Hoewel ik er nooit de woorden voor had, wist ik als kind dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenoten. Als zoon van Indiase immigranten zocht ik naar manieren om weerstand te bieden aan de druk om te assimileren en te conformeren terwijl ik opgroeide op blanke scholen. Buiten mijn familie waren er maar weinig rolmodellen die op mij leken, en de enige culturele representaties die ik zag waren die van mij beledigende stereotypen die de spot dreef met de Indiase cultuur. Uiteindelijk vond ik troost bij vrienden die op mij leken en een vergelijkbare immigrantenopvoeding hadden gehad, maar het was dat gevoel van verschil dat me hielp contact te maken en me te identificeren met anderen die buiten zaten. de dominante cultuur.

Ik voel hetzelfde gevoel van verschil bij een leerling die onlangs van een overwegend zwarte school in Milwaukee naar mijn school is overgestapt. Al vroeg na zijn aankomst e-mailde ik zijn moeder om haar mening te geven over hoe hij zich in zijn nieuwe klaslokaal vestigde. Ze vertelde me dat hoewel hij de nieuwe school leuk vond, het een cultuurschok was ten opzichte van zijn vorige school. Het is begrijpelijk dat het voor een leerling moeilijk kan zijn om van een school met een overwegend zwarte school in de stad, waar elke leerling op jou lijkt, naar een blanke school in de buitenwijken te komen.

Zijn transitie heeft ervoor gezorgd dat ik de cultuur van mijn klaslokaal heb heroverwogen, en mijn rol als onderwijzer bij het creëren van die cultuur. Lange tijd geloofde ik dat het opbouwen van een sterke klascultuur en het verantwoordelijk houden van alle leerlingen aan die cultuur de juiste manier was om les te geven. Nu ben ik daar niet zo zeker van.

Een verhaal van twee studenten

De gewenning van mijn nieuwe leerling aan de klas doet me terugdenken aan een situatie die ik een paar jaar geleden tegenkwam. Ik had een paar studenten – beide meisjes, een blanke en een zwarte – die ervan hielden om met elkaar te kletsen elke keer dat we in de rij stonden om te gaan lunchen. Ondanks talloze herinneringen over hoe een lijn eruit zou moeten zien en klinken, of waar hun plekken waren, vonden ze altijd de weg naar elkaar terug. Toen ik hen vroeg om te stoppen met praten, kreeg ik twee heel verschillende reacties. De blanke student keek me verontschuldigend aan en beloofde te stoppen, terwijl de zwarte student me zou ondervragen of erop zou wijzen dat anderen ook aan het praten waren, ervan uitgaande dat ik hen met opzet tot doelwit maakte en strafte.

Deze reacties leidden tot heel verschillende reacties bij mij, die voortkwamen uit wat ik van elk van hen als studenten vond. Het was gemakkelijk om de verontschuldiging van de blanke studente als oprecht te aanvaarden en haar daarvoor te bedanken, terwijl de meer hartstochtelijke reactie van de zwarte studente escaleerde tot een situatie die leidde tot ruzie, verlies van pauze en uiteindelijk een telefoontje naar huis. Geen van beide studenten veranderde ooit hun gedrag en deze incidenten gingen het hele jaar door, dus waarom zouden hun verschillende benaderingen voor mij van belang zijn geweest?

Toen ik eenmaal een stap terug deed en over deze reacties nadacht door de lenzen van cultuur en ras, begon ik me af te vragen hoe ik met de situatie omging. Reageerde ik anders op de zwarte studente omdat ze zwart was, of vanwege de manier waarop ze op mij reageerde? Zou ik hetzelfde doen als de blanke student op dezelfde manier op mij zou reageren als haar zwarte vriendin? Al snel werd duidelijk hoezeer de culturele patronen die ik had overgenomen uit mijn onderwijs- en schoolervaringen op blanke scholen gedrags- en culturele patronen concentreerden die de school passend achtte – en leerlingen die ervoor kozen om niet mee te spelen verder marginaliseerden. Ik heb hier de afgelopen jaren meer aandacht aan besteed, maar met mijn nieuwe leerling zie ik het weer gebeuren.

De cultuur die onze keuzes creëren

Om eerlijk te zijn, mijn nieuwe leerling doet niets wat ik tijdens mijn 18 jaar lesgeven niet heb gezien van vijfdeklassers. Hij tikt graag met zijn potlood op elk oppervlak dat geluid maakt. Hij schreeuwt vragen en antwoorden wanneer hij eraan denkt. Hij houdt van zijn nieuwe Chromebook en zou graag de dag doorbrengen met één oordopje in, terwijl hij naar muziek luistert terwijl hij werkt. Maar veel hiervan interfereert met de verwachtingen en afspraken die onze klas heeft gemaakt, en nu merk ik hoeveel de identiteit van de leerling ertoe doet als het gaat om het begrijpen van zijn gedrag en de reacties van zijn klasgenoten daarop.

Terwijl ik rekening houd met zijn motivaties, ben ik me ook voortdurend bewust van de behoeften en perspectieven van de rest van mijn studenten en hoe zij mijn interacties met hem zien. Wanneer hij de verwachtingen van de klas schendt, kan ik zijn behoefte daartoe begrijpen als een daad van zelfbehoud en verzet of een uitdrukking van individuele identiteit, en ik kan hem enige flexibiliteit toestaan. Maar tegelijkertijd vraag ik me af welke boodschap de rest van de klas krijgt en hoe ze verwerken wat ze zien.

