De Electronic Entertainment Expo, misschien wel het meest over-the-top, bombastische evenement dat ooit als branchebeurs is bestempeld, bestaat niet meer. De E3 was ruim twintig jaar lang een vast onderdeel van de videogamekalender en toonde elke zomer de nieuwste en beste gaminghardware en -software. Maar het is geweest officieel dood verklaard door de ESA, in de nasleep van de afnemende beurzen wereldwijd na de Covid-pandemie. 

De ondergang van de E3 was niet bepaald schokkend, aangezien er sinds 2019 geen live, persoonlijk evenement meer is gehouden. Maar door de afsluiting van zo’n spraakmakend evenement vragen sommige mensen zich af: is CES het meest spraakmakende evenement in de elektronica-industrie? , de volgende op het hakblok? Ik denk het niet. Laten we onderzoeken waarom. 

E3 overleefde zijn nut 

Voor een game-industrie die eind jaren negentig en begin jaren 90 met grote sprongen groeide, was de E2000 een noodzakelijke showcase voor vrijwel elke grote speler. Naast kleinere regionale shows zoals de Tokyo Game Show en Game Developer's Conference, was het een kans voor game-uitgevers, ontwikkelaars en hardwaremakers om een ​​groot podium te betreden en hun komende werk rechtstreeks aan de grootste persconferentie te laten zien. De pers gaf het nieuws vervolgens door aan gamers over de hele wereld, via gedrukte tijdschriften en het begin van online nieuws. 

Hierin ligt wat veel mensen vergeten over de E3: het was oorspronkelijk gewoon een evenement georganiseerd door de industrie, gericht op de pers. Want zo trok je in de jaren 90 en 2000 de aandacht van gamers. De budgetten voor directe reclame op televisie en in openbare advertenties konden niet zo ver gaan. Als je de boodschap wilde verspreiden en mensen enthousiast wilde maken, moest je dat doen inkt, in tijdschriften als Electronic Gaming Monthly, GamePro, Computer Gaming World en tientallen andere gerichte publicaties. Vervolgens verdubbelde u deze strategie met gedrukte advertenties in dezelfde tijdschriften. 

Als je van mijn leeftijd of ouder bent, kun je waarschijnlijk zien waar dit heen ging. De opkomst van het internet doodde niet alleen de printindustrie en de printtak van de gamingpers, maar veroorzaakte ook een enorme verschuiving in de manier waarop games op de markt werden gebracht. Toen de game-industrie zelf groot genoeg werd om direct op primetime tv en zelfs naast Hollywood-films te gaan adverteren, zorgde webreclame ervoor dat marketing zich tot elk facet van ons leven kon uitstrekken. 

Plotseling kregen gamers advertenties voor nieuwe titels naast hun feeds op sociale media, terwijl ze aan het winkelen waren voor sneakers en terwijl ze rekeningen betaalden. Het duurde niet lang voordat eenvoudige geanimeerde advertenties plaats maakten voor volledige trailers op YouTube, waardoor spelers naar op maat gemaakte promotiewebsites werden geleid. Met de opkomst van Steam en winkels voor digitale consoles konden game-uitgevers reclame maken voor een nieuw spel, het verkopen en het leveren, allemaal zonder dat de pers er op enigerlei wijze bij betrokken hoefde te worden. Het was een droom die uitkwam, tenzij het je droom was om gamejournalist te worden.

Er is nog steeds een gamingpers, omdat er nog steeds een gaminggemeenschap is. Maar de pers is niet langer de stadsomroeper van de industrie. Het is teruggevallen op zijn rol als buffer tussen de mensen die games maken en de mensen die ze spelen. Je hebt waarschijnlijk gemerkt dat gamesites en -kanalen weliswaar nog steeds nieuws over aankondigingen en releases publiceren, maar dat ze zich veel meer richten op het vinden en onder de aandacht brengen van obscure indiegames, het publiceren van recensies en redactionele artikelen, en op het soort branchenieuws dat uitgevers vaak wensen. heeft helemaal geen nieuws gebracht. 

