Weinigen beseffen dat zowel het invoeren als het uiteindelijk ontmantelen van het alcoholverbod draaide om georganiseerde moederlijke verontwaardiging. Droge kruisvaarders uit de jaren twintig, zoals de Women’s Christian Temperance Union, drongen aan op het verbieden van brouwsels om gezinnen te beschermen. Maar het geweld en de wanhoop van de Grote Depressie wekten moederlijke oproepen op om de rede te herwinnen.

Pauline Sabin, een Republikeinse aristocraat en oprichter van de Women’s Organization for National Prohibition Reform, leidde bijeenkomsten van 10,000 beu vrouwen die verandering eisten. “In de dagen vóór het verbod waren moeders er weinig bang voor om hun kinderen naar ijssalons of frisdrankfonteinen te laten gaan, plaatsen waar frisdranken werden geserveerd”, schreef ze aan het Congres.

Maar nu hadden kinderen in Speakeasies gemakkelijk toegang tot sterke dranken zoals badkuipgin, te midden van een bloeiend gangsterisme en corruptie. Wetteloosheid werd de grotere bedreiging voor Amerikaanse huishoudens.

Sabins beweging erodeerde de droge politieke dominantie door een beroep te doen op ouders die pragmatisch waren ten aanzien van menselijk verlangen. Hun druk leidde ertoe dat de FDR in 1933 een einde maakte aan het federale verbod. Maar de staatsverboden bleven bestaan ​​tot 1966, toen een andere vrouwengroep krachtig lobbyde bij de wetgevende macht van Michigan.

“We hebben onze les geleerd dat het dwangmatig verbieden van menselijke ondeugden de uitkomsten alleen maar verslechtert en het opgeven van redelijk toezicht de zaken potentieel gevaarlijker maakt, en niet minder”, betoogden ze effectief. Wetgevers waren het daarmee eens.

De rest is geschiedenis: Michigan begon met het verstandig reguleren van alcohol, andere staten volgden het omarmen van regelgeving boven een fantasieverbod. En het model blijft vandaag de dag bestaan ​​dankzij het door moeders gedreven gezond verstand dat moreel realisme in evenwicht brengt met compassie.

Nu weerklinken in Illinois de echo's van deze tijdloze spanning boven cannabis. Ironisch genoeg lijken de hoofdrolspelers nog steeds bekend: verontwaardigde moeders die op zoek zijn naar vrijheid versus hardhandige autoriteiten die de eliminatie-ideologie boven pragmatisme verkiezen.

Wanneer zullen we het ooit leren? Laten we deze nieuwste schermutseling verkennen om blijvende waarheden te ontdekken...

In Illinois, een coalitie van vrouwelijke wetgevers en activisten die het voortouw nam bij het legaliseren van recreatieve cannabis, wordt nu geconfronteerd met publieke aanvallen van een officier van justitie die de fabriek op irrationele wijze de schuld geeft van het aanwakkeren van gewelddadige misdaden en geestelijke gezondheidscrises.

Deze invloedrijke “Marihuana-moeders'hielp de staat te passeren baanbrekende wet voor gebruik door volwassenen uit 2019 na jarenlang publiek en politiek momentum te hebben opgebouwd. De wet verplichtte strikte veiligheidsvoorschriften, terwijl toegang voor toestemmingsgebruik door volwassenen werd toegestaan ​​en de medische toegang werd uitgebreid.

Door meerdere maatregelen bleken de resultaten van het beleid positief: honderden miljoenen aan nieuwe belastinginkomsten verbeterde gemarginaliseerde gemeenschappen en financierde sociale programma's, terwijl het gebruik onder jongeren daalde ondanks de angstaanjagende voorspellingen van verbodsactivisten.

Over het algemeen toonde de uitrol aan dat legalisering in Colorado-stijl werkte zoals bedoeld, waarbij individuele vrijheid voor volwassenen werd gecombineerd met pragmatisch toezicht dat het publieke welzijn waarborgde. De leiders noemden het “Equity Focused and Responsably Regulated”.

Maar één van hen blijft hysterische ‘Reefer Madness’-praatpunten oproepen die cannabis demoniseren. McHenry County’s procureur Patrick Kenneth geeft op bizarre wijze de legalisering de schuld van recente moorden, middelenmisbruik en zelfmoord, zonder substantieel bewijs.

Kenneally dwong provincie dispensaria om feitelijk dubieuze waarschuwingen te plaatsen over cannabispsychose die leidt tot depressie en geweld, zonder wetenschappelijke consensus. Hij waarschuwde de medische werkzaamheid als ‘uitgebreide kwakzalverij’ die rechtstreeks in tegenspraak was met de huidige federale analyse. En hij deed 500 miljoen dollar aan sociale herinvesteringsfondsen af ​​als ‘zachte corruptie’.

