De psychedelische boom is nog maar net begonnen, met legalisaties die plaatsvinden en nieuwe rekeningen die hun weg banen door lokale overheden om meer psychedelische vrijheid te bieden. Voor degenen die nog niet op de hoogte zijn, hebben psychedelica bewezen een waardevol medicijn te zijn in de strijd tegen geestesziekten. Als we terugkijken in de geschiedenis van medische psychedelica naar waar het begon, komt het allemaal neer op één man, Albert Hofmann, en zijn ontdekking van LSD.

Albert Hofmann is zeker iets groots begonnen toen hij LSD ontdekte, maar het kan nog even duren voordat LSD gelegaliseerd wordt. Indien psychedelica doorgaan zoals de cannabisindustrie, het zou uiteindelijk moeten gebeuren. Gelukkig hebben we voorlopig cannabis en al zijn geweldige medicinale en recreatieve verbindingen, zoals delta-9THC, delta-8THC, en een reeks andere kleine cannabinoïden zoals THCV, THCP, delta10, HHC, THC-O en meer. U kunt uw gang gaan en onze wekelijkse deals.

Wat zijn psychedelica?

Psychedelica zijn drugs die chemische verbindingen bevatten die een psychoactieve reactie bij een gebruiker veroorzaken. Dergelijke reacties omvatten het ervaren van hallucinaties, wat betekent dat je dingen hoort, ziet, voelt, proeft en ruikt die er niet zijn. Psychedelica worden ook geassocieerd met het creëren van spirituele ervaringen en kunnen gevoelens van verbondenheid tussen de gebruiker en anderen in de buurt bevorderen. Gebruikers ervaren euforie, ontspanning en welzijn, terwijl ze ook mystieke sensaties ervaren. Psychedelica kunnen de stemming, perceptie en cognitie veranderen, hoewel verschillende medicijnen verschillende effecten kunnen hebben, en de hoeveelheid die wordt ingenomen is belangrijk.

Psychedelica zijn een subset van hallucinogene drugs, die zelf een subset zijn van psychoactieve drugs. Ze zijn te vinden in de natuur, zoals paddo's of peyote, of gemaakt in een laboratorium zoals LSD of PCP. Hoewel psychedelica over het algemeen veilig zijn bevonden bij het testen, is het belangrijk om de juiste dosis te krijgen. Dit is hetzelfde met elk type medicatie en is niet specifiek voor psychedelica. Een persoon die te veel oxycontin neemt, kan een overdosis krijgen en overlijden, een persoon die te veel LSD neemt, kan een slechte trip krijgen.

'Bad trips' worden gekenmerkt door negatieve of zelfs enge hallucinaties. Gebruikers kunnen gevoelens van dysforie, angst en paniek ervaren, evenals fysieke symptomen zoals duizeligheid, onregelmatige hartslag, gevoelloosheid, braken en zweten en koude rillingen. Van slechte trips is niet bekend dat ze de dood tot gevolg hebben, maar het kan zeker een negatieve ervaring zijn voor de gebruiker, en een back-up dat zorgvuldige dosering erg belangrijk is.

Veel psychedelica zijn serotonerge, wat betekent dat ze interageren met serotoninereceptoren in de hersenen. Dit veroorzaakt meestal een rush van de neurotransmitter, gevolgd door het blokkeren van heropname om meer absorptie mogelijk te maken. De neurotransmitter serotonine is verantwoordelijk voor vele functies in het menselijk lichaam, van stemmingsregulatie en onvrijwillige spiercontrole tot het doorgeven van signalen door de hersenen.

Historisch gebruik van psychedelica

Hoewel we psychedelica behandelen alsof we er in het gewone leven niet veel van weten, is er voldoende bewijs dat ze al duizenden jaren worden gebruikt, hoewel de context waarin ze werden gebruikt misschien anders was dan hoe ze worden gebruikt vandaag. Informatie die we wel hebben, is verkregen uit oude teksten, vondsten en rituelen.

