De filmografie van de gebroeders Coen is tragisch rechtlijnig. Hun films, die worden geprezen om hun stilistische breedte en humor, zijn rijk en bereid om met genderrollen te spelen op een manier die queer-lezingen verwelkomt – de gekke grappen van De Hudsucker Proxy en de knipogende choreografie achter de dansnummers van Channing Tatum Hail, Caesar! behoren tot de vele speelse versieringen waarbij de ruimte tussen eigenaardigheid en intentie zo breed is als de kijker wil.

Maar regelrechte verhalen voor en over zij en homo's? Niet hun sterke punt. Maar in WegrijdpoppenEthan Coen maakt zich los van zijn broer of zus om van zijn eerste solofilm een ​​grootse lesbische stoeipartij te maken, waarbij hij een paar decennia verloren tijd in één schandalige komedie probeert te proppen. Het klopt niet helemaal, maar een feest is het zeker.

Geregisseerd door Ethan Coen en mede geschreven door Coen en zijn vrouw Tricia Cooke. Wegrijdpoppen is een langlopend passieproject van Cooke's, een liefdesbrief aan de (nu aan het afnemen) lesbische barscène uit haar jeugd, die zich afspeelt aan het einde van het millennium. De film volgt twee vrienden, de onverstoorbaar meedogenloze Jamie (Margaret Qualley) en de gespannen Marian (Geraldine Viswanathan), op een roadtrip van Philadelphia naar Tallahassee, Florida, waarbij ze onderweg stoppen bij prachtig genoemde queer-trefpunten. (Denk aan 'She Shed' of 'The Butter Churn'.) Maar Jamie en Marian realiseren zich niet dat ze een auto hebben gehuurd die voor iemand anders bedoeld was en die vracht vervoert die een heel belangrijk iemand wil hebben.

Dat laatste stukje is de bekende streep die er doorheen loopt Wegrijdpoppen, het misdaadkapsel dat degenen die bekend zijn met het werk van de gebroeders Coen zouden verwachten. Maar in dit geval zit het kappertje ergens in verscholen Cooke beschrijft als “trashier” dan Ethans samenwerking met Joel. Een andere goede manier om het te beschrijven zou ‘roekelozer’ zijn. Er is een opwindende overgave aan Wegrijdpoppen dat druist in tegen de karakteristieke controle waar de broers en zussen om bekend staan. De grappen zijn breed, de seks is onzedelijk, de scène-overgangen zijn gek, en psychedelische interstitiële beelden druppelen in en uit zonder enige reden, totdat de laatste een clou onthult waarvan het publiek misschien geen idee heeft dat ze in de val worden gelokt. voor.

Al deze overdaad is enorm leuk, en het is eindeloos verrukkelijk om te zien hoe geliefde acteurs als Pedro Pascal, Bill Camp en Beanie Feldstein tegen de roadtrip van Jamie en Marian botsen. Als geheel echter Wegrijdpoppen voelt een beetje licht aan. De film maakt niet enorm veel gebruik van de historische setting; meestal is het jaartal (1999) de brandstof voor het plot, waarbij het gebrek aan smartphones een aanhoudende, plausibele reden is voor de misverstanden en misleidingen achter de capriolen van de film.

Wegrijdpoppen had gemakkelijk meer uit zijn historische setting kunnen halen, al was het maar om zijn twee helden vorm te geven. Qualley en Viswanathan zijn fantastisch gecast als Jamie en Marian, maar hun dynamiek is overdreven bekend: een vrijgevochten vriend wil een preutse vriend helpen zich open te stellen en misschien voor het eerst in drie jaar weer contact te maken met een dame. En misschien zouden ze samen gelukkiger zijn? Grapje! (Tenzij…)

Wegrijdpoppen' versleten beats worden ondersteund door een geweldige stijl, een grote zorg besteed aan de productie van de film en het kostuumontwerp. Al die aandacht voor het tijdperk die niet volledig aanwezig is in het script, komt in plaats daarvan naar voren in de beelden. Er zit niet veel verhalende structuur in de verschillende tussenstops van Marian en Jamie - in het bijzonder is er niet veel waar Jamie of Marian zich mee kunnen verbinden. Hoewel het paar tijdens hun reis regelmatig grappige interacties heeft, zijn de mensen die ze ontmoeten min of meer stripfiguren die een grap uithalen.

Op dezelfde manier is het niet bijzonder duidelijk hoe Jamie zelfs maar weet van de bars waar ze wil stoppen. De mogelijkheden voor Jamie en Marian om een ​​soort verbinding te vormen met de mensen op de plaatsen waar ze naartoe gaan, om de film te laten leven in de realiteit van hoe queer mensen gemeenschap vonden in het pre-sociale netwerktijdperk, zijn schaars. Deze ontbrekende textuur maakt de film tot een zoete cocktail met Pop Rocks op de rand, een overweldigende smaak met aantoonbaar overbodig gekraak waar je moeilijk boos op kunt worden. Zoek naar iets diepers, en je begint je Chief (Colman Domingo) te voelen, de fixer voor de schurk van de film (gespeeld door iemand die leuker is om zelf te ontdekken), die achter de koffer aan jaagt waarmee Jamie en Marian onbewust zijn beland. .

Toch blijft dit gebrek aan inhoud knagen Wegrijdpoppen, omdat de film doet kruisen de politieke realiteit van zijn tijd, waarbij de tegenstanders ervan geworteld zijn in de ‘familiewaarden’-politiek van rond de eeuwwisseling en hoe het vreemde bestaan ​​als vulgair wordt bestempeld. Bij herhaalde bezichtigingen is het mogelijk dat dit gezeur zich als een leegte openbaart, aangezien de dunheid van de karakters alleen maar bedoeld is om grappen mogelijk te maken, en de grappen niet veel voortbouwen op de karakters of de wereld waarin ze leven.

Coen en Cooke lijken daar echter niet zoveel last van te hebben, omdat ze een film hebben gemaakt waarin buitensporig, homoseksueel en buitensporig homoseksueel zijn statement genoeg is. Dit is waarschijnlijk het meest overtuigende argument van de filmmakers Wegrijdpoppen, een tekstueel gemaakt terwijl de aftiteling op het scherm begint te exploderen, voorafgegaan door de originele, minder beleefde titel van de film: Wegrijdijken.

Wegrijdpoppen Is nu in theaters.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• PlatoData.Network Verticale generatieve AI. Versterk jezelf. Toegang hier.
• PlatoAiStream. Web3-intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• PlatoESG. carbon, CleanTech, Energie, Milieu, Zonne, Afvalbeheer. Toegang hier.
• Plato Gezondheid. Intelligentie op het gebied van biotech en klinische proeven. Toegang hier.
• Bron: https://www.polygon.com/reviews/24085159/drive-away-dolls-review-ethan-coen