Twee van de beroemdste foto's van Brian Shul: zijn favoriete foto die hij nam van de SR-71 vanuit de Boom Operator-positie van een KC-135Q en een zelfportret in de cockpit van de Blackbird (afbeelding tegoed: Brian Shul via Edward Pernotto)
De gevierde SR-71-piloot, auteur en Vietnam-held Brian Shul is overleden. Zijn presentaties en boeken maakten hem prominent, maar zijn moed maakte hem tot een held.
US Air Force Major (gepensioneerd) Brian Shul, die bekendheid verwierf voor zijn werk aan de SR-71 Blackbird-programma, is op 20 mei 2023 overleden aan een schijnbare hartstilstand. Hij was 75 jaar oud.
Shul werd een SR-71 piloot jaren nadat hij was neergeschoten in de oorlog in Vietnam tijdens het vliegen met een T-28 Trojan close-air supportvliegtuig met een eenmotorige propeller. Shul liep ernstige brandwonden op tijdens de vurige inslag, maar slaagde erin vijandelijke troepen op de grond te ontwijken om de volgende dag te worden gered door Air Force Special Operations. De brandwonden van Shul waren zo ernstig dat hij naar verwachting niet zou overleven. Maar na zijn opmerkelijke overleving vertelden luchtmachtartsen hem dat hij nooit meer zou vliegen. Onverschrokken slaagde Shul erin dramatisch te herstellen en een A-7D en een van de eerste A-10-piloten te worden.
Maar terwijl Shul's Vietnam en latere vliegervaringen al legendarisch waren, verwierf hij wijdverspreide bekendheid na zijn betrokkenheid bij de Lockheed SR-71 Blackbird operationeel programma, zijn laatste opdracht voordat hij met pensioen ging bij de luchtmacht.
Shuls meest herhaalde anekdote over het vliegen met de SR-71 groeide uit tot een legendarische status toen luchtvaartbloggers, YouTubers en sociale media zijn beroemde 'LA Speed Check Story' herhaalden, het verhaal van radiocommunicatie tussen hem, de piloot van eenmotorige Cessna, een tweeling -motor Beechcraft Bonanza, een US Navy F/A-18 Hornet en Shul's SR-71 als luchtverkeersleider rapporteerden de snelheid van elk vliegtuig via de radio, waarbij Shul's SR-71 dramatisch won. Het verhaal is zo viraal geworden dat een Google-zoekopdracht op de sleutelwoorden "LA Speed Check Story" maar liefst 169 miljoen resultaten oplevert.
Shul werd na zijn pensionering een bekende en gerespecteerde luchtvaartauteur en spreker. Hij schreef vier boeken, waaronder zijn beroemde boeken over de SR-71, Sled Driver en The Untouchables. De eerste edities van beide boeken met de handtekening van Shul worden nu voor duizenden verkocht op de secundaire boekenmarkt. Shuls andere twee boeken gingen over Amerikaanse militaire vluchtdemonstratieteams. Hij was ook veelgevraagd als spreker op zakelijke, maatschappelijke en militaire functies. Het publiek was verbaasd en vermaakt door zijn levendige verhaal en sardonische humor.
Maar misschien waren de meest innemende eigenschappen van Brian Shul zijn vriendelijkheid en enthousiasme. Voor zijn overlijden was Shul te zien in een hokje op vliegshows en congressen om zijn boeken en de missie van de luchtmacht te promoten en verhalen te vertellen over mensen met wie hij diende. Hoewel Shul de welverdiende branie had van een uitzonderlijke vlieger, was hij ook bescheiden en toegankelijk, bereid om met anderen over hun dienst te praten naast het vertellen van zijn eigen ervaringen.
Kolonel USAFR (gepensioneerd) Edward "Otto" Pernotto, schreef voor De luchtvaart een geweldige herinnering aan zijn goede vriend en collega-vlieger Brian Shul. Otto is een Master Navigator met meer dan 2,000 vlieguren in B-52G's, FB-111A's en HC-130's. Zijn opdrachten omvatten The Joint Staff, US Special Operations Command en de Air Staff. Hij werd twee keer ingezet in Irak, diende op twee Amerikaanse vliegdekschepen en is de auteur van de roman "Chained Eagle", een actie-avonturenverhaal van veteranen die een uniek historisch vliegtuig gebruiken om een gepensioneerde US Navy SEAL uit een gevangenis in Iran te redden.
