Wat is er nodig om fabrikanten ertoe te brengen een decennialange trend naar complexe mondiale toeleveringsketens fundamenteel te heroverwegen? 

Hoe zit het met $ 28 biljoen plus aan verliezen?

Dat zijn alleen al de geschatte kosten in 2020 van pandemie-gerelateerde verstoringen van toeleveringsketens wereldwijd, volgens recent onderzoek van TealBook en Wakefield Research. En hoewel Covid veruit de duurste en meest ontwrichtende gebeurtenis is die moderne toeleveringsketens ooit heeft getroffen, is het slechts het nieuwste voorbeeld van hoe natuurrampen en door de mens veroorzaakte rampen de toeleveringsketens de afgelopen tien jaar op de knieën hebben gebracht. De Brexit, de aardbeving en tsunami in Japan van 2011, en de explosies in Tianjin in 2015, om er maar een paar te noemen, kosten bedrijven gezamenlijk bijna 300 miljard dollar.

Dat wordt meegenomen in het groeiende debat over de toekomst van toeleveringsketens, waarbij sommigen een verschuiving naar ‘nearshoring’ bevorderen, waarbij productieactiviteiten ‘dichter bij huis’ worden verplaatst. Ik zie een ander model ontstaan. Fabrikanten kunnen het risico het beste beperken en de financiële verliezen van toekomstige verstoringen minimaliseren door over te stappen op een hub-and-spoke-model dat bestaat uit een hoofdkantoor dat meerdere, regionale productiefaciliteiten ondersteunt die dichter bij kopers en werknemers zijn gelegen (terwijl ze sterk afhankelijk zijn van automatisering en data).

Het duurde tientallen jaren voordat de toeleveringsketens mondialiseerden. Maar de zoektocht van fabrikanten en anderen in het ecosysteem om de productiekosten te verlagen had een onbedoeld gevolg: de ijver om centen af ​​te scheren van de kosten van een widget legde de kiem voor de huidige berg van onherstelbare verliezen door honderden, zo niet duizenden knelpunten in de toeleveringsketen te creëren. ”, of afzonderlijke storingspunten die, wanneer ze door een verstoring worden getroffen, hele activiteiten kunnen platleggen.

Dat is de reden waarom fabrikanten terecht hun aandacht richten op een van de belangrijkste maatstaven voor toekomstige supply chain-operaties: time to recovery (TTR). TTR is de tijd die nodig is om een ​​verstoring van een knelpunt in de toeleveringsketen, zoals een distributiefaciliteit, een haven of een transportknooppunt, te overwinnen. Met andere woorden, de analyse verandert snel van “hoe goedkoop kunnen we een widget maken?” tot “hoe snel kunnen we weer op volle productie draaien?” 

Het is een positieve verschuiving in de filosofie en het holistische denken die veel implicaties heeft voor de manier waarop toeleveringsketens in de toekomst worden opgebouwd en geëxploiteerd. Ik voorspel dat regionale hubs een integraal onderdeel zullen zijn van deze nieuwe modellen. 

Regionaal Voordelen

De toenemende frequentie en ernst van verstoringen, en de daarmee gepaard gaande kosten, zijn niet de enige macrotrends die de heruitvinding van toeleveringsketens aandrijven. Fabrikanten en hun handelspartners worden geconfronteerd met een litanie aan andere uitdagingen, waaronder strengere regelgeving, de noodzaak om duurzaam te opereren en handel te drijven binnen het ecosysteem, en ernstige tekorten aan arbeidskrachten die de komende jaren zouden kunnen verergeren, om er maar een paar te noemen.

Aan de positieve kant implementeren slimme fabrikanten snel geavanceerde technologieën zoals AI, machinaal leren en realtime zichtbaarheidsoplossingen om hun transitie naar hypergeautomatiseerde, datagestuurde bedrijven met sterk georkestreerde toeleveringsketens te versnellen. Digitale transformatie is van fundamenteel belang voor het transformeren van productieketens en voor het verkleinen van de TTR wanneer toekomstige verstoringen toeslaan.

