Alan Wake 2 verraste ons in veel opzichten: hoeveel het verschilde van zijn voorganger, hoeveel Saga Anderson toevoegde aan het verhaal van Alan Wake, de manier waarop Alan Wake 2 alle games van Remedy echt met elkaar bleef verbinden. Maar de grootste verrassing van allemaal begint met twee woorden die bijna het hele scherm beslaan:

WIJ ZINGEN.

WAARSCHUWING: Dit is je kans om hier weg te komen voordat ik een van de gekste, raarste en beste gamemomenten in Alan Wake 2 bederf.

Alan Wake zit vast in een lus. The Dark Place wil hem gevangen en verward houden, zodat het zijn creativiteit kan gebruiken om zich in de echte wereld te manifesteren. Keer op keer bevindt Wake zich, zonder logica of uitleg, in de groene kamer van een late night talkshow genaamd In Between with Mr. Door. Meneer Door weet waarom Alan daar is om te praten over zijn nieuwe boek Return, dat Alan niet heeft geschreven. Maar in één lus laat meneer Door Alan weten dat ze over zijn reis tot nu toe moeten praten, en dat het het beste is als ze dat door middel van liedjes doen.

Wat volgt is het meeste plezier dat ik in lange tijd heb gehad bij het spelen van een verhalende videogame. Metanarratieven – in wezen een verhaal over een verhaal – zijn niets nieuws voor Alan Wake. Het is een beetje zijn hele ding. Maar hier wordt het letterlijk en performatief op een manier zoals nooit tevoren. Enorme LED-schermen met live-action beelden komen van bovenaf naar beneden. Voor je wenkt een scherm met Mr. Door (David Harewood), de fictieve presentator van een talkshow die schijnbaar alleen in de Dark Place bestaat, je naar voren. De reflecterende, zwarte vloer voor je wordt alleen onderbroken door gaffertape om je te begeleiden als je een deur nadert die in het midden van de kamer staat en je wilde reis door Alans leven in muzikale vorm begint.

Het nummer zelf is erg pakkend en net zo letterlijk. Het wordt uitgevoerd door The Old Gods of Asgard, de naam die in het universum wordt gebruikt door de Finse rockband Poets of the Fall, die sinds 2003 in bijna elke Remedy-game is opgedoken. Mr. Door geeft muzikale intro's voor de verschillende delen van het nummer, terwijl de Alan Wake op het scherm zijn eigen standpunt in het verhaal zingt (tot grote verwarring van de Alan Wake die we feitelijk besturen), compleet met zang van Alan Wake's stem (Matthew Porretta) en gezicht (Ilkka Villi). Dit is typische muziek in muziekstijl, met zeer letterlijke teksten; personages die hun gevoelens en gedachten hardop zeggen op een manier die een echt persoon nooit zou doen. The Old Gods of Asgard geven het nummer een ballad metal-stijl uit de jaren 1970 en 80, evenals hun eigen vocale nummer.

Alles wat hier gebeurt, is niet alleen logisch voor ons als mensen die het verhaal van Wake spelen, maar ook voor Word zelf wakker, en dat maakt het overtuigender en meeslepender, zelfs als de game de aankleding van een videogame wegneemt. In zijn leven vóór de Dark Presence was Wake eraan gewend (en haatte het) om geïnterviewd te worden tijdens late night-shows, en meneer Door geeft de structuur van een interview met zijn tussenwerpsels. De bandleden van The Old Gods en hun muziek speelden een grote rol in het begin van Wake’s reis. Het is persoonlijk voor zowel het personage als de speler.

