Als een leraar, elektricien of autowerker een aandeel of een aandeel in een beleggingsfonds koopt, wil de Securities and Exchange Commission ervoor zorgen dat ze op een gelijk speelveld investeren. Maar als hun pensioenfondsen geld in een private equity- of hedgefonds steken, hebben de toezichthouders zich daar grotendeels buiten gehouden. De gedachte was dat geavanceerde beleggers immers voor zichzelf moeten kunnen zorgen.

Het was dus een historische verschuiving toen de SEC vorige maand stemde om dergelijke onderhandelingen te starten. De commissie gaf opdracht aan particuliere fondsen om beleggers gestandaardiseerde kwartaalrapporten over vergoedingen en prestaties te verstrekken, samen met jaarlijkse audits. Het verbood fondsen ook om bepaalde beleggers informatie of terugbetalingsrechten te geven die anderen economisch zouden benadelen, tenzij de voorwaarden openbaar worden gemaakt en aan alle beleggers worden aangeboden. In feite zouden dergelijke veranderingen een bedrijfsmodel dat al tientallen jaren bestaat, op zijn kop zetten.

Zes handelsgroepen voor de fondsensector hebben een rechtszaak aangespannen, waarbij ze het recht van de SEC om dergelijke actie te ondernemen in twijfel trekken en beweren dat de nieuwe regel onnodige schade zal toebrengen aan beleggers. Ze beweren dat de SEC nieuwe wegen inslaat bij de interpretatie van haar mandaat, een stap die het Congres waarschijnlijk niet bedoelde en die zou neerkomen op een aanzienlijke uitbreiding van de macht van de commissie. Ze zeggen ook dat de regels hun activiteiten zullen ondermijnen door op maat gemaakte afspraken met investeerders effectief te verbieden en bergen onnodig papierwerk op te leggen.

Hoewel enige extra transparantie voor beleggers nuttig kan zijn, zijn de bezwaren van de sector per saldo redelijk. De SEC geeft zelf toe dat de nieuwe regels elk jaar minstens 3.7 miljoen nalevingsuren en 5.4 miljard dollar aan extra uitgaven zullen vergen. Dat zal een zegen zijn voor de grootste fondsen, omdat de extra administratieve rompslomp een grotere last oplegt aan kleinere concurrenten. Het zal ook hogere vergoedingen en lagere opbrengsten betekenen voor investeerders – al die leraren, elektriciens en autoarbeiders – omdat de kosten eenvoudigweg worden doorberekend.

Sterker nog: particuliere fondsen zijn geen nutsvoorzieningen en investeerders hebben geen recht op toegang tot deze fondsen onder gelijke voorwaarden. In een vrije markt zouden de meest gewilde managers meer macht moeten hebben om de beleggingsvoorwaarden te dicteren. Als de prestaties dalen, verliezen ze die invloed en krijgen beleggers de overhand. Bestaande wetten – die al door de SEC worden gehandhaafd – beschermen beleggers tegen misleiding of oplichting, en vereisen dat beleggingsadviseurs als vertrouwenspersonen optreden. Het is moeilijk om precies te zien welk probleem deze nieuwe regels oplossen.

Gezien de potentieel verstrekkende impact van deze actie heeft de SEC de verantwoordelijkheid om marktfalen aan te tonen. Toch heeft de commissie tot nu toe weinig harde gegevens opgeleverd waaruit blijkt dat er sprake is van een onevenwicht in de onderhandelingen of dat er sprake is van andere schade die moet worden verholpen. Als het een argument te goeder trouw wil aanvoeren, moet het zijn onderzoekers de opdracht geven meer informatie te verzamelen van geregistreerde fondsen over hun afspraken met investeerders, en vervolgens een empirisch pleidooi houden voor regulering op die basis. Alle voorgestelde oplossingen moeten nauwkeurig op maat worden gemaakt om onnodige lasten tot een minimum te beperken.

Tot die tijd moet de SEC institutionele beleggers op deze markt voor zichzelf laten zorgen – zoals ze al tientallen jaren doen zonder de helpende hand van de overheid.