Zephyrnet-logo

De Europese marines proberen gelijke tred te houden in het kat-en-muisspel van oorlogvoering op de zeebodem

Datum:

ROME – De balans tussen aanval en verdediging in oorlog schommelt heen en weer, vaak afhankelijk van wie de beste uitrusting heeft. Maar op de het slagveld van de zeebodemhebben de agressors momenteel een groot deel van de macht in handen.

In oktober was naar verluidt alleen een anker nodig, dat door een Chinees vrachtschip in de Oostzee ongeveer 112 kilometer over de zeebodem werd gesleept, om een ​​onderzeese gaspijpleiding en een telecomkabel die Estland en Finland met elkaar verbond, te doorbreken.

Finse politici beweerden dat er sprake was van sabotage, net zoals het doorsnijden van een kabel bij Noorwegen in 2022 verband hield met een Russische vissersboot die twintig keer heen en weer boven de kabel was gevaren.

Naast het alarm over het scheuren van de Nord Stream-pijpleiding in de Oostzee in 2022, hebben de incidenten ook geleid tot angst voor de ruim 750,000 kilometer aan internetkabels op de zeebodem die de planeet online houden.

“Oorlog op de zeebodem is een spel waarbij de agressor momenteel aanzienlijke voordelen heeft dankzij de enorme omvang van de te beschermen infrastructuur, de kwetsbaarheid van pijpleidingen en de verschillende mogelijkheden om in ondiep water aan te vallen – met het Chinese vrachtschipincident als mogelijk voorbeeld”, aldus Sidharth. Kaushal, een expert op het gebied van zeemacht en militaire wetenschappen bij de in Londen gevestigde denktank Royal United Services Institute.

Het ‘spel’ is niets nieuws en dateert in ieder geval uit de jaren zeventig, toen duikers van de Amerikaanse marine afluisterapparatuur plaatsten op onderzeese Sovjet-communicatiekabels in de Stille Oceaan.

Dat was een harde les voor Rusland, dat hierop reageerde door gedurende de jaren negentig, zelfs na de Koude Oorlog, te investeren in onderzeese spionage; het land heeft nu een “ingebouwd voordeel” op de zeebodem, zei H.I. Sutton, de auteur van de blog Covert Shores.

“Rusland beschikt over de Belgorod-onderzeeër met zeebodemcapaciteit en over twee verlengde onderzeeërs van de Delta-klasse – alle drie zijn ze kernaangedreven en zijn gastonderzeeërs, die elk twee bemande en één onbemande onderzeeër kunnen vervoeren”, zei hij.

Klaar om door hun gastheren te worden vervoerd staan ​​minstens vier diepduikende onderzeeërs van 45 tot 70 meter lang, voegde hij eraan toe.

De onderzeeërs worden beheerd door het Russische hoofddirectoraat voor diepzeeonderzoek, dat ook een schip heeft, de Yantar, met de reputatie dat het boven internetkabels zweeft, zei Sutton.

“Het kan meerdere robotonderzeeërs en bemande onderzeeërs vervoeren die tot 6,000 meter kunnen dalen. Er wordt vermoed dat de primaire functie van het schip het in kaart brengen van kabels en het voorbereiden van aanvallen daarop is”, voegde hij eraan toe.

Als reactie hierop hebben de VS twee schepen onder hun bevel ingezet Beveiligingsprogramma voor kabelschepen om kritieke infrastructuur te monitoren. “Twee schepen zijn een goed begin, maar net niet genoeg”, zegt de gepensioneerde admiraal van de Amerikaanse marine, James Foggo.

In Groot-Brittannië zei admiraal Ben Key, eerste zeeheer van de Royal Navy, in oktober dat het Westen meer dan alleen schepen en onderzeeërs betere juridische steun nodig heeft voordat het pijpleidingen en kabels die zich over de zeebodem in internationale wateren uitstrekken, goed kan beschermen. eigendom van niemand.”

Kaushal zei dat “het juridische aspect van het tegengaan van agressors cruciaal is, omdat er beperkte mogelijkheden zijn voor het vervolgen van een aanval die in internationale wateren heeft plaatsgevonden.”

“Het is ook politiek riskant als je reageert en het verkeerd aanpakt”, voegde hij eraan toe. “Het alternatief is om de aanvaller openbaar te maken, maar dan loop je het risico de bron te onthullen van de informatie die je hebt gebruikt om de dader te ontdekken.”

Maar naarmate het aantal onderzeese internetkabels stijgt, kan de schade aan de mondiale communicatie door een aanval worden verminderd, zegt Elio Calcagno, onderzoeker bij de denktank IAI in Rome.

“Redundantie kan de beste verdediging blijken,” zei hij.