In de Sora River Valley in het zuidwesten van Bolivia werd bijvoorbeeld een zakje gevonden met sporen van verschillende psychedelische verbindingen, waaronder zowel harmine als dimethyltryptamine – gebruikt om ayahuasca te maken; bufotenine, een psychedelische verbinding die wordt aangetroffen in de huid van padden; en psilocine, een psychedelische samenstelling van paddo's. Het zakje zou volgens massaspectrometrie koolstofdatering van rond 900-1100 CE zijn. Dit is de vroegste vondst die het gebruik laat zien van de planten die samen ayahuasca maken.

Ander onderzoek heeft gewezen op het gebruik van psychedelica in Meso-Amerika door de Maya's, Azteken, Olmeken en Zapotecs. De Maya's stonden bekend om het drinken van balché van extracten van de schors van Lonchocarpus, die samen met honing een psychoactief effect hebben (de bast kan zelf, maar is milder zonder de honing). Het werd gebruikt voor groepsceremonies om dronken te worden. De genoemde culturen gebruikten de peyote-plant voor mescaline, hallucinogene paddenstoelen en ololiuhqui-zaden, die lyserginezuuramide bevatten, een verwant aan LSD.

Het Nabije Oosten is ook een hotspot geweest voor oude psychedelische vondsten. In die regio zijn verschillende artefacten gemaakt, waaronder residuen, vezels, stuifmeel en verkoolde zaden. Er werden zelfs sporen gevonden van extract van blauwe waterlelie, een sterk verdovend middel, in het graf van Tutonkamen dat dateert uit de 14e eeuw.^th eeuw voor Christus. In Libanon werd uit de late bronstijd 10 liter Viper's Bugloss gevonden in een voorraadpot in de tempel van Kami del-Loz. Viper's Bugloss is een zeer sterke hallucinogene verbinding.

Wat leidde ertoe dat Albert Hofmann LSD ontdekte?

Geschiedenis is allemaal mooi en goed, maar in de wereld van vandaag bestuderen we dingen in laboratoria. In moderne tijden begon de praktijk van het bestuderen van psychedelica in Zwitserland met een chemicus genaamd Albert Hofmann. Hofmann, geboren in 1906 in Baden, Zwitserland, voltooide in 1929 zijn diploma scheikunde aan de universiteit van Zürich. Onmiddellijk na zijn afstuderen begon hij te werken voor het chemiebedrijf Sandoz.

Toen Sandoz Hofmann in dienst nam, had het bedrijf pas een paar jaar eerder in 1917 een farmaceutische afdeling geopend, hoewel het bedrijf in 1886 werd opgericht. De farmaceutische afdeling begon met de isolatie van een verbinding genaamd aotamine uit een schimmel genaamd ergot, die kan worden gevonden in bedorven rogge. Ergot wordt al vele, vele jaren gebruikt in de tradities van de natuurlijke geneeskunde, aangezien het in kleine doses bekend is om de geboorte van een kind te versnellen en om te helpen bij het bloeden daarna. Wanneer moederkoren echter wordt aangetroffen in bedorven rogge, kan het een ongelooflijke ziekte veroorzaken. De wetenschapper die de verbinding isoleerde, Arthur Stoll, wilde het deel isoleren dat de vernauwing veroorzaakte die alleen de medische voordelen toestond.

Hij was in staat om het te doen, door de verbindingen ergotamine en ergobasine te isoleren, waardoor hij zeer nauwkeurig kon doseren, en zonder dat andere verbindingen van moederkoren in de weg zaten. Binnen de volgende paar jaar waren onderzoekers van het bedrijf in staat om de chemische structuren op te helderen van verschillende verbindingen van moederkoren die nuttig werden geacht, die allemaal een gemeenschappelijke kern delen. Dit punt waarop alle verbindingen beginnen, heet Lysergsaure (in het Duits), of lyserginezuur. Deze ontdekkingen leverden Sandoz veel geld op en hielpen bij het opzetten van een farmaceutische afdeling voor verder onderzoek en ontwikkeling. Dit is het klimaat waarin Hofmann terechtkwam toen hij in 1929 werd aangenomen.