Hier Otto's verslag van zijn vriendschap met de Sled Driver:
Ik was een tiener Civil Air Patrol Cadet toen ik het ongelooflijke verhaal las van luchtmachtpiloot Brian Shul die een gruwelijke crash overleefde aan het einde van de oorlog in Vietnam. Brian en een piloot van de Royal Thai Air Force werden neergeschoten in een AT-28D nabij de Cambodjaanse grens, de Thaise piloot kwam om het leven en Brian liep ernstige brandwonden op bij de crash en werd gered door speciale operators van de luchtmacht. Hij werd naar Okinawa gestuurd, kreeg te horen dat hij zou sterven en mocht zijn ouders bellen om afscheid te nemen. Hij zou uiteindelijk worden gestabiliseerd en naar het Army Burn Center in Texas worden gestuurd, waar hij een van de zwaarst verbrande vliegeniers in de geschiedenis zou zijn om terug te keren naar de cockpit.
Na zijn herstel en het passeren van een lichamelijk onderzoek, zou hij de A-7D gaan besturen en een van de eerste kaderleden in de A-10 Warthog zijn. De luchtmacht zou hem opnemen in een Airman-tijdschriftartikel dat ik had gezien en ik kon zijn verhaal niet geloven. Hij werd de A-10 demopiloot en hij kwam naar de Cleveland National Airshow waar ik aan de flightline werkte. Ik keek op om het met littekens bedekte gezicht te zien en besefte dat het mijn held was, Brian Shul. Vanaf dat moment zouden we hele goede vrienden worden en hij zou me mijn hele leven begeleiden. Na de A-10 zou hij worden toegewezen aan de Holloman Air Force Base bij de Lead in Fighter Training als hoofd van Air to Ground om gloednieuwe gevechtspiloten Basic Fighter Manoeuvres te leren in de aangepaste AT-38B. Brian's studenten zouden in de Officers Club-bar met de grond gelijk worden gemaakt door de F-15-instructeurs en studenten daar en ze zouden de air-to-ground-studenten kleineren als een mindere missie.
Brian was de zoon van een marinier die diende in WO II, Korea en Vietnam en geloofde dat de belangrijkste missie van luchtmacht het ondersteunen van de grondtroepen was en hij zou een document schrijven met de naam "The Mission-Air to Ground" en ik heb misschien de enige bewaard gebleven exemplaar. Hij typte het met de hand voor me. Het zijn 10 uitspraken om te begrijpen waarom de Air to Ground-missie veel belangrijker was dan Air to Air. Nummer 8 is: "Je kunt alle Migs neerschieten die je wilt, maar als je terugkeert van de missie en een SA-6-locatie vindt in je hoofdbriefingruimte, heb je de oorlog verloren." En het laatste punt, nummer 10: “Eindelijk vliegen echte mannen Air to Ground omdat ze de fundamentele wet van oorlogsonderhandelingen begrijpen. Je onderhandelt met de vijand met je knie in zijn borst en je mes op zijn keel.”
Brian zou worden geselecteerd om met de SR-71 te vliegen, iets ongebruikelijks voor een gevechtspiloot met één stoel, aangezien bijna alle SR-71-bemanningsleden afkomstig waren van het Strategic Air Command en hij zou worden bemand met Walter Watson, de enige Afro-Amerikaan die met de jet zou vliegen. . Ze waren een interessante combinatie, de historische majoor, eenzits gevechtspiloot gecombineerd met de cerebrale ingenieur-navigator, en ze zouden verschillende jaren samen blijven vliegen. Terwijl ik de Air Force Navigators-training volgde, bezocht ik Brian en Walter af en toe en woonde ik Brian's "Mach 3"-feest en hun bemanningsfeest bij nadat ze hun eerste vlucht samen hadden gevlogen. Brian speldde mijn vleugels erop als ik afstudeerde en een van mijn meest trotse bezittingen is een briefje dat bij mijn vleugels zat, ondertekend door Brian en Walt.
Brian bracht zijn passie voor fotografie naar de cockpit en maakte enkele van de meest iconische foto's die een vliegenier ooit heeft gemaakt. Hij zou later enkele van de beste luchtvaartboeken schrijven die ooit zijn gepubliceerd, Sled Driver, The Untouchables met Walter, en hij bracht een vliegshowseizoen door met de Thunderbirds om Summer Thunder te schrijven en een ander met de Blue Angels om Blue Angels A Portrait of Gold te schrijven. Naar mijn bescheiden mening was een van de meest ongelooflijke luchtvaartfoto's ooit gemaakt een foto van Brian van Burke Lakefront Airport terwijl Brian met The Blues vloog vanaf de achterbank van een FA-18 die recht naar de landingsbaan was gericht. Dat is waar ik Brian voor het eerst ontmoette en ik zou later een FB-111 vliegen op dezelfde vliegshow waar mijn vader en moeder bij waren.