De schermen die boven je uittorenen zijn tegelijkertijd ronduit letterlijk en metatekstueel, zoals alleen Remedy dat doet. Alan, meneer Door en de Old Gods worden vergezeld door een vierde gezicht: Sam Lake. De verschijning van Sam Lake in deze reeks betekent veel dingen. Lake is de creatief directeur bij Remedy en heeft al zijn games begeleid, van het begin tot de publicatie, waarbij hij optrad als regisseur, co-regisseur, schrijver, co-schrijver en soms zelfs als personage. In Alan Wake 2 speelt Lake de visuele rol van Alex Casey (terwijl James McCaffrey zijn stem leent – ​​zoals hoe Wake's gelijkenis en stem door twee verschillende acteurs worden vertolkt), een FBI-agent die toevallig dezelfde naam heeft als de hardgekookte New Detective uit York in de boeken van Alan Wake, en die zich maar al te goed bewust is van het verband. Lake verzorgde ook zijn gezicht voor de originele Max Payne, en de overdreven grimas is tot op de dag van vandaag een meme bij gamers.

De ‘echte’ Alex Casey, de partner van Saga, speelt geen bijzonder grote rol in Alan Wake 2, vergeleken met Alan zelf en Saga. Het heeft geen zin voor voor slechts Alex Casey zal in deze reeks verschijnen. Maar gezien de metatekstuele aard van het Alan Wake-verhaal is het logisch dat zowel Sam Lake – de maker van Alan Wake – als Alex Casey – de creatie van Alan Wake – verschijnen. Terwijl Lake met een gekke grijns op zijn gezicht danst, voelt het alsof hij Alan van beide kanten van Alans realiteit uitdaagt, net zoals de Dark Presence zowel controleert als wordt gecontroleerd door Wake. Ik hou van de manier waarop dit niet alleen de verschillende projecten van Remedy met elkaar verbindt, maar ook Lake met zijn eigen schrijven verbindt. Ik heb het gevoel dat ik enkele van de worstelingen kan zien die Lake en zijn team hebben doorgemaakt tijdens het samenstellen van deze verhalen.

De onsamenhangende structuur van Alan Wake 2, waarbij Wake de realiteit in een lus onderzoekt en het verhaal ervaart via oude CRT-televisietoestellen, speelt hier ook een rol. Terwijl het nummer een pauze neemt, staat een verbijsterde Wake voor een televisie in een zwarte leegte. Als hij ernaar kijkt, wordt hij teruggetrokken in het lied. Dit maskeert gedeeltelijk een laadscherm, maar het is niet alleen maar een statisch scherm dat je vertelt: “Wacht even, dan hebben we meer verhaal voor je.” In plaats daarvan doet het ons denken aan de verhaal-in-een-verhaal-lus waarin Wake gevangen zit. We staarden in de ene televisie om hier te komen, en nu kijken we naar een andere. Is dit echt? Was de plek vroeger echt? Het maakt slim gebruik van deze overgangen om ons in Wake’s eigen mentaliteit te plaatsen.

Dit interactieve toneelstuk neemt ons mee door concepten als de Clicker en gebeurtenissen uit de eerste game. Maar tijdens dit alles is er wel nooit een vraag die je op een set hebt. Je bevindt je niet per se op een echte plek, maar in een creatie van Wake's geest, ontworpen om te knoeien met zijn perceptie van de werkelijkheid. Zelfs als je een plek vindt met bakstenen muren, neonreclames en een taxi, word je snel meegenomen naar de achterkant van het decor, met zijn houten achterkant en steunen, waar theaterapparatuur wordt opgeslagen. Wanneer je een versie van Alans schrijverskamer en een lichtpistool te zien krijgt, wordt de achtergrond op draden opgetild. Het is allemaal een gebouw. Op een van de schermen wenkt Lake/Casey/Payne je om door te gaan.

Vijanden komen uit de duisternis tevoorschijn om Wake aan te vallen, en dit is de eerste keer in AW2 dat hij tegen vijanden vecht die niet als schimmige silhouetten begonnen. Deze vijanden lijken meer op de vijanden waar Saga – en Alan zelf in de originele Alan Wake – tegen vochten. Ze gedragen zich niet als manifestaties van de Dark Presence, maar als de Taken, mensen in de echte wereld die bezeten zijn door de Dark Presence. Afgezien van Alan zijn dit de enige andere fysieke entiteiten in deze reeks, en door deze verschuiving voelen ze zich een beetje als acteurs die de rol van vijanden spelen, in plaats van alleen maar vijanden, waardoor het gevoel wordt versterkt dat dit allemaal een performance, interactief theater is dat is ontworpen voor één specifieke persoon.

