Het opnieuw bezoeken van games die je als kind leuk vond, is niet altijd een prettige thuiskomst. De nostalgie stuwt je misschien naar het einde, maar het is altijd mogelijk dat je de controller neerlegt met het besef dat een van je favoriete games niet zo gracieus is verouderd. In plaats van een echt tijdloze klassieker te zijn, wordt het meer een ervaring die je erbij moet hebben, die misschien zelfs enigszins achterhaald is door nieuwere games die alles wat je leuk vond eruit hebben gehaald en het beter hebben gemaakt. Gelukkig is Metroid Prime niet een van die games.

In plaats daarvan blijft Metroid Prime Remastered vandaag net zo fris en inventief als bij de lancering. Ondanks dat Metroid Prime meer dan 20 jaar geleden op GameCube werd uitgebracht, heeft het nog steeds een nieuwe uitstraling. Toegegeven, elke toetssteen in gaming is onderhevig geweest aan imitaties, iteratieve verbeteringen of spirituele opvolgers. Maar tot op de dag van vandaag zou ik beweren dat geen enkele game de basis die door de Metroid Prime-serie is gelegd, zinvol heeft geherstructureerd.

Bepaalde overeenkomsten zijn te vinden in first-person meeslepende sims zoals Prey en Dishonored. De onderling verbonden 3D-niveaus van Control, Star Wars Jedi: Fallen Order en de Batman Arkham-games hebben wereldontwerpen die enigszins Metroid Prime-achtig zijn. En de onderwaterwereld Rapture van BioShock biedt zijn eigen kijk op het vertellen van verhalen over het milieu in een gevaarlijke wereld. Maar geen van deze games past precies in de Metroid-mal.

Het is nogal vreemd om over na te denken, gezien het feit dat side-scrolling Metroid-games zo invloedrijk waren dat ze hielpen een heel genre voort te brengen op basis van hun belangrijkste gameplay-loop. Je vindt het volledige DNA van Super Metroid in heel veel games. En toch blijft de Metroid Prime-serie het enige mainstream-voorbeeld van deze lus vertaald naar 3D.

In eerste instantie zou het verleidelijk zijn om de grootsheid van Metroid Prime Remastered te correleren met de verbeteringen van de levenskwaliteit en HD-beelden. Het valt niet te ontkennen dat het implementeren van dubbele analoge stick-besturing ervoor zorgt dat Metroid Prime-besturing meer op een moderne first-person shooter lijkt. Ik startte zelfs de GameCube op om te vergelijken en het verbaasde me niet dat de originele versie, nou ja, onhandig- zelfs meer dan het "klassieke" besturingsschema op Switch vanwege de eigenaardige lay-out van de GameCube-controller. Een ding dat echter niet is veranderd, is de schoonheid van de wereld. De remaster helpt gewoon de wereld te laten zien met scherpere texturen, levendigere kleuren, verbeterde verlichting en schaduwen en scherpere animaties. De visuele verbeteringen en het vernieuwde besturingsschema maken Metroid Prime zeker smakelijker in 2023, maar de aspecten die de game zo geweldig maken, waren al aanwezig in het origineel.

Metroid Prime haalt duidelijke inspiratie uit een niet verrassende plek door de kenmerkende eigenschappen van zijn zijwaarts scrollende voorgangers over te nemen, namelijk de nadruk op backtracking om voorheen ontoegankelijke gebieden te bereiken met behulp van nieuwe gadgets. Heel veel games, vooral 3D-spellen, worden vervelend als je steeds weer door dezelfde gebieden moet rennen (zonder snel te reizen!). Metroid Prime heeft nooit last van dit soort vermoeidheid vanwege een buitengewoon slimme wereldopbouwende filosofie.

Als je de 3D-kaart omhoog trekt en rondkijkt in de verschillende biomen, zul je de enorme verscheidenheid aan kamers opmerken. Het zou zelfs moeilijk zijn om er een te vinden die uniform of koekjessnijder aanvoelt. Ze worden in veel verschillende vormen op de kaart weergegeven en hebben vaak ongelijke plafonds, valse vloeren, verborgen nissen en gekartelde randen die contrasteren met de strakke vierkante dozen van de 2D-voorgangers van Prime. Met enorme grotten met meerdere verdiepingen, krappe tunnels en hoogteverschillen in overvloed, is de wereld van Metroid Prime een labyrint van zones, die elk hun eigen verhalen bevatten en tegelijkertijd dienen als een kleiner stukje van een veel grotere puzzel. Het volstaat te zeggen dat deze gebieden je bijblijven, en dit is cruciaal om je geest te trainen om elk gebied opnieuw te verkennen.

