Deze beoordeling van Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot komt uit de première van de film op het Filmfestival van Cannes. Verwacht meer over de film naarmate we dichter bij de bioscoopopening van de film in juni komen.

Zoals Luke Skywalker of Citizen Kane's Charles Foster Kane, Indiana Jones is een van die personages die zich bijna synoniem voelt met film zelf. De reeks films van Steven Spielberg waarin een professor archeologie wordt gevolgd die in de maan zit als een roekeloze held, is zo typisch filmisch dat het kijken naar Indiana Jones die wegspringt van een gigantisch rollend rotsblok in Raiders of the Lost Ark is een overgangsritueel uit de kindertijd.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van de beruchte Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, het vervolg uit 2008 dat de franchise vernietigde. (En de koelkast.) Het is dus geen verrassing dat de nieuwe Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot is een poging tot koerscorrectie. Regisseur James Mangold heeft de teugels van de franchise overgenomen van Spielberg voor een back-to-basics-avontuur dat continenten doorkruist in een race tegen de nazi's.

In 1969 is Indiana Jones (Harrison Ford) zijn tijd van schatzoeken allang voorbij. Net als de mediapersoonlijkheid van Ford is Indy nors en gehard, de chagrijnige oude buurman waar je uit de buurt blijft. Het wordt al snel duidelijk dat hij verbitterd is, misschien zelfs depressief, over de scheidingspapieren die op zijn toonbank liggen, gestuurd door een lang geleden liefdesbelang Marion (Karen Allen). Op de dag dat hij met pensioen gaat, wordt hij benaderd door Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge), zijn peetdochter en het kind van zijn vriend Basil (Toby Jones) uit de goede oude tijd van de Tweede Wereldoorlog. Ze is op zoek naar de Antikythera, het lang verloren gewaande artefact van Archimedes dat haar vader een beetje tot waanvoorstellingen bracht, en waarvan wordt beweerd dat het de gebruiker naar 'scheuren in de tijd' zou leiden. Met andere woorden, het vermogen om door de tijd te reizen.

Foto: Jonathan Olley/Lucasfilm

Ook op jacht naar de Antikythera is een groep overgebleven nazi's - geleid door wetenschapper Jürgen Voller, gespeeld door een emo-haircut-sportieve Mads Mikkelsen - die het apparaat nodig hebben voor snode nazi-doeleinden die te maken hebben met het herschrijven van de oorlog. Indy moet zijn beroemde hoed afstoffen, misschien wel voor de laatste keer.

Wijzerplaat van het lot zit boordevol opwindende actiescènes, van een vuistgevecht bovenop een rijdende trein tot een hectische race te paard door de metrotunnels van New York. Een tuk-tuk-achtervolging door de kronkelende steegjes van Tanger is even boeiend, vooral als Helena en Indiana van voertuig naar voertuig springen en worstelen. Maar naarmate de sequenties explosiever worden en de schaal groter wordt, nemen onwerkelijke visuele effecten het over. Het climax-luchtgevecht is digitale sludge en biedt niets dat visueel aantrekkelijk is.

Mangold is een prima regisseur die in staat is om stevige publiekstrekkers aan het stuur te houden (Ford tegen Ferrari, Walk the Line) en zelfs nieuw leven inblazen de stervende X-Men-franchise Met Logan. Maar Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot ziet er anoniem uit. De visuele stijl is saai op een manier die de film van elke persoonlijkheid leegtrekt. Wanneer Indiana Jones zich bij fakkellicht een weg baant door grotten met boobytraps Raiders of the Lost Ark, roept het contrast tussen de buitenwereld en deze griezelige tombe een bijzondere verwondering op. Maar vrijwel elke scène is hier in het donker schaars verlicht en moeilijk te zien. En zoals menig moderne blockbuster, Wijzerplaat van het lot leunt op snelle bezuinigingen die het tempo van Indiana's vechtpartijen met de nazi's verhogen, maar de choreografie is nauwelijks waarneembaar.

Afbeelding: Lucasfilm

Te oordelen naar de manier waarop Harrison Ford welde op bij de première in Cannes wanneer hij het over Indiana Jones heeft, is dit een van de personages die hij het meest koestert, en hij geeft alles wat hij heeft tijdens het veronderstelde laatste optreden van het personage. Indiana Jones navigeert door de razendsnelle decorstukken met de begrijpelijk trage onhandigheid van een oudere man, terwijl ze nog steeds een gemene klap uitdeelt. (Op een gegeven moment klaagt hij over zijn 'afbrokkelende wervels'.) Maar Ford levert ook pathos in de rustigere scènes van de film, waar zijn stoïcijnse houding afneemt tijdens tedere momenten van reflectie.

Like Spider-Man: Geen weg naar huis het herenigen van Spider-Men uit het verleden voor nostalgische invloed, dit is weer een legacy-vervolg dat het verhaal opoffert ten gunste van frequente cameo's, waardoor de goodwill van de franchise voor alles wordt uitgewrongen. Mangold (die samen met Jez Butterworth, John-Henry Butterworth en David Koepp het scenario schreef) sprenkelt onhandig met knikkende verwijzingen naar Indy's avonturen uit het verleden: een ontmoeting met diepzeepalingen leidt tot een knipooggrapje over hoe ze zien eruit als slangen, en de nutteloosheid van zijn zweep tegen geweervuur ​​herinnert eraan dat vechten oppompen van Raiders of the Lost Ark.

En net als het erop lijkt dat Mangold aan het einde van het verhaal een gedurfde stap zou zetten, draait de film weg voor een sacharine afscheid dat opnieuw gericht is op fanservice en erkenning, waarbij het hele bureau van Indiana Jones wordt weggenomen omwille van nog een laatste camee. Die beslissing weerspiegelt wat legacy-sequels grotendeels vertegenwoordigen: het besluit een verhaal niet op een manier die de personages recht doet, maar op een manier die het breedste publiek tevreden stelt dat op zoek is naar herinneringen aan iets waar ze in het verleden van hielden.

Voor een film die probeert de koers te corrigeren op het sombere einde daarvan Kristallen schedel achtergelaten als de vorige serie-capper, Wijzerplaat van het lot is verrassend flauw. Het is een teleurstellende facsimile van de veel betere Indiana Jones films die eraan voorafgingen. Het zit allemaal vakkundig in elkaar, met genoeg vermakelijke sequenties om een ​​publiek te boeien voor zijn lange speelduur van twee en een half uur. Maar het speelt het spel zo veilig dat er maar weinig memorabele momenten zijn. Uiteindelijk is de film slechts een pijnlijke herinnering aan hoe goed we het vroeger hadden.

Indiana Jones en de wijzerplaat van het lot debuteert in de Amerikaanse bioscooprelease op 30 juni.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoAiStream. Web3 gegevensintelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• De toekomst slaan met Adryenn Ashley. Toegang hier.
• Koop en verkoop aandelen in PRE-IPO-bedrijven met PREIPO®. Toegang hier.
• Bron: https://www.polygon.com/reviews/23728708/indiana-jones-dial-of-destiny-review-harrison-ford