiezen om dit op te lossen.

Net zoals Bobby die aan Sally's paardenstaart trekt, maakt het dan uit of je een bonafide racist, seksistische pestkop of een ongevoelige en onnadenkende collega bent? Maakt het uit, als we op dezelfde plek eindigen?

Maakt het uit of je bestemde pijn doen, als je pijn hebt veroorzaakt?

Misschien is het belangrijk voor jou, je biechtvader en je moeder.

Maar de rest van ons? Waarom zou het ertoe doen wanneer pijn wordt veroorzaakt?

En het zijn niet alleen de gevoelens van mensen die gekwetst worden.

We kennen allemaal die man op kantoor.

Hij is onbezonnen en gedachteloos en afwijzend. Hij zal deadlines missen en anderen de schuld geven. Hij zal collega's missen van de communicatie en pleiten voor vergeetachtigheid. Hij zal het goed doen, alleen het werk waardoor hij er heroïsch uitziet, maar niet het rustige werk dat het meest nodig is. Niet het werk dat onzichtbaar en broodnodig is. Gewoon het werk dat hem de overwinningsronde toestaat. En al het andere is nevenschade. En hij rekent erop dat jij zegt: 'ah, maar hij bedoelt het goed... al die andere dingen... hij weet alleen nog niet hoe hij zichzelf moet managen'. Het is het zakelijke equivalent van de paardenstaart van Bobby en Sally.

En laat me nogmaals duidelijk zijn: dat doet geen pijn.

Alleen kwetst het deze keer niet alleen iemands gevoelens.

Het schaadt uw bedrijf.

Het doet pijn bij de bevalling. Het schaadt het vertrouwen binnen de teams, over functies heen, tussen collega's of met klanten. Het beïnvloedt het moreel, de toewijding en de kameraadschap. Die op een directe en indirecte manier het groeitempo beïnvloeden, uw bedrijfsresultaten beïnvloeden, uw cadans en tijd tot waarde beïnvloeden. Dit spul schaadt uw bedrijf. Het doodt het niet, begrijp je. Maar het doet pijn.

Nogmaals, het kan heel goed zijn dat de persoon in kwestie niet bedoelt een vreselijke collega te zijn, een inconsequente werker, een onbetrouwbare artiest. Misschien is het niet hun bedoeling om het systeem te saboteren en faalwijzen te creëren: zwakheden, afhankelijkheden, valkuilen en fouten. Schuld achteraf te betalen.

Misschien bedoelen ze dat helemaal niet.

Maar dat doen ze. Alles van dat.

En op de een of andere manier het feit dat ze al deze problemen veroorzaken onopzettelijk is nog erger dan wanneer ze ons naar deze plaats van inconsistentie en onbetrouwbaarheid hadden willen brengen. Want dan heb je tenminste te maken met iemand die zijn of haar functies onder controle heeft. Sinistere AF en een beetje op het sociopaatspectrum zoals onze vriend Bobby van de speeltuin, maar in ieder geval iemand die de controle heeft over zichzelf en hun acties.

Niet willen doen wat je hebt gedaan, is geen excuus of troost. Het is geen goede zaak, hoezeer er ook over wordt geroddeld.

Ach, hij bedoelt het goed. Hij doet al deze dingen, zeker, maar zijn motief is puur. En hij doet nog wat andere dingen die dit niet zijn. Hij moet het dus goed bedoelen. De goede dingen zijn op de een of andere manier reëler dan de slechte dingen.

Hoe weet je dat, ik herhaal?

Ook. Wat maakt het uit?

Kijk naar zijn acties, zeggen de verdedigers, en schrijf een geheel ongerelateerde maar in het algemeen smakelijker motief toe.

Ondertussen trekt Bobby nog steeds Sally's haar uit.

Ondertussen komen alle Bobbies van de wereld ermee weg. Kom weg met gemeen, inconsequent, ontoereikend te zijn.

Opnieuw en opnieuw.

Omdat mensen bereid zijn om namens hen te zeggen... ah, maar hij bedoelt het goed. Hij bedoelt het goed en het doet ertoe, zeggen ze.

En ik zeg nee.

Bobby bedoelt het misschien goed.

Misschien doet hij dat wel. En misschien doet hij dat niet.

En het kon me hoe dan ook niets schelen wat hij... middel… wat hij van plan was te doen, maar niet deed.

Het kan me schelen wat hij deed. En dat zou jij ook moeten doen. Dus stop nu al met het verdedigen van het onverdedigbare.

En, Bobby, luister: als je het goed bedoelt, doe het dan goed.

Laat je acties spreken tot je motieven.

Als je hulp nodig hebt bij het uitzoeken wat goed en goed is en wat niet, vraag het dan.

En laat Sally's paardenstaart lekker met rust.

#LedaSchrijft

Leda Glyptis is de vaste gedachteprovocateur van FinTech Futures - ze leidt, schrijft over, leeft en ademt transformatie en digitale disruptie.

Shij is een herstellende bankier, verlopen academicus en langdurig ingezetene van het bankecosysteem. Ze is chief client officer bij 10x Future Technologies.

Alle meningen zijn haar eigen mening. Je kunt ze niet hebben - maar je bent welkom om te debatteren en commentaar te geven!

Volg Leda op Twitter @LEDaGlyptis en LinkedIn.