Het combineren van een hub-and-spoke-model met meerdere regionale productiefaciliteiten biedt veel extra voordelen. Ten eerste, en misschien wel het meest voor de hand liggend, geven meerdere productiefaciliteiten organisaties een veel grotere flexibiliteit om te kunnen schakelen als er iets misgaat. Er zijn minder knelpunten die de activiteiten weken, maanden of langer kunnen stilleggen. 'Redundante activiteiten' zijn geen nieuw concept – veel bedrijven in verpakte consumentengoederen hebben al enige tijd meerdere productiefaciliteiten voor het geval er een of meer worden gesloten – maar meer holistisch en regionaal denken levert zelfs nog grotere potentiële voordelen op.

Het opzetten van activiteiten dichter bij de concentraties van regionale klanten – en ook van partners – kan zich vertalen in een snellere en efficiëntere productie en verzending, waardoor de kans op ongelukken tijdens het traject van veel langere toeleveringsketens wordt verkleind. Een grotere kennis van regionale markten en consumenten zou lessen moeten opleveren die kunnen worden toegepast op toekomstige productinnovaties of verbeteringen van de klantenservice. En denk eens aan de voordelen als het gaat om het opbouwen van uw personeelsbestand. Een echte aanwezigheid in meerdere regio’s over de hele wereld betekent toegang tot een veel grotere pool van potentieel talent. Het moet zich ook vertalen in een groter vermogen om dat talent te motiveren, op te leiden en te behouden dankzij de kennis en ervaring die is opgedaan door het in zich opnemen van lokale gewoonten, culturen en praktijken. Inspanningen op het gebied van gemeenschapsrelaties kunnen zich op tastbaardere en betekenisvollere manieren manifesteren, evenals inspanningen om duurzaamheidsdoelen te bereiken door middel van betrokkenheid van de gemeenschap in de eerste lijn in plaats van door bedrijfsrichtlijnen van bovenaf.

Een belangrijke vroege stap bij het identificeren van locaties voor regionale activiteiten is het leren kennen van de operationele details van de markten die vandaag de dag de meeste inkomsten voor het bedrijf genereren. Dat is het begin van een grondig evaluatie- en planningsproces waarbij met veel factoren rekening zal moeten worden gehouden, van de aanwezigheid van lokale partners die uw inzet voor duurzame praktijken delen, tot de beschikbaarheid van grondstoffen, tot de geopolitieke stabiliteit van een bepaalde regio. Wat dat laatste betreft zijn de pandemie en de oorlog in Oekraïne slechts twee extreme voorbeelden van het vermogen van autocratieën en conflicten om hele regio’s en marktsectoren van de ene op de andere dag te sluiten.

De transitie naar regionale toeleveringsketens zal niet ogenblikkelijk gebeuren en zal investeringen, scenarioplanning en nieuwe processen vergen. Maar de verschuiving hoeft niet gezien te worden als financieel onrealistisch of als een decennialange reis. Fabrikanten die al verder zijn in de adoptie van digitale technologieën zullen de transitie sneller kunnen maken – en velen zijn zelfs goed op weg. En de vereiste investeringen vooraf zullen in de loop van de tijd worden beperkt naarmate verstoringen minder kostbaar worden. Uiteindelijk zou nearshoring ook een grotere rol kunnen spelen – hoewel dit vanuit mijn perspectief later zal gebeuren voor de Amerikaanse productie, wanneer de infrastructuur voor duurzamere binnenlandse toeleveringsketens is uitgebouwd – zoals oplaadpunten voor elektrische voertuigen voor meer EV-afhankelijke verladers.

De toekomst van productieketens is regionaal. Op de korte termijn zullen ze van cruciaal belang zijn voor het beperken van de kosten van toekomstige verstoringen door een lagere TTR. Op de langere termijn zullen ze ook steeds meer een concurrentievoordeel opleveren, omdat fabrikanten profiteren van de vele voordelen die ermee gepaard gaan als ze beter ingebed zijn in de markten die de drijvende kracht achter het bedrijf zijn. 

Todd Simms is vice-president van Industry Strategy for Manufacturing bij Vier vliegers.