Albert Hofmann en de onverwachte bevinding van LSD

Toen Albert Hofmann in beeld kwam, Sandoz-lab was bezig met het bestuderen van moederkoren en de verbindingen erin. Hofmann was in staat om een ​​synthetisch proces tot stand te brengen om de moederkorenverbindingen te bouwen met behulp van de chemicaliën waaruit ze zijn opgebouwd. Hij was in staat om actieve componenten van moederkoren te synthetiseren, samen met soortgelijke verbindingen uit andere planten, waarvan werd gedacht dat ze mogelijk waren voor medisch gebruik. Hofmann deed veel experimenten, waarbij hij lyserginezuur combineerde met andere verbindingen om te zien wat voor soort resultaten er waren. Hij deed dit ongeveer 24 keer voordat er iets groots gebeurde.

Hofmann was op zoek naar een combinatie die de bloedsomloop en de ademhaling kon stimuleren. Op de 25^th gelegenheid van het combineren van lyserginezuur met een andere verbinding, Hofmann gebruikte diethylamine, een derivaat van ammoniak. De verbinding die het creëerde, heette destijds LSD-25 of lyserginezuurdiethylamide. Hoewel het niet specifiek voldeed aan de behoeften van wat hij zocht, werd opgemerkt dat de gecreëerde verbinding tijdens het testen prikkelbaarheid bij dieren veroorzaakte. Destijds werd LSD-25 op een laag pitje gezet, maar Hofmann kon het niet vergeten en zei dat het "een eigenaardig voorgevoel was - het gevoel dat deze stof andere eigenschappen zou kunnen hebben dan die vastgesteld in de eerste onderzoeken."

Vijf jaar later voelde hij de drang om deze compound opnieuw te creëren, en deze keer gebeurde er iets heel vreemds. He begon zich vreemd te voelen. Het was een vrijdag, dus hij verliet het lab vroeg en keerde terug naar huis. Toen hij de week daarop terugkwam in het lab, schreef hij dit aan Stoll, die toen zijn baas was:

“Ik moest midden in de middag mijn werk in het laboratorium onderbreken en naar huis gaan, getroffen door een opmerkelijke rusteloosheid, gecombineerd met een lichte duizeligheid. Thuis ging ik liggen en zakte weg in een niet onaangename bedwelmde toestand, gekenmerkt door een extreem geprikkelde fantasie. In een droomachtige toestand, met gesloten ogen (ik vond het daglicht onaangenaam verblindend), nam ik een ononderbroken stroom van fantastische foto's waar, buitengewone vormen met een intens, caleidoscopisch kleurenspel."

Wat deed hij daarna?

Toen Albert Hofmann voor het eerst de effecten van LSD ontdekte, wist hij niet waardoor ze veroorzaakt werden. Eerst dacht hij dat hij was blootgesteld aan een soort chloroform-oplosmiddel, maar toen hij opzettelijk dampen inademde, kreeg hij niet dezelfde reactie. Eindelijk drong het tot hem door dat hij misschien een deel van de LSD-25 had ingenomen waarmee hij werkte, ondanks het feit dat de enige plek waar hij contact had gemaakt zijn vingertoppen waren. Omdat het duidelijk was dat moederkorenverbindingen giftig konden zijn, werden er veel maatregelen genomen voor de veiligheid. Toen hij zich realiseerde dat het misschien de LSD-25 was, deed Albert Hofmann wat elke goede wetenschapper zou doen, hij begon op zichzelf te experimenteren.

In april 19^thIn 1943 loste Hofmann 250 miljoenste gram lyserginezuurdiethylamidetartraat (de gekristalliseerde versie van LSD-25) op en dronk het op. Hij deed dit zonder iemand bij Sandoz te waarschuwen, behalve zijn laboratoriumassistent, en hij verwachtte niet dat er iets zou gebeuren. Hij had zo'n kleine dosis ingenomen - met de bedoeling langzaam te verhogen om de juiste hoeveelheid te vinden, dat hij de reactie die hij kreeg niet had verwacht. Na ongeveer 40 minuten schreef hij dit:

"Begin duizeligheid, gevoel van angst, visuele vervormingen, symptomen van verlamming, verlangen om te lachen." Vanwege zijn toestand moest hij zijn laboratoriumassistent hem naar huis laten brengen, wat vanwege de beperkingen in oorlogstijd betekende dat hij op de fiets moest. Je kunt je alleen maar voorstellen hoe grappig die fietstocht moet zijn geweest! Later zei hij dit over de ervaring:

"Alles in mijn gezichtsveld wankelde en was vervormd alsof ik het in een gebogen spiegel zag. Ik had ook het gevoel dat ik niet van de plek kon komen. Toch vertelde mijn assistent me later dat we heel snel hadden gereisd. Uiteindelijk kwamen we veilig en wel thuis, en ik was amper in staat om mijn metgezel te vragen om onze huisarts te halen en melk bij de buren te vragen.”

