Een geweldige film die ik iedereen zou aanraden is The Milagro Beanfield War. In de film heeft een klein stadje in het noorden van New Mexico een probleem. Een grote ontwikkelaar heeft de staat omgekocht en alle waterrechten opgekocht. De families die daar al honderden jaren woonden, hadden geen manier meer om hun manier van leven te behouden. Velen verlieten het dorpje, en degenen die achterbleven waren verarmd. De ontwikkeling, die aanvankelijk geweldige banen voor de bewoners beloofde, bracht in plaats daarvan blanke mensen van buiten de stad aan om het werk te doen.

Eén bewoner, Joe Mondragon, was aan het eind van zijn Latijn. Niet alleen zou de ontwikkeling hem niet aannemen (hier werd racisme geïmpliceerd). Zijn vader was verhuisd en inmiddels overleden, waardoor hij een bonenveld had, maar geen toegang tot water. Gefrustreerd ging hij het veld in en bereidde zich voor om het aan de ontwikkelaars te verkopen.

Nadat hij per ongeluk het veld water had gegeven, plantte hij bonen en begon illegaal een gewas te verbouwen. Dit maakte hem tot de vijand van rijke en machtige mensen, waaronder de gouverneur, die een smerige agent stuurde om hem in elkaar te slaan. De film culmineert in een regelrechte rebellie, waarbij de bewoners in een gewapende impasse terechtkomen met de staatshandhaving.

Het is een geweldige film die een verscheidenheid aan onderwerpen behandelt en tegelijkertijd de nieuwe Mexicaanse cultuur getrouw weergeeft. Het heeft ook geweldige acteurs en personages, wat zorgt voor een zeer vermakelijk verhaal. Het heeft genoeg cultstatus dat de stad Truchas, New Mexico, trots een aantal van de originele filmsets intact laat zodat bezoekers deze kunnen komen bekijken.

Het waterprobleem in het Amerikaanse Westen is zeer reëel

Op veel plaatsen wordt water als vanzelfsprekend beschouwd. Er is zo veel ervan dat boeren moeten werken om te voorkomen dat er te veel ervan op hun akkers blijft staan. In het slechtste geval kan het ze volledig overspoelen. Het Amerikaanse Westen heeft dat probleem niet vaak. In plaats daarvan is het opraken van het water de uitdaging. Uitgebreide netwerken van dammen, irrigatiestructuren en zelfs enorme kanaalsystemen die zich over hele staten uitstrekken zodat mensen kunnen drinken, zijn de norm.

Er is echter een probleem. Halverwege de 20e eeuw, toen de meeste van deze plannen werden gemaakt, stond het water op recordniveau. De mensen die maten wat er door bepaalde rivieren stroomde, wisten niet dat hun gemiddelden niet eens een normaal jaar vertegenwoordigden, laat staan ​​droogtes. De klimaatverandering heeft dit probleem alleen maar verergerd, waarbij veel van de reservoirs in de loop van de tijd grotendeels zijn opgedroogd.

Geloof je mij niet? Laten we een paar meren en reservoirs bekijken in een timelapse van Google Earth.

Het trieste feit is dat niet iedereen het beloofde water kan krijgen. Boeren, steden, inheemse Amerikaanse stammen en alle anderen die water nodig hebben, blijven met elkaar vechten om de restjes, waarbij velen een epische juridische strijd voeren over wie nog wat krijgt. Zelfs zonder nieuwe ontwikkelingen in een gebied is de situatie zeer somber. Helaas begint de spanning zo hoog te worden dat het zou kunnen leiden tot een openlijke oorlogvoering.

Kamp opzetten naast een dam in Oregon

Eén plek die dit jaar zwaar getroffen wordt door de droogte is het Klamath Basin in Oregon en Californië. Met record lage stromen op de Klamath rivier, is dat zo niet ergens dichtbij genoeg om rond te gaan. Boeren en stammen willen water, en de federale overheid ook vertellen dat ze er dit jaar geen kunnen krijgen. De Endangered Species Act vereist dat er voor verschillende soorten een bepaalde hoeveelheid water in de rivier wordt gehouden, en daar is niet eens genoeg voor, dus alle anderen hebben pech.

Nu heeft People's Rights, een groep opgericht door Ammon Bundy, dat wel gedaan winkel gevestigd bij de gesloten omleidingsdam. Voor degenen die niet bekend zijn: de familie Bundy heeft minstens twee keer gewapende conflicten gehad met de federale overheid. één keer in 2014 in Nevada en opnieuw in Oregon in 2016. Hoewel de incidenten niet vreedzaam eindigden (één man werd gedood door wetshandhavers), balanceerden ze op de rand van een openlijke oorlog die gelukkig niet heeft plaatsgevonden. Aan beide kanten van het conflict heersten koelere hoofden.

Helaas spelen de media de connectie met Ammon Bundy uit en kijken ze niet naar de situatie in de bredere context.

We moeten hier eerlijk zijn. Er is een geschiedenis van protest en burgerlijke ongehoorzaamheid langs de Klamath-rivier over het water, maar er zijn geen aanwijzingen dat er enige vorm van gewapende impasse aan het ontstaan ​​is. In het verleden hebben een paar mensen hekken doorgesneden en de poorten van de dam geopend, en dat is de omvang van de zaken. Deze keer kochten activisten privé-eigendom in de buurt van de dam en zetten een grote tent op, die ze het ‘Water Crisis Info Center’ noemen.

Op de vraag of ze de poorten weer illegaal zullen openen, kregen de media geen duidelijk antwoord, dus dat blijft een mogelijkheid die andere boeren bezorgd maakt. Ze willen geen grote problemen zien die het publiek tegen het lot van de boeren keren.

De bredere les hier

Ik heb mensen zowel in de media als op sociale media sensationeel zien maken wat er in Oregon gebeurt. De focus ligt in die gevallen op de kortetermijnproblemen en niet op wat hier het probleem op de lange termijn is. Bewegingen, individuele boeren en zelfs gewapende conflicten komen en gaan, maar het probleem van het opdrogen van water in het Amerikaanse Westen is iets dat niet snel zal verdwijnen.

Beslissen wie de ‘good guys’ en de ‘bad guys’ vandaag de dag zijn, helpt niet om de oorzaak van het probleem te achterhalen.

Het voornaamste probleem dat we hier moeten aanpakken is de klimaatverandering. We kunnen water herverdelen, dammen toevoegen of verwijderen, en zelfs de landbouw in een gebied beëindigen (hoe pijnlijk dat ook zou zijn voor mensen), maar al deze oplossingen zijn als het plakken van pleisters op een schotwond. De patiënt blijft bloeden en sterft.

We moeten begrijpen dat het voortzetten van het huidige traject betekent dat we nog meer concurrentie zullen zien om de schaarse hulpbronnen, wat vervolgens kan leiden tot conflicten en geweld. Het is duidelijk dat dit niet de weg is die we op de lange termijn willen bewandelen.

Afbeeldingen door Jennifer Sensiba

Coinsmart. Beste Bitcoin-beurs in Europa
Bron: https://cleantechnica.com/2021/05/27/climate-change-water-rights-maybe-even-rebellion/