Zephyrnet-logo

Risicobeheer hoeft geen risicovolle onderneming te zijn: lessen uit de detailhandel en institutionele handel

Datum:

Risicomanagement wordt vaak gezien als mysterieus en
Mystificerend, maar een onderneming die moet slagen voor het welzijn van het bedrijf. De
De noodzaak zal altijd waar zijn, maar de perceptie zou helemaal niet waar moeten zijn. Of het nu gaat om insiders uit de handelssector, de financiële markt
deelnemers, of zelfs de financieel onervaren mensen, waar de meesten een vaag beeld van hebben
risico en, doorgaans, als een kostbare bijzaak.

In de detailhandel worden handelsdesks toevertrouwd
risicobeheer van de solvabiliteit van het bedrijf – ervan uitgaande dat ze daarvoor niet op “magie” vertrouwen
resultaten toveren. Als het allemaal niet volgens plan verloopt, volgen er ernstige gevolgen. In 2015 gingen binnen enkele seconden tientallen miljoenen verloren toen de
's werelds derde grootste retailmakelaar – Alpari (VK) -
zijn markt- en tegenpartijrisico verkeerd beheerd tijdens een plotselinge aanval van de Zwitserse frank
valuta-interventie.

Dezelfde golf trof verschillende andere makelaars, waaronder FXCM, s werelds grootste
destijds, terwijl andere bedrijven, zoals Effex Capital en Boston Prime, ermee te maken kregen
soortgelijke uitdagingen. Ze hebben allemaal op de harde manier geleerd dat risicobeheer waar is
makelaars moeten beginnen, niet eindigen.

Handelen is altijd de kern geweest van makelaardij, met fouten
aanbiedingen die aanzienlijke financiële verliezen met zich meebrengen. Toch gaan er voortdurend geruchten
circuleren dat verschillende makelaars zich binnen handbereik van één enkele grote bevinden
cliënt onherstelbare schade aan zijn solvabiliteit toebrengt.

In de huidige markten investeren veel makelaars aanzienlijk
middelen om het orderstroombeheer te demystificeren en tegelijkertijd eigenzinnige nieuwe dingen uit te vinden
concepten zoals C-book en Value at Risk-varianten om hun mogelijkheden te versterken
handelsteams. Uiteindelijk zijn dat retail- en institutionele handelsdesks
enigszins anders, ondanks hetzelfde te doen.

institutionele handelsbureaus zijn er meestal mee gevuld
kwantitatieve professionals met wiskunde, techniek en programmeren
achtergronden. Dergelijke individuen moeten zeer complexe modellen construeren
in Python en R.

Retailmakelaars hebben daarentegen doorgaans individuen in dienst
met marktbewustzijn en toch niet over het statistische en wiskundige inzicht beschikken
marktrisico's als gevolg van grotere verliezen op hun orderboeken te beperken. In het moderne
markten, een gebrek aan statistische verfijning of een slordig algoritme wel
uiteindelijk leiden tot suboptimale prestaties en, meer dan waarschijnlijk, tot kapitaal
bloeding. Vaak denken retailmakelaars ten onrechte dat ze te slim af kunnen zijn
tegenpartijen op de markt door willekeurige stromen te voorspellen of door vertrouwen te houden in die van de klant
neiging om de verkeerde bewegingen te maken.

Gewoon detailhandel

Traditioneel werkt een retaildealdesk op wat is
bekend als een “B-boek” -model. Bij een B-book neemt de makelaar het volledige risico ervan over
particuliere klanten, wat betekent dat klanten rechtstreeks tegen de makelaar handelen. Dit
model is niet inherent niet levensvatbaar, want zelfs als de makelaar A-book de handel is
en het naar de markt brengt, betekent dit alleen maar dat een andere tegenpartij dat zal doen
het risico opslaan, waardoor het A-boek van de ene makelaar effectief in dat van een andere makelaar wordt omgezet
B-boek.

Concreet moet de makelaar transacties nauwkeurig prijzen,
voer ze uit tegen de best beschikbare prijzen, zorg voor een lage prijs liquiditeit
markten en repliceren de werkelijke marktomstandigheden. Altijd meerdere gebruiken
Liquidity Providers (LP's) zijn van cruciaal belang en de handelsdesk moet altijd scherp blijven om vertragingen te voorkomen. Specifieke instrumenten kunnen dat wel hebben
preferentiële bronnen vergeleken met andere, wat regelmatige monitoring vereist.

