Het is altijd spannend om in een nieuwe JRPG te duiken van een van de veteranen van het genre aan het roer. Monarch komt naar ons van Kazunari Suzuki, vooral bekend van zijn werk aan de Megami Tensei- en Shin Megami Tensei-franchises, dus het had heel veel potentieel. Het strekt tot eer dat het een aantal nieuwe gevechtsmechanica introduceert in een verder ongecompliceerde tactische JRPG-structuur. Maar Monark struikelt voortdurend over zichzelf heen vanwege een onsamenhangend verhaal, statische puzzels en repetitief levelontwerp waardoor het veel moeilijker werd om geïnteresseerd te blijven dan het had kunnen zijn.
Monark bedenkt een verhaal met veel inzet dat zich afspeelt op de Shin Mikado Academy, waar een mysterieuze barrière over het schoolterrein opdoemt en het voor iedereen onmogelijk maakt om te vertrekken. Je neemt de leiding over een Pactbearer: iemand die een deal heeft gesloten met een buitenaardse daemon, een Monark genaamd, die een unieke kracht biedt die bekend staat als autoriteit. Het nadeel is echter dat als dit in de echte wereld wordt gebruikt, er een mist zal verschijnen die mensen langzaam gek zal maken.
Deze opstelling is boeiend om te beginnen, maar het ontwikkelt nooit veel spanning. De meeste personages zijn interessant dankzij verschillende persoonlijkheden en solide stemuitvoeringen om ze te verkopen: Ryotaro, bijvoorbeeld, is een mede-pactbearer die een zelfverzekerd gevoel van eigenwaarde en doel heeft, maar toch een tragisch en gegrond achtergrondverhaal heeft. De cast heeft ook wat leuk geklets tussen expedities in de True Student Council-vergaderruimte. Helaas heb je tegen de tijd dat er enige moeite is gedaan om de personages uit te werken al het hoogtepunt van het verhaal bereikt, waardoor het veel te weinig en te laat is.
"
Dingen beginnen met je traditionele stille hoofdrolspeler die een psychologische test doet om je ego te ontwikkelen - in feite een persoonlijkheidsblad met details over attributen die zijn gebaseerd op je relatie met de zeven hoofdzonden. Afhankelijk van met welke zonde je het beste overeenkomt, krijg je een overeenkomstige duivel die als partijlid dient. Elke duivel heeft een unieke vaardighedenboom die zich richt op verschillende vaardigheden, zoals aanvallen, genezen of statuseffecten veroorzaken zoals vergif of bloeden, en dat kan een groot effect hebben op je speelstijl. Dit zorgt er ook voor dat je nooit alleen bent als het op vechten aankomt, maar het lijkt een gemiste kans dat deze duivels daarbuiten geen rol spelen, of het nu in het verhaal is of zelfs maar een persoonlijkheid hebben om mee om te gaan. Het zijn slechts hulpmiddelen die u aan het eind van de dag kunt gebruiken.
Terwijl je de school verkent, zul je mensen tegenkomen die meer psychologietests uitdelen om je ego verder te stimuleren. Op aanmoediging van Monark baseerde ik mijn antwoorden op wat ik persoonlijk zou zeggen (in tegenstelling tot een personage als wie ik een rollenspel wilde spelen) en ik vond de meeste resultaten en beschrijvingen een relatief nauwkeurige beschrijving van mijn overtuigingen of gevoelens, of dat nu een goede of slechte zaak. Nadat ik bijvoorbeeld had gezegd dat ik ervoor zou kiezen om populaire liedjes te zingen tijdens karaoke, werd ik gezien als iemand die graag zoveel mogelijk opvalt; iets dat ik waar vind als een extravert persoon.
"
Hoewel er andere manieren zijn om je statistieken te verbeteren, zoals het verzamelen van kristallen die rond de school zijn geplaatst, hebben de psychologische tests de belangrijkste factor bij het bepalen van je ego en de volgorde waarin je duivels vrijspeelt, ervoor gezorgd dat mijn Monark-playthrough uniek voor mij voelde. Mijn eerste was Gulzigheid — een duivel die zich richt op het verlagen van vijandelijke statistieken terwijl hij zichzelf in ruil daarvoor oppoetst — maar iemand anders kan Envy krijgen, wat extra schade toebrengt aan vijanden die een statuseffect hebben, in welk geval dingen moeilijker kunnen worden omdat je ' d moet meer van je middelen in genezingsitems steken om te compenseren.
