Traditionele financiële instellingen leveren nu al een belangrijke bijdrage aan het ecosysteem van digitale activa, injecteren liquiditeit in de economie en bieden klanten de mogelijkheid om digitale activa aan te houden, te verhandelen en in sommige gevallen te staken. De goedkeuring door de Amerikaanse Securities and Exchange Commission van een spot Bitcoin ETF zal de deelname van dergelijke instellingen alleen maar verder versterken.

De komende instroom van waarde in digitale activa is een verdere oproep aan toezichthouders om duidelijke aanwijzingen te geven over hoe spelers op het gebied van digitale activa kunnen voldoen aan de regelgeving.

Veel rechtsgebieden over de hele wereld hanteren een regelgevingsaanpak voor digitale activa die de normen weerspiegelt die al tientallen jaren gelden voor traditionele financiën (TradFi). Het invoeren van deze fundamentele, goed geteste beschermingsmaatregelen is een grote stap in de richting van het creëren van veiligere markten voor digitale activa. Deze regelgevingskaders zouden er echter baat bij kunnen hebben als er duidelijkere verwachtingen worden gewekt met betrekking tot bewaring en marktstructuur; TradFi biedt in dit opzicht zeer nuttige principes die kunnen worden toegepast op de digitale activa-industrie.

Wat de digitale activa-industrie van TradFi zou moeten leren

Bij TradFi is de handelswaardeketen opzettelijk zodanig verdeeld dat de beurs, makelaars, clearing house en bewaarders allemaal afzonderlijke partijen zijn. Deze marktstructuur creëert automatisch een systeem van checks and balances en elimineert elk ‘single point of fail’. De digitale activa-industrie heeft een interessante nuance in de zin dat digitale activabeurzen vaak verticaal geïntegreerd zijn en de meeste, zo niet alle bovengenoemde functies vervullen, waarbij ze met name zowel een handelsbeurs als bewaring van de verhandelde activa bieden.

Regelgevers overwegen of ze aspecten van de TradFi-marktstructuur voor de digitale activa-industrie moeten repliceren, maar de vraag is hoe ver ze moeten gaan? Moeten ze met name eisen dat digitale activabeurzen gebruik maken van externe, onafhankelijke bewaarders die geen verband houden met de beurs?

Het afzonderlijk hebben van de bewaarder van de beurs zou gevallen van fraude en misbruik van geld van klanten helpen voorkomen, hoewel tot nu toe geen enkele toezichthouder lijkt te hebben verplicht dat digitale activabeurzen gebruik maken van externe, onafhankelijke bewaarders. In Singapore lijken de voorgestelde regels uitwisselingen de mogelijkheid te bieden om ofwel zelf de bewaring te verzorgen via een operationeel onafhankelijke eenheid, ofwel gebruik te maken van een derde, onafhankelijke bewaarder. In Hong Kong mogen gelicentieerde digitale activabeurzen (“virtuele activahandelsplatforms”) echter geen gebruik maken van onafhankelijke bewaarders en zijn ze in plaats daarvan verplicht om hun klanten bewaring te geven via een dochteronderneming van de beurs.

Ongeacht de bewaarregeling die door beurzen wordt gebruikt, het is van cruciaal belang dat deze genuanceerde regelingen duidelijk aan klanten worden bekendgemaakt, zodat zij weloverwogen beslissingen kunnen nemen. Klanten moeten weten hoe hun activa worden bewaard en beschermd op de beurzen en andere handelsplatformen die zij gebruiken. Klanten die meer risicomijdend zijn, kunnen geneigd zijn te handelen op beurzen en platforms die geheel of ten minste gedeeltelijk gebruikmaken van onafhankelijke bewaarders om hun activa te bewaren.

“Custody” als absolute, eenzijdige controle over een portemonnee voor digitale activa

Dat “bewaring” zou moeten verwijzen naar een dergelijke absolute, eenzijdige controle over een portemonnee is een belangrijke nuance waarmee regelgeving rekening moet houden. De Maleisische Securities Commission heeft hierover in haar rapport zeer nuttige richtlijnen gegeven Richtlijnen voor digitale activa, waarbij wordt gezegd dat een persoon niet als bewaarder wordt beschouwd als hij of zij geen volledige controle heeft over de digitale activa, waarbij ‘volledige controle’ wordt gedefinieerd als de mogelijkheid om deze eenzijdig over te dragen vanuit een portemonnee.

In andere landen die digitale activa reguleren, zijn de regels echter niet altijd zo duidelijk over welke portemonnees als bewaarneming worden beschouwd en gereguleerd moeten worden. Wallet-serviceproviders die geen van de sleutels of aandelen van een multisig- of MPC-portemonnee bezitten, of een onvoldoende aantal ervan om eenzijdig digitale activa uit een portemonnee op te nemen, bieden eigenlijk alleen niet-bewaarbare portemonnees aan die niet binnen de wettelijke perimeter zouden moeten vallen.

Eindklanten moeten zich er terdege van bewust zijn of hun digitale activa in bewarings- of niet-bewaarportefeuilles worden bewaard. Als een klant zich aanmeldt voor een niet-bewaarbare portemonnee, moet hij erkennen dat hij zelf verantwoordelijk is voor de veiligheid en beveiliging van zijn digitale activa. Als alternatief kunnen ze overwegen om bewaarportefeuilles te gebruiken die worden aangeboden door vertrouwde, gerenommeerde en gereguleerde aanbieders van portefeuillediensten.

What’s next?

De digitale activa-industrie heeft veel overeenkomsten met TradFi, dus het is mogelijk om veel van dezelfde beproefde TradFi-principes toe te passen om de ruimte voor digitale activa te reguleren, en toch rekening te houden met de unieke nuances die digitale activa bieden, die mogelijk meer verfijndheid vereisen. regelgeving.

Het is in het beste belang van de digitale activa-industrie om proactief en nauw samen te werken met toezichthouders om kennis, sectorpraktijken en operationele uitdagingen te delen. Hoe beter toezichthouders de onderliggende nuances van digitale activa begrijpen, hoe waarschijnlijker het is dat we tot regels voor de digitale activa-industrie zullen komen die sterke bescherming bieden aan klanten, maar toch risicoevenredig en praktisch genoeg zijn voor digitale activabedrijven om aan te voldoen.

HB Lim is algemeen directeur van APAC voor BitGo, een portemonnee voor digitale activa en een aanbieder van bewaring.