Ondertussen moeten bonuscampagnes zorgvuldig worden gestructureerd
arbitrage onder alle marktomstandigheden te voorkomen. Naarmate de markten slimmer worden, wordt dat ook zo
handelaren, wat betekent dat elke kwetsbaarheid voor bonusaanbiedingen snel zal worden uitgebuit.
Eén oplossing is dat handelsdesks Key Performance Indicators opnemen
in hun modus operandi om de focus af te leiden van periodieke winst
en verlies. Idealiter zou het bureau, in tegenstelling tot de huidige status quo, dat wel moeten doen
exploiteren van een liquiditeitsbrug om verschillende orders naar het bredere geheel te compenseren markt.

Institutioneel ingewikkeld

Institutioneel risicobeheer is iets heel anders
dier uit de detailhandel – het niveau van complexiteit is veel hoger, en dat geldt ook voor de
inzet. Het moment waarop een handelsdesk cruciale realtime mist
informatie, worden ze onmiddellijke arbitragedoelen. Of het nu gaat om swaps,
verkeerde prijsverhogingen, gedeeltelijk afgedekte posities of vertragingen – elke opening in de
De verdediging van het bedrijf maakt het kwetsbaar voor aanzienlijke verliezen.

Er is een andere aanpak nodig dan de traditionele
beheer van detailhandelsstromen. Normaal gesproken houden institutionele bureaus slechts kortstondig risico's in
perioden of binnen specifieke tijdsbestekken voordat het wordt gelost. Hun teams worden doorgaans bemand door quants, waarvan er vele vasthouden
PhD's van prestigieuze universiteiten.

Ze beschikken over een diep begrip van
verschillende API-feeds die door instellingen worden gebruikt. Ze maken gebruik van logaritmische modellen
bestellingen nauwkeurig onderzoeken op mogelijke arbitrage, klachten indienen bij het aanbod
partij wanneer er discrepanties worden vastgesteld. Quants zijn bekwame programmeurs en
onderhoud ECN's met prijsfeeds van instellingen op het hoogste en tweede niveau.
Soms houden ze zich bezig met flow-arbitrage, voor zover de LP's dit toestaan.

Afhankelijk van de dienst kunnen zij de prijzen aanpassen en overleggen
vooruitstrevende concepten zoals ‘laatste blik’-bestellingen – een in de tijd beperkte mogelijkheid voor
LP's om een ​​bestelling te weigeren. Sommigen, maar lang niet allemaal, gebruiken deze functie als onderdeel
van hun gebruikelijke werkzaamheden. Bovendien hebben zeer kwantitatieve teams dat wel
specifieke voorkeuren voor het aanhouden van tijd, zoals het aanhouden van Eurodollar-posities voor
enkele voorvoegseltermijnen. De machinaties van een institutionele handelsdesk kunnen dat wel
trapsgewijs door de pikorde om grote schade aan te richten aan a detailhandelsmakelaar.

Verenigen of vermenigvuldigen

In al die jaren dat ik aan balies heb gewerkt, is dat een vraag
wat altijd bij mij bleef hangen was: is het beter om één gemeenschappelijke handelsdesk te hebben?
die zowel de retail- als de institutionele stroom bestrijken, of om twee teams te creëren, elk met een
toegewijde focus? Lange tijd was ik ervan overtuigd dat er twee teams waren
optimale keuze. Gezien de snelle ontwikkeling en toepassing van fintech is het echter
het spel is veranderd. Vandaag de dag, met de juiste tools, de juiste training en a
heroverweeg welke rollen nodig zijn in de omgang, daar ben ik stellig van overtuigd
Een verenigd team is de beste manier om te gaan.

Voor het eerst in de geschiedenis kunnen kosteneffectieve makelaars dat doen
gebruiken door technologie aangedreven en datagestuurde strategieën om hun processen te stroomlijnen risicobeheer
en daardoor de operationele bekwaamheid van hun institutionele collega's nabootsen. In plaats van een perceptie van mystificatie in stand te houden
mysterie, handelsbureaus zouden uit de wildernis moeten komen door van daaruit te leiden
het front met progressief risicobeheer dat hun risico's echt vermindert
operaties.

