Tijdens de pandemie zijn veel docenten van het hoger onderwijs, gedwongen op Zoom en andere videoconferentieplatforms, online blijven lesgeven zoals ze altijd persoonlijk deden, door lezingen te geven via streaming video zoals ze dat persoonlijk deden. Velen zijn zich er niet van bewust dat online lesgeven daadwerkelijk nieuwe mogelijkheden kan openen om hun onderwijspraktijk te innoveren.
In feite zijn veel universiteitsinstructeurs ronduit chagrijnig over het feit dat ze in een nieuwe onderwijsvorm zijn gegooid.
"Na de beslissing om online les te geven, worden docenten, vaak alleen en onvoorbereid, geconfronteerd met de uitdaging om te functioneren in een volledig door technologie gemedieerde omgeving, waar regels en gedrag radicaal anders zijn", schrijft Edwige Simon van de Universiteit van Colorado in haar proefschrift over de professionele identiteit van online lesgeven aan universitaire faculteiten. Tegenover het scherm kan de faculteit uitbarsten in frustratie, verdriet en zelfs woede.
Toch zijn er enkele instructeurs die nieuwe en lonende manieren hebben gevonden om les te geven, dankzij het gedwongen experiment met online - door dingen te doen die actief leren stimuleren, door videoconferentielessen om te zetten in betrokken, peer-to-peer-discussies van wat studenten hebben verkend alleen of met anderen tussen de lessen door - activiteiten zoals het bekijken van video's, het bezoeken van websites en het lezen van wetenschappelijke boeken en artikelen, naast andere offline bronnen. Sommige instructeurs zijn zo gegrepen door actief leren dat zo effectief werkt dat ze verwachten dat om door te gaan met het online aanbieden van cursussen, zelfs wanneer de pandemische beperkingen volledig zijn opgeheven en de zaken weer volledig persoonlijk zijn.
Digitale instructie wordt gewoonlijk onderverdeeld in "asynchrone" en "synchrone" modi, waarbij "synchroon" verwijst naar realtime lesgeven in een klaslokaal of virtueel via Zoom of andere videoconferentietools. "Asynchroon" verwijst daarentegen naar activiteiten die door studenten en docenten op elk moment worden uitgevoerd - thuis, in de bibliotheek, zelfs tijdens het woon-werkverkeer, huiswerk maken, e-mailen, berichten plaatsen en video's en podcasts consumeren, lezen, schrijven enzovoort . Aangezien deze woorden die uit het Grieks zijn afgeleid technisch jargon onaangenaam kunnen zijn, stel ik "online" instructie voor als vervanging voor synchroon en "offline" voor asynchroon.
Toen digitale instructie ongeveer een kwart eeuw geleden voor het eerst de hogere ed binnenkwam, vond de meeste interactie offline in tekst plaats. Het duurde jaren voordat videostreaming het mogelijk maakte om virtuele lessen ook universeel in realtime te geven, wat de weg vrijmaakte voor het geven van lessen op afstand, zowel online als offline.
Siva Priya Santhanam, een assistent-professor aan de Metropolitan State University van Denver, zei dat ze online tijd gebruikt voor beoordelingen en discussies. "Ik vermijd het geven van colleges gedurende deze tijd en gebruik verschillende activiteiten om vragen en verwarringen op te helderen, feedback te geven en discussiemogelijkheden te creëren", een online relatie opbouwen met studenten, zelfs als ze in haar persoonlijke lessen zijn geweest.
Ik heb een vergelijkbare benadering gevolgd toen ik een paar jaar geleden online les gaf aan The New School in Manhattan. Ik heb nooit een lezing in realtime gegeven op Zoom. In plaats daarvan bekeken studenten mijn zeven minuten durende videocolleges zelf, ook video's bekijken van interviews die ik heb afgenomen met experts over onderwerpen die in mijn cursus worden behandeld. Daarna brengen we het volgende uur in de virtuele klas door met praten om te onderzoeken wat ze offline hebben ontdekt.
Whitney Kilgore, Chief Academic Officer bij iDesign, een online programmabeheerbedrijf dat gespecialiseerd is in het ontwerpen van onderwijs, vertelde me dat wanneer studenten aan het woord zijn en in groepen overleggen, problemen oplossen en elkaar corrigeren, "het hen de kans geeft om te presteren zoals zowel de leraar als de leerling.” Kilgore zegt dat studenten lessen beter onthouden in door studenten geleide discussies dan wanneer ze passief naar colleges luisteren of video's op YouTube bekijken.
