Ik geloof dat mijn ervaring met leerlingen in de klas in grote mate bepalend is voor het werk dat ik vandaag de dag doe als leider op het gebied van diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit (DEI). Als leraar in hart en nieren die gemeenschap waardeert, denk ik vaak na over mijn ervaringen uit het verleden met studenten en de manieren waarop we onze culturele identiteit hebben verkend, gevierd en beschermd. Hoewel er mogelijkheden zijn om dit te doen binnen het academische curriculum, wordt de culturele identiteit van mijn zwarte studenten vaak weerspiegeld in de manier waarop ze hun haar dragen en stylen.

In Black hair vinden we kunst, creativiteit, geschiedenis en verbinding. Zwart haar heeft zo'n waardigheid en hoog aanzien in de zwarte gemeenschap dat het vaak wordt genoemd onze kroon. Op elk willekeurig moment kon ik door het klaslokaal staren en zien hoe deze kronen de vorm aannamen van vlechten, Bantu-knopen, knotjes, wendingen, spoelen, krullen, locs, opstellingen, delen, golven, trekjes en afro's.

Helaas blijven deze kronen, hoe mooi en divers ze ook zijn, in onze schoolsystemen onder de loep. Wanneer ik tegenkom nieuws verslagen of onderzoeksstudie waarin de op ras gebaseerde discriminatie wordt benadrukt die zwarte studenten op Amerikaanse scholen ervaren, vooral als het gaat om zwarte haarstijlen, word ik boos en geïrriteerd. Als ik kijk naar de impact die dit politieoptreden heeft op zwarte studenten, inclusief de studenten die ik les heb gegeven, voel ik me geroepen om samen met mijn studenten te werken om deze systemen en raciale percepties over hun haar aan te vechten.

Het was onvermijdelijk dat dit werk zich in ons curriculum nestelde toen ik een samenwerkingseenheid ontwierp die studenten uitnodigde om de historische, sociale, politieke en culturele context van zwart haar te verkennen en hoe we het kunnen terugwinnen.

Hoe zwart haar politiek werd

“Geen gekleurde of ongepaste kapsels toegestaan.”

Dit was de richtlijn die vastgelegd was in het leerlingenhandboek van de school die ik tijdens de eerste twee jaar van mijn onderwijscarrière mijn thuis noemde. Tijdens mijn periode als kunstleraar Engels was ik getuige van het toezicht op zwart haar op scholen op systemisch en interpersoonlijk niveau. Studenten zijn in tranen naar mijn bureau gekomen omdat hun haar niet voldeed aan de “standaard” van wat als acceptabel of gepast wordt beschouwd in de schoolomgeving, uit angst dat ze gestraft zouden worden of publiekelijk te schande zouden worden gemaakt.

Schoolbeleid dat traditionele zwarte kapsels racistisch maakt als onverzorgd en onprofessioneel heeft zwarte studenten tot doelwitten gemaakt die niet alleen hun zelfwaardering beïnvloeden, maar ook hun vermogen om deel te nemen aan hun academische studie. Volgens een onderzoek uit 2021 door Dove onthulde 53 procent van de zwarte moeders dat hun dochters te maken kregen met rassendiscriminatie vanwege hun haar – sommigen zelfs nog maar vijf jaar oud. Uit de studie blijkt dat deze cijfers stijgen voor zwarte kinderen die overwegend blanke instellingen bezoeken.

Zoals we kunnen zien aan recente berichtgeving Terwijl zwarte studenten worden geschorst of berispt vanwege hun haar, blijven basisscholen raciaal discriminerende praktijken in stand houden, wat een negatieve invloed heeft op het vermogen van zwarte studenten om zich thuis te voelen in hun schoolgemeenschap. Het probleem is niet zwart haar. De vraag is hoe het systeem zwart haar reguleert.

Het is (niet) alleen maar haar!

Vanaf het moment dat ik een kind was, beheersten sociale normen mijn haar. Of mijn moeder mijn haar nu op Paaszondag met een hotcomb op het fornuis streek of mijn zus mijn haar in ingewikkelde en geometrische ontwerpen vlechtte, de maatschappij markeerde mijn haar en beschouwde het in sommige gevallen als een verstoring van de sociale orde.

Ik herinner me specifiek dat ik werd geconfronteerd met maatschappelijke percepties van zwart haar toen ik meedeed aan mijn proefwedstrijd op de middelbare school. Voor elke wedstrijd trok ik mijn microvlechten terug in een strak knotje en verwijderde al mijn haaraccessoires. Degenen onder ons die zwarte studenten waren in het proefprocesteam kozen kapsels die de sociale orde niet verstoorden of voor afleiding zorgden. Hoewel we een zeer competitief en gerenommeerd team waren, voelden we nog steeds de verwachting dat we ons zouden conformeren en zouden houden aan sociale normen die inherent anti-zwart zijn.

