Een wanhopige roep om hulp. Een angstaanjagende overlevingsbeproeving. Een bizarre verdwijning en het vreemdste mysterie uit de Koude Oorlog waar je nog nooit van hebt gehoord.

Het begon als een schijnbaar routinematige Strategic Air Command-transportvlucht over de Atlantische Oceaan. Toen werd het een alarmerende noodsituatie aan boord. En dan volgt een schrijnende overlevingsbeproeving. Maar het eindigde met de verdwijning van Amerika's grootste vrachtvliegtuig en alle overlevenden aan boord, inclusief een man die de nucleaire geheimen van Amerika bezat. Allemaal zonder uitleg. Wat er gebeurde bij het bizarre verlies van USAF C-124A Globemaster II vliegtuignummer 49-0244 op 23 maart 1951?

We zullen het waarschijnlijk nooit weten. En dat kan met opzet zijn.

Dit is niet de samenvatting van a Koude Oorlog paperback spionagethriller. Het is geen fictief plot bedacht door Tom Clancy, Ian Fleming of Alistair MacLean. Dit is echt gebeurd. En hoewel de geschiedenis van de Koude Oorlog bol staat van feitelijke verhalen over ‘gebroken pijl'verloren kernwapens, uitwisselingen van gevangenen tussen spionnen en piloten en spionage in het echte leven, er blijft iets aan de mysterieuze verdwijning van vliegtuig 49-0244 jeuken in ons nationale geweten.

“Er waren 53 overlevenden, ze werden gezien in vlotten. De volgende dag verdwenen ze. Ik ben tegengehouden. Ik weet dat er iets verborgen is”, zei de gepensioneerde US Air Force Master Sgt. Keith Amsden, de broer van Robert Amsden, een boordwerktuigkundige van het strategische zware transportvliegtuig USAF C-124A Globemaster II dat op 23 maart 1951 in de Atlantische Oceaan neerstortte.

Het vliegtuig werd door zoek- en reddingsploegen drijvend op het oppervlak gezien met overlevenden in vlotten. Tot de overlevenden behoorden onder meer brigadegeneraal Paul Thomas Cullen, die fotografische operaties had geleid tijdens Amerikaanse kernbomtests op Bikini Atoll.

Rapporten van de crash vermelden andere belangrijke leden van het Strategic Air Command aan boord van 49-0244, waaronder kolonel Kenneth N. Gray, luitenant-kolonel James I. Hopkins Jr., luitenant-kolonel Edwin A. McKoy en majoor Gordon H. Stoddard, alle leden van de 7e Luchtdivisie van het Strategic Air Command. De SAC 7th Air Division controleerde de B-47 Stratojet nucleair bewapende strategische bommenwerpers op het Europese toneel.

De zoekvliegtuigen werden gedwongen terug te keren naar de basis vanwege een tekort aan brandstof en zouden uren later terugkeren. Ze hebben niets gevonden. Reddingsvlotten, overlevenden en bijna al het puin van het grootste operationele vrachtvliegtuig uit die tijd verdwenen allemaal spoorloos. Hoe?

“Ze hebben iets gevonden”, vertelde Robert Amsden aan onderzoeksjournalist John Andrew Prime van het Gannett News Agency in een artikel van 6 juli 2015 gepubliceerd op De dagelijkse adverteerder. Amsden zei verder:

“Ik denk dat het een gebroken pijl was. Niemand wil dit ding aanraken. Ze zijn er doodsbang voor en ik weet niet waarom. Ik ben er nu stellig van overtuigd dat ze een kernwapen bij zich hadden.”

Het is handig om de theorie van Keith Amsden over de mysterieuze lading kernwapens aan boord van de C-124A te verwerpen toen deze neerstortte. Hij heeft geen bewijs. Er is geen vervolg geweest om zijn theorie te ondersteunen. Een vrijgave van documenten uit de Freedom of Information Act werpt geen enkel licht op de officiële verklaringen op pagina's die te vaag zijn om te lezen. Maar het verwerpen van de overtuiging van Amsden dat er iets anders aan de hand was toen 49-0244 in de Atlantische Oceaan neerstortte, roept meer vragen op dan het beantwoordt. Het is gemakkelijker om dat te geloven iets Er gebeurde vreemder dan het is om het officiële verhaal van een spontane vrachtbrand aan boord, een korte noodoproep, een noodoproep in de open oceaan op het water te geloven, en dan... niets.

Aangezien dit de feiten van de zaak zijn, lijkt het samenzwering te suggereren dat de vlucht feitelijk kernwapens aan boord had, gekaapt of gesaboteerd was, in de open oceaan gedumpt was, om vervolgens de vracht en waardevolle passagiers te laten ontvoeren door een van de Sovjet-Unie. onderzeeërs of oppervlakteschepen waarvan is vastgesteld dat ze zich op het moment van het incident in de buurt bevonden. Deze complottheorieën lijken vergezocht.

Maar dan is er nog De Nota.

In 2006 verscheen een boek met de titel:Klaar voor een ramp: de meest gruwelijke vliegtuigongelukken van Ierland” werd postuum vrijgelaten na de dood van auteur en luchtvaartexpert Michael O'Toole. In zijn boek vertelt O'Toole over een incident waarbij een boer genaamd “John Faherty” in County Galway aan de westkust van Ierland een verzegeld metalen blik aantrof dat aangespoeld was op het strand. In dit blikje zat een briefje. De notitie luidde:

“Globemaster verandert zonder reden van koers. Wij gaan naar het noorden. Wees voorzichtig. Wij staan ​​onder toezicht. Er worden wrakstukken gevonden, maar die zijn niet van de G-master. Op deze lijn speelt zich een verschrikkelijk drama af.”

