Buiten afwijkingen zoals Keer terug naar Monkey Islandlijkt het point-and-click-genre te overleven in kleine indiegames zoals Boxville. In plaats van enorme avonturen van meerdere uren, komen deze games in hapklare brokken, en – althans naar onze mening – is het een positieve verschuiving. We kunnen uiteenlopende werelden verkennen zonder dat we een mentale kaart van elke laatste locatie en elk item hoeven bij te houden. 

Het is zeker waarom we van Boxville houden. Het wordt geleverd in een doos op zakformaat, niet groter dan een paar uur. Maar het maakt gebruik van al die ruimte. Het is een prachtige, volledig gerealiseerde wereld waar afval (en vooral blikjes) samenleven in krappe, vierkante ruimtes, en al het verspreide afval leent zich perfect voor een grafisch avontuur. 

Boxville is absoluut een sfeer. Er is wat Machinarium hier, vooral met het antropomorfe afval en de liefde voor machines om aan te sleutelen. Maar het lijkt het meest op het werk van Cotton Games, die ons de Mr Pumpkin-serie en Regen Stad. Als je ze hebt gespeeld, zijn het point-and-click-avonturen waarin de wereld enigszins scheef is, en dat speelt een rol bij de puzzels. De helft van de vreugde komt voort uit het reizen door de wereld en het vinden van abstracte mensen om mee te praten met zeer logische problemen. Dat is heel erg de MO van Boxville. Als je ons had verteld dat dit een Cotton Games-titel was, hadden we je geloofd. 

Boxville begint met een verloren hond. Of in ieder geval een verloren blikken hond. Jij (een groter, meer mensachtig blikje) speelt apporteren op je dak, maar een aardbeving stuurt de hond naar de lager gelegen delen van de stad. Je bent er niet voor in om er zomaar mee naar beneden te springen, dus je moet een veilige weg naar de locatie vinden. Zolang het er nog is natuurlijk, en niemand het voor snode doeleinden heeft gebruikt. De rakkers. 

Dit is het enige perceel van Boxville en er is verder niets nodig. Want zoals het gezegde luidt: het draait allemaal om de mensen die je onderweg tegenkomt. Boxville is bevolkt met idioten, pestkoppen, dieven en gekken, die allemaal hun leven leiden in de stad Boxville, en – bijna tot het uiterste – ze hebben hun problemen.

Deze problemen worden gepresenteerd als stripverhalen, getekend op karton, zodat u ze kunt ontcijferen. Ze zijn niet honderd procent duidelijk, omdat belangrijke informatie niet naar voren wordt geduwd. Het gebrek aan tekst laat zaken open voor interpretatie. We kwamen bijvoorbeeld een blikje tegen dat door een industriële ventilator was gevallen, maar we hadden de relevante informatie in de strip niet gezien, namelijk dat hij onderweg een klein pootje was kwijtgeraakt. Duidelijkheid is het grootste probleem van Boxville. Het kan soms ondoorzichtig zijn over wat u wilt doen, simpelweg omdat een klein, onschadelijk detail misschien aan u voorbij is gegaan. 

Maar deze stripverhalen zijn nog steeds prachtig en rammen echt de verarmde, 'recycle alles'-wereld van Boxville. Als alles duidelijk is, heb je een sterk idee van wat die persoon nodig heeft, en is het jouw beurt om het te krijgen. 

Een hindernis die elk grafisch console-avontuur moet overwinnen, zijn de bedieningselementen. Kies je voor volledige karaktercontrole, of gebruik je de cursor? Boxville kiest voor een cursor, met een zachte wiebelanimatie om iets te benadrukken waarmee interactie mogelijk is. Er zijn hier geen werkwoorden: je hebt maar één ding dat je met de cursor kunt doen, namelijk 'gebruiken' (of meer dan één ding dat je kunt doen, als je de mogelijkheid meetelt om items uit je inventaris te halen). Het resultaat is een uiterst eenvoudige en frustratievrije kijk op point-and-click.

Op een Dante-achtige manier ga je steeds verder naar beneden door de ringen van Boxville, waarbij je de aanwijzingen over je hond volgt (en in paniek raakt dat er misschien iets met de bacterie is gebeurd). Hij is schattig, we zouden niet toestaan ​​dat hem iets overkomt. Er lopen ook twee nette, parallelle draden door het geheel. De aardbevingen blijven plaatsvinden en er moet iets aan de hand zijn. Daar kom je natuurlijk achter. Profiteren van de aardbevingen is ook een pestkop/vandaal, en jij volgt in zijn kielzog, terwijl hij iedereen steelt, schopt en slaat. Het kan vaak voelen alsof je een tornadojager bent en de nasleep observeert. 

Maar wat maakt Boxville zingen is de sfeer. Boxville voelt als een complete, tastbare wereld, en dat komt door de kunst en het karakterontwerp. Er zijn hier geen fysieke media, maar de kunst doet geweldig werk door golfkarton, roestige blikjes en loslatende etiketten na te bootsen. Het voelt gewoon zo echt en geloofwaardig, en de personages – die allemaal in vervormde, Sims-achtige gobbledigook praten – zijn er gewoon zo warm en authentiek in. 

Een point-and-click-avontuur is niets zonder de puzzels, en de logica is – over het geheel genomen – van de bovenste plank. De 'wat als'-vragen die in je opkomen worden regelmatig beloond, als je iets uitprobeert en ontdekt dat, ja, dat is wat Boxville wilde dat je deed. Er zit een eigenzinnige logica in, en dat is precies wat je zou willen van een grafisch avontuur in een wereld van blikjes en dozen. Dat is zelfs vanaf de opening duidelijk, terwijl je een ladder kantelt zodat een slapende oude man van de ladder naar beneden kan tuimelen naar locaties waar je hem wilt hebben. De balans tussen raar en te raar is perfect geregeld. 

Waar het struikelt, is duidelijkheid. We hebben drie of vier keer een gids gecontroleerd, wat meer is dan we zouden willen. Maar als we onze mislukkingen moesten categoriseren, kwam dat doordat de game zichzelf niet goed in de kijker zette. Artikelen in de inventaris hadden geen beschrijving of naam, wat tot één probleem leidde gedachte we hadden een soort manchet voor een pijp, maar het bleek eigenlijk gaffertape te zijn. Als we dit hadden geweten, hadden we het probleem veel eenvoudiger kunnen oplossen. Maar onze mislukkingen deelden allemaal dit gevoel; we wisten niet echt wat Boxville ons probeerde te vertellen. 

Niet dat we het tegen Boxville hielden. Point-and-click-avonturen hebben altijd oplossingen, en die oplossingen zijn eenvoudig in een walkthrough op te sommen. Dus strompelden we door de onlogische momenten en vonden een ander personage, een andere situatie, die twinkelde van vreugde. Op de beste momenten hebben we oplossingen voor een scène reverse-engineered: we wisten dat we een klaver nodig hadden, wat betekende dat we drie munten nodig hadden om aan een dealer in een steegje te geven, waarvan we wisten dat we die uit een ter ziele gegane wasmachine zouden krijgen. Nu, gewoon hoe om in die wasmachine te komen?

Boxville is misschien een wereld van doorweekte kartonnen dozen en roestige blikjes, maar we klommen er meteen in. Het is een boeiende plek om te vertoeven, en het was een genot om ons een weg te banen door de vele situaties. Het had wat duidelijker kunnen zijn over wat het wil – we hebben voor een groot deel ervan een walkthrough gehad – maar over het algemeen is dit een klein grafisch avontuur dat we niet zouden aarzelen om aan te bevelen.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.thexboxhub.com/boxville-review/