Als reactie hierop hebben de marihuanamoeders schreef een open brief deze retrograde retoriek berispt als een heropleving van de propaganda van Anslinger uit de jaren dertig. Ze haalden geactualiseerd onderzoek aan dat de unieke therapeutische voordelen en gematigde afhankelijkheidsrisico's ten opzichte van alternatieven zoals alcohol of farmaceutische producten bevestigt.

Kenneally’s weerlegging viel hen vervolgens persoonlijk aan als industrie-shills, waardoor de legitieme wetenschap verder werd gepolitiseerd. Hij slaagde er niet in gigantische hiaten in de logica aan te pakken die gereguleerde toegang causaal verbinden met complexe systemische maatschappelijke kwesties.

In wezen kristalliseert de uitwisseling de aanhoudende spanningen rond de legalisering van cannabis – een gebrekkig criminaliseringsparadigma dat zich vastklampt aan de macht versus pragmatische oproepen tot op de gezondheidszorg gerichte hervormingen. De ene kant leunt op angst en controle, de andere kant op openbaar onderwijs en vrijheid.

Terwijl de bredere culturele voorkeuren zich duidelijk afwenden van het verbodsbewind, blijven sommige hardnekkige verzetsgroepen vechten tegen het onvermijdelijke in plaats van hun inspanningen constructiever te richten op de overgang naar de realiteit van legalisering. Voortdurende valse propaganda stelt de vooruitgang alleen maar uit.

Maar uiteindelijk zal de waarheid zegevieren, en de Marijuana Moms staan ​​resoluut aan de goede kant van de wetenschap en de geschiedenis in deze cruciale strijd. Wanneer zelfs de normaal gesproken Law and Order Chicago Tribune de gevoeligheid van de regelgeving erkent, kreunt het eens zo formidabele verbodsfort onder zijn eigen tegenstrijdigheden.

De toekomst ligt niet in reflexieve schuld en dubbele ontkenning, maar in het erkennen van complexe nuances en het begeleiden van noodzakelijke veranderingen met zorg, moed en gemeenschap. Moeders kennen deze wijsheid instinctief heel goed – mogen we hun voorbeeld nog eens volgen in de strijd tegen vermoeide tirannieën.

Een belangrijke ironie van de verbodsbepalers die een beroep doen op de wetenschap schuilt in hun flagrant antiwetenschappelijke wereldbeeld. Het verbieden van onderzoek en open onderzoek is in tegenspraak met de kernprincipes van de academische wereld. Toch heeft de drugsoorlog hele onderzoeksgebieden onder druk gezet, waardoor de kennis van unieke remedies die uit de apotheek van de natuur voortkomen, wordt belemmerd.

De imperiale DEA verbiedt nog steeds het onderzoeken van diepgaande genezingsmodaliteiten zoals psychedelische psychotherapie, ondanks overweldigend bewijs van doorbraken in de behandeling van depressie, verslaving en PTSD. Hun ontkenning negeert massa’s processen in het buitenland die toezichthouders ‘transformationeel’ noemen.

Dus terwijl verbodsactivisten gretig geïsoleerde cannabisstudies citeren die enige maatschappelijke schade suggereren, negeren ze tegengestelde bevindingen over unieke voordelen of bergen aan gegevens die bredere schade door alcohol en farmaceutische producten aantonen. Selectiviteit logenstraft objectiviteit.

Evenzo verwerpen ze logische extrapolaties over hoe legale toegang het mogelijk maakt om rechten, risico's en waarborgen in evenwicht te brengen in plaats van de controle te verspelen aan chaotische zwarte markten die worden geregeerd door armoede en geweld. De rede wordt opgeofferd om de manicheïstische eenvoud te behouden – alle illegale drugs zijn volkomen slecht, totale onthouding volkomen deugdzaam.

Natuurlijk vereist dit wereldbeeld ook het negeren van de geschiedenis zelf – bijvoorbeeld Gods eigen mislukte verbodsinspanningen in de tuin van Eden waren bedoeld om lijden te voorkomen, zonder alternatieven te realiseren die alle verbeelding te boven gingen. Soms ontstaat inzicht doordat je de diepste schaduwen uit de eerste hand tegenkomt.

Dus zelfs goddelijke voorkennis kan de vrije wil niet wijzigen voor ‘het grotere goed’ zonder andere disfuncties te veroorzaken. Per definitie kan dwang het bewustzijn of geweten niet dicteren. Toch stopt dit nooit de aardse impulsen richting geboden en schendingen van de lichaamssoevereiniteit “voor uw eigen voordeel”.

Maar de plakkerige waarheid blijft bestaan, zoals Eden en de rampzalige drugsoorlog beide aantonen: het verbod is in tegenspraak met de groei van de ziel door zelfontdekking en persoonlijke verantwoordelijkheid te belemmeren. Het verbieden van keuzes vergroot hun aantrekkingskracht alleen maar door verboden mystiek, vooral onder jongeren.