Er zit een subtiliteit in de manier waarop de game je vooruit leidt die pas echt kan worden gewaardeerd als je ongeveer halverwege het avontuur bent en je een handvol van de pakkrachten hebt teruggekregen die je tijdens de intro hebt verloren. Hoewel de game je op een interessant punt zal wijzen nadat je een tijdje ronddwaalt zonder een nieuw gebied te ontdekken, zullen degenen die goed op hun omgeving letten deze plekken waarschijnlijk organisch ontdekken. Andere Metroid-games hebben je ook een duwtje in de rug gegeven door broodkruimels kennis te laten vallen, maar het vermogen van Prime om dit te doen - 20 jaar geleden - is aantoonbaar indrukwekkender vanwege de 3D-wereld. Het is verbazingwekkend dat deze ontwerpfilosofie niet alleen vandaag de dag standhoudt, maar ook kan wedijveren met enkele van de beste games van de afgelopen jaren.

Het is niet alleen wat je door het vizier van Samus ziet dat invloed heeft op hoe je door Tallon IV beweegt; het is ook wat je hoort. Metroid-games hebben altijd gedenkwaardige soundtracks gehad, maar die van Prime vertegenwoordigt de serie op zijn best. De muziek past altijd bij de toon van je omgeving, met spanningsvolle gevechtsbeats of etherische synth-melodieën tijdens het verkennen. Elk bioom heeft zijn eigen enorm variërende thema's die intrinsiek verbonden zijn met de atmosfeer die tijdens het verkennen wordt gegenereerd. Zodra je de kennis achter elke verwoeste omgeving hebt ontdekt, zul je merken dat de partituur op bevredigende manieren inspeelt op de geschiedenis om je heen.

Het first-person-perspectief speelt verder in op de betoverende sfeer die wordt gegenereerd op Tallon IV. Ik heb altijd genoten van hoe de serie stilletjes een uitstekende uitloper van horror is, en in geen enkele Metroid-game is het duidelijker dan Prime. De wereld bekijken door het vizier van Samus cultiveert een meer verhoogd gevoel van isolatie dan de zijwaarts scrollende tegenhangers van Prime.

Het een first-person shooter noemen zou een slechte dienst zijn en degenen die consistente actie verwachten op een dwaalspoor brengen. Ondanks de coole reeks wapens die het de speler geeft, een eclectische groep gevaarlijke wezens die zijn wereld bewonen, en verschillende opvallende baasgevechten, is Metroid Prime lang niet zo actierijk als de gemiddelde FPS of zelfs andere Metroid-games. In plaats daarvan neigt Prime meer naar het actie-avontuurgenre met de nadruk op verkenning. De belangrijkste gameplay-mechanic is het scannen van interessante punten met het hightech vizier van Samus. Het hele verhaal wordt verteld via geschreven overlevering die je verzamelt door de desolate wereld van Tallon IV door het vizier van Samus te onderzoeken. Met de kennis die je opdoet, kun je upgrades vinden, die vervolgens kunnen worden gebruikt om toegang te krijgen tot nieuwe gebieden om naar meer informatie te zoeken. Het is een briljante lus die wordt ondersteund door een verscheidenheid aan platform- en gevechtsscènes. Maar toch, het is de sensatie van ontdekking - het stuk voor stuk bouwen van de wereld - die het avontuur echt voortstuwt.

Als iemand die over het algemeen geen fan is van games die veel gebruik maken van audiologboeken en andere verzamelobjecten om context te bieden aan de wereld om je heen, zegt het veel dat Metroid Prime Remastered me heeft gedwongen om elk hoekje en gaatje af te speuren naar deze weetjes van informatie opnieuw. Deze dwang is waarschijnlijk het gevolg van de less-is-more-benadering van het ontwerp. Er wordt zoveel opzettelijk achtergehouden voor de speler. Je wordt niet overspoeld met vreemde exposities - er is geen noemenswaardige dialoog - of verteld hoe je moet denken of voelen over de gebeurtenissen die zich op Tallon IV ontvouwen; je beleeft deze reis gewoon als een echte, onwetende ontdekkingsreiziger van een vreemde planeet.

In die zin toont Metroid Prime veel terughoudendheid door de speler te suggereren de tijd te nemen om zijn omgeving in zich op te nemen. Op het eerste gezicht ziet Prime eruit als een conventionele FPS, dus het zou niet verwonderlijk zijn om er op die manier over na te denken. de meeste first-person shooters vertrouwen op constante actie. Metroid Prime komt hier alleen mee weg omdat het wereldontwerp je aanspoort om te stoppen en je omgeving te onderzoeken. Dat is waar de magie ligt.

Ik ben geneigd te zeggen dat het genre van Metroid Prime Metroid Prime is. Ik geloof dat het de zeldzame AAA-game is die geen enkele peer heeft in termen van wat het doet en, nog belangrijker, hoe het bereikt wat het van plan is te doen. Het is een ervaring die is gerijpt als goede wijn, en die nu net zo bedwelmend is als 20 jaar geleden.

Metroid Prime Remastered herinnert je eraan dat het vele jaren later opnieuw bezoeken van geliefde games je waardering kan vergroten. In zeldzame gevallen is de game zelfs beter dan je je herinnert. Twee decennia na de oorspronkelijke release laat Metroid Prime Remastered zien hoe bijzonder het was en nog steeds is.