Op de Sea-Air-Space defensieconferentie van 2024, georganiseerd door de Navy League van 8 tot 10 april, kwamen de leiders van de Amerikaanse marine en leidinggevenden van grote defensiecontractanten bijeen in een setting die somberder was dan het leek. De bijeenkomst in het Gaylord National Resort and Convention Center, slechts dertien kilometer ten zuiden van het Amerikaanse Capitool, werd overschaduwd door de resultaten van een vernietigend intern rapport onder leiding van minister van Marine Carlos Del Toro, waaruit bleek dat aanzienlijke vertragingen in de scheepsbouwportefeuille van de marine. 

Slechts enkele dagen voordat de Sea-Air-Space-conferentie van start ging, presenteerde Nickolas Guertin, hoofd acquisitie van de marine, een ontnuchterende erkenning tegen verslaggevers van het Pentagon: “We hebben geen gedetailleerde actieplannen, mijlpalen of initiatieven – we zijn bezig met het identificeren en diepgaand onderzoeken van waar we nu staan ​​in een ‘word echt, word beter’-aanpak.”

De urgentie van deze onthullingen kan niet genoeg worden benadrukt. Nu het Amerikaanse defensiebudget nadert $ 1 biljoen per jaaris de noodzaak van een grotere scheepsbouw- en onderhoudscapaciteit om aan de toegenomen vraag te voldoen van cruciaal belang. Bovendien die van admiraal Phil Davidson waarschuwing voor mogelijke Chinese agressie tegen Taiwan in 2027 – nu het ‘Davidson Window’ genoemd – onderstreept de strategische kwetsbaarheden die deze vertragingen zouden kunnen verergeren.

Recente evaluaties hebben aanzienlijke uitstel aan het licht gebracht van verschillende grote programma’s, waaronder de eerste onderzeeër van de Columbia-klasse, het nieuwe blok van de onderzeeër van de Virginia-klasse, het vliegdekschip USS Enterprise en het eerste fregat van de Constellation-klasse, met projecties vertragingen met maximaal drie jaar verlengen. De onderzeeërs van de Columbia-klasse, cruciaal voor de Amerikaanse nucleaire afschrikking en consequent geïdentificeerd als het topprioriteitsprogramma van de marine, worden geconfronteerd met een uitstel van een jaar tot 2028, waardoor het strategische evenwicht in de Stille Oceaan mogelijk wordt gedestabiliseerd. 

Dit is niet langer een kwestie van vertraagde tijdlijnen; het is een strategische verplichting geworden.

De onderliggende oorzaak van deze tegenslagen is wat Nobelprijswinnaar is Daniel Kahneman geïdentificeerd als de planningsfout. Deze cognitieve bias, die besluitvormers ertoe aanzet de risico's te onderschatten en de voordelen te overschatten, schaadt vaak het oordeelsvermogen en kan een negatieve impact hebben op de nationale veiligheid. In deze context heeft systemisch optimisme de rationele besluitvormingsprocessen rondom de scheepsbouwportefeuille van de marine vervormd, waardoor de realistische inschatting van de beschikbare oorlogscapaciteiten en de tijdlijnen van de strijdkrachtstructuur in de komende tien jaar is verstoord.

Om het inherente optimisme in strategische projecten effectief te verzachten, zou de Amerikaanse marine wat Kahneman omschreef als een ‘blik van buitenaf’ moeten overnemen. Deze methodologische verschuiving maakt gebruik van prognoses van referentieklassen, waarbij een reeks vergelijkbare programma's wordt geïdentificeerd en kritisch geanalyseerd en empirische distributie-informatie wordt gebruikt om schattingen te ondermijnen en de meest waarschijnlijke uitkomst te berekenen. Door de programmaplanning te verankeren in de empirische realiteit in plaats van in de subjectieve vooroordelen die inherent zijn aan een ‘inside view’, brengt deze benadering de verwachtingen nauwkeuriger in lijn met de complexe realiteit van grote nieuwe scheepsbouwprogramma’s.

Tegenwoordig is het voorspellen van referentieklassen een effectieve interventietechniek gebleken bij de beoordeling van grootschalige programma's; het wordt overal gebruikt Europa (in het Verenigd Koninkrijk, Denemarken, Duitsland, Noorwegen, Zweden, Zwitserland en Nederland). Misschien wel het meest opvallende voorbeeld van deze praktijk is te vinden in Groot-Brittannië, waar het Groene Boek van de Schatkist biedt uitgebreide richtlijnen voor het evalueren van beleid, programma's en projecten om rekening te houden met onzekerheid, optimisme en risico's. Deze gids schrijft voor dat planners procentuele aanpassingen – of een ‘verhoging’ – toepassen op de schattingen van de kosten en de planningsduur om expliciet rekening te houden met optimisme. Dit beleid zorgt ervoor dat begrotings- en planningsplannen beter aansluiten bij historische gegevens en minder vatbaar zijn voor de grillen van al te optimistische projecties.

Als spanningen tussen China en Taiwan escalerenis het van cruciaal belang dat de Amerikaanse marine een geïnformeerd, empirisch gefundeerd raamwerk hanteert om betrouwbaar, tijdig en kosteneffectief ontwerp, constructie en onderhoud van schepen, onderzeeërs en systemen te garanderen. Door de aanpak van Kahneman te omarmen en een 'buitenkijk' te hanteren, kan de Amerikaanse marine de gedurfde strategieën implementeren die nodig zijn om haar scheepsbouwprogramma's om te draaien en weloverwogen investeringen te doen binnen de industriële defensiebasis. Dit zal er niet alleen toe bijdragen dat de belangrijkste marineprogramma's weer op de rails komen, maar ook de verankering van de marineprogramma's blijven garanderen Verenigde Staten in de Indo-Pacificen daarbij de regio versterken.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://thediplomat.com/2024/04/charting-a-new-course-why-the-us-navy-must-confront-unrealistic-optimism/