Risicomanagement wordt vaak gezien als mysterieus en
Mystificerend, maar een onderneming die moet slagen voor het welzijn van het bedrijf. De
De noodzaak zal altijd waar zijn, maar de perceptie zou helemaal niet waar moeten zijn. Of het nu gaat om insiders uit de handelssector, de financiële markt
deelnemers, of zelfs de financieel onervaren mensen, waar de meesten een vaag beeld van hebben
risico en, doorgaans, als een kostbare bijzaak.

In de detailhandel worden handelsdesks toevertrouwd
risicobeheer van de solvabiliteit van het bedrijf – ervan uitgaande dat ze daarvoor niet op “magie” vertrouwen
resultaten toveren. Als het allemaal niet volgens plan verloopt, volgen er ernstige gevolgen. In 2015 gingen binnen enkele seconden tientallen miljoenen verloren toen de
's werelds derde grootste retailmakelaar – Alpari (VK) -
zijn markt- en tegenpartijrisico verkeerd beheerd tijdens een plotselinge aanval van de Zwitserse frank
valuta-interventie.

Dezelfde golf trof verschillende andere makelaars, waaronder FXCM, s werelds grootste
destijds, terwijl andere bedrijven, zoals Effex Capital en Boston Prime, ermee te maken kregen
soortgelijke uitdagingen. Ze hebben allemaal op de harde manier geleerd dat risicobeheer waar is
makelaars moeten beginnen, niet eindigen.

Handelen is altijd de kern geweest van makelaardij, met fouten
aanbiedingen die aanzienlijke financiële verliezen met zich meebrengen. Toch gaan er voortdurend geruchten
circuleren dat verschillende makelaars zich binnen handbereik van één enkele grote bevinden
cliënt onherstelbare schade aan zijn solvabiliteit toebrengt.

In de huidige markten investeren veel makelaars aanzienlijk
middelen om het orderstroombeheer te demystificeren en tegelijkertijd eigenzinnige nieuwe dingen uit te vinden
concepten zoals C-book en Value at Risk-varianten om hun mogelijkheden te versterken
handelsteams. Uiteindelijk zijn dat retail- en institutionele handelsdesks
enigszins anders, ondanks hetzelfde te doen.

institutionele handelsbureaus zijn er meestal mee gevuld
kwantitatieve professionals met wiskunde, techniek en programmeren
achtergronden. Dergelijke individuen moeten zeer complexe modellen construeren
in Python en R.

Retailmakelaars hebben daarentegen doorgaans individuen in dienst
met marktbewustzijn en toch niet over het statistische en wiskundige inzicht beschikken
marktrisico's als gevolg van grotere verliezen op hun orderboeken te beperken. In het moderne
markten, een gebrek aan statistische verfijning of een slordig algoritme wel
uiteindelijk leiden tot suboptimale prestaties en, meer dan waarschijnlijk, tot kapitaal
bloeding. Vaak denken retailmakelaars ten onrechte dat ze te slim af kunnen zijn
tegenpartijen op de markt door willekeurige stromen te voorspellen of door vertrouwen te houden in die van de klant
neiging om de verkeerde bewegingen te maken.

Gewoon detailhandel

Traditioneel werkt een retaildealdesk op wat is
bekend als een “B-boek” -model. Bij een B-book neemt de makelaar het volledige risico ervan over
particuliere klanten, wat betekent dat klanten rechtstreeks tegen de makelaar handelen. Dit
model is niet inherent niet levensvatbaar, want zelfs als de makelaar A-book de handel is
en het naar de markt brengt, betekent dit alleen maar dat een andere tegenpartij dat zal doen
het risico opslaan, waardoor het A-boek van de ene makelaar effectief in dat van een andere makelaar wordt omgezet
B-boek.

Concreet moet de makelaar transacties nauwkeurig prijzen,
voer ze uit tegen de best beschikbare prijzen, zorg voor een lage prijs liquiditeit
markten en repliceren de werkelijke marktomstandigheden. Altijd meerdere gebruiken
Liquidity Providers (LP's) zijn van cruciaal belang en de handelsdesk moet altijd scherp blijven om vertragingen te voorkomen. Specifieke instrumenten kunnen dat wel hebben
preferentiële bronnen vergeleken met andere, wat regelmatige monitoring vereist.