Ik deelde deze ervaringen met mijn studenten, en het was geen verrassing dat zij zich er ook mee konden identificeren. Voor veel van mijn studenten was ik hun eerste, en in sommige gevallen, hun enige zwarte leraar. Mijn studenten zaten vol inzichten en meningen over het onderwerp zwart haar, en onze discussies over haar en culturele expressie bereikten diepten die vaak onontgonnen waren in de klas. Gezien mijn eigen haarervaring op scholen en de verschillende reacties van mijn leerlingen op kapsels, wilde ik meer weten over wat haar voor hen betekent, wat hun haar betekent voor hun cultuur, en wat het voor hen als studenten betekent.

Altijd enthousiast om over zichzelf en hun ervaringen te schrijven, veranderde ik onmiddellijk hun ochtendschrijfopdracht en vroeg: Wat is jouw haarverhaal?

In hun antwoorden heb ik een rijk scala aan culturele identiteitsvorming waargenomen, dat in de onderwijsomgeving vaak onontgonnen en niet erkend wordt. Hun verhalen gingen over haarmijlpalen, innovatieve stylingtechnieken, haarschaamte en raciale profilering die ze ervoeren vanwege hun haar.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hun betrokkenheid en interesse uiteen te zetten en begon een unit te ontwikkelen waarmee mijn studenten hun haarverhaal konden verkennen en hen konden uitnodigen een ruimte te bouwen die de rijke diversiteit van ons haar bevestigt.

Het Black Hair Story-project

Voor dit project dat ik liefkozend ‘Hair Story’ noemde, kregen studenten de opdracht om een ​​verhaal over haar te delen via een historische, sociale of politieke lens, individueel of in groepen. Samen ontdekken, onderzoeken, leren en knutselen was een kenmerk van deze ervaring. Terwijl de studenten aan het werk waren, was er een groep jonge dames die een gesproken woord-voorstelling ontwikkelden die de veelzijdigheid van zwart haar in het verleden, het heden en de toekomst eerde.

‘Dus mevrouw Watson,’ zei Jamaria opgewonden toen ze naar mijn bureau liep. “We willen doen alsof het podium een ​​schoonheidssalon is en we gaan allemaal de kapsels dragen waar we het in het gedicht over hebben. Het zal zijn alsof het kapsel met het publiek praat.” Tijdens hun optreden introduceerden, bevestigden en vierden deze jongedames vlechten, bantu-knopen, press-and-curls en afro's door middel van gesproken woord.

Aan de andere kant besloot een andere student, Kenneth, alleen te werken terwijl hij kappers interviewde in de kapperszaak waar hij elke andere zaterdag samen met zijn vader zijn haar liet knippen. Ik herinner me dat hij zijn presentatie begon met een fragment van twee minuten uit “De kapperszaak”, een komisch drama over een dag uit het leven van een kapperszaak aan de zuidkant van Chicago.

Uit dit fragment begrepen we dat de zwarte kapperszaak een cultureel onderdeel van de zwarte gemeenschap is dat investeringen en bescherming waard is. Toen de clip was afgelopen, verbond Kenneth deze fictieve zwarte kapperszaak met zijn eigen kapperszaak die hij bezocht sinds hij vier jaar oud was.

Met trots en vertrouwen stelde Kenneth ons met foto's voor aan het kapperspersoneel. Hij sprak over hun pad om kapper te worden, verschillende kappershulpmiddelen en hun functie, kapselstijlen en prijzen, steun van de gemeenschap door middel van fondsenwerving en gratis knipbeurten, evenals de stappen die studenten zelf kunnen nemen om kapper te worden.

Terwijl het studentenhandboek angst en trauma veroorzaakte voor zwarte studenten, creëerden we een veilige omgeving om dit aspect van onze culturele identiteit in de klas te verkennen en te vieren. In onze klas was zwart haar niet iets dat we als gepast of ongepast konden bestempelen. Zwart haar bracht geen lijst met verwachtingen en gevolgen met zich mee. Zwart haar was gratis en veelzijdig. Door dit proces konden we de kracht van ons zwarte haar terugwinnen.

Zwart haar beschermen op scholen

Terwijl ik nadenk over de verbanden, de vreugde en de uitdagingen die ik heb ervaren als mijn leerlingen en ik de vele facetten van zwart haar heb onderzocht, hoop ik dat mijn klaslokaal en de ervaringen van mijn leerlingen meer docenten en schoolleiders zullen aanmoedigen om te begrijpen: voor zwarte leerlingen is haar heeft een grote culturele waarde en identiteitsexpressie.

De raciale haardiscriminatie waarmee veel zwarte studenten worden geconfronteerd, verstoort hun leerervaring en compliceert de sociale identiteit. Voor hen moeten we afzien van de eis dat ze stukjes van hun culturele identiteit moeten compromitteren, zodat ze in een puzzel passen die te rigide is voor hun groei en welzijn.

We moeten actie ondernemen om het recht van zwarte studenten te ondersteunen om hun culturele kapsels zonder schaamte of consequenties te dragen, en we kunnen beginnen met het ondertekenen van de pand om een ​​einde te maken aan haardiscriminatie op de werkvloer en op scholen.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.edsurge.com/news/2023-12-20-how-i-helped-students-reclaim-pride-for-their-black-hair-with-my-curriculum