Voor dit artikel heb ik het boek hun boek “The Untouchables” herlezen. Het is een van de meest fascinerende luchtvaartboeken ooit als het verhaal van een bemanning die vliegt in een van de meest opmerkelijke luchtoperaties in de geschiedenis. Brian en Walt werden uitgezonden naar Mildenhall, Engeland, toen ze op een dag bij het squadron werden geroepen en de F-111's van dichtbij vertelden Lakenheath zou de volgende dag Libië bombarderen. Walt was een voormalige F-111 WSO en kende veel van hun vliegtuigbemanningen persoonlijk. Hun boek neemt je mee in de cockpit van Blackbird-staart nummer 960 voor hun drie dagen vliegen, deze Blackbird wordt met trots tentoongesteld in het Castle Air Museum in Merced, Californië, wat ook de laatste rustplaats is van de laatste FB-111 waarmee ik vloog, Madame Queen , een ander gegevenspunt dat ik deel met Brian en Walter.
Reconnaissance System Officer Kolonel Walter Watson, USAF (gepensioneerd) het enige Afro-Amerikaanse SR-71 bemanningslid en zijn piloot, majoor Brian Shul. Een formidabel team en vrienden voor altijd. (Afbeelding tegoed: via Edward Pernotto)
Op hun eerste vlucht voor Operatie Eldorado Canyon waren ze de back-upjet, maar ze zagen de terugkerende F-111's, minus twee vliegtuigen, één neergeschoten en een ander omgeleid, terugkeren van de langste bombardementsmissie in de geschiedenis tot nu toe. Maar het was op de tweede vliegdag dat ze hun vliegtuig naar Libië brachten, precies op het moment dat Muammar Gaddafi zijn volk toesprak. Later zou Brian naar het nieuws en op de tv kijken, terwijl de dubbele sonische knallen van de jet van Brian en Walt over het podium weergalmden. Brian vertelde me later dat hij tegen de tv stond te schreeuwen van vreugde over hun handwerk, waardoor de Libische sterke man van het podium klom.
Brian zou na twintig jaar met pensioen gaan bij de luchtmacht, allemaal in vliegopdrachten behalve zijn jaar van herstel in ziekenhuizen. Zijn passie voor schrijven en fotografie ging door, maar hij werd het meest opmerkelijk als een ongelooflijke gastspreker. Tijdens zijn carrière bij de luchtmacht sprak hij vaak met luchtvaartpubliek over zijn visie op veiligheid, met name de noodzaak om je uitrusting correct te dragen. Hij sprak hartstochtelijk over de noodzaak om vlieghandschoenen te dragen toen hij in het ziekenhuis lag met twee helikopterpiloten die een vreselijke cockpitbrand hadden meegemaakt waarbij hun handen vreselijk verbrandden en hun angst elke nacht moeilijk was om naar te luisteren. Zijn tweede toespraakonderwerp is hoe het was om een patiënt te zijn die medische professionals in zijn greep hield terwijl hij vertelde over de mening van degene op de operatietafel. Hij vertelde dat hij voor een grote operatie een verpleger vroeg om op zijn lichaam "cut here" of "fold back here" te markeren en toen de doktoren en verpleegsters de kamer binnenkwamen, hoorde hij ze lachen en toen kende hij deze onbekende mensen achter de maskers waren tenslotte mensen.
Maar het was zijn passie voor het vliegen met de SR-71 die mensen uit alle lagen van de bevolking zou aanspreken. In combinatie met zijn ongelooflijke foto's die ook bij twee van zijn boeken horen, zou hij het publiek trakteren op zijn verhalen over het vliegen met 's werelds meest iconische jet en meerdere keren per jaar voegde de gepensioneerde kolonel Walter Watson zich bij Brian's "Spy Pilot Chronicles" om de verhalen gelijk te maken. dwingender. Er wordt in de talk een gedeelte verteld dat vaak de 'snelheidscontrole' wordt genoemd en dat bekend staat als een van de beroemdste luchtvaartverhalen ooit verteld. Als je het nog niet hebt gezien, zoek het dan op internet terwijl Brian het verhaal vertelt. Sommigen bespotten dat verhaal als verzonnen. Onzin. Hij vertelde me dat verhaal nadat het gebeurde, en ik weet dat het waar is.