Bevestigt het een vooroordeel in hun eigen geest over wie de regels overtreedt en wie zich uitleeft? Heb ik mijn nieuwe leerling het beste gediend door hem die vrijheid te gunnen, of heb ik een gevoel van verschil en anders-zijn versterkt? Het voelt niet alsof er een gemakkelijk of zelfs maar goed antwoord is op al deze vragen. Het begrijpen van deze keuzes, en hoe deze beslissingen onze zwarte studenten kunnen ondermijnen en uitsluiten, geeft ons echter de kans om onze praktijken opnieuw uit te vinden en rechtvaardigere scholen te creëren.

Het vinden van het juiste pad

De afgelopen jaren heb ik delen van het boek gebruikt “Gestempeld” door Jason Reynolds en Ibram X Kendi om mijn vijfdeklassers te helpen de oorsprong van racisme en slavernij in Amerika te begrijpen. In het boek beschrijven Reynolds en Kendi segregationisten, assimilationisten en antiracisten. Het fundamentele raamwerk is dat segregationisten niet van mensen houden die anders zijn dan zij; assimilationisten zullen je aardig vinden als je je als zij gedraagt, en antiracisten zoals jij om wie je bent. Dit raamwerk heeft mij geholpen mijn keuzes te analyseren en manieren te zien waarop scholen voortdurend leerlingen ondermijnden die niet in de dominante cultuur passen.

Terwijl we proberen te voorkomen dat leerlingen actief worden gescheiden binnen het schoolgebouw, is veel van wat scholen proberen te doen het assimileren van iedereen in de blanke middenklassecultuur als de weg naar prestatie. Hoewel ik deze benadering kan begrijpen, vraag ik me af of deze assimilatiebenadering van raciale en culturele verschillen de raciale ongelijkheid in de resultaten van onze scholen in stand houdt. Het lijkt mij op zijn minst dat het niet voldoet aan de behoeften van mijn nieuwe leerling.

Als iemand die aan deze normen is gewend, voel ik een verantwoordelijkheid om te proberen iets nieuws te creëren dat gekleurde studenten niet zomaar in de blanke cultuur assimileert, maar ze in plaats daarvan accepteert zoals ze zijn. Maar wat voor cultuur is dat? Waar het pad heen leidt is mij onduidelijk.

Het engagement aangaan

My Schoolwijk heeft zich de afgelopen jaren geëngageerd om het eigen vermogen aan te pakken. We hebben historisch racisme en systematische marginalisering onderzocht, onze eigen identiteiten en vooroordelen onderzocht, en cultureel relevante en antiracistische leerplannen en pedagogiek verkend. We kunnen naar onze gegevens kijken en zien dat we zwarte studenten nog steeds te weinig dienen, en we kunnen praten over systemen en structuren die deze studenten niet ondersteunen. Binnen de grenzen van de cultuur waarin ik werk, heeft die training mij echter niet de middelen of de mogelijkheid gegeven om beslissingen te nemen in dagelijkse situaties die een minder bevooroordeelde, minder racistische klascultuur creëren.

Voor mijn blanke collega's is het gebrek aan mogelijkheden daartoe deze cultuur ondervragen en het verkennen van de raciale context van beslissingen die ze elke dag nemen, is een voortdurende uitdaging. Ondanks onze jarenlange inzet voor dit werk, blijf ik horen van zwarte leerlingen op mijn school die blanke leraren als racistisch beschouwen. Ik geloof niet dat mijn collega's raciale vijandigheid koesteren of zwarte studenten actief discrimineren, maar als voorstanders van een systeem dat gekleurde studenten vraagt ​​hun identiteit te onderwerpen om te passen in een cultuur die hen niet altijd omarmt, dragen we allemaal verantwoordelijkheid.

Voor mezelf kan ik de rol en impact van ras op de manier waarop ik mijn klas beheer, niet negeren. Ik erken dat scholen leerlingen vaak dwingen zich aan te passen aan de dominante cultuur en dat ik mij schuldig maak aan het voeden daarvan. Wetende wat ik nu weet, probeer ik een paradigmaverschuiving tot stand te brengen die zich meer richt op inclusie en minder op het versterken van dominante culturele praktijken. Als er in het verleden een nieuwe leerling arriveerde, zei ik misschien iets als: 'Ik weet niet hoe het was op je oude school, maar dat is niet wat we hier doen.' Nu vraag ik: "Hoe was je oude school en hoe werkte dat voor jou?"

Ik heb goede hoop dat deze paradigmaverschuiving een betekenisvolle stap voorwaarts zal zijn in de richting van het co-creëren van een inclusieve klascultuur die individualiteit en meerdere manieren van zijn voor elk van mijn studenten bevestigt. Als er niets anders is, voelt het als een kleine daad van verzet waar mijn jongere zelf naar verlangde.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.edsurge.com/news/2023-11-29-a-new-student-made-me-rethink-my-classroom-culture-and-the-ways-it-marginalizes-students