Noot van de redactie: dit profiel maakt deel uit van Er is iets gewaagd, een doorlopende serie van Crunchbase News waarin diversiteit en toegang tot kapitaal in het door durfkapitaal gesteunde startup-ecosysteem wordt onderzocht. Als onderdeel van dit project volgen we zeven startende ondernemers in de loop van een aantal maanden bij het opbouwen van hun bedrijf. Toegang tot het volledige project hier.

Alex alvarado wil niet dat nog een tiener door de kloven valt zoals zijn jongere broer deed voordat hij in een geestelijke gezondheidscrisis terechtkwam.

Maar Alvarado was aanvankelijk niet van plan om zich in de gezondheidszorg of de geestelijke gezondheidszorg te begeven - hij wilde piloot worden. Zijn pad nam echter een andere wending toen hij zag hoe zijn gezin uit elkaar viel en probeerde toegang te krijgen tot geestelijke gezondheidszorg voor zijn jongere broer.

Dus in 2019, samen met fellow Stanford University student Siddarth Cidambi en werk collega Lucas Mercado, was hij mede-oprichter Dageraad Gezondheid zich te concentreren op het bieden van online adviesdiensten, vooral voor tieners.

Nadat ze hun startup aanvankelijk hadden gefinancierd met de hulp van vrienden en familie-investeerders, samen met een organisatie die zich richt op de geestelijke gezondheid van tieners, bereikten Alvarado en zijn medeoprichters een doorbraak: ze werden toegelaten tot Y Combinator, het prestigieuze startup accelerator-programma van Silicon Valley.

"Het is een droom voor elke startup en oprichter", zei Alvarado. “We waren in het begin onzeker over Daybreak, we hadden een paar klanten, maar hadden geen product. We wisten dat het probleem bestond, maar vroegen ons af of de oplossing zou resoneren. Door toegelaten te worden tot Y Combinator, konden we zien dat mensen bereid waren om op ons te wedden, en het opende veel deuren. "

Een van die deuren was de eerste externe venture-investering: a $ 1.8 miljoen zaad ronde in februari onder leiding van Maven-ondernemingen.

Daybreak groeit nu elke maand met 20 tot 30 procent in gebruikers en inkomsten, werkt samen met 30 schooldistricten en 10 pediatrische groepen en is klaar om de komende week meer praktijken toe te voegen. Hoewel hij blij is met de groei van zijn bedrijf, erkent Alvarado dat het een "tweesnijdend zwaard" is, omdat het ook de grote behoefte aantoont van competente en medelevende geestelijke gezondheidszorg voor tieners.

Wat volgt is het verhaal van Alvarado, in zijn eigen woorden, zoals verteld aan Crunchbase News-verslaggever Christine Hall:

Ik ben opgegroeid in Seattle, de oudste van vijf kinderen, met ouders die allebei opvoeders waren. De manier waarop ze rolmodellen zijn geweest voor andere kinderen, heeft zelfs invloed gehad op de manier waarop we Daybreak hebben ontwikkeld.

Mijn ouders waren ongelooflijk. Ze hebben ons allemaal thuis geschoold door middel van de middelbare school. Dat was een interessante ervaring bij de overgang naar de middelbare school, maar het liet zien hoe toegewijd ze waren aan het gezin. We waren niet de meest welgestelden, en dat was een deel van de reden waarom ze ons thuisonderwijs gaven, maar het compenseerde met de waarden die ons werden geleerd.

Ik ben half Mexicaans, dus cultuur heeft een familiale band. We waren ook erg religieus. Ik ben niet meer zo religieus, maar toen je opgroeide, kreeg je thuisonderwijs om religie te kunnen onderwijzen, of je stuurde je kinderen naar een privéschool. Ze wilden me niet naar de openbare school sturen. Ik was erg religieus toen ik naar de universiteit ging, en het keerpunt kwam toen ik naar Stanford ging en mensen ontmoette die verschillende wereldbeelden hadden. Het verbreedde mijn horizon en wereld van wat ik had geloofd.