Brian in het patriottische shirt dat hij en Walt tijdens hun gesprekken droegen.
Op zaterdag 20 mei 2023 hield Brian zijn toespraak voor een groep die veteranen in Reno Nevada steunde en toen hij de toespraak afsloot, stortte hij naar verluidt in door een zware hartaanval. Ondanks dat meerdere doktoren ter plaatse waren en het ambulancepersoneel hem onmiddellijk behandelde, vloog de Sled Driver uiteindelijk naar het westen. Het is moeilijk voor mij om dit verhaal te schrijven omdat gebeurtenissen uit onze vriendschap me voortdurend overspoelen. Zijn lach, zijn advies, zijn raad, alles aan de man was speciaal. Hij raakte miljoenen mensen door zijn lesgeven als instructeur-piloot, zijn ongelooflijke vliegvaardigheid die vliegshowbezoekers betoverde, zijn ongelooflijke fotografie en schrijven, en zijn toespraken die het publiek boeiden.
Hij was een patriot die van de Verenigde Staten van Amerika hield. Maar het belangrijkste was dat Brian een ongelooflijke vriend, zoon en broer was. Hij heeft zovelen van ons geraakt met zijn humor, kennis, kunde en advies. Er wordt om hem gerouwd, maar iedereen die hem gekend heeft, is er beter van geworden. Zijn geest zal doorgaan.
Brian Shul en Edward Pernotto op Mildenhall Air Base kort nadat Shul de vleugels op "Otto" had gespeld. (afbeelding tegoed: Edward Pernotto)
Hoewel sommige eigenschappen van de legendarische piloot op de een of andere manier controversieel zijn en tegenwoordig online worden besproken met iemand die beweert dat hij een "schurkenpiloot" was en verzon enkele van zijn verhalen, en anderen zeiden dat de overgrote meerderheid van de negativiteit jegens hem puur was jaloezie), is het vrij duidelijk dat Brian Shul een opmerkelijke carrière had in de militaire luchtvaart, vaak in de voorhoede van ontwikkeling en prestaties. Vervolgens vertelde hij zijn verbazingwekkende ervaringen met een stem en enthousiasme die aanstekelijk waren. Het is onmogelijk om het aantal huidige vliegeniers te berekenen dat door Brian Shul werd geïnspireerd om zich bij de luchtmacht aan te sluiten, en die erfenis, samen met zijn warmte, enthousiasme en nederigheid, is een erfenis die zijn verhaal bij Mach 3+ naar de toekomst zal brengen. toekomst voor altijd.
Over David Cenciotti
David Cenciotti is een journalist gevestigd in Rome, Italië. Hij is de oprichter en redacteur van "The Aviationist", een van 's werelds beroemdste en meest gelezen blogs over militaire luchtvaart. Sinds 1996 heeft hij geschreven voor grote wereldwijde tijdschriften, waaronder Air Forces Monthly, Combat Aircraft en vele anderen, over luchtvaart, defensie, oorlog, industrie, inlichtingen, misdaad en cyberoorlog. Hij heeft gerapporteerd vanuit de VS, Europa, Australië en Syrië, en heeft verschillende gevechtsvliegtuigen gevlogen met verschillende luchtmachten. Hij is voormalig 2e luitenant van de Italiaanse luchtmacht, privépiloot en afgestudeerd in computertechniek. Hij heeft vijf boeken geschreven en heeft aan nog veel meer bijgedragen.
Over Tom Demerly
Tom Demerly is een schrijver, journalist, fotograaf en redacteur die artikelen heeft geschreven die over de hele wereld zijn gepubliceerd op TheAviationist.com, TACAIRNET.com, Outside magazine, Business Insider, We Are The Mighty, The Dearborn Press & Guide, National Interest , De Russische overheidsmedia, Sputnik, en vele andere publicaties. Studeerde demerly journalistiek aan het Henry Ford College in Dearborn, Michigan. Tom Demerly diende in een inlichtingendienst als lid van het Amerikaanse leger en de Nationale Garde van Michigan. Zijn militaire ervaring omvat onder meer het zijn van Honor Graduate van de US Army Infantry School bij Ft. Benning, Georgia (cyclus C-6-1) en als verkenner in een verkenningseenheid, Company “F”, 425th INF (RANGER / AIRBORNE), Long Range Surveillance Unit (LRSU). Demerly is een ervaren parachutist, heeft geavanceerde SCUBA-certificeringen, heeft de hoogste bergen op drie continenten beklommen en alle zeven continenten bezocht en heeft met verschillende soorten lichte vliegtuigen gevlogen.