Na een intens gevecht vind je een andere televisie en ben je eindelijk weg. Dat wil zeggen, totdat je een van de vele visioenen ziet die in het spel verspreid liggen. Meestal tonen deze Alan een spookherinnering aan Alex Casey die de moorden onderzoekt in de grenzen van zijn manuscript. Deze keer stijgt het niveau om je heen echter opnieuw via kabels en wordt een scherm onthuld waarop Wake ondeugend danst en een loungelied zingt met de tekst 'je moet het uitzoeken... om dit nummer tot een einde te brengen'. Het geheel eindigt als Alan weer wakker wordt op de set van de show van Mr. Door, waar ze nog een laatste epische muzikale reeks doen met dans en een epische gitaarsolo, allemaal in live-actie. Wake gaat zitten, uitgeput, maar duidelijk onder de indruk. Van wie is hij onder de indruk? Met zichzelf, met meneer Scratch, met Sam Lake? Dit heeft het potentieel om het hele ding zelfgenoegzaam te laten voelen, maar het is specifiek Wake die erop reageert, in plaats van dat de game ons alleen maar vertelt wat we moeten denken.

In plaats van te proberen meeslepend te zijn, vestigt deze reeks de aandacht op zichzelf als een decorstuk in de meest letterlijke zin. We gebruiken de term decorstuk vaak om grote gebeurtenissen in games te beschrijven. Het werkt hier ook, maar die momenten waren nooit stukjes op een setje, ze waren allemaal bedoeld om als realiteit te worden behandeld-tot deze realiteit-buigende voorstelling. Het verenigt zoveel dingen over Alan Wake- en Remedy-spellen.

Het metanarratieve verhaal van Wake is hier te zien, maar dat geldt ook voor Remedy's voortdurende experiment met het vertellen van verhalen. Max Payne gebruikte stemhebbende stripboeken om zijn verhaal te vertellen. Alan Wake's American Nightmare plaatste Ilkka Villi in live-action sets als zowel Wake als Mr. Scratch. Quantum Break bevatte hele televisie-afleveringen. Jesse Faden van Control sprak rechtstreeks met ons, niet als kijker, maar als de bron van haar speciale krachten. Ze kwam spookachtige visioenen tegen die in abstracte live-action werden weergegeven toen ze meer te weten kwam over de geschiedenis van het Federal Bureau of Control. Max Payne 2 eindigde met een nummer van Poets of the Fall, Alan Wake bevatte een belangrijk decorstuk – overigens ook op een podium, maar veel minder metatekstueel – ondersteund door een nummer van Old Gods of Asgard, en een compositie van de Old Gods werd getoond in Controle om paranatuurlijke kracht te hebben. Hier maken ze letterlijk deel uit van het verhaal, niet alleen als de oude hardrockers die Saga ontmoet, maar als hun jongere zelf, nog steeds als een actieve band.

Het voelt allemaal als een beloning voor de speler, die zoveel bungelende stukjes van Wake’s verhaal presenteert en ze samenbindt op een manier die naar zichzelf verwijst maar zichzelf wegcijfert. Er is nooit een moment geweest waarop ik me afvroeg of Remedy wist wat het met deze reeks deed. Zo vaak is de speler slechts de consument en het publiek, maar hier betrekt Remedy ons bij het proces, waarbij we ons herinneren dat we hier voor dit alles waren. Het is voortdurend leuk en verrassend, maar het fungeert ook als een geschiedenis van Alan Wake en Remedy Games zelf – en het is meta – en metaal– als de hel.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.gamespot.com/articles/alan-wake-2-musical-moment-is-the-best-surprise-in-gaming-in-years/1100-6519935/?ftag=CAD-01-10abi2f