Defensieve maatregelen

Hoe dan ook, Europese landen versnellen nu hun inspanningen om de zeebodem te verdedigen.

Frankrijk was een vroege starter met een nieuwe zeebodemstrategie, terwijl Groot-Brittannië de Proteus heeft gelanceerd, een schip van 6,000 ton dat is ontworpen voor onderzeese bewaking en dat ook kan fungeren als een moederschip aan Cetus, een geplande 12 meter lange, onbemande onderzeeër die de voormalige Britse minister van Defensie Ben Wallace omschreef als een reactie op ‘de groeiende bedreigingen voor onze onderwaterinfrastructuur’.

En in november kondigde Groot-Brittannië aan dat het zeven marineschepen en een P-8 Poseidon maritiem patrouillevliegtuig van de Royal Air Force zou bijdragen aan een taskforce die de infrastructuur op de zeebodem zou patrouilleren; bij deze groep zijn ook verschillende andere Noord-Europese, Scandinavische en Baltische landen betrokken.

Ondertussen maken Italië en Noorwegen gebruik van commerciële bedrijven voor data om kabels te helpen beschermen.

“De commerciële sector beschikt over meer onbemande onderwatervoertuigen dan de meeste marines en kan ook gegevens leveren van druksensoren die op pijpleidingen zijn geplaatst en bewegingen in de buurt detecteren”, aldus Kaushal.

Toen Italië in 2023 het voortouw nam in een nieuw gezamenlijk zeebodembeveiligingsprogramma van de Europese Unie, hoorden Italiaanse marinefunctionarissen van het lokale energiebedrijf Saipem over zijn werk aan onderzeese drones die autonoom pijpleidingen kunnen monitoren en kunnen parkeren in onderwaterbaaien die met het oppervlak zijn verbonden. Vanuit die baaien kunnen de systemen gegevens opladen en uploaden, waardoor ze maandenlang onder water kunnen blijven.

“Je zult dit soort volharding steeds vaker zien op militair gebied”, zei Calcagno.

Maar net zoals drones kabels kunnen helpen bewaken, kunnen ze ook explosieven positioneren of zichzelf tot ontploffing brengen.

Kaushal zei dat de verdediging van kabels en pijpleidingen zou kunnen profiteren van de verbeterde prestaties van laagfrequente, actieve sonar. “Het biedt surveillance over een groot gebied, maar het is bekend dat het vals-positieve resultaten oplevert. Dat kan echter veranderen, omdat machine learning het mogelijk maakt ze uit te filteren”, zei hij.

Een andere technologie die vooruitgang boekt, is sonar met synthetische diafragma's, die een resolutie in inches kan garanderen. Gebaseerd op een principe dat lijkt op dat van een synthetische apertuurradar in de lucht, bootst deze technologie een veel grotere antenne-array na door een reeks signalen te verzamelen die worden ontvangen terwijl de zender door het water beweegt.

Onderzoekers werken er ook aan om van glasvezelkabels gigantische sensoren te maken die inkomende saboteurs kunnen detecteren. Omdat druk en trillingen onder water de manier veranderen waarop licht door kabels reist, kunnen die veranderingen worden vastgelegd, denken ze.

Maar Sutton zei dat getipt worden over een aanval niet betekent dat je deze kunt stoppen.

“Zelfs als je gewaarschuwd bent, kun je er dan op tijd zijn? Alles gebeurt in slow motion onder de zee”, zei hij.

Dit is slechts een voorbeeld van hoe agressors op de zeebodem aan het stuur blijven zitten, legde hij uit; dat wil zeggen, tot de volgende evolutie van oorlogsvoering op de zeebodem – het bewapenen van onderzeese drones.

“Het Westen heeft problemen met het bewapenen van onderzeese drones, en het komt neer op communicatie. Met een luchtdrone kun je een mens in de lus zetten, maar onder water heb je geen constante communicatie met de drone. Je zou de besluitvorming aan de drone moeten overlaten”, zei hij.

“Maar China heeft waarschijnlijk al onderzeese drones bewapend, en de ervaringen in Oekraïne kunnen de mening van het Westen heel goed veranderen”, voegde hij eraan toe, verwijzend naar de Russische oorlog tegen Oekraïne.

Vorig jaar beschadigde de Oekraïense marine Russische schepen met behulp van oppervlaktedrones die explosieven vervoerden, en de dienst werkt al aan onderwaterversies.

“Gaan we onderzeese drones, bewapend met torpedo’s, met elkaar zien vechten?” zei Sutton. “Het is onvermijdelijk.”

Tom Kington is de correspondent van Italië voor Defense News.

spot_img

Laatste intelligentie

spot_img