Tijdens haar lezing blikte ze terug op haar reis (of hoe ze "van een vliegtuigcrash naar kunstvluchten ging"), stilstaand bij emblematische momenten zoals het behalen van haar vliegbrevet in een speciaal uitgerust vliegtuig, hoe ze werkte om veranderingen in de vliegvoorschriften in gang te zetten en de mening van de autoriteiten, en de dag dat ze een kunstvliegwedstrijd won en weerbare piloten versloeg.

Dorine vertelde ook over hoe ze haar toekomst vorm gaf, die na haar ongeluk helemaal uitgestippeld leek: “Vergoedingen, bank, tv, ik was 16. Maar ik koos ervoor om het anders te doen. Mijn handicap dwong me om te observeren, na te denken, te reageren. Vliegen leek onmogelijk zonder het gebruik van mijn voeten. Maar als het onmogelijke gebeurt, heb je een keuze. En mijn keuze was: "Ga ik of niet? Bank/TV of vrijheid?” Want achter elke stap schuilt vrijheid.”

 “We zijn op weg naar Paris Air Show”

Ze legde ook uitgebreid uit dat kunstvliegen een individueel project was, maar waarvoor ze een heel team moest mobiliseren: “We hebben ingenieurs, monteurs, instructeurs en piloten nodig. Ik mikte hoog en kon ver komen door ambitieuze doelen te stellen. Ik heb mijn team inderdaad beloofd dat ik ze naar de Paris Air Show zou brengen... en door de hoogte van dit project kon ik het hele team aan boord krijgen!”

Dorine Bourneton onthulde in detail het achtergrondverhaal van een optreden op Paris Air Show, van het bedenken van de choreografie op de grond tot de teambriefing en debriefing voor en na de voorstelling, samen met de gevoelens die eenmaal op weg waren naar de landingsbaan of in de lucht boven het publiek van 's werelds grootste vliegshow.

Terwijl ze deze stappen doorliep, onderstreepte Dorine enkele krachtige boodschappen, golven van inspiratie voor de medewerkers in de zaal (en op afstand via Teams), waaronder veel Thales-medewerkers die piloten zijn in vliegclubs en aerobatics: "Word wie je bent; wat je weet, moet je doen met uitzonderlijke virtuositeit... Je kunt niets alleen, maar altijd als een team, vertrouwend op intelligentie en knowhow. Vergeet nooit je team te bedanken, te vieren en te feliciteren!”

Ten slotte ging het laatste bericht van de piloot die door haar vader de bijnaam "Mermozette" kreeg, naar de gevierde piloot Jean Mermoz, over enthousiasme en de wil om vooruit te gaan, eraan herinnerend dat "Bij het ongeluk dat ik kreeg, had ik meer te verliezen door mijn vreugde te verliezen dan mijn benen."