Deze verschuiving van de pers maakt een direct, gecentraliseerd evenement als de E3 minder relevant. Waarom zou een uitgever zoveel tijd en energie, en natuurlijk geld, besteden aan het binnenhalen van een paar duizend journalisten? Het is veel efficiënter om gewoon een trailer op YouTube te zetten en dat geld aan directe reclame te besteden. De kans is vrij groot dat als je een ontwikkelaar bent die groot genoeg is, gaming-nieuwssites dat ook zullen doen nog publiceer er nieuwsverhalen over, vooral als uw PR-afdeling hen een paar e-mailprikkels geeft. 

YouTube heeft de gameshow vermoord 

Begrijp me niet verkeerd: er is nog steeds een markt voor een gecentraliseerde weergave van alles wat uitgevers gamers te bieden hebben. Maar deze evenementen zijn nu kleiner, meer gefocust en steeds meer gecontroleerd door één bedrijf. 

Nintendo's Direct, een minipresentatie waarin wordt getoond welke nieuwe Switch-games het bedrijf de komende maanden heeft gepland, is een perfect voorbeeld. Nintendo Direct getoond, nou ja, direct aan miljoenen fans over de hele wereld zonder dat er gamingpers nodig zijn. (Hoewel de pers er hoe dan ook nog steeds over bericht!) En het is ook klaar voor gebruik wanneer Nintendo daar zin in heeft, zonder de noodzaak om een ​​bepaald project klaar te hebben voor een onthulling op de E3 of Space World. Gamingbedrijven zouden ongeveer tien jaar eerder in de voetsporen treden van Apple, dat nog steeds zijn eigen evenementen organiseert rond elke grote nieuwe aankondiging, min of meer volgens zijn eigen tijdschema.

[Ingesloten inhoud]

Andere bedrijven zoals Sony, Microsoft en zelfs kleinere bedrijven zoals Devolver Digital hebben dit succesvolle model nagebootst en collecties games en gadgets getoond tijdens online debuut, vaak zonder enige vorm van real-world evenement. De verschuiving van grote bombastische persoonlijke displays naar efficiëntere en effectievere online advertenties zorgde er halverwege de jaren 3 al voor dat de relevantie van E2010 daalde. Tegen de tijd van de Xbox One en PS4 gebruikten Microsoft en Sony al hun eigen pre-show-evenementen om nieuwe hardware-aankondigingen onder de aandacht te brengen, en Sony en Nintendo hadden in 2019 vrijwel geen grote aanwezigheid op de show meer. 

E3 probeerde over te schakelen naar een algemene show, die eerder leek op een Comic-Con-stijl feest dan op een exclusief evenement, in een poging het soort fanaanwezigheid aan te trekken dat shows als PAX tot op de dag van vandaag tot een grote aantrekkingskracht maakt. In 2017 opende het zelfs zijn deuren voor iedereen die er bij wilde zijn. Maar nu de aanwezigheid van de industrie die de E3 in de eerste plaats opmerkelijk maakte gestaag afnam, hing het spreekwoordelijke teken aan de muur. 

Nu het wereldwijde reizen in 2020 lam lag, ging de E3 ‘digitaal’. Maar op dat moment schakelde vrijwel elke grote speler over op directe onlinepresentaties, dus er was geen reden om naar de ESA te gaan om iets te leveren dat marketingafdelingen zelf konden doen. Het grootste evenement op de gamingkalender stierf drie jaar later met een gejammer. 

Wat maakt CES anders? 

Zal de Consumer Electronics Show in de verkorte voetsporen van de E3 treden? Ik denk het niet. Hoewel de pandemie zeker een harde klap voor CES heeft toegebracht (als enorme, internationale aangelegenheid in januari 2019 speelde deze waarschijnlijk een kleine rol in de vroege verspreiding van de pandemie!), is het cruciale ding om te onthouden dat CES niet alleen over de elektronica gaat druk op. 

