Digital Rights Management (DRM) is een type technologie waarmee auteursrechthouders de toegang tot en het gebruik van hun artistieke werk door auteursrechtlicentiehouders kunnen controleren. Het systeem van Netflix dat verbiedt dat meer dan twee apparaten één account tegelijk gebruiken of de functie van Amazon Prime Video die toegang tot het account verbiedt vanaf een zeer ver verwijderde locatie van de gebruikelijke locatie van de gebruiker, zijn allemaal voorbeelden van DRM-technologie. Dit artikel analyseert het ogenschijnlijk goedaardige gebruik van technologie dat nogal sinistere implicaties heeft voor de auteursrechtwetgeving en het vrije verkeer van ideeën in deze samenleving. Het artikel begint met een beschrijving van het wettelijke kader dat het bestaan ​​en het continue gebruik van DRM mogelijk maakt. Vervolgens stelt het vast dat de vergemakkelijking die door het wettelijk kader wordt geboden, inbreuk maakt op twee uitzonderingen op de absolute bescherming die aan houders van auteursrechten wordt verleend. Namelijk het first sale principe en het fair use principe. Het artikel belicht ook andere praktische uitdagingen van DRM-technologie voor auteursrechtlicentiehouders.  

Het wettelijk kader

De bedoeling achter het auteursrecht was om individuen te belonen voor hun artistieke werk en hen te stimuleren om meer te creëren. Door de snelle ontwikkeling van de technologie werd piraterij echter een serieus probleem. De platenmuziekindustrie in de Verenigde Staten (VS) verloor bijna $ 7 miljard in 2000-08 wegens piraterij. Piraterij trof ook andere industrieën zoals Films en boeken. Het verlies was zo groot dat velen kunstenaars argumenteerden het beïnvloedde zelfs hun vermogen om artistiek werk te produceren. DRM is bedacht als een oplossing om dit omzetverlies tegen te gaan. Artikel 11 van het WIPO-auteursrechtverdrag verplicht staten om te zorgen voor adequate juridische bescherming van DRM en rechtsmiddelen tegen actoren die deze proberen te omzeilen. Gezien artikel 11 hebben de Verenigde Staten aangenomen § 1201 in hun Auteurswet om DRM af te dwingen. Ook India heeft een afdeling 65A & 65B in haar Auteurswet die DRM beschermt. Hoewel artikel 11 alleen effectieve wettelijke bepalingen vereist om DRM te beschermen, heeft India omzeiling van DRM strafbaar gesteld. Dit heeft geleid tot veel kritiek van de industrie vanwege de het huiveringwekkende effect van regelgeving over de uitzonderingen op het auteursrecht, zoals fair use en het first sale-principe. Niet alleen de Indiase DRM-jurisprudentie, maar wereldwijd is DRM het voorwerp geweest van laster, zoals de meesten beweren dat DRM geeft oneerlijk prioriteit aan de rechten van auteursrechteigenaren ver boven de rechten van auteursrechtgebruikers. Als u bijvoorbeeld voor Amazon Prime Video betaalt, heeft u Amazon gecompenseerd voor de kosten die het heeft moeten maken voor het licentiëren van zijn digitale catalogus. In ruil voor de vergoeding eist u ononderbroken toegang tot de digitale catalogus. Is het daarom eerlijk dat u als consument de toegang tot de digitale catalogus wordt ontzegd alleen omdat u op vakantie bent in een andere geografische locatie dan uw gebruikelijke verblijfplaats?

Inbreuk op het First Sale-principe

Het principe van de eerste verkoop of het principe van uitputting stelt een auteursrechtgebruiker in staat het auteursrechtelijk beschermde werk in zijn fysieke vorm te verkopen. Dat wil zeggen, als u een hardcopy van een roman koopt, hebt u het recht om het boek door te verkopen. U kunt het boek echter niet op uw laptop typen en die tekst vervolgens verkopen, want dat zou neerkomen op het reproduceren van een auteursrechtelijk beschermd werk. Het is gemakkelijk voor een individu om het principe van de eerste verkoop toe te passen in het geval van fysieke goederen. In het geval van digitale goederen handhaven auteursrechteigenaren echter DRM-maatregelen die een persoon verbieden het digitale goed met iemand anders te delen. Daarom stellen DRM-maatregelen auteursrechteigenaren in staat stilzwijgend inbreuk te maken op het uitputtingsrecht van auteursrechtlicentiehouders. In de VS wordt het principe van uitputting niet erkend voor digitale goederen; de Europese Unie erkent het echter als de eerste eigenaar de toegang tot het werk opgeeft. Aanvankelijk konden consumenten die nummers op iTunes kochten deze slechts op één apparaat horen. Daarom zouden consumenten een product kopen, het in hun bezit houden, maar het nooit kunnen "bezitten", aangezien ze niet het recht zouden hebben om een ​​essentieel facet van eigendomsrechten te vervreemden.