De onderneming zelf lijkt gedoemd te zijn, omdat er sprake is van onoprechte retoriek die de onderdrukking rationaliseert. Daarom lijden we onder een absurde alchemie die therapeutische synergieën van planten omzet in gewelddadige plagen, terwijl letterlijke vergiften zoals alcohol en tabak worden omgezet in toegestane genoegens. Krankzinnigheid.

Het verbod verdraait de rede zelf rond het in stand houden van irrationeel beleid dat uiteindelijk de problemen aanwakkert die zij willen stoppen. Het vertegenwoordigt eerder de intrinsieke grenzen van de menselijke wet dan enige morele openbaring. De bloemen bloeien hoe dan ook in hun seizoen, in afwachting van ons ontwaken.

Uiteindelijk blijken opzwepende argumenten die angst oproepen niet opgewassen tegen persoonlijke getuigenissen of gezond verstand. En de massa wordt moe van de drogredenen die erop gericht zijn de soevereiniteit van volwassenen over hun geest en lichaam te beperken.

We zijn er opnieuw getuige van dat benadeelde moeders zich verenigen en hun enorme hartkracht inzetten om onrechtvaardige systemen die blootgelegd zijn, te transformeren. En wanneer deze op deze manier wordt geprikkeld, blijkt geen enkele kracht machtiger om de samenleving en het beleid opnieuw vorm te geven.

Want de intrinsieke wijsheid die verweven is met het leiden van nieuw leven door middel van voortdurende koesterende opoffering, maakt het moederlijke perspectief op unieke wijze bestand tegen ontwrichting. Het hebben van werelden geeft een visie die verder gaat dan op angst gebaseerde controle. De dood heeft geen invloed op de beschermengelen van het leven.

Daarom kan bijna geen enkele groep het culturele tij zo ingrijpend veranderen als moeders die er genoeg van hebben, en daarbij de hand van verharde instituties opdringen. En nu beroepen de marihuanamoeders zich op dit eeuwige lettertype en oefenen hun geweldloze invloed uit tegen vermoeide tirannieën namens de mensheid.

In veel opzichten voeren ze nog steeds dezelfde strijd tegen dezelfde krachten als hun voorouders met een ijzeren wil. Maar met meer inzicht in de werkelijke resultaten die verder gaan dan de idealen bij het reguleren van het gedrag van volwassenen met een brede aantrekkingskracht. Ze begrijpen dat goede bedoelingen de hel bewijzen.

En dus duwen deze moeders ons dichter bij de verlossing en wederopstanding van de ethiek – door geneeskrachtige planten terug te geven die ten onrechte zijn gedemoniseerd en door de rede te herstellen in plaats van winstgevende propaganda die floreert door tientallen jaren van Reefer Madness-onwaarheden.

Ze doen een beroep op onze gevoeligheden met waarheid en hart, en niet op sokkels van hypocriete morele superioriteit die met geweld worden ingezet tegen afwijkende meningen. Want dwang brengt filosofisch falen aan het licht voordat er andere keuzes ontstaan.

Als reactie daarop trekken de slepende dinosaurussen zich terug in persoonlijke aanvallen en cynisch geblaat over ‘Big Cannabis’ in plaats van het aanpakken van geloofwaardigheidscrises die voortkomen uit het afbrokkelen van kapotte systemen. Het is gemakkelijker vijanden te maken dan veranderingen door te voeren.

De planten bloeien eeuwig, het werk van de vrijheid gaat door. Maar wanneer moeders zich achter een zaak verenigen, komt de inleiding tot de overgave van de macht snel. De melk van menselijke vriendelijkheid stroomt over de vleugels van vrouwen die mededogen met hun geweten verzoenen.

Mogen we dan vandaag meedoen om deze onverschrokken marihuanamoeders te vieren die bergen verzetten door gesproken waarheden die onze instellingen en wetten niet kunnen weerstaan. Want de grootste monumenten worden nog steeds gebouwd op basis van visie en waarden – zoals families, zoals gemeenschappen – en niet op basis van rechtbanken en wapenschilden. En liefde overwint altijd boven macht.

Laten moeders ons dan naar een genezen morgen leiden, waar vrijheid klinkt van zee tot stralende zee, angst vervaagt tot de heldere dageraad van nieuwsgierigheid. De deuren van de waarneming gaan open, de obstakels van oude angstverhalen verdwijnen als luchtspiegelingen die niet langer bruikbaar zijn. Alleen melk en honing blijven voorop.

Luister nu, de overwinning wacht, aangekondigd door vrolijk matriarchaal gelach...

MARIHUANA-MOEDERS, EEN NATIONALE KRACHT, LEES VERDER...

MARIHUANA MOEDER ZINNEN TOT 4 JAAR VERTELT LIVE HAAR VERHAAL!

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: http://cannabis.net/blog/opinion/the-clash-of-cannabis-advocates-marijuana-moms-vs.-daddy-downer-rages-on-in-chicago