The Last Taxi heeft een intrigerend idee in de kern, maar uiteindelijk moet je de meter aan de gang houden. Hier is onze The Last Taxi-recensie.

Sinds de lancering van Papers, Please in 2013 het concept van het duistere satirische simulatiespel naar ieders bewustzijn bracht, is er een gestage toename van het aantal games dat met het concept experimenteert. Ontwikkelaar ZenFri is de laatste die een VR-draai aan het idee probeert te geven, met The Last Taxi. 

De speler kruipt in de huid van de enige menselijke taxichauffeur in een donkere, dystopische megastad waar wijdverbreide robotautomatisering ervoor heeft gezorgd dat de overgebleven mensen de eindjes aan elkaar knopen. Het personage van de speler koopt een aangepaste vliegende taxi van de ietwat louche Buck, die ook dienst doet als tutorial en de speler informeert over de verschillende functies van de taxi waarvoor je nu verantwoordelijk bent. Buck fungeert ook als ons eerste tarief en biedt de eerste kans om de mechanica onder de knie te krijgen en de basisprincipes te leren om de klant gelukkig te maken. 

Helaas beginnen de teleurstellingen meteen. De taxi rijdt zelf voor elk tarief een vooraf bepaalde route af. De speler hoeft alleen functies zoals de ruitenwissers en claxon te bedienen, en vooral correct te reageren op het gesprek van uw klant, waarbij de beste reacties uw sterrenclassificatie verhogen en u dus meer geld opleveren. Je kunt er ook voor kiezen om elk gesprek op te nemen dat bewijs van illegale activiteiten lijkt te bevatten en dit bij de politie aan te geven voor een mooie geldelijke beloning. 

Het is duidelijk dat dit geen Crazy Taxi is en, eerlijk gezegd, ook niet zo. Maar het is vreemd om op de bestuurdersstoel van een voertuig te zitten en niet op zijn minst enige controle over de richting te hebben. Zelfs het meten van subtiele veranderingen in rijpatronen om je algehele beoordeling te beïnvloeden, zou de gameplay van The Last Taxi wat meer inhoud hebben gegeven.

Een onderbenutte monteur zijn de stroomsystemen voor de verschillende cab-gadgets en de mods die je kunt verwerven terwijl je speelt. Deze worden aangedreven door uw bloed, met behulp van een injectieflacon die in de rug van uw hand wordt gestoken. Extra flesjes kosten geld en je zou denken dat overmatig gebruik van dit unieke energiesysteem een ​​tastbaar effect zou hebben op je welzijn; misschien een visueel effect om te laten zien dat het personage van de speler duizelig wordt door bloedverlies. Maar nee - gedwongen worden om extra flesjes te kopen is het enige nadeel. 

De wereld zelf lijkt interessant; een sterk gelaagde cyberpunksamenleving met scherpe scheidslijnen tussen de haves en de have-nots. Er is veel kennis beschikbaar, niet alleen in de taxigesprekken, maar ook in de verschillende digitale krantenartikelen die u kunt doorlezen als u tijd heeft. Het is alleen jammer dat dit niet dieper wordt onderzocht, of niet goed wordt geïntegreerd in de gameplay. Er zijn verschillende morele dilemma's, maar de enige gevolgen lijken te zijn met betrekking tot uw banksaldo, waardoor u zich vreemd afstandelijk en onaangetast voelt, zelfs door enkele van de meer hartverscheurende verhalen die op de achterbank van uw taxi terechtkomen.

Er zijn geen ondertitels, dus de enige manier om te weten wat uw klanten zeggen, is door goed te luisteren, wat enkele toegankelijkheidsproblemen met zich meebrengt. De 'console' van de cabine kan in het spel worden aangepast, maar hoewel het logisch lijkt om een ​​taxi-rijsimulator zittend te spelen, maakt het zitten eigenlijk moeilijk om de cabinemonitors goed te zien, ongeacht hoe je de console afstelt. 

Dit benadrukt een bijzondere zorg met The Last Taxi: waarom moest het in VR zijn? De game lijkt niet te profiteren van de extra onderdompeling van de VR-opstelling. Interactie met de cabine-gadgets is vaak lastig, en de omgeving is alleen te zien door de smalle opening van uw taxiramen. Het is moeilijk om te bepalen wat het VR-aspect biedt dat een vergelijkbare 'platte' game niet zou doen. 

The Last Taxi heeft in ieder geval een vakkundig in elkaar gezette wereld. De kunststijl en animatie zijn gestileerd en redelijk aangenaam om naar te kijken, ondanks af en toe lipsynchronisatieproblemen. Hoewel de anti-aliasing aan de randen moet worden aangepast, omdat de manier waarop alles aan de randen fuzzt, erg storend is. De algemene esthetiek lijkt te gaan voor cyberpunk uit de jaren 70/80, zoals te zien is met het tutorial-karakter en zijn afschuwelijke gebreide tanktop of de donkere megastadsomgevingen die doordrenkt zijn van vervuiling, slechts af en toe verlicht door neonflitsen. 

De muziek is vreemd ongepast. De soundtrack neigt naar melancholische pianotracks, die prima zijn voor sommige van de droevige verhalen van je klanten, maar verder helemaal niet passen bij het algemene gevoel van de wereld. De ontwikkelaars hadden beter een blad uit het boek van Bladerunner kunnen nemen en voor een door Vangelis geïnspireerde elektronische/synth-soundtrack kunnen gaan. 

Het geluidsontwerp is verder prima, met de verschillende cabinefuncties die redelijk bevredigende klikken, piepjes en andere geluiden bieden. De voice-acting is erg goed, en dat is maar goed ook, aangezien deze gesprekken voor het grootste deel van de gameplay en interactie zorgen. Personages zoals de robotmeid hebben een elektronische modulatie om ze behoorlijk kunstmatig te laten klinken, terwijl ze toch een aanzienlijke mate van persoonlijkheid behouden. 

Een probleem met The Last Taxi betreft de laadtijden en stabiliteit. Het laden kan meer dan vijf minuten duren en loopt soms vast bij het opstarten. Er zijn andere stabiliteitsproblemen in het spel zelf, wat een frustrerende ervaring oplevert en spreekt van een noodzaak voor verdere optimalisatie.

The Last Taxi Review - Laatste indrukken

Het centrale uitgangspunt van The Last Taxi is interessant en solide, en de wereld die eromheen is gecreëerd, heeft enig potentieel, maar het mist de hoge inzetten en wanhoop van Papers, en niet te vergeten het potentieel voor rijmechanica. In plaats daarvan gebruikt de speler een vakkundig gemaakte Uber-stuurprogrammasimulator, waarbij hij probeert te jongleren met uw banksaldo en de juiste rustgevende woorden tegen uw klant te zeggen om u een hoge beoordeling te geven. Het resultaat komt onaangenaam dicht bij het echte leven voor degenen die ooit in een klantenservicefunctie hebben gewerkt. 

The Last Taxi had zo'n potentieel om een ​​interessant, interactief universum te creëren, maar slaagt er uiteindelijk niet in om op de juiste manier te profiteren van zijn uitgangspunt. De game mist diepgang en zijn halfslachtige pogingen tot politieke satire vallen plat in een ervaring die geen significante impact heeft.

UploadVR heeft onlangs zijn beoordelingsrichtlijnen gewijzigd en dit is een van onze nieuwe niet-gelabelde beoordelingscategorieën. U kunt meer lezen over onze bekijk hier de richtlijnen. 

Wat vond je van onze The Last Taxi review? Laat het ons weten in de reacties hieronder!