Ondertussen moeten bonuscampagnes zorgvuldig worden gestructureerd
arbitrage onder alle marktomstandigheden te voorkomen. Naarmate de markten slimmer worden, wordt dat ook zo
handelaren, wat betekent dat elke kwetsbaarheid voor bonusaanbiedingen snel zal worden uitgebuit.
Eén oplossing is dat handelsdesks Key Performance Indicators opnemen
in hun modus operandi om de focus af te leiden van periodieke winst
en verlies. Idealiter zou het bureau, in tegenstelling tot de huidige status quo, dat wel moeten doen
exploiteren van een liquiditeitsbrug om verschillende orders naar het bredere geheel te compenseren markt.

Institutioneel ingewikkeld

Institutioneel risicobeheer is iets heel anders
dier uit de detailhandel – het niveau van complexiteit is veel hoger, en dat geldt ook voor de
inzet. Het moment waarop een handelsdesk cruciale realtime mist
informatie, worden ze onmiddellijke arbitragedoelen. Of het nu gaat om swaps,
verkeerde prijsverhogingen, gedeeltelijk afgedekte posities of vertragingen – elke opening in de
De verdediging van het bedrijf maakt het kwetsbaar voor aanzienlijke verliezen.

Er is een andere aanpak nodig dan de traditionele
beheer van detailhandelsstromen. Normaal gesproken houden institutionele bureaus slechts kortstondig risico's in
perioden of binnen specifieke tijdsbestekken voordat het wordt gelost. Hun teams worden doorgaans bemand door quants, waarvan er vele vasthouden
PhD's van prestigieuze universiteiten.

Ze beschikken over een diep begrip van
verschillende API-feeds die door instellingen worden gebruikt. Ze maken gebruik van logaritmische modellen
bestellingen nauwkeurig onderzoeken op mogelijke arbitrage, klachten indienen bij het aanbod
partij wanneer er discrepanties worden vastgesteld. Quants zijn bekwame programmeurs en
onderhoud ECN's met prijsfeeds van instellingen op het hoogste en tweede niveau.
Soms houden ze zich bezig met flow-arbitrage, voor zover de LP's dit toestaan.

Afhankelijk van de dienst kunnen zij de prijzen aanpassen en overleggen
vooruitstrevende concepten zoals ‘laatste blik’-bestellingen – een in de tijd beperkte mogelijkheid voor
LP's om een ​​bestelling te weigeren. Sommigen, maar lang niet allemaal, gebruiken deze functie als onderdeel
van hun gebruikelijke werkzaamheden. Bovendien hebben zeer kwantitatieve teams dat wel
specifieke voorkeuren voor het aanhouden van tijd, zoals het aanhouden van Eurodollar-posities voor
enkele voorvoegseltermijnen. De machinaties van een institutionele handelsdesk kunnen dat wel
trapsgewijs door de pikorde om grote schade aan te richten aan a detailhandelsmakelaar.

Verenigen of vermenigvuldigen

In al die jaren dat ik aan balies heb gewerkt, is dat een vraag
wat altijd bij mij bleef hangen was: is het beter om één gemeenschappelijke handelsdesk te hebben?
die zowel de retail- als de institutionele stroom bestrijken, of om twee teams te creëren, elk met een
toegewijde focus? Lange tijd was ik ervan overtuigd dat er twee teams waren
optimale keuze. Gezien de snelle ontwikkeling en toepassing van fintech is het echter
het spel is veranderd. Vandaag de dag, met de juiste tools, de juiste training en a
heroverweeg welke rollen nodig zijn in de omgang, daar ben ik stellig van overtuigd
Een verenigd team is de beste manier om te gaan.

Voor het eerst in de geschiedenis kunnen kosteneffectieve makelaars dat doen
gebruiken door technologie aangedreven en datagestuurde strategieën om hun processen te stroomlijnen risicobeheer
en daardoor de operationele bekwaamheid van hun institutionele collega's nabootsen. In plaats van een perceptie van mystificatie in stand te houden
mysterie, handelsbureaus zouden uit de wildernis moeten komen door van daaruit te leiden
het front met progressief risicobeheer dat hun risico's echt vermindert
operaties.

spot_img

LifeSciVC

VC Café

Laatste intelligentie

spot_img