Ik had oorspronkelijk piloot willen worden. Ik had een vluchtsimulatorspel en zou het de hele tijd spelen. Ik herinner me dat ik naar Stanford ging omdat ze een vliegschool hadden. Om piloot te worden moest je echter veel geld betalen voor de vliegopleiding. Dus op een dag, als ik Daybreak verlaat, kan ik het misschien nog een keer doen.

Op Stanford raakte ik betrokken bij openbaar beleid en eindigde ik met een dubbele hoofdvak in dat en economie. Dat leidde ertoe dat ik in het gezondheidszorgbeleid kwam, en ik bracht een paar maanden door in Washington, DC, waar ik werkte in de US Department of the Treasury. Ik realiseerde me dat de politiek niets voor mij was, maar genoot wel van de openbare dienst.

Ik dacht altijd dat ik ondernemer wilde worden. Het idee voor Daybreak kwam toen mijn broer een zwaar incident had na 10 jaar depressie. Hij kwam in een crisis terecht en mijn eerste reactie was dat ik daar met mijn broer moest zijn en uitpakken wat we allemaal als gezin hadden gemist. Ik probeerde een ondersteuningssysteem voor mijn broer te zijn, en in de daaropvolgende zes tot twaalf maanden leerde ik dat waar mijn gezin mee omging hetzelfde was als waar andere gezinnen mee te maken hadden. Ik wilde proberen indruk te maken in die ruimte.

Mijn twee medeoprichters, Luke en Sid, en ik hebben elkaar op verschillende momenten in mijn leven ontmoet. Luke en ik werkten samen bij Jiff, een platform voor gezondheidsvoordelen voor bedrijven. Ik ontmoette Sid mijn eerste dag van mijn eerstejaarsjaar in de slaapzaal op Stanford. Waar anders kun je een indiaan, geboren in Dubai, en een katholiek kind uit de Pacific Northwest samenbrengen? Maar het klikte meteen. We werkten allebei bij hetzelfde zorgadviesbureau en bleven de hele tijd bij elkaar.

Wat we bij Daybreak doen, is geestelijke gezondheidszorg voor tieners. Er is een enorme kloof in het denken, begrijpen en ondersteunen van tieners met psychische problemen. Het probleem kan uit verschillende gebieden komen: familie, de gezondheidszorg en school, en daarom geloof ik dat mijn broer door de kloven viel. Het zijn meestal de ouders en het gezin. Ik neem de ouders niet de schuld, want er is een generatiekloof. Over geestelijke gezondheid wordt niet echt gesproken, en voor sommige gezinnen kan dit als een zwakte worden beschouwd. Het is een binnenkomende perceptie, en sommigen hebben nog steeds dit denken.

Er moet een besef en begrip zijn dat wanneer een tiener dit probleem heeft, het niet is dat ze zwak zijn of dat er iets mis was met de manier waarop ze werden opgevoed. Het is een medisch te diagnosticeren probleem.

De perceptie verandert veel met de wereldwijde pandemie. Ouders brengen meer tijd met hun kinderen thuis door en begrijpen nu wat er op school gebeurt. Nu zien ze dat thuis.

Een van de dingen die we aanpakken, zijn klassen voor ouders. Als je naar de symptomen kijkt, kan het zo simpel zijn als buikpijn of een gespannen kaak. Zelfs als u een ouder bent die iets wil doen, zijn de meesten niet toegerust om te weten of dit symptomen van angst zijn of weten wat ze moeten doen.

Kinderartsen worden zich ook meer bewust van geestelijke zorg en geven hieraan prioriteit tijdens examens. Mijn doel is om het niet langer een "fysiek" te noemen, maar om het een "check-in" te noemen, omdat het beide is.

Foto-illustratie door Dom Guzman