Hoewel de symptomen angstaanjagend waren, omdat ze onverwacht waren, bevestigde een doktersbezoek dat er niets aan de hand was met Hofmann. Toen hij gekalmeerd was en duidelijk over zijn ervaring kon spreken, zei hij dit: “Alles glinsterde en fonkelde in een nieuw licht. De wereld was als nieuw geschapen. Al mijn zintuigen trilden in een toestand van de hoogste gevoeligheid, die de hele dag aanhield.”

Hofmann bleef experimenteren met zichzelf en een paar goede vrienden. Hij vond de setting een zeer belangrijke factor in het verloop van de reis. Hofmann ging verder met voorstellen dit nieuwe middel voor psychiaters in het midden van de twintigste eeuw, zoals Humphry Osmond en Ronald Sandison. Osmond leidde de Saskatchewan-processen in Canada. In de onderzoeken kregen alcoholisten LSD om te stoppen met drinken, en volgens de onderzoeken was een volledige 1900-40% in staat om dit te doen gedurende ten minste een jaar na slechts één dosis. Sandison opereerde vanuit het VK en deed zijn eigen experimenten met zuur. Een van zijn experimenten omvatte het gebruik van 45 psychoneurotische patiënten, die allemaal genezen waren of verbetering vertoonden na het gebruik van LSD, op twee na. Beide artsen ontwikkelden hun eigen strategieën voor de opkomende psychedelische therapie, allemaal gebaseerd op Hofmanns ervaringen.

Conclusie

Het verhaal van acid is natuurlijk veel langer dan dit, maar zo begon het, met Albert Hofmann en zijn zelfexperiment met LSD. Hoewel LSD momenteel Schedule I is in de VS, zijn beide psilocybine en MDMA zijn door de FDA aangewezen als baanbrekende therapieën en Oregon heeft psilocybine al gelegaliseerd voor medische doeleinden. Daarbovenop, esketamine, een naaste verwant van ketamine, is al goedgekeurd voor depressie en zelfmoordgedachten en wordt gebruikt in klinieken in heel Amerika.

LSD is een synthetische psychedelische verbinding, hoewel het zijn wortels heeft in de moederkorenplant. Hoewel het halverwege de jaren 1900 de meest gebruikte medische psychedelica was, werd het kort daarna illegaal gemaakt en gedemoniseerd, en kreeg het nu pas weer aandacht vanwege de medische voordelen ervan. Met de op handen zijnde legalisering van andere psychedelica, kan men zich alleen maar voorstellen dat LSD binnenkort ook zal komen.

Welkom bij CBDtesters.co, uw premièrelocatie voor de meest actuele en tot nadenken stemmende nieuws over cannabis en psychedelica wereldwijd. Bekijk de site dagelijks om op de hoogte te blijven van de snel veranderende wereld van legale drugs en industriële hennep, en vergeet niet om je aan te melden voor onze nieuwsbrief, zodat u altijd weet wat er aan de hand is.

Disclaimer: Hallo, ik ben een onderzoeker en schrijver. Ik ben geen dokter, advocaat of zakenman. Alle informatie in mijn artikelen is afkomstig en er wordt naar verwezen, en alle vermelde meningen zijn van mij. Ik geef niemand advies, en hoewel ik graag onderwerpen bespreek, moet iemand die nog vragen of opmerkingen heeft, advies inwinnen bij een relevante professional.

PlatoAi. Web3 opnieuw uitgevonden. Gegevensintelligentie versterkt.
Klik hier om toegang te krijgen.

Bron: https://cbdtesters.co/2021/09/26/albert-hofmann-the-finding-and-self-experimentation-of-lsd/