Als zowel lid van de pers als een vraatzuchtige consument van computer- en elektronicanieuws, is het voor mij gemakkelijk om oogkleppen op te dragen en me alleen te concentreren op wat consumenten rechtstreeks raakt. Dat is tenslotte de belangrijkste focus van PCWorld en het grootste deel van zijn online concurrentie. Maar dat is het topje van de ijsberg, zowel voor de industrie als geheel als voor branche-evenementen zoals CES in het bijzonder. 

Voor elk CES-verhaal waarover je leest een cool nieuw gadget, zijn er nog honderd meer die niet aan bod komen, omdat er op de beursvloer zo veel te doen is dat het zelfs voor de grootste, op consumenten gerichte sites letterlijk onmogelijk is om alles te zien. En dan heb ik het niet alleen over de grote spelers, met hun enorme stands die groter zijn dan de huizen van de meeste mensen. 

CES wordt bijgewoond door letterlijk duizenden bedrijven die hun nieuwste waren laten zien, van LG en Samsung die meer ruimte in beslag nemen dan een autodealer tot kleine internationale startups die misschien één persoon en een klaptafel sturen. Je zou de hele week in Vegas kunnen doorbrengen met het bekijken van de kleinere, zweterige gangpaden, waar mensen van over de hele wereld samenkomen om alles te zien, van zelfdichtende stuurpenbouten tot omgekeerde ratelrouters. 

Onder de ijsberg 

En dat zijn nog maar de dingen die aan het publiek worden getoond. CES verspreidt zich van het Las Vegas Convention Center naar alle enorme omliggende hotels, met de hele week door talloze displays en kleinere evenementen overal op de Vegas Strip. Dit is waar bedrijven die niet over het budget of de mankracht beschikken om rechtstreeks op consumenten te adverteren, hopen een paar artikelen te laten drukken van journalisten die hongerig zijn naar de primeur over wat hun concurrenten niet hebben besproken. En in wezen is het het soort berichtgeving dat je niet op YouTube kunt vinden. 

Maar zelfs als je naar deze kleinere en verder afgelegen hoeken van CES en andere soortgelijke beurzen kijkt, kun je niet het hele plaatje zien. Omdat CES geen evenement is dat zich op consumenten richt, of in ieder geval uitsluitend op hen gericht is. Er is een business-to-business-kant van de show die we nooit te zien krijgen - en met 'wij' bedoel ik zowel de schrijvers als de lezers van artikelen als deze. 

Op CES kan een fabrikant van afstandsbedieningen uit Taiwan een tv-maker uit Japan ontmoeten en besluiten dat ze hun knopmembranen bij een Duitse rubberleverancier zullen betrekken. Het is de plek waar een middenmanager van bedrijf A haar voormalige collega van bedrijf B zou kunnen opmerken en visitekaartjes zou kunnen uitwisselen (ja, op dood papier), en binnen drie jaar zou terugkomen nadat ze hun eigen adviesbureau had opgericht. Deze en andere verbindingen vinden duizend keer per dag plaats tijdens deze shows - het soort verbindingen dat eenvoudigweg nergens anders kan worden gerepliceerd dan in persoon. 

Hoewel CES tijdens de pandemie struikelde, het is veel sneller weer relevant geworden dan welke show dan ook zonder deze diepere industriële component. De CEA verwacht voor 130,000 2024 bezoekers, aanzienlijk minder dan het record van 2017, maar nog steeds groter dan vorig jaar en veruit het grootste evenement in de branche. Het is gemakkelijk om naar CES te kijken en alleen maar heerlijke stands en enorme mensenmassa's te zien. Maar de grootste beslissingen, de cruciale onderdelen die het waardevol maken als meer dan alleen een jaarlijkse megafoon, gebeuren achter gesloten deuren. 

Zolang die deuren waardevol zijn, gaan CES en andere soortgelijke shows nergens heen... afgezien van een incidentele wereldwijde catastrofe natuurlijk.