Terwijl de gedecentraliseerde financiële (DeFi) markt volwassen is geworden en steeds meer mainstream tractie heeft gekregen, is de term 'atomaire composeerbaarheid' blijven doorsijpelen in de volkstaal van veel crypto-enthousiastelingen. Soms door elkaar gebruikt met woorden als 'cross-shard composability', 'synchronous composability' en 'cross-shard atomicity', het is een ingewikkeld concept dat een gedetailleerde uitleg nodig heeft.

Om te beginnen kunnen we zien dat een van de meest opvallende aspecten van de DeFi-markt de aanwezige interoperabiliteit is tussen de verschillende dApps en digitale activa. Dit interactievermogen is wat we gewoonlijk 'componeerbaarheid' noemen. De mogelijkheid om één transactie samen te stellen en tegelijkertijd verschillende autonome slimme contracten te gebruiken, heeft ontwikkelaars in staat gesteld te innoveren en diensten te creëren die anders niet mogelijk zouden zijn binnen traditionele financiën (trad-fi).

Ontwikkelaars kunnen bijvoorbeeld producten maken die realtime wisselkoersen kunnen bieden voor verschillende geautomatiseerde marktmakers (AMM) of de kracht van crowdsourced liquiditeitspools benutten om te profiteren van arbitragemogelijkheden, allemaal dankzij de kracht van composability.

Om alle hierboven genoemde bewerkingen naadloos en storingsvrij te laten zijn, moeten ze gelijktijdig plaatsvinden via een enkele "atomaire stap". Anders gezegd, de hele transactielevenscyclus - voor alle betrokken slimme contracten - moet worden gevalideerd en opgelost in één enkel proces (anders zouden ze tegelijk moeten mislukken), zodat er geen ruimte is voor een beveiligingsfout/-mislukking .

Atomic composability is belangrijk

Atomiciteit is een essentiële basis voor de DeFi-sector, vooral als het gaat om het gladstrijken van de inefficiënties die de huidige traditionele systemen teisteren. Ondanks het duidelijke belang ervan, hebben de meeste blockchains geprobeerd hun schaalbaarheidsoutput te vergroten door composability te negeren. Dit is meestal gedaan door apps en transacties te scheiden met behulp van 'shards', dat wil zeggen tools die bewerkingen sneller maken, maar die geen directe, atomaire toegang tot elkaar hebben.

Naarmate er meer shards in een ecosysteem worden geïntroduceerd, is er een duidelijke vermindering van interoperabiliteit en een groter conflict tussen de schaalbaarheid en composeerbaarheid van een blockchain, waardoor echte decentralisatie moeilijk te bereiken is. Radix is een platform dat dit probleem frontaal heeft benaderd en aangepakt met behulp van zijn nieuwe consensusmechanisme genaamd 'Cerberus.' Het maakt gebruik van twee belangrijke unieke functionele modules die het onderscheiden van zijn collega's en toch onbeperkte schaalbaarheid bieden zonder afbreuk te doen aan de samenstelling.

Om te beginnen gebruikt Cerberus een type sharding waarbij in plaats van dApps en activa te splitsen tussen een statische set shards, het een praktisch oneindige set shards implementeert waarbij alle netwerkcomponenten dynamisch parallel aan elkaar worden verspreid. Bovendien elimineert Cerberus alle barrières tussen zijn scherven met behulp van een nieuw consensusontwerp waarbij elke scherf in staat is om onafhankelijk consensus te bereiken.

Radix bereikt dit door deze consensusprocessen samen te "vlechten" tot één, wat resulteert in een samenstelling die volledig gestroomlijnd en wrijvingsloos is en zonder de beperkingen die typisch voortkomen uit lage schaalbaarheid.

Composability is in meer dan één opzicht een game changer

Enkele van de meest krachtige aspecten van composabiliteit worden tot leven gebracht wanneer we enkele van de praktische gebruiksscenario's in overweging nemen. Flash-leningen, zijn bijvoorbeeld pas tot wasdom gekomen dankzij de komst van deze technologie. Tot nu toe, traditioneel, wanneer een persoon een lening verwerft, moet hij de geldschieter een onderpand verstrekken. Dankzij de kracht van atomaire composeerbaarheid kunnen DeFi-platforms hun gebruikers echter "flash-leningen" aanbieden waar ze tokens kunnen lenen, zolang ze de hoofdsom binnen dezelfde transactie kunnen teruggeven.

Dit roept dan de vraag op, wat heb je aan een lening die binnen dezelfde transactie moet worden terugbetaald? Het simpele antwoord is dat door componeren meerdere applicaties kunnen deelnemen aan dezelfde transactielevenscyclus, waardoor de lening kan worden gebruikt voor het faciliteren van andere bedrijfsprocessen met alle bijbehorende apps. Een voorbeeld hiervan is 'arbitrage', waarbij een belegger een bepaald token van een platform tegen een lagere prijs kan kopen om het op een ander ecosysteem te verkopen en het prijsverschil te verrekenen zonder eigen kapitaal te gebruiken.

De toekomst van Web3 en de rol van atomaire composeerbaarheid

Wanneer we het hebben over het idee van composability in de context van het snel evoluerende Web3-ecosysteem, is het concept direct gekoppeld aan een groot aantal blockchain-applicaties, waaronder gedecentraliseerde uitwisselingen (DEX's), gedecentraliseerde applicaties (dApps) en gedecentraliseerde autonome organisaties (DAO's), waardoor alle bovengenoemde entiteiten met elkaar kunnen samenwerken.

Composability stelt ontwikkelaars in staat om code van andere applicaties te gebruiken/integreren in hun producten, aangezien een overgrote meerderheid van slimme contracten die zijn ontworpen om applicatielogica te besturen open-source zijn en beschikbaar zijn voor het publiek. Ten slotte zorgt het voor een tastbare vermindering van de ontwikkelingscycli van verschillende dApps, omdat gebruikers eenvoudig codebibliotheken van bestaande dApps kunnen wijzigen en zo moeiteloos nieuwe kunnen maken.

Daarom ligt het voor de hand dat projecten zoals Radix het cryptolandschap zullen blijven definiëren, waardoor deze ruimte echt gedecentraliseerd wordt zonder de schaalbaarheid en netwerkbeveiliging in gevaar te brengen.