Als je een game als referentiepunt kiest, kun je iets veel ergers kiezen dan de game Super Mario Wereld. We weten niet zeker of er ooit een betere uitdrukking van pure platformactie is geweest dan die SNES-klassieker. Amabilly weet dat hij hem niet kan verslaan, maar blijft achterover en kopieert enkele van zijn zetten.

We zullen toegeven dat we een sukkel zijn voor dit soort games. Geef ons een kleurrijke wereld, draai de besturing zo ver mogelijk aan en lever dan korte, inventieve levels vol verzamelobjecten af ​​en we rollen op onze rug en laten onze buik zien. Amabilly doet dit allemaal, en heel plotseling was het twee uur later en hadden we alle niveaus voltooid.

Vriendelijk begint met een heel on-Super Mario-moment. Zie je, Amabilly ligt in coma. Haar vader en moeder hangen aan haar bed en wachten tot ze wakker wordt. In de hoop dat het zou helpen, hebben ze haar favoriete elektrische gitaar naar de afdeling gebracht. Het is niet helemaal 'loodgieter wordt wakker in een paddenstoelenkoninkrijk', tenzij Mario een subtekst had die we niet hebben opgepikt.

Hier begint het spel. Amabilly heeft overleefd in haar onbewuste droomwereld, maar nu – mama en papa bedankt – heeft ze de kracht van rock-’n-roll. Haar gitaar kan kleine blauwe bouten afvuren, en plotseling heeft ze het vermogen om om te gaan met de boosaardigheid die in haar geest leeft. Een platformgame is geboren. 

Muziek wordt heel subtiel gebruikt in Amabilly, maar op zijn eigen manier is het subliem. Elk niveau heeft een muzikale signatuur. Als het een twee, springerig nummer is, zijn er geen vijanden in het level. Je kunt het onbekende tegemoet gaan, wetende dat je alleen te maken zult krijgen met pieken, dreunen en schietconstructies. Als het meer aan de kant van heavy metal ligt, krijg je te maken met vijanden. Om maar even het referentiepunt te benadrukken: de meeste vijanden zijn 'rotsen', want, nou ja, rots. Het is zo'n klein detail, maar we werden er helemaal verliefd op. 

Amabilly is ook prachtig om naar te kijken. Het is aan de schattige kant, wat misschien wel het geval zou kunnen zijn Hemels fans borstelen, maar alles is helder, duidelijk en aantrekkelijk. Combineer dat met de ongelooflijk pakkende muziek (mijn vrouw fluit het in de keuken terwijl ik de recensie schrijf), en je hebt een compacte, bescheiden schoonheid. 

De besturing is precies wat je zou hopen. Er is geen latentie, geen onbetrouwbare botsing, niets. We hadden het gevoel dat we de volledige controle hadden terwijl we door de levels sprongen, en dat is iets dat we niet als vanzelfsprekend beschouwen. We speelden dit in een double-bill met een andere indie-platformgame, Wisselschot, en het drong echt tot je door hoe gemakkelijk het is om de bediening verkeerd te krijgen, en hoe indrukwekkend foutloos dit is. Amabilly kan springen en schieten met langzame ontploffingen, met upgrades waardoor ze sneller kan schieten, dubbel kan springen en rondzwemmen in een onderzeeër. Er is niet één kwestie die tussen hen gedeeld moet worden. 

De game is opgesplitst in vier werelden, en elke wereld heeft een twintigtal niveaus, georganiseerd in met een keycard vergrendelde poorten en deuren waar je doorheen kunt springen (we werden eraan herinnerd hoe The Addams Family, een andere klassieke SNES-platformgame, was gestructureerd). Die niveaus zijn razendsnel: je bladert er binnen een paar minuten doorheen, en dat is als je alle edelstenen en muzieknoten in het level probeert te verzamelen. 

Die snelheid is vooral positief. De niveaus hebben de neiging elk een enkel nieuw idee te hebben, vaak de introductie van een nieuwe vijand of obstakel. Soms zijn de niveau-ingrediënten zo georganiseerd dat je er anders over gaat nadenken, zoals onderwatersequenties die meer op doolhoven lijken. Wat dit betekent is dat je een korte, scherpe uitvoering van dat idee krijgt, alsof het een testruimte is Mario-niveau ontwerpers. Wij hebben ons zeker geen moment verveeld. 

Het contrapunt is dat moeilijkheid nooit een probleem is. De niveaus zijn zo kort en je ontgrendelt al snel extra harten, wat betekent dat het erg moeilijk is om daadwerkelijk te falen. Voor een jongere speler is dat een zegen, maar voor een volwassene die zijn reflexen echt wil testen, kan het een beetje, nou ja, veilig zijn. Het hangt af van je persoonlijke smaak: kun je genieten van een platformgame die in de tweede versnelling zit en zelden naar de derde versnelling gaat? We weten dat we het kunnen, maar we kennen veel spelers die dat niet kunnen. 

Amabilly is ook een beetje onzin in het creëren van bazen. Er zijn er maar vier, en ze vormen een klein deel van de werkelijke niveaus in Amabilly, maar we geloven oprecht dat het spel zonder hen beter zou zijn. Het zijn bijna uniform grote stuiterballen, genesteld in dezelfde vierkante arena's, en ze delen allemaal hetzelfde probleem. Omdat het grote, stuiterende ballen zijn, kunnen ze niet echt de hoeken linksonder en rechtsonder bereiken, en dat is precies waar je uiteindelijk gaat zitten. We voelden ons als kleine kaasballetjes, die de bazen op de meest campy mogelijke manier uitbuitten. 

Maar ‘niet moeilijk’ en ‘uitbuitbaar’ is niet frustrerend, en dat is waar Amabilly uitblinkt. Omdat dit zo ongeveer de soepelste, gemakkelijkst te spelen kleine platformgame is die met geld te koop is. Het biedt misschien niets dat op een uitdaging lijkt, maar het heeft een gestage stroom ideeën, de vastberadenheid om je tijd niet te verspillen en enkele van de meest bevredigende bedieningselementen die voor £ 3.99 te koop zijn.

Heb je zin om terug te keren naar je oude Super Mario World-cartridge? Geef Amabilly een kans en misschien bevredigt het die drang.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.thexboxhub.com/amabilly-review/