Inbreuk op het recht op redelijk gebruik

De motivering aan de basis van het fair use-principe ligt dat een gebruiker het werk van een auteur op een eerlijke manier gebruikt en niet van plan is geld te verdienen met de toegang tot het werk van de auteur. Als de auteur echter van mening is dat het gebruik van haar werk niet eerlijk is, kan ze naar de rechtbank stappen om een ​​oplossing te zoeken. Deze methode zorgt voor een vrije stroom van informatie om innovatie te katalyseren en brengt de rechten van de auteursrechteigenaar in evenwicht. DRM blokkeert echter de initiële toegang tot informatie en laat geen ruimte voor interpretatie van redelijk gebruik. Dit laat de samenleving achter met alleen dat eerlijke gebruik van auteursrechtelijk beschermd werk dat rechtbanken tot nu toe als redelijk gebruik hebben beschouwd en er kan geen nieuw redelijk gebruik worden gecreëerd. Dit heeft een huiveringwekkend effect op de groei van de definitie van redelijk gebruik om te passen bij de veranderingen in de technologie. Op het eerste gezicht klinkt deze kwestie erg triviaal; echter deze technische kant heeft veel negatieve externe effecten en ketent de vrije stroom van informatie en innovatie. Toen Sony bijvoorbeeld de videorecorder had gemaakt, Walt Disney en Motion Pictures hebben Sony aangeklaagd omdat consumenten met de videorecorder films konden opnemen; reproduceer ze daarom. Motion Pictures voerde aan dat Sony een sensor in de videorecorder zou moeten maken die opname verbiedt als de film een ​​label heeft met de tekst "niet kopiëren". De rechtbanken oordeelden echter dat een videorecorder voor persoonlijke doeleinden redelijk gebruik is. Als Sony de suggestie van Motion Pictures al vóór de rechtszaak had geïmplementeerd, zouden we vandaag niet beschikken over de innovaties rond videorecorders, zoals het opnemen van onze favoriete films of wedstrijden om deze later te bekijken. In de beginjaren van Silicon Valley, de meeste innovatie gebeurde als gevolg van openbare lezingen en het delen van technologie. Als DRM op hen zou worden toegepast, zouden we misschien niet zoveel innovatie hebben als nu.

Andere problemen

DRM veroorzaakt ook andere ongemakken. Soms worden DRM-maatregelen op apparaten geïnstalleerd zonder medeweten van de gebruiker. Er zijn gevallen geweest waarin de DRM-maatregelen, zoals Sony-cd's met XCP, had beveiligingsfouten die de persoonlijke informatie in gevaar brachten van consumenten die het product legaal kochten. Het DRM-mechanisme bleek onveilige software te installeren zonder toestemming van de eigenaren van het apparaat. Via deze software zou het DRM-mechanisme informatie over het gebruik van het apparaat naar de auteursrechteigenaar sturen, waardoor deze de toegang tot en het gebruik van de cd's zou kunnen beperken. Afgezien van privacybedreigingen, vormde de software ook kwetsbaarheden misbruikt door virussen. In andere gevallen, DRM-servers werden afgesloten door de copyrighthouder nadat het commercieel onhaalbaar werd om de met DRM beladen systemen te gebruiken of ze besloten over te stappen van een met DRM beladen systeem naar DRM-vrije systemen. In beide gevallen konden de consumenten die de met DRM beladen systemen hadden gekocht, de apparaten die ze legaal hadden gekocht niet meer gebruiken.

Conclusie

Intellectuele-eigendomsrecht is gebouwd op het fundament van de utilitaire theorie die tot doel heeft het nut te maximaliseren door innovatie te stimuleren en tegelijkertijd de belangen van de samenleving in evenwicht te brengen om te profiteren van de innovatie. Beide uitkomsten zijn even belangrijk en er moet een evenwicht worden bewaard. Auteursrechteigenaren hebben een zeer legitiem belang bij het beschermen van hun werken tegen piraterij. Het bestaande DRM-framework is echter veel te opdringerig en stelt de belangen van auteursrechteigenaren veel belangrijker dan de rechten van consumenten. Dit is in strijd met de utiliteitstheorie omdat het geaggregeerde nut afneemt. Een nieuw, minder ingrijpend mechanisme dat de rechten van consumenten als auteursrechtlicentiehouders respecteert, is de behoefte van het uur. DRM-technologie verergert het schisma tussen de belangen van copyright-licentiegevers en licentiehouders. In plaats van technologie toe te passen die de belangen van de ene partij boven de andere stelt, moet worden geprobeerd de samenwerking tussen auteursrechthouders, licentiegevers en beleidsmakers te bevorderen om innovatieve oplossingen te onderzoeken die gebruikersrechten respecteren, creativiteit bevorderen en eerlijke toegang tot auteursrechtelijk beschermde werken garanderen. Het vinden van een middenweg die intellectueel eigendom adequaat beschermt en tegelijkertijd de rechten van de consument behoudt, is cruciaal in het digitale tijdperk. Door het bestaande DRM-raamwerk opnieuw te evalueren en alternatieve methoden te onderzoeken, kunnen we streven naar een systeem dat beter aansluit bij de principes van de utilitaire theorie.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. Automotive / EV's, carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• BlockOffsets. Eigendom voor milieucompensatie moderniseren. Toegang hier.
• Bron: https://www.theippress.com/2023/07/13/the-rights-paradox-uncovering-drms-influence-on-copyright-licensors-and-licensees/