Maar zelfs met die persoonlijke aanrakingen, is de grootste zonde van Monark herhaling. Elk deel van het verhaal is opgebouwd rond een ander partijlid, maar hun doelstellingen zijn altijd hetzelfde: vind alle drie de idealen van een Pactbearer (gigantische kristallen die hun innerlijke zelf vormen) en vernietig ze. Deze idealen bevinden zich in de Andere Wereld, een grimmig vliegtuig dat wordt bewoond door daemons en waar alle veldslagen van Monark plaatsvinden. Alle drie de Idealen voor elke Pactbearer zijn gevestigd in hetzelfde gebouw, dus je doel is meestal om het dak te bereiken en een Ideal op elke verdieping één voor één op te ruimen.
Meestal omvat dit het oplossen van alledaagse puzzels om een sleutel te vinden om de kamer met het Ideaal te ontgrendelen, en dat omvat ofwel een combinatiekluis, een computerlogin of hints die te vaag zijn om nuttig te zijn. Deze worden over het algemeen opgelost door documenten of studentenprofielen op je telefoon te bekijken, en dat soort speurwerk voelde nooit bevredigend. Het niveau van herhaling en gebrek aan afwisseling in Monarks leveldesign zorgde ervoor dat het uiteindelijk meer als een karwei dan als een plezier voelde.
"
Een ander idee dat niet echt werkt, is de Madness-monteur, tenminste als het betrekking heeft op de echte wereld. Overal waar een Ideaal zich in de Andere Wereld bevindt, verschijnt een mist in de corresponderende plaats in de echte wereld. Iedereen die er doorheen loopt – inclusief jij en je gezelschap – loopt mentale schade op en zal uiteindelijk gek worden. Dit wordt weergegeven door een Madness-balk, en als het 100% raakt, stort je in en wordt je weer wakker in de ziekenboeg van de school. Hoewel ik begreep wat Monark hier probeerde te doen door het gevoel van de dood die over me opdoemde te simuleren, is het een feit dat er nooit echte gevolgen waren om gek te worden buiten de strijd, dus die momenten voelen als tijdverspilling. Vooral omdat je gemakkelijk snel terug kunt reizen naar het begin van de verdieping waar je was toen je flauwviel, is het slechts een klein ongemak.
Aan de andere kant zijn de turn-based gevechten die je voert wanneer je een Ideal bereikt een van de weinige stralende hoogtepunten van Monark, dankzij leuke vaardigheden, unieke gevechtsmechanica en het beste deel: een uitstekende soundtrack tijdens baasgevechten. Je Madness-meterniveau gaat over van de echte wereld naar de strijd, maar hier als een personage 100% bereikt, verlies je de controle over hem en ze zullen degene die het dichtst bij is aanvallen met dramatisch verhoogde kracht. Dat kan erg zijn, maar het stelt je ook in staat om slimme gokjes te maken als de situatie goed is, zoals het isoleren van de rest van je eenheden zodat het personage dat gek wordt je vijanden kan vernietigen.
"
Aan de andere kant van het spectrum wordt Awakened, een toestand waarin je dezelfde soort kracht krijgt als in Madness, maar de volledige controle over je acties behoudt. Deze kracht wordt verkregen door de Resolve-vaardigheid te gebruiken of door beschadigd te raken in een gevecht. Mijn Awakened-meter omhoog krijgen voelde nooit als een prioriteit, maar als er een ronde is waarin je een vijand niet kunt raken, voelt het goed dat je je beurt daaraan kunt wijden in plaats van verspillen.
het. Als alternatief kan elk groepslid zijn beurt uitstellen aan een ander personage dat al weg is, waardoor ze opnieuw kunnen handelen - maar door dit te doen neemt hun waanzin meer toe elke keer dat ze een extra beurt krijgen, wat een goede manier is om deze krachtige monteur tegen misbruik.
Het is een zeldzaamheid, maar je kunt ook Verlicht worden - als je tegelijkertijd Gek en Ontwaakt wordt - waardoor je nog meer schade kunt aanrichten zonder de controle te verliezen. Er waren maar heel weinig keren dat dit gebeurde in de meer dan 40 uur die mijn playthrough in beslag nam, en het grote risico is dat je eerst gek moet worden om het te bereiken — maar wanneer de sterren op één lijn liggen, is het een goed gevoel.
Laatste intelligentie