Kilgore dringt er bij hogere academische functionarissen op aan te erkennen dat de overstap van persoonlijke lezingen in conventionele klaslokalen naar actief online leren misschien niet eenvoudig is. Ze moedigt hogescholen en universiteiten aan om te erkennen dat online leren van hoge kwaliteit niet alleen gebeurt door instructeurs voor live cams op Zoom te plaatsen. "Leren ontwerpen is een discipline", zegt ze. "Niet iedereen kan online schakelen zonder de juiste ondersteuning."
"Zie het scherm als een plaats voor tweerichtingsgesprekken in plaats van alleen maar tegen je studenten te praten", zegt Kristen Sosulski, uitvoerend directeur van NYU Stern School of Business Learning Science Lab. "Als je het herkent als een ruimte voor conversatie in plaats van een lezing, ontwerp je je cursus met dat in gedachten."
Voordat ze op Zoom klikken, zegt Sosulski dat instructeurs moeten erkennen dat ze niet de feedback krijgen die ze normaal verwachten - persoonlijk echt oogcontact. "Maar als je bewijs nodig hebt van de betrokkenheid van studenten, moet je je online cursus ontwerpen om deze te stimuleren, met mini-quizzen en mini-oefeningen, naast andere interactieve activiteiten."
Faculteitsleden die al jaren face-to-face seminars geven, peer-to-peer interactie aanmoedigen, betrokkenheid en debat stimuleren, zullen de verschuiving online misschien niet zo intuïtief vinden als ze voor een scherm staan. Niet elke instructeur is bedreven in het vertalen van wat werkt van aangezicht tot aangezicht naar instructie op afstand.
Zoals Joshua Kim, directeur van online programma's en strategie aan het Dartmouth College, waarschuwt: "Faculteitservaring in conventionele klaslokalen - discussie genereren, studenten begeleiden om kennis te verkennen en te creëren - deze mentale spieren worden versterkt door jarenlange oefening op de campus, maar zijn misschien niet gemakkelijk te oefenen in digitale media.” Het kan tijd en creativiteit vergen om actieve leerstrategieën op de campus die effectief op de campus worden geleverd, op te nemen in succesvol onderwijs op afstand.
De meesten van ons denken niet dat studenten op afstand van online naar offline en weer terug kunnen schakelen - studenten zijn offline of online. In de ene modus of de andere. Maar breakout rooms en chat hebben de binaire tegenstelling doorbroken, als acteurs die in de coulissen glippen en dan weer op het toneel verschijnen. Een belangrijk voordeel van het virtuele formaat is dat studenten gevraagd kan worden om alleen of met andere studenten in een groep de tijd te nemen om over materiaal na te denken voordat ze weer samenkomen voor online reflectie.
Ik deel mijn ervaringen in digitale instructie vaak met mijn dochter, Jenn Hayslett, hoofd van haar eigen coaching- en adviesbureau, die les heeft gegeven aan het Marlboro College en nu zelfstandig online lesgeeft.
"Ik probeer leerlingen de kans te geven om na te denken elke keer dat ik een vraag stel", herinnerde ze zich in een recent gesprek, waarbij studenten ongeveer twee minuten "offline" konden schrijven en nadenken over een vraag die ze "online" stelt. Vervolgens geeft ze hen extra tijd om hun gedachten met hun partners te verkennen in een breakoutroom. “Studenten houden van bezinningstijd”, besluit Jenn enthousiast.
Reflectie door studenten is een belangrijk onderdeel van het werken in brainstormruimten, waarbij studenten worden aangemoedigd om na te denken over hun virtuele samenwerkingservaringen, waarbij docenten hen helpen communicatieve en kritische denkvaardigheden op te bouwen.
Iets meer dan honderd jaar geleden erkende de Amerikaanse filosoof, psycholoog en onderwijshervormer John Dewey, een zeer vroege voorstander van actief leren, dat reflectief denken wordt gevoed door
"twijfel, aarzeling, verbijstering”-gemoedstoestanden die vaak worden ontmoedigd, wanneer zekerheid, vertrouwen en overtuiging van studenten wordt gevraagd.
'Reflectief denken', merkte Dewey op, 'betekent dat het oordeel wordt opgeschort tijdens verder onderzoek. Er is tijd nodig om indrukken te verwerken en te vertalen naar inhoudelijke ideeën.”
Nu de pandemie wegebt, weten we nog niet wanneer en of hogescholen en universiteiten weer afhankelijk zullen worden van onderwijs op afstand om hogescholen draaiende te houden. Maar lessen die geleerd zijn door faculteitsonderwijs op afstand in een crisis kunnen opnieuw nodig zijn.