Volgens het artikel van 8 juli 2015 in Shreveport Times door John Andrew Prime van Gannett: “Het briefje werd overgedragen aan de autoriteiten en is sindsdien verdwenen. Er werd naar verwezen in het ongevalsrapport, maar het werd niet gekopieerd.”

Een spionageroman uit 1961 van Ian Fleming, Thunderball, vertelde het fictieve verhaal van een RAF Vulcan-bommenwerper met twee atoombommen aan boord. In zijn roman en succesvolle Hollywood-kaskraker uit 1965 met Sean Connery als Agent 007, James Bond, stelt auteur Ian Fleming zich een wereldwijd crimineel netwerk voor, SPECTRE, dat een bedriegerpiloot vervangt op een nucleair bewapend toestel. Vulcaan en stort het in zee. De bommen worden onder water teruggevonden en vastgehouden voor losgeld in een mondiaal nucleair terreurcomplot.

Het is mogelijk, waarschijnlijk zelfs, dat Fleming tien jaar vóór de crash van 49-0244 werd geïnspireerd om het fictieve plot van Thunderball. De C-124 Globemaster II, waarschijnlijk zelfs deze specifieke Globemaster II, was in maart 1951 het belangrijkste zware luchttransport voor levende kernwapens.

Auteur en aristocratisch bon vivant Ian Fleming was in feite nauw verbonden met de echte inlichtingenorganisatie. In mei 1939 werd Fleming gerekruteerd om de persoonlijke assistent te worden van admiraal John Godfrey, de toenmalige directeur van de Naval Intelligence voor de Britten. Fleming kreeg de codenaam "17F". Vanwege zijn bekwaamheid en charisma werd Ian Fleming snel gepromoveerd tot luitenant-commandant, ook al zou Fleming "geen echte marine-ervaring" hebben. Vrijwel onmiddellijk werd Fleming contactpersoon bij de zeer geheimzinnige geheime inlichtingendienst, oftewel MI6. Hij bewoog zich gemakkelijk tussen de binnenste kring van de contraspionage en kreeg onschuldig het label ‘Combined Operations’, een operationele spionage-eenheid die diep in de dekking zat. En ten slotte had Fleming toegang tot enorme hoeveelheden zeer geheime dossiers en casestudies die nog nooit het daglicht hebben gezien.

Het is weliswaar vergezocht om te proberen enig verband te leggen tussen de schandalige verhaallijnen van Ian Flemings fantasy-James Bond-thrillers en de realiteit. Of is het?

In 1977 bracht United Artists de tiende James Bond-film uit, getiteld: The Spy Who Loved Me. De plot van de film bevatte het volkomen onwaarschijnlijke concept van een nep-zeegaand supertankerschip dat kernonderzeeërs uit de zee rukte, ze in de romp opsloeg en ze gijzelde.

Maar in 1974 had een echt schip genaamd de GSF Explorer (voorheen de Hughes Glomar Explorer) een gigantische onderzeese klauw gebruikt om de geheime Sovjet-nucleair bewapende onderzeeër K-129 te grijpen die op mysterieuze wijze in de Stille Oceaan, 1,560 kilometer ten noordwesten van Hawaï, was gezonken. De CIA had een schandalig plan ontwikkeld om de onderzeeër voor inlichtingendoeleinden op te halen. Het coververhaal van de GSF Explorer was een “mijnbouw- en zeebodemverkenningsschip”.

Plotseling is er weer een belachelijke verhaallijn van een mannenfantasie James Bond-thriller, die toch niet zo belachelijk is.

Wat gebeurde er uiteindelijk met het onderzoek naar het verlies van USAF C-124A Globemaster II vliegtuignummer 49-0244 op 23 maart 1951? Het korte antwoord is: niets.

De hele affaire blijft een mysterie dat grotendeels onbekend is en slechts af en toe opnieuw wordt bezocht door luchtvaartenthousiastelingen en onderzoeksjournalisten die elk jaar op 23 maart op zoek gaan naar een nieuwe invalshoek op een oud verhaal.

Over Tom Demerly

Tom Demerly is een schrijver, journalist, fotograaf en redacteur die artikelen heeft geschreven die over de hele wereld zijn gepubliceerd op TheAviationist.com, TACAIRNET.com, Outside magazine, Business Insider, We Are The Mighty, The Dearborn Press & Guide, National Interest , De Russische overheidsmedia, Sputnik, en vele andere publicaties. Studeerde demerly journalistiek aan het Henry Ford College in Dearborn, Michigan. Tom Demerly diende in een inlichtingendienst als lid van het Amerikaanse leger en de Nationale Garde van Michigan. Zijn militaire ervaring omvat onder meer het zijn van Honor Graduate van de US Army Infantry School bij Ft. Benning, Georgia (cyclus C-6-1) en als verkenner in een verkenningseenheid, Company “F”, 425th INF (RANGER / AIRBORNE), Long Range Surveillance Unit (LRSU). Demerly is een ervaren parachutist, heeft geavanceerde SCUBA-certificeringen, heeft de hoogste bergen op drie continenten beklommen en alle zeven continenten bezocht en heeft met verschillende soorten lichte vliegtuigen gevlogen.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://theaviationist.com/2024/03/23/sac-transport-with-nuclear-secrets-crashes-in-atlantic/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=sac-transport-with-nuclear-secrets-crashes-in-atlantic