Wat zie je als je aan college denkt? 

Misschien zie je spelonkachtige collegezalen. Voetbalstadions vol met fans. Prachtig verzorgde gazons waar studenten studeren of frisbee spelen of levenslange connecties maken.

Voor veel van de huidige studenten omvat dat beeld bergen schulden.

In 1980 kostte het voltijds volgen van een vierjarige universiteit $ 10,231 per jaar. Dat is inclusief collegegeld, kosten, kost en inwoning en wordt gecorrigeerd voor inflatie. tegen 2019, de prijs was met 180% omhooggeschoten om $ 28,775 te bereiken. Particuliere non-profitinstellingen blijven bijzonder prijzig - een gemiddelde van $ 48,965 vergeleken met $ 21,035 voor een openbare universiteit.

Subsidies en beurzen kunnen helpen om de kosten te verlagen. En sommige studenten hebben het geluk ouders te hebben die een deel van de kosten betalen. Maar 30% tot 40% van alle studenten is afhankelijk van leningen om hun school te kunnen betalen. En 70% van de ontvangers van een bachelordiploma heeft een onderwijsschuld tegen de tijd dat ze afstuderen.

Naar de universiteit gaan is tegenwoordig bijna een voorwaarde voor succes. Maar de schulden die studenten opbouwen om dit succes te behalen, zijn zowel financieel als emotioneel verwoestend. Ik weet het omdat ik mijn eigen berg studieschuld heb.

Voor veel studieschuldendragers duurt het tientallen jaren om spaargeld op te bouwen. En vergeet het kopen van een huis. Tussen het gebrek aan spaargeld en de moeilijkheden om de schuld af te betalen, zijn huizen voor de meesten van ons onbereikbaar. 

Terwijl de door COVID veroorzaakte onderbreking van de leningbetalingen miljoenen heeft geholpen om het hoofd boven water te houden, lijkt de verlichting tijdelijk voor de ongeveer 45 miljoen Amerikanen met uitstaande leningen. En de aanpak van de regering heeft weinig gedaan om het lot van kredietnemers te verduidelijken. Sommigen hebben er bij de president op aangedrongen om voor elke lener $ 50,000 aan schulden kwijt te schelden. Deze stap zou de schuld van ongeveer 75% van alle federale kredietnemers elimineren. Maar president Biden heeft er niet mee ingestemd.

De regering van Biden heeft tot nu toe ongeveer $ 13 miljard aan studieleningen geannuleerd. Vandaag overweegt de president vergeving van leningen voor degenen die geld verdienen minder dan $ 125,000 per jaar. Als dat werkelijkheid wordt, komt 95% van alle studentendebiteuren in aanmerking.

Als iemand die momenteel worstelt met mijn eigen studieleningen, steun ik deze oplossing. Want hoewel ik in theorie alles goed heb gedaan, is het navigeren door de betalingen van studieleningen een absolute nachtmerrie geweest.

Toen ik voor het eerst mijn leningen begon af te betalen, was mijn leningbeheerder Navient. Je weet wel, de leningbeheerder dat was... aangeklaagd door het Consumer Financial Protection Bureau en zes staten om leners weg te leiden van inkomensgestuurde terugbetalingsplannen en in de richting van verdraagzaamheid (naast andere beschuldigingen). Ik gebruikte een inkomensgestuurd aflossingsplan, wat betekende dat ik het me kon veroorloven om alleen de rente te betalen - niet de hoofdsom. Dus ongeveer vijf jaar lang heb ik mijn schuld nauwelijks afgelost. Pas toen ik verder kwam in mijn carrière en mijn salaris groeide, kon ik elke maand meer betalen. 

Toen liep mijn afbetalingsplan af en kreeg ik er geen bericht van Navient over. Ik heb een paar jaar een verhoogd tarief betaald tot 2020. De pandemie begon door de VS te scheuren en de regering besloot de leningbetalingen voor alle kredietnemers tijdelijk te onderbreken in het licht van een moeilijke economische situatie. 

Ik had het geluk dat mijn inkomen niet werd onderbroken door de pandemie. Dus besloot ik door te gaan met het betalen van mijn leningen, in de veronderstelling dat ik zou profiteren van de 0% rentetarieven om echt een deuk in mijn schuld te maken. Dat werkte ongeveer anderhalf jaar, totdat ik verhuisde en mijn kosten stegen. Toen begon de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. En mijn kosten van levensonderhoud schoten omhoog.  

Ik kon mijn leningen niet meer elke maand betalen. Ik bleef maar net overeind. Maar ik maakte me zorgen over het volledig stopzetten van mijn betalingen. Ik wilde niet gestraft worden voor het missen van betalingen. En het was onduidelijk of mijn leningen door de overheid zouden worden kwijtgescholden. Ook al betaalde iedereen die ik kende hun leningen niet, ik wilde het blijven proberen. 

Op dat moment was mijn leningbeheerder overgestapt op Aidvantage. Ik heb geprobeerd een manier te vinden om mijn betaling te verlagen. Maar navigeren op de Aidvantage-website was gek. Mijn inkomensafhankelijke aflossingsplan was op dat moment drie jaar verlopen, dus ik besloot het plan te verlengen. Maar ik werd afgewezen omdat ik te veel verdiende.

Ik besloot de klantenservice van Aidvantage rechtstreeks te e-mailen om te proberen met een echt mens te praten. Ik legde uit dat mijn verlenging was afgewezen, maar dat ik mijn betaling toch op de een of andere manier moest verlagen. Een paar dagen later kreeg ik een reactie. Ik kon het bericht niet bekijken in mijn e-mailinbox, dus moest ik inloggen op mijn leenaccount, naar een aparte inbox gaan en het antwoord als pdf openen. (Gebruikerservaring: ontbreekt.) Het antwoord stuurde me gewoon om precies te doen wat ik net deed, wat helemaal niet hielp.

Toen probeerde ik economisch uitstel aan te vragen. Maar opnieuw werd ik afgewezen omdat ik te veel geld verdiende. Ik heb ze opnieuw gemaild en de situatie uitgelegd. Ten slotte werden mijn leningen in verdraagzaamheid geplaatst. 

Er is geen reden waarom deze ervaring zo frustrerend zou zijn. En ik weet zeker dat mijn ervaring niet uniek is onder de 45 miljoen Amerikanen die nog steeds te maken hebben met uitstaande leningen. 

Hier kunnen startups hun slag slaan. Het navigeren door studieleningen - en alle soorten leningen - is een stressvolle ervaring. Startups kunnen het een veel soepeler proces maken. Mijn persoonlijke wensenlijstje zou zijn: snellere en directere communicatie, gemakkelijker toegang tot mensen die dingen kunnen doorpraten en een betere gebruikerservaring in het algemeen.

Want investeren in je opleiding mag niet ten